Καλαϊτζής στο Ραδιόφωνο 24/7: “Οι ίδιοι οι γονείς βγάζουν τα παιδιά τους στην αγορά”

Τα όσα άσχημα διαδραματίστηκαν στον αγώνα κορασίδων μεταξύ Παναθηναϊκού και Φάρου Κερατσινίου με τους γονείς να πιάνονται στα χέρια, ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου.

Για τη συμπεριφορά των γονέων κατά τη διάρκεια των αγώνων και όχι μόνο μίλησε ο επικεφαλής των ακαδημιών του μπασκετικού Παναθηναϊκού, Γιώργος Καλαϊτζής στην εκπομπή “Contra Επίθεση” με τους Νίκο Γιαννόπουλο και Βαγγέλη Σταματόπουλο στο “Ραδιόφωνο 24/7” στους 88.6.

Αναλυτικά τα όσα είπε:

“Πραγματικά είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, μια μάστιγα πλέον. Αν το ζεις καθημερινά όλοι έχουμε δύο ρόλους, ταυτόχρονα και μπαμπάδες και προπονητές. Βάζω λοιπόν τον εαυτό μου και μέσα και έξω από τις γραμμές. Σαν θεατής π.χ. πηγαίνω και παρακολουθώ παιχνίδια ή τις κόρες μου. Οι γονείς είναι ίδιοι παντού, ανεξάρτητα από το άθλημα”.

Από που ξεκινούν αυτές οι συμπεριφορές: “Οι κακές συμπεριφορές έχουν πολλούς αποδέκτες. Καταρχήν εσείς βλέπετε την εικόνα του αγώνα. Πρώτος αποδέκτης μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι το ίδιο το παιδί, πριν, μετά, αλλά και κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Δημιουργούν στο παιδί για κάτι που αγαπά, μια ψυχολογική κατάσταση, η οποία τελικά το απωθεί. Βγάζουν επάνω του τα δικά τους κόμπλεξ και όταν τα παραδέχονται και τα καταλαβαίνουν αυτά, είναι σαν να μιλούν για το σπίτι του γείτονα, όχι το δικό τους.

Μετά πηγαίνω στη συμπεριφορά απέναντι στους προπονητές, η οποία είναι επίσης τραγική. Μπορεί να είναι τέλειος, αλλά και ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου αν δεν βάζει το παιδί να παίξει για παράδειγμα. Στις δικές μας ακαδημίες δεν αφήνουμε γονείς στις προπονήσεις. Κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, αλλά στην Ελλάδα δεν έχουμε την αθλητική παιδεία για να γίνει κάτι τέτοιο.

Βγάζεις λοιπόν ένα νόμο και απαγορεύεις και στους καλούς γονείς να δουν το παιδί τους. Το αποκορύφωμα όλων αυτών των γεγονότων φτάνει και στο παιχνίδι. Εκεί δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τον αντίπαλο γονιό, αλλά και τον διαιτητή, τους προπονητές. Και μιλάω για αθλήματα που είναι πάρα πολύ μικροί οι αθλητές που συμμετέχουν.

Και οι ίδιοι οι γονείς αισθάνονται μεγάλη πίεση. Μέσω του αθλητισμού θέλουν να προωθήσουν τα παιδιά τους για να καταφέρουν στο μέλλον να σπουδάσουν και να μπουν σε ένα πανεπιστήμιο. Εξαρχής λοιπόν γίνεται λάθος. Υπάρχει πλέον ξεκάθαρα μια τρομερή εμπορευματοποίηση των παιδιών, όχι για τους μάνατζερ, αλλά των ίδιων των γονιών. Οι ίδιοι βγάζουν τα παιδιά τους στην αγορά και απ’ όποιον πάρουν τα πιο πολλά σε παροχές, ξεκινάει μετά ένα μεγάλο γαϊτανάκι”.

Αυτό ξεκινάει στην ηλικία των 13 ετών στο μπάσκετ. Είναι η πραγματικότητα. Έρχονται οι γονείς με ένα γιο 13 ετών και απαιτούν ουσιαστικά χρήματα για να παίξει το παιδί τους εκεί, απαιτούν σπίτια, μόρφωση κι αυτό που δίνουν δεν είναι ένα παιδί που έχει τη νοοτροπία για να τα διαχειριστεί αυτά. Απαιτούν δηλαδή για τους ίδιους, βάζοντας το παιδί ως πρόφαση. Φτάνει το παιδί μετά στα 18 και έχει μάθει μόνο να ζητάει, χωρίς να δίνει. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, ο γονιός έχει και τη συμπεριφορά που είδατε στο πρωτάθλημα του Βόλου. Μπορεί δηλαδή να φτάσει να παίξει μπουνιές με άλλο γονιό, γιατί το παιδί του παίρνει λιγότερα χρήματα από εκείνον”.

Για το αν μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση: “Αλλάζει. Αλλά αν δεν μπορείς να δώσεις κάποια χρήματα ή κάποιες παροχές αυτό αρχίζει και κόβεται. Η φιλοσοφία της ακαδημίας του Παναθηναϊκού έχει σταματήσει να δίνει τις τρελές παροχές και να χαλάει το μυαλό του παιδιού. Έτσι το παιδί έχει το μυαλό του στο μπάσκετ. Θεωρώ ότι κι άλλες ακαδημίες θα μπουν σε αυτή την τροχιά. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν πολλές. Είναι πιο εύκολο για μεγάλες ομάδες να το κάνουν αυτό.

Αναλαμβάνοντας άνθρωποι με νέα μυαλά τις ακαδημίες, μπορεί να μπει μια πιο σωστή βάση. Υπάρχουν κανονισμοί. Η ελληνική ομοσπονδία απαγορεύει σε παιδιά να παίρνουν λεφτά, να υπάρχουν μάνατζερ. Αλλά όλα γίνονται κάτω από το τραπέζι. Τώρα για τους γονείς, ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν συμπεριφορά είναι να τους βάλει στη θέση τους το ίδιο το παιδί. Σε αυτό παίζει μεγάλο ρόλο και ο προπονητής για να καταλάβει το παιδί ότι αυτό που γίνεται δεν είναι σωστό. Θέλει λίγο παραπάνω χρόνο για να συμβεί αυτό. Η πρώτη επαφή των παιδιών με τον αθλητισμό είναι μια ακαδημία. Ο ακαδημίες θα πρέπει να εντάσσουν στο πρόγραμμά τους και έναν αθλητικό ψυχολόγο, κάτι το οποίο δεν είναι πολυτέλεια, αλλά είναι απαραίτητο”.

Υπάρχουν πολλά παιδιά που ήρθαν στην ακαδημία γιατί απλά είναι ο μπαμπάς Παναθηναϊκός. Τα παιδιά μπορεί να μην θέλουν να βρίσκονται εκεί. Το ρωτάς τι θα ήθελε να κάνει κι εκείνο μπορεί να ήθελε να κάνει κάτι άλλο. Αν είναι να το σκέφτεται το παιδί, καλύτερα να κάνει κάτι άλλο. Σίγουρα θέλουν μια παρακίνηση τα παιδιά, αλλά αυτή δίνεται στη δευτέρα-τρίτη δημοτικού.

Η επιλογή πρέπει να είναι δικιά του. Η συμπεριφορά των γονιών είναι τραγική δυστυχώς και γίνεται ακόμη χειρότερη επειδή έχουν στα χέρια τους ένα εργαλείο που λέγεται facebook ή twitter και εκεί πέρα βάζουν παιδιά με πανηγυρισμούς με διάφορα άλλα πράγματα κι όχι θετικά. Τα περισσότερα είναι αρνητικά. Όλα τα υπόλοιπα δυστυχώς κάνουν κακό στα παιδιά. Υπάρχουν καθημερινά τέτοια παραδείγματα σε όλες τις ομάδες. Επειδή πληρώνουν ένα αντίτιμο έχουν απαιτήσεις και δεν προσπαθούν οι ίδιοι να γίνουν καλύτεροι.