Ήρθε η ώρα να μπει ο Εμπίντ στη συζήτηση για τον MVP

Οι Σίξερς είναι η ομάδα που ‘χει βρίσκεται στο Νο4 της Ανατολής και της λίστας με τις καλύτερες επιθέσεις, μέχρι σήμερα (Τρίτη 22/1). Μετά τους 118.7 πόντους των Ουόριορς, τους 117.6 των Μπακς και τους 117.1 των Πέλικανς (με τους οποίους θα ασχοληθούμε πολύ σύντομα), είναι η Φιλαδέλφεια των 115.6 πόντων, ανά αγώνα.

Ο ίδιος οργανισμός ανήκει στο ΤΟΡ5 των ριμπάουντ ανά αγώνα (Νο4, 47.7), των ασίστ (Νο3, 27.4), των κοψιμάτων (Νο5, 5.7) και πουθενά στην κορυφή, σε ό,τι αφορά τα σουτ. Από όπου και αν εκδηλώνονται.

Η City of Brotherly Love έχει κάθε λόγο να κάνει μεγάλα όνειρα και το χρωστά -κυρίως- στον Τζόελ Εμπίντ, ο οποίος σύμφωνα με τον προπονητή του θα έπρεπε να ανήκει στις συζητήσεις για τον MVP της σεζόν. Αλλά δεν ανήκει. Ό,τι και αν κάνει. Κι αν μη τι άλλο είναι πολλά. Το κυριότερο; Φτιάχνει τη διάθεση όσων έχει κοντά του, ως μετρ του αυτοσαρκασμού.

Στα 25 πρώτα ματς της χρονιάς, είχε 27π. και 13.4 ριμπάουντ ανά αγώνα. Η Φιλαδέλφεια μέτρησε 17 νίκες, όπως αυτός έδινε αριθμούς που δεν είχε ξαναδεί η “Phily” από τον Μόουζες Μαλόουν της σεζόν 1981-82. Πέραν του ότι είναι ψηλός με τρίποντο, είναι ψηλός και με συνέπεια από τη γραμμή των βολών.

Όπως είχε γράψει στα τέλη του Δεκέμβρη η USA Today “σε μια λίγκα που έχει εμμονή με ό,τι συμβαίνει στην επίθεση, ο Εμπίντ είναι δύναμη και στην άλλη άκρη, σε ένα πραγματικά ελίτ επίπεδο, με 2 τάπες ανά αγώνα και κυριαρχία κοντά στο καλάθι”. Ας δούμε ποια ήταν η αφορμή για όλα αυτά.

Το βράδυ που οι 76ers συνάντησαν τους Ρόκετς (121-93), κάποια πράγματα άλλαξαν. Να, για παράδειγμα ο Τζόελ Εμπίντ είχε 32π., 14 ριμπ., 2 ασίστ, 2 κλεψ. και 3 τάπες, συν στιγμές σαν και αυτήν που θα δεις, στην άμυνα πάνω στον Τζέιμς Χάρντεν, το βράδυ που ο Τζίμι Μπάτλερ ήταν εκτός.

Έχε υπ’ όψιν σου πως ο Εμπίντ είναι ο πιο αποτελεσματικός παίκτης της παρέας του στην άμυνα και παράλληλα αυτός που κρίνει το 32.8% των plays της -ακολουθεί ο Μπάτλερ με 23.6%. Είναι και ο πιο ακριβοπληρωμένος (25.467.250 δολ., με τον Μπάτλερ να ακολουθεί και πάλι με 20.5 εκατ. δολ.).

Και ναι, ήλθε η ώρα να γνωριστούμε με τον Καμερουνέζο που πήγε σε σχολείο στις ΗΠΑ κάποιους μήνες αφότου πρωτοασχολήθηκε με το οργανωμένο μπάσκετ, ένα χρόνο μετά δεσμεύτηκε με το Kansas και ένα χρόνο αργότερα, ήταν ΝΒΑer, ως Νο3 επιλογή σε NBA draft. Για δυο σεζόν κάθισε εκτός με back to back τραυματισμούς, αλλά όταν επέστρεψε ήταν αποφασισμένος για όλα. Ως παίκτης και ως άνθρωπος.

Στο κείμενο που παρέδωσε στο The Players’ Tribune ορκίστηκε στο Θεό πως η ζωή του θα μπορούσε να είναι κινηματογραφική ταινία, γιατί πια τον έχουν μάθει όλοι για τα ψέματα που λέει. Δεν ήταν ωστόσο, αυτή πάντα η πραγματικότητα του.

Αρχικά, δες πώς ήταν το 2011 όταν πήγε στις ΗΠΑ, χωρίς να ξέρει λέξη στα αγγλικά (πέραν στίχων hip hop τραγουδιών που του άρεσαν -δίχως να γνωρίζει απαραίτητα τη μετάφραση) και τα βασικά του σπορ που λέγεται “μπάσκετ”. “Βέβαια, όπως μου ‘χουν πει το γεγονός ότι άρχισα πολύ αργά το μπάσκετ, με βοήθησε να μην αναπτύξω κακές συνήθειες” λέει έκτοτε.

Όταν άφησε το Καμερούν, όπου γεννήθηκε -στην πόλη Yaoundé, τη δεύτερη μεγαλύτερη της χώρας, των 2.5 εκατομμυρίων κατοίκων, στα 750 μέτρα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας- ήταν 16 χρόνων. Και 2.05.

Ένα χρόνο νωρίτερα, είχε αφήσει πίσω το παιδικό του όνειρο να κάνει καριέρα βολεϊμπολίστα στην Ευρώπη. Όταν προέκυψε η “Χρυσή Γενιά” του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002, ήταν 8. Και όπως όλα τα άλλα παιδάκια ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο. Η μητέρα του δεν τον άφηνε, γιατί είχε διαβάσματα.

“ Αυτό που έκανα ήταν να εκμεταλλεύομαι την ώρα που μεσολαβούσε μεταξύ της επιστροφής μου από το σχολείο και της δικής της από τη δουλειά. Πήγαινα για ποδόσφαιρο, κοντά στο σπίτι μας, οι φίλοι μου έβλεπαν το αυτοκίνητο της, ούρλιαζαν πως έρχεται, έτρεχα σαν τρελός στο σπίτι, άνοιγα ένα βιβλίο και… έκανα πως διάβαζα”. Μετά άρχισε να ψηλώνει και το ποδόσφαιρο βγήκε από τις επιλογές.

Πώς όμως, προέκυψε το μπάσκετ.

Για αυτό ευθύνεται ένας προπονητής μπάσκετ στο σχολείο του, που του έδωσε ένα DVD με τα highlights του Χακίμ Ολάζουον. Ήταν 16 (2010). Του πρότεινε να τα δει και μετά να μιλήσουν. Δεν πίστευε πως ο μικρός όντως, θα το παρακολουθήσει. Αργότερα έμαθε πως το ‘έλιωσε’ στο rewind. Όταν τελείωσε τη θέαση, ο Εμπίντ είχε αποφασίσει ότι θα γίνει μπασκετμπολίστας. Άρχισε να κοπιάρει τις κινήσεις του Ολάζουον, ώσπου κατάλαβε πως θα ήταν χρήσιμο να επιστρέψει στα βασικά του αθλήματος.

Αφότου είδα το πρώτο παιχνίδι μπάσκετ στην τηλεόραση, τελικό του 2009, είπα στον πατέρα μου ότι θέλω να παίξω μπάσκετ. Μου είχε απαντήσει ‘κανείς στο Καμερούν δεν παίζει μπάσκετ. Μπορείς να παίξεις βόλεϊ

Είχε μόλις αρχίσει να ακούει hip hop και να μαθαίνει τις πιο πιασάρικες εκφράσεις. Τα μόνα που ήξερε από τις ΗΠΑ, έως ότου τις μάθει απ’ έξω και ανακατωτά, ήταν οι hip hop artists και ο Κόμπε Μπράιαντ. “ Φώναζα ‘Κόμπε’ κάθε φορά που έκανα ένα από τα πρώτα μου σουτ” είχε ενημερώσει. Επτά χρόνια μετά, έπαιζε εναντίον του Κόμπε.

Εδώ να σου πω ότι στιγμή θα πρέπει να τιμηθεί η προσφορά του Luc Mbah a Moute στο ΝΒΑ, όχι βάσει των όσων κάνει στο παρκέ, αλλά για τα αποτελέσματα των καμπ που κάνει στο Καμερούν, από όταν έγινε NBAer. Ένα από τα ‘προϊόντα’ αυτών είναι ο Πασκάλ Σιακάμ. Το αυτό ισχύει και για τον συντοπίτη του (επίσης από το Γαουαντέ), Εμπίντ.

Ο Μπα α Μούτε δεν άφησε τον Εμπίντ να αφήσει το μπάσκετ

Το ταξίδι λοιπόν, ξεκίνησε από αυτό το event, όταν ήταν 16, με τον Mbah a Moute να του προτείνει να εμφανιστεί και στο Basketball Without Borders. Όταν πήγε εκεί, είδε πως υπολειπόταν σε όλα των άλλων παιδιών -μάλλον γιατί είχε πρωτοπιάσει μπάλα μπάσκετ τρεις μήνες νωρίτερα. Εύλογα δεν μπήκε καν στην all-camp team. Απογοητεύτηκε. Όχι γιατί δεν διακρίθηκε, αλλά επειδή “ ήμουν ο μόνος που δεν ήξερα τα βασικά: τη μηχανική των σουτ, το χειρισμό της μπάλας. Είχα να διανύσω μεγάλη διαδρομή για να τα καταφέρω”.

Προφανώς και σκέφτηκε να τα παρατήσει και να γυρίσει στο βόλεϊ. Ο α Μούτε ήταν εκείνος που τον έπεισε να δώσει άλλη μια ευκαιρία στην καλαθόσφαιρα και ανέλαβε προσωπικά τη βελτίωση του νεαρού. Μέσω δε, του ιδρύματος που διατηρεί και βρίσκει σχολεία -με υποτροφίες- στις ΗΠΑ, για Αφρικανούς έφηβους, τον ενημέρωσε ότι η Montverde Academy -ιδιωτικό προπαρασκευαστικό σχολείο, στο οποίο πήγε και ο Σιακάμ και στο οποίο είχε φοιτήσει και ο α Μούτε- θα ήταν ο προορισμός του.

Ο πρώην στρατιωτικός και παίκτης του χάντμπολ πατέρας του, Τόμας δεν τον άφηνε να φύγει. Ούτε η μητέρα του, Κριστίν. Δεν είχαν κι άδικο οι άνθρωποι, αφού το παιδί τους έπαιζε μπάσκετ μόλις λίγους μήνες. Φοβούνταν πως η εμπειρία θα είναι τραυματική. Τους έπεισε ότι θα τα καταφέρει. Του έδωσαν τις ευλογίες τους και έκανε το ταξίδι, λίγες μέρες αφότου ‘έκλεισε’ τα 17. Δυο μήνες μετά τo Basketball Without Borders.

“Τα περισσότερα παιδιά είναι αγχωμένα και ενθουσιασμένα. Είναι έφηβοι που αφήνουν τα σπίτια τους. Ο Τζόελ όμως, ανυπομονούσε” ενημέρωσε ο α Μούτε μέσω του NBA.com το 2017. “Ήθελε όσο τίποτα να γίνει καλύτερος”. Ο Εμπίντ είχε να μάθει πολλά. Τα πάντα.

” Τότε ουδείς ήξερε πόσο καλός μπορώ να γίνω. Βρέθηκα σε μια κατάσταση που άλλαζα χώρα, πολιτισμό, βρέθηκα μακριά από την οικογένεια μου, χωρίς να μπορώ να επικοινωνήσω αφού δεν ήξερα αγγλικά και χωρίς να ξέρω μπάσκετ. Είχα να μάθω πολλά“.

Στην πρώτη προπόνηση, ο κόουτς τον έδιωξε γιατί ήταν πολύ κακός.

Ήμουν αδύνατος και soft. Το χειρότερο ήταν πως οι συμμαθητές μου με έδειχναν και γελούσαν. Ναι, σαν τις ταινίες που βλέπουμε. Ήταν τρελό. Γύρισα στο δωμάτιο μου και έβαλα τα κλάματα. Αναρωτιόμουν τι κάνω. Έλεγα στον εαυτό μου ‘δεν μπορείς να παίξεις, γύρνα σπίτι’

Άκουσε λίγη μουσική, προσπαθώντας να ηρεμήσει (παρεμπιπτόντως, επιτάχυνε τη διαδικασία εκμάθησης αγγλικών, ακούγοντας πολλά τραγούδια). Και κάποια στιγμή ξύπνησε ο ανταγωνιστής που ‘χε μέσα του. “Αποφάσισα πως θα δουλέψω όσο χρειαστεί για να γίνω καλός. Έκτοτε κάθε φορά που λέει κάποιος ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, το λατρεύω! Γίνεται το κίνητρο μου”.

Ο μικρός έως ανύπαρκτος χρόνος συμμετοχής που είχε στην ακαδημία ήταν ο λόγος που μεταφέρθηκε στο The Rock School, χριστιανικό σχολείο στη Φλόριντα.

Το πρώτο βήμα ήταν να φτιάξει την κατάσταση στο παιχνίδι στη στεφάνη. Δεν ‘είχε’ όμως, το σουτ. Άρχισε να δουλεύει με τον Michael Frazier II. Οι ‘μάχες’ τους είχαν σταθερά τον ίδιο νικητή “ώσπου κατάλαβα ότι πέραν της φυσικής κατάστασης, έπρεπε να δουλέψω και στα fundamentals”. Βασικά, ονειρευόμουν τη μέρα που θα νικήσω τον Michael”.

Ένα βράδυ καθόταν στο δωμάτιο του και παρακολουθούσε κλιπάκια στο YouTube, με σουτέρ. Στην αναζήτηση είχε γράψει “πώς σουτάρεις τρίποντα”. Δοκίμασε και το “πώς να σουτάρεις σωστά”, πριν καταλήξει στο “πώς σουτάρουν οι λευκοί τρίποντᔨ.

“ Ξέρω ότι θα σου φανεί στερεότυπο, αλλά έχεις δει έναν μέσο 30αρη να σηκώνεται για τρίποντο; Οι αγκώνες είναι μαζεμένοι, τα γόνατα λυγισμένα, το follow-through είναι τέλειο, πάντα” έγραψε στο The Players’ Tribune, μέσω του οποίου ενημέρωσε ότι τα κλιπς και οι προπονήσεις με τον Φρέιζιερ ήταν που τον έσωσαν. “Και σύντομα οι αντίπαλες ομάδες δεν ήξεραν πώς να με αντιμετωπίσουν”.

Στον ένα χρόνο που αγωνίστηκε στο The Rock School (όπου στα διαλείμματα έπαιζε ποδόσφαιρο) πρόσφερε στο 33-4 της παρέας του 13π., 9.7 ριμπάουντ και 1.9 τάπες ανά αγώνα. Το καλοκαίρι του 2012 ο α Μούτε τον είχε πάρει στο σπίτι του στο Μιλγουόκι (εκεί έπαιζε τότε) και έκαναν μαζί προπονήσεις με έναν νέο κόουτς της περιοχής που δούλευε με elite αθλητές και κορυφαία recruits, ονόματι Μάικ Λι.

Μου είχαν πει να δω έναν Καμερουνέζο που βρίσκεται μόνο ένα χρόνο στις ΗΠΑ. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Είχε συγχρονισμένες κινήσεις, έκανε αμέτρητες ερωτήσεις και τα πόδια του ‘χόρευαν’ στο παρκέ, από ένστικτο

Αυτό που θυμάται περισσότερο από όλα ο Λι είναι πως “ δεν παρέλειπε ποτέ να λέει ‘ευχαριστώ’. Κάτι που μόνο σύνηθες δεν είναι για τα παιδιά της ηλικίας του. Έδειχνε να είναι πολύ καλός, για να είναι αληθινός”.

Κατόπιν όλων αυτών, έγινε five-star recruit (βλ. η μεγαλύτερη αξιολόγηση που μπορεί να ‘χει prospect) σε ένα χρόνο. Δεσμεύτηκε με το Κansas. “ Είχα πολλές προσφορές. Δεν ήξερα τα σχολεία. Ούτε τι είναι March Madness. Για αυτό ρώτησα τον Λουκ πού να πάω. Μου είπε πως το Κansas ήταν η καλύτερη επιλογή, οπότε την έκανα”.

Στην πρώτη προπόνηση είδε τον -τελειόφοιτο- Ταρίκ Μπλακ να καρφώνει πάνω του -στα μούτρα του-, με τρόπο που σκέφτηκε πάλι πως δεν μπορεί. Ότι δεν κάνει.

“ Το χειρότερο ήταν πως στις εξέδρες κάθονταν οι παίκτριες της γυναικείας ομάδας και παρακολουθούσαν την προπόνηση. Μετά το poster του Μπλακ άρχισαν να γελούν μαζί μου”. Κλασικά, εικονογραφημένα, πήγε στο γραφείο του προπονητή του, Μπιλ Σελφ “ και του είπα ‘δεν μπορώ να παίξω με αυτούς τους τύπους. Βγάλε με εκτός’. Μου απάντησε ‘αστειεύεσαι; Σε δυο χρόνια θα είσαι το Νο1 στο NBA draft”.

Του είχαν πει πως οι προπονητές στο κολέγιο λένε ψέματα. Δεν έδωσε σημασία. Έμεινε γιατί οι γονείς του τον είχαν μεγαλώσει, κατά τρόπο που να μην τα παρατάει.

“ Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως όσα έβλεπα καθημερινά στα κλιπάκια που μελετούσα με παίκτες του ΝΒΑ, άρχισαν να βγαίνουν στο παρκέ. Κατάλαβα πόσο ισχυρή είναι η δύναμη του μυαλού”.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που είπε στους συμπαίκτες του στο κολέγιο, σε διαδικασία to know us better στην οποία ο καθένας έπρεπε να εκμυστηρευτεί κάτι στους υπολοίπους ήταν το εξής: στο πλαίσιο τελετής μύησης στη φυλή του, χρειάστηκε να σκοτώσει ένα λιοντάρι με γυμνά χέρια. Η ιστορία απέκτησε και το δικό της hashtag στο campus (#jojokilledalion).

Ατυχώς σε επόμενη διήγηση είπε ότι το σκότωσε με όπλο. Και κάπου εκεί κατάλαβαν πως τους κοροϊδεύει. Εν αντιθέσει με την ειλικρινή προσφορά που ‘χε στους αγώνες.

Στην πρώτη του σεζόν είχε θέματα με τραυματισμούς (στο δεξί πόδι, στη μέση). Τα περισσότερα είχαν να κάνουν με την κόπωση. Την υπερπροσπάθεια. Απειλούσαν την εξέλιξη και το μέλλον του. Υποσχέθηκε να κάνει ό,τι χρειάζεται για να συνεχίσει την εξέλιξη. Συμπεριλαμβανομένου του να κόψει τα κιλά ζάχαρης που κατανάλωνε καθημερινά. Τον είχαν πείσει πως οι λεπτομέρειες είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά, αν ήθελε να γίνει τεράστιος.

Tη χρονιά που έγινε pick ‘έχασε’ τον μικρό αδελφό του

Υποβλήθηκε σε επέμβαση, στην οποία του τοποθέτησαν δυο βίδες στο δεξί πόδι. Θα χρειαζόταν έξι μήνες να αναρρώσει. Πριν το χειρουργείο ήταν το φαβορί για το Νο1 του ΝΒΑ draft. Από όταν ενημέρωσε για τις εξελίξεις, το μέλλον του έγινε αβέβαιο.

Επρόκειτο για επέμβαση που είχαν κάνει και οι Μπιλ Ουόλτον και Γιάο Μινγκ και είχε ‘μικρύνει’ την καριέρα τους. Οι Μάικλ Τζόρνταν και Ζιντρούνας Ιλγκάουσκας, οι οποίοι επίσης είχαν ζήσει την εμπειρία, ήταν μια χαρά.

Το βράδυ του 2014 ΝΒΑ draft άκουσε το όνομα του στο Νο3. Τον είχαν πάρει οι Σίξερς. Έγινε το υψηλότερο πικ που ‘χε βρει δουλειά ποτέ Καμερουνέζος. Η συνέχεια δεν ήταν η πιο ευτυχισμένη. Το ‘he lived happily ever after’ ήλθε πολύ αργότερα.

Τον Οκτώβρη του 2014 ‘έχασε’ τον μικρότερο αδελφό του. Ο Άρθρουρ σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Λίγο μετά έμαθε πως θα χάσει όλη τη σεζόν και τον Ιούνιο του 2015 ότι έπαθε υποτροπή και θα ξαναμπεί στο χειρουργείο. Μετά του είπαν πως θα μείνει εκτός και τη σεζόν 2015-2016.

Όχι, αυτήν τη φορά δεν σκέφτηκε να τα παρατήσει. Εκνευρίστηκε, τα έβαλε με την τύχη του, φλέρταρε με την κατάθλιψη, πριν καταλήξει πως ό,τι και αν συνέβαινε εκείνος θα έκανε τα όνειρα πραγματικότητα. Το χρωστούσε στους δικούς του. Το χρωστούσε στον Άρθρουρ.

“ Για δυο χρόνια δεν μπορούσα να παίξω, δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, πέραν εγχειρήσεων και αποθεραπειών και μετά είχα να αντιμετωπίσω νέους τραυματισμούς. Ξεκάθαρα δεν ήταν αυτός ο καλύτερος τρόπος για να αρχίσω την καριέρα μου. Μακάρι να ήξεραν όλοι πόσο έκλαψα. Όταν όμως, επέστρεψα είχα αποφασίσει να περάσω καλά. Δεν με ενδιέφερε τι λέει ο κόσμος. Ό,τι είχα μάθει το χρησιμοποίησα υπέρ μου. Εμπιστεύτηκα τη διαδικασία (το γνωστό trust the process) και προχώρησα. Ήθελα να κάνω κάτι πολύ ιδιαίτερο”. Άλλαξε και τελείως το σώμα του.

Η απόγνωση ‘έχτισε’ έναν νέο χαρακτήρα, που είχε πολύ χιούμορ (“αλλιώς δεν θα άντεχα τον καιρό που ήμουν εκτός”) και ήταν οπαδός των social media -της εξωστρέφειας. Ο α Μούτε είχε ομολογήσει ότι “όλα τα περίμενα από τον Τζόελ εκτός του πόσο διασκεδαστικός έγινε, δεδομένου του πόσο ντροπαλός ήταν πάντα. Το πήγε στο επόμενο επίπεδο”. Σε αυτό που προσπαθεί να ‘ρίξει’ τη Rihanna, ενώπιον εκατομμυρίων followers (δικών της και δικών του) στο Twitter.

Το 2016 ήταν η χρονιά που οι Σίξερς αποφάσισαν να προχωρήσουν σε ανοικοδόμηση. Ο Sam Hinkie παραιτήθηκε έπειτα από τρία χρόνια ανεπιτυχούς προσπάθειας, ως πρόεδρος και GM και τη θέση του πήρε ο Bryan Colangelo, δυο φορές καλύτερος παράγοντας του ΝΒΑ. Ο πατέρας του, Jerry είχε τη γενικότερη ευθύνη.

Ένα από αυτά που πλήρωσε ο Χίνκι, ήταν η επιλογή του τραυματία Εμπίντ στο Νο3. Δεν ξέρω αν σου είπα ότι ο Χίνκι ήταν ο εμπνευστής του Trust the process.

Σύντομα, οι διάδοχοι του θα έβλεπαν πως μια χαρά απόφαση ήταν να ‘τραβήξει’ τον Εμπίντ και ότι άξιζε η διετής υπομονή. Σε όλη αυτήν την περιπέτεια είχε κοντά του τους φαν των Σίξερς “ που μου έδειξαν μεγάλη αγάπη. Λατρεύω ό,τι αφορά την πόλη, εκτός των cheese steaks. Μου προσθέτουν κιλά”. Aχρείαστα, όχι από τα καλά (μυες) πήρε σε ένα χρόνο, για να βοηθήσει το σώμα και την καριέρα του. Ο οργανισμός, ο οποίος είχε αποφασίσει να οικοδομήσει πάνω του τη νέα εποχή, έβαλε δίπλα του κάποιους από τους καλύτερους στον τομέα τους, για να τον κάνουν πιο δυνατό, πιο ανθεκτικό και τελικά καλύτερο.

Όχι ότι δεν είχε καλή παρέα, αλλά από φέτος απέκτησε και τον Τζίμι Μπάτλερ στο crew, μετακίνηση που ‘χει τα καλά και τα κακά της. Στα θετικά είναι πως υπάρχει μια ενδιαφέρουσα σύνθεση όταν ο Εμπίντ είναι μαζί με τον Σίμονς και τον Μπάτλερ.

Στο 121-93 επί των Ρόκετς, ο Μπάτλερ ήταν εκτός. Ο Εμπίντ έπαιξε κανονικότατα και ήταν μεταξύ εκείνων που ανέλαβαν τον -τρόπος του λέγειν- περιορισμό του Χάρντεν (27 πόντοι στο πρώτο ημίχρονο, 37 στο τέλος). Δες κάποια δευτερόλεπτα.

Μετά το ματς, ο κόουτς των 76ers, Brett Brown είχε να προτείνεικάτι στους ρεπόρτερ.

Νιώθω ότι ο Τζόελ ανήκει στην κουβέντα για τους πιθανούς MVP της σεζόν. Για αυτό αρκεί να δείτε τι κάνουμε, όταν δεν τον έχουμε στο παρκέ

“Κοιτάξτε και τις προσαρμογές που κάνουν οι αντίπαλοι προπονητές, στα δεύτερα ημίχρονα, αφότου δουν τι μπορεί να κάνει”. Στη λίστα είναι η ικανότητα του να ανοίγει άμυνες, με το τρίποντο που έμαθε κατ’ αρχάς από το YouTube.

Photos: Associated Press/Twitter/Instagram