Η χρονιά που οι ΝΒΑers εξέθεσαν το ΝΒΑ

Πιστεύω πως θα συμφωνείς ότι μια από τις φράσεις που μπορούν να εκτινάξουν στα ύψη την πίεση ενός ανθρώπου -σε μηδενικό χρόνο- είναι το ‘στα έλεγα εγώ’. Για αυτό θα προτιμήσω το ‘I told you so’ που ταιριάζει και περισσότερο στο θέμα μας. Το θέμα μας είναι η επανάσταση των παικτών του NBΑ, η οποία είναι σε εξέλιξη και από ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει πια γυρισμός. Σε είχαμε ενημερώσει σχετικά, από τις αρχές του Φλεβάρη, σε κείμενο που ενημέρωνε/θύμιζε πώς άλλαξε το status quo των παικτών και από όμηροι έγιναν επαγγελματίες.

Ήταν τότε που ο Άντονι Ντέιβις κίνησε τις διαδικασίες, με το ‘δεν μένω εδώ‘ στους Πέλικανς, ενώ είχε συμβόλαιο για άλλους 18 μήνες. Πήγε εκεί όπου ήθελε: δηλαδή με τον ΛεΜπρον Τζέιμς, ο οποίος αναμφίβολα είναι αυτός που εξέλιξε το σύστημα προσέγγισης παικτών.

Flashback: μέχρι τον Όσκαρ Ρόμπερτσον και τη μήνυση που είχε καταθέσει εναντίον του ΝΒΑ -το 1970- ο οργανισμός που επέλεγε έναν παίκτη στο NBA draft αποφάσιζε αποφάσιζε αποκλειστικά για την τύχη του -για το υπόλοιπο της καριέρας του. Μετά προέκυψε αυτό που ξέρεις ως free agency.

(αν σε ενδιαφέρει να δεις γενικά, ποιος έβαλε το χέρι του και πώς άλλαξε η ιστορία, μπορείς να ‘επισκεφτείς’ το κείμενο για τον Λάρι Ο’ Μπράιαν)

Το πρώτο αξίωμα

Πριν προχωρήσουμε στο τι έγινε φέτος και αποδεικνύει πως το ΝΒΑ είναι με την πλάτη στον τοίχο, θα χρειαστεί να ασχοληθούμε με τα βασικά. Δηλαδή το μπάσκετ είναι σπορ που -στην πιο απλοϊκή μορφή του- έχει ως βασικές προϋποθέσεις παίκτες, μια μπάλα και ένα καλάθι. Άρα, τους παίκτες, αφού χωρίς αυτούς η μπάλα δεν θα έμπαινε μόνη της στο καλάθι -και μοιραία δεν θα ‘χε καμία χρησιμότητα το καλάθι.

Χωρίς τους παίκτες δεν θα υπήρχε κάτι να δει ο κόσμος που θα πήγαινε στο γήπεδο. Που σημαίνει ότι δεν θα υπήρχε λόγος να υπάρχει γήπεδο μπάσκετ. Κατά συνέπεια, το Madison Square Garden, για παράδειγμα -που είναι εκ των κύριων λόγων της πρωτιάς των Νικς σε κέρδη οργανισμών ΝΒΑ- θα ‘έβγαζε’ μεν λεφτά από άλλες δουλίτσες, αλλά δεν θα ‘χε την πιο κερδοφόρα ομάδα της μεγαλύτερης ‘αγοράς’ -που δεν έχει σταυρώσει επιτυχία για δεκαετίες, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Αν σκέφτεσαι ‘το να μην έχουν λόγο στις μετακινήσεις τους είναι το τίμημα που καλούνται να πληρώσουν, για τα εκατομμύρια που παίρνουν’ είναι χρήσιμο να θυμάσαι ότι παίρνουν το μερτικό που τους αναλογεί από τα δισεκατομμύρια που δίνουν στους οργανισμούς. Εννοώ είναι δούναι και λαβείν. Παίρνουν αυτά που ‘βγάζουν’.

Long story short δεν θα υπήρχε η επικερδής επιχείρηση που λέγεται ΝΒΑ. Και είναι επικερδής (ναι) γιατί υπάρχουν σε αυτήν οι καλύτεροι παίκτες. Βλέπεις το πώς ‘έκλεισε’ ο κύκλος έτσι;

Ο Σίλβερ δεν ξέρει πώς να λύσει το πρόβλημα

Έχεις ξαναδιαβάσει πως τα ρόστερ στο ΝΒΑ ‘χτίζονται’ με τρεις τρόπους: τις επιλογές στα NBA drafts, τις ανταλλαγές και τη free agency. Και οι τρεις τρόποι πέφτουν πάνω στον κανονισμό για tampering.

> όποιος δεσμεύεται με συμβόλαιο δεν μπορεί να μιλήσει με κανέναν που δεν είναι η ομάδα που ‘χει τα δικαιώματα του (και τούμπαλιν).

> όποιος θέλει να επιλέξει ψηλά στο ΝΒΑ draft υποχρεούται να μην διασύρει την εικόνα του ΝΒΑ, με αλαφροΐσκιωτες εμφανίσεις στα ματς -προκειμένου να ‘χει το χειρότερο ρεκόρ- και

> όποιος θέλει να πάρει free agents οφείλει να σεβαστεί τον κανονισμό που αναφέρει ότι οι συζητήσεις επιτρέπονται την τελευταία ημέρα πριν το ‘άνοιγμα’ της free agency.

Ακόμα και αν υποθέσουμε πως οι οργανισμοί έχουν προσλάβει τους πιο γρήγορους δαχτυλογράφους του πλανήτη (μαζί με τους πιο γρήγορους δικηγόρους και τους ακόμα πιο γρήγορους GM που συζητούν τις κινήσεις με τους ενδιαφερόμενους), δεν προκύπτει -χρονικά- το πώς το πρώτο λεπτό της φετινής free agency προέκυψαν μαζί ουκ ολίγες ειδήσεις. Οι βασικές ήταν οι εξής:

✔ ο Κέβιν Ντουράντ επέλεξε τους Νετς

✔ ο Κάιρι Έρβινγκ επέλεξε τους Νετς (και να ενωθεί με τον KD)

✔ ο Ντι Άντρε Τζόρνταν επέλεξε τους Νετς (και να ενισχύσει τους KD και Έρβινγκ)

✔ ο Τζούλιους Ραντλ επέλεξε τους Νικς

✔ ο Κέμπα Ουόκερ επέλεξε τους Σέλτικς

✔ ο Αλ Χόρφορντ επέλεξε τους Σίξερς

✔ ο Μάλκολμ Μπρόγκντον επέλεξε τους Πέισερς

✔ ο Τζίμι Μπάτλερ επέλεξε τους Χιτ κλπ, κλπ, κλπ.

Πόσω μάλλον η sign and trade συμφωνία του Ντ’ Άντζελο Ράσελ, προκειμένου να πάει στους Ουόριορς -διαδικασία που ‘χε περισσότερη περιπέτεια από το υποτιθέμενο ‘έρχομαι’ των υπολοίπων.

Ακολούθως, διέρρευσε η πληροφορία πως οι Ντουράντ και Έρβινγκ τα είχαν συζητήσει και συμφώνησαν να βρεθούν στην ίδια ομάδα. Πράγμα που δεν αποδεικνύεται μεν, αλλά δεν το λες και τρελό ως σενάριο. Ο μόνος που φαινομενικά -τουλάχιστον- τίμησε το anti-tampering ήταν ο Καγουάι Λέοναρντ, ο οποίος ανακοίνωσε στις 6/7 πως θα γίνει Κλίπερ. Σημείωση: όλοι κρέμονταν από το στόμα του, από την αρχή της free agency.

Την ίδια ημέρα έγινε γνωστό ότι θα τον ακολουθήσει ο Πολ Τζορτζ, ο οποίος είχε ήδη ζητήσει από τους Θάντερ να γίνει ανταλλαγή -και τα είχαν βρει στο πώς. Mετά ήλθε και το αίτημα του Ράσελ Ουέστμπρουκ να φύγει από την Οκλαχόμα Σίτι, με τις τελευταίες πληροφορίες να τον θέλουν να το ‘χε ζητήσει ενώ ήταν σε εξέλιξη τα φετινά NBA playoffs. Τελικά, πήγε στους Ρόκετς, για να ξαναβρεί τον Χάρντεν.

“Eίναι ανώφελο να ‘χουμε κανονισμούς που δεν τηρούνται”, είπε απηυδισμένος ο κομισάριος Άνταμ Σίλβερ, προσθέτοντας πως “αυτό πληγώνει την αξιοπιστία της λίγκας”. Το θέμα βέβαια, είναι πώς μπορείς να λύσεις ένα τέτοιο πρόβλημα. Και η απάντηση δεν είναι ο κοριός στα κινητά τηλέφωνα και τα emails των παικτών.

Με τα υπάρχοντα δεδομένα, το ΝΒΑ ερευνά περίπτωση tampering μόνο αν γίνει σχετική καταγγελία. Όπως αυτή των Πέισερς το 2017, όταν ο GM των Λέικερς, Ρομπ Πελίνκα και ο ατζέντης του Πολ Τζορτζ είχαν συζητήσει το ενδεχόμενο να πάει ο παίκτης στο Λος Άντζελες -ενώ είχε συμβόλαιο με την Ιντιάνα. Οι “Λιμνάνθρωποι” πλήρωσαν 500.000 δολάρια για το λάθος τους, που αφορούσε και συναντήσεις ανθρώπου των Λέικερς με τον Τζορτζ, σε ταξίδια του τελευταίου για ψάρεμα. Εφόσον ουδείς διαμαρτυρήθηκε φέτος, τοποθετείται στην πύλη του ανεξήγητου το πώς ο Ντουράντ πήγε σε οργανισμό με τον οποίον -επίσημα και τυπικά- δεν είχε μιλήσει ποτέ!

Οι προσπάθειες που απαίτησαν και αυτές που εξετάζονται

Όπως γράφει το The Ringer η πρώτη απόπειρα του ΝΒΑ, για να λύσει αυτό το πρόβλημα ήταν η καθιέρωση του supermax συμβολαίου, πιστεύοντας πως τα λεφτά είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση. Η λύση σε κάθε πρόβλημα.

Για να καταλάβεις τι είναι το supermax, το ΝΒΑ δανείστηκε -και προσάρμοσε- την ιδέα από το NFL που βάζει franchise tag σε παίκτες που θέλει να κρατήσει τουλάχιστον τρία χρόνια, δίνοντας τους ποσό που αντιστοιχεί στο μισό του σάλαρι καπ. Πρακτικά, σκέψου πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί να πάρει το 50% του σάλαρι καπ των Μπακς το 2021 (όταν θα είναι unrestricted free agent), για να μείνει στο Μιλγουόκι -και αν γίνει αυτό θα υπογράψει το μεγαλύτερο συμβόλαιο της ιστορίας.

Μετά μεγάλης απογοήτευσης, η διοργανώτρια αρχή διαπίστωσε πως πλέον υπάρχουν ΝΒΑers που δέχονται να πάρουν λιγότερα, προκειμένου να βρεθούν σε συνθήκη που τους επιτρέπει να διεκδικήσουν το δαχτυλίδι. Μάθημα που ‘δίδαξαν’ (και) οι ΛεΜπρον Τζέιμς, Ντουέιν Ουέιντ και Κρις Μπος, όταν βρέθηκαν στο Μαϊάμι.

Μια άλλη ιδέα που προτάθηκε ήταν ο no trade όρος, σε συγκεκριμένα συμβόλαια, για συμφωνηθέν χρονικό διάστημα και τη δέσμευση οργανισμού και παίκτη (μέχρι τώρα ελάχιστοι είχαν τη δέσμευση του οργανισμού -εκείνοι μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά θεωρητικά δεν ήθελαν κάτι). Με αυτά ας πούμε πως ο Τζορτζ δεν θα μπορούσε να φύγει από την Οκλαχόμα Σίτι. Μόνο που για να ισχύσουν αυτά τα συμβόλαια, πρέπει πρώτα να υπογραφούν. Και οι ΝΒΑers δεν φαίνονται διατεθειμένοι να δώσουν κάτι -αυτήν τη στιγμή.

Η τρίτη σκέψη ήταν οι εξοντωτικές ποινές κατά το ‘αν η ποινή για το ότι πέρασες κόκκινο φανάρι ήταν δυο χρόνια φυλάκισης, θα το έκανες;’. Η τέταρτη ιδέα αναφέρει την τιμωρία των οργανισμών που ‘πιάνονται’ να κάνουν tampering με αφαίρεση επιλογών στον πρώτο γύρο του NBA draft.

Σύμφωνα με το ESPN η πρόταση που φαίνεται να κερδίζει έδαφος είναι αυτή που θέλει τη free agency να προηγείται του ΝΒΑ draft -αντί του να έπεται. Αλλά αυτό δεν γίνεται και τώρα;