Η τύχη διάλεξε τους Λέικερς για πρωταθλητές

Στο ‘υγεία να υπάρχει’ με το οποίο ολοκληρώνω όλες τις συνομιλίες μου (ακόμα και αυτές που κάνω με τον εαυτό μου), προσθέτω τελευταία το ‘και τύχη’. Η ανανέωση έγινε από την ημέρα που κάποιος μου είπε ‘και στον Τιτανικό είχαν υγεία, αλλά δεν είχαν τύχη’. Και κάπως έτσι σου εξήγησα πώς προέκυψε το 116-98 των Λέικερς επί των Χιτ, στην πρεμιέρα των NBA Finals.

Το Μαϊάμι βλέπεις, βρέθηκε να πρέπει να βρει τρόπο να κάνει δουλειά, χωρίς να ‘χει τους δυο εκ των τριών πρώτων σκόρερ της διαδρομής έως τη μεγάλη σκηνή.

Ο Μπαμ Αντεμπάγιο εξελίχθηκε σε ήρωα της πρόκρισης των Χιτ στους φετινούς NBA Finals. Ο Μπαμ Αντεμπάγιο είχε φροντίσει να ενημερώσει για το υπέρτατο κίνητρο που είχε, προκειμένου να βρει τρόπο να μπει σε αυτούς που διαμορφώνουν τις εξελίξεις στο ΝΒΑ από την αρχή της σεζόν. Ήταν να προσφέρει στη μητέρα του μια καλή ζωή. Στην πορεία εξελίχθηκε σε τύπος που μπορεί να σταματήσει τους πιο δυνατούς παίκτες των αντιπάλων του -θριάμβου του small ball- Μαϊάμι, ανεξάρτητα από το φιζίκ τους και παρ ότι δεν είναι τεράστιος. Είχε δουλέψει ώστε να τους ‘νικά’ με την αθλητικότητα και το μυαλό του. Όταν λοιπόν, τέθηκε το ερώτημα ‘ποιος εκ των Χιτ μπορεί να διαχειριστεί τον Άντονι Ντέιβις, στους τελικούς;’, όλοι γύρισαν και κοίταξαν τον 22χρονο.

Μόνο που όλοι τον είδαν να αποχωρεί, με τραύμα στον αριστερό ώμο, στην τρίτη περίοδο, στο opening της διαδικασίας. Είχε ‘βρει’ με τον Ντουάιτ Χάουαρντ, όπως επιχειρούσε -με drive- να φτάσει στο καλάθι, ενώ έμεναν 7.03 για τη λήξη του τρίτου δωδεκαλέπτου. Για την ακρίβεια, ο Χάουαρντ τον βρήκε -καθώς του έκανε φάουλ. Σημείωσε πως φορούσε ήδη ‘μανίκι’ στο αριστερό χέρι, καθώς το είχε λαβώσει κατά τους τελικούς της Ανατολής με τη Βοστώνη. Με πονεμένο ώμο έδωσε 32 πόντους και 14 ριμπάουντ, στο ματς πoυ έστειλε την παρέα του στους τελικούς -και τους Σέλτικς στο σπίτι τους.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη, αλλά η δεύτερη απώλεια των Χιτ. Στη δεύτερη περίοδο πήρε το δρόμο για τα αποδυτήρια ο Γκόραν Ντράγκιτς. Το Μαϊάμι ενημέρωσε πως είχε πληγώσει τη φάσια του αριστερού πέλματος.

Η φάσια (περιτονία) είναι ένα ‘δίχτυ’ που περικυκλώνει τα πάντα στο σώμα (οστά, μυς, όργανα, νευρικό σύστημα και αιμοφόρα αγγεία). Ειδικός ερευνητής την έχει περιγράψει ως ‘το βιολογικό ύφασμα που κρατά ενωμένο το σώμα. Ο άνθρωπος έχει 70 τρισεκατομμύρια κύτταρα -νευρώνες, μυϊκά κύτταρα, επιθήλια- που λειτουργούν σε αρμονία. Η φάσια είναι το τρισδιάστατο δίχτυ από ινώδεις, κολλώδεις και υγρές πρωτεΐνες που συνδέει τα πάντα και τα κρατά στη σωστή θέση”. Κοντολογίς, κράτα πως κάθε βήμα που κάνεις ή κάθε κάθισμα, συνδέεται με τη φάσια. Όταν ‘πληγώνεται’ συνήθως έχει προηγηθεί υπερβολική επιβάρυνση.

Οι Χιτ είχαν εκπονήσει ολόκληρο πρόγραμμα με load management για τον Ντράγκιτς, ώστε να τον βοηθήσουν να τους βοηθήσει -να προστατεύσουν το εγχειρισμένο (το 2018) δεξί γόνατο, εξ ου και σηκωνόταν από τον πάγκο σε όλη τη regular season. Αυτό άλλαξε στην postseason. Θα έχεις υπ’ όψιν σου (από εσένα) πως όταν πονάς κάπου, χωρίς να το επιλέγεις (υποσυνείδητα) επιβαρύνεις την άλλη πλευρά του σώματος. Αυτό έκανε και ο Ντράγκιτς, ο οποίος ένιωσε ενοχλήσεις στον αριστερό αστράγαλο τις πρώτες μέρες της ζωής του στη ‘φούσκα’.

Όλα αυτά στα λέω για να καταλάβεις πως ο starter του Μαϊάμι και βασικός άξονας σε αυτό που κατάφεραν να κάνουν φέτος οι Χιτ, δεν έχει κάτι απλό που ‘γιατρεύεται’ σε μια μέρα. Επιπροσθέτως, ο Σλοβένος θα είναι free agent μετά την ολοκλήρωση της σεζόν. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να αγωνίζεται παίκτης που ‘χει θέμα στην πελματιαία. Το έκανε ο Τζο Τζόνσον, στα 2013 NBA playoffs, με τους Νετς να του κάνουν ένεση πριν κάθε ματς. Προφανώς και επηρεάστηκε η απόδοση του (είχε 25.6% στα σουτ, στον αποκλεισμό από τους Μπουλς).

Λες και δεν ήταν αυτά αρκετά για τον Σποέλστρα, είδε και τον Τζίμι Μπάτλερ να ‘γυρίζει’ τον αριστερό αστράγαλο πριν το ημίχρονο, σε drive. Συνέχισε να αγωνίζεται, ξεκάθαρα όμως, τον ενοχλούσε το πόδι και μετά μια προσγείωση, στην τρίτη περίοδο, άρχισε το κουτσό.

Έως τώρα, στα playoffs ο Αντεμπάγιο είχε για μέσους όρους 17.8 πόντους, 10.9 ριμπάουντ, 4.6 ασίστ και 1.1 κλέψιμο. Στην πρεμιέρα των τελικών έφυγε με 8 πόντους και 4 ριμπάουντ. Ο Ντράγκιτς είχε για μ.ο. 9.9 πόντους, 4 ριμπάουντ, 4.6 ασίστ και 1 κλέψιμο, που τα ξημερώματα έγιναν 6 πόντοι, 1 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 2 κλεψίματα. Ο Μπάτλερ κατάφερε να δώσει ό,τι συνήθως (23 πόντους, 5 ασίστ), εξαιρουμένων των ριμπάουντ (ο μέσος όρος στην postseason είναι τα 5.5 και στην πρεμιέρα των τελικών είχε 2). Aν ‘έβγαζαν’ όλοι οι υγιείς το ματς, θα μιλούσαμε για άλλον αγώνα. Το πιθανότερο είναι να νικούσαν πάλι οι Λέικερς. Αλλά όχι με 18 πόντους.

Ο Άντονι Ντέιβις έκανε ό,τι γούσταρε (34 πόντοι, με 9/17 δίποντα, 2/4 τρίποντα, 9 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 3 κλεψίματα, 1 λάθος σε 38′), γιατί ουδείς εκ των Χιτ κατάφερε να τον περιορίσει με κάποιον τρόπο. Έτρεχε στο transition και εξέθετε τους πιο κοντούς παίκτες που τον περίμεναν στη ρακέτα, ενώ όταν έπεφταν δυο πάνω του, απλά έδινε την μπάλα στον ελεύθερο συμπαίκτη του. Ο Τζέιμς μοίρασε, σκόραρε, άρπαξε ριμπάουντ κλπ, κλπ (25π., 13 ριμπ., 9 ασίστ, 2 λάθη σε 36 λεπτά) και όλοι οι άλλοι (Ντάνι Γκριν, Κεντάβιους Κάλντουελ Πόουπ, Μαρκίφ Μόρις, Άλεξ Καρούζο, Κάιλ Κούζμα και Ρατζόν Ρόντο) λειτούργησαν υποδειγματικά, για να ‘συμπληρωθεί’ η εικόνα, της πλήρους κυριαρχίας. Θα ήθελα να έχεις υπ’ όψιν σου το “ήταν απαράδεκτος ο τρόπος που ‘κλείσαμε’ το ματς” του Τζέιμς, μετά το επί μέρους 31-28 των Χιτ, σε αυτό το διάστημα, όπως προετοιμάζονται οι φιναλίστ για το δεύτερο ματς.