Η Team USA του ’19 ήταν καλύτερη μόνο απ’ όσες δεν κατέβηκαν

H Team USA ολοκλήρωσε τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο με 9 παίκτες. Ο Τζέισον Τέιτουμ δεν αγωνίστηκε ποτέ άλλοτε μετά τον τραυματισμό του στο δεύτερο παιχνίδι της πρώτης φάσης και οι Κέμπα Γουόκερ – Μάρκους Σμαρτ προφυλάχθηκαν από το παιχνίδι της 7ης θέσης έχοντας προηγουμένως αποκομίσει προβλήματα σε σβέρκο και πόδι αντίστοιχα.

Οι συνθήκες δεν έμοιαζαν ευνοϊκές για μια καταρρακωμένη ομάδα που προερχόταν από δύο ήττες στη σειρά, πόσο μάλλον έχοντας ν’ αντιμετωπίσει μια καλά δομημένη Πολωνία. Μια αντίπαλο δηλαδή με αξιοπρόσεκτικη χημεία κόντρα σ’ ένα ασύνδετο σύνολο για το οποίο, όπως μετέφερε ο Μπράιαν Γουάιλντχορστ (απεσταλμένος του ESPN στην Κίνα) “είναι παράξενο το γεγονός πως ο Πόποβιτς δεν οργάνωσε μια ολοκληρωμένη προπόνηση για σχεδόν δύο εβδομάδες“, με συνέπεια να μην δουλέψει όσο θα έπρεπε στην κυκλοφορία και στο τέλος να γίνει προβλέψιμο. Μολαταύτα οι Αμερικανοί νίκησαν 87-74, με πέντε παίκτες (Μίτσελ, Χάρις, Μίντλετον, Γουάιτ, Μπαρνς) να σκοράρουν διψήφιο αριθμό πόντων και τον Μπρουκ Λόπεζ να ευστοχεί στο μόλις τρίτο τρίποντό του σ’ όλη τη διοργάνωση (3/19, 16%) – όταν στο ΝΒΑ και σε μεγαλύτερη απόσταση εμφάνισε 35% στην κανονική περίοδο.  

Στον απολογισμό του, ο κόουτς ‘Pop’ επιχείρησε να εξωραΐσει την εικόνα των Αμερικανών στο τουρνουά λέγοντας με κυνικότητα ότι “το μπάσκετ στις άλλες χώρες δεν είναι μυστικό. Υπάρχουν σπουδαίες ομάδες και προπονητές παγκοσμίως και δεν είναι έκπληξη ό,τι συνέβη. Πηγαίνεις ν’ ανταγωνιστείς και ο καλύτερος νικάει. Δεν αποφασίζεις τι θα συμβεί. Οι καλύτερες ομάδες έφτασαν στον τελικό και δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν. Δεν ήταν δεδομένο πως οι ΗΠΑ θα κατακτήσουν τον τίτλο“. Μολονότι πάντως υπάρχουν όντως “κάποιοι που θα θέλουν πάντα να παίξουν το παιχνίδι της ευθύνης” και παρόλο που “δεν είναι ντροπή η απώλεια του χρυσού“, ο εμβληματικός προπονητής οφείλει να ομολογήσει ότι η αποτυχία ήταν παταγώδης και σχεδόν σοκαριστική.

Ποτέ άλλοτε οι Αμερικανοί είχαν καταλήξει τόσο χαμηλά σε διεθνή διοργάνωση, είτε εμφανίστηκαν με κολεγιόπαιδα είτε με επαγγελματίες. Βάσει κατάταξης η χειρότερη Team USA είχε χαρακτηριστεί ως σήμερα το σύνολο του Τζορτζ Καρλ που στην Ινδιανάπολη το 2002 έχασε 81-78 από τους τότε Γιουγκοσλάβους στον προημιτελικό, αλλά κατέλαβε την 6η θέση μετά από νίκη επί του Πουέρτο Ρίκο και ήττα από τους Ισπανούς στον τελευταίο αγώνα κατάταξης. Τότε έπαιζαν ο Ρέτζι Μίλερ, ο Μάικ Φίνλεϊ, ο Μπαρόν Ντέιβις, ο Ζερμεΐν Ο’Νιλ, ο Πολ Πιρς, ο Σον Μάριον, ο Μπεν Γουάλας και ο Έλτον Μπραντ. Οι αποτυχίες του 2004 και του 2006 έκαναν επίσης κρότο, όχι ανάλογο όμως διότι αφενός κατακτήθηκε το χάλκινο μετάλλιο αφετέρου είχε ήδη προηγηθεί το εντός έδρας φιάσκο. Μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα και τα ‘τριτοτέταρτα’ του ΝΒΑ που πήραν πάνω τους τη ρετσινιά της χειρότερης επίδοσης. Κι ας μην ασχολήθηκαν πολλοί μαζί τους. Πάλι καλά που δεν ηττήθηκαν από τους Τούρκους ή τους Βραζιλιάνους και πρόφτασαν να εξασφαλίσουν το μίνιμουμ στόχο: της απευθείας πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Διότι κατά τ’ άλλα τίποτα δεν έφερνε στην άτρωτη Team USA των προηγούμενων 5 διοργανώσεων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν την 8η καλύτερη επίθεση (86.5 πόντοι), το 13ο ποσοστό στα σουτ (45%), το μόλις 17ο στις βολές (73.1%, λίγο πάνω από την Εθνική) και την έβδομη επίδοση σε ασίστ (20.6), ενώ στις μόνες κατηγορίες που διακρίθηκαν, θυμίζοντας τα χρόνια μετά το 2006, ήταν στα ριμπάουντ (43) και στα λάθη (10.5). Μοιραία το εφιαλτικό σενάριο μιας επανάληψης της ιστορίας του 2002 επιβεβαιώθηκε μέχρι τελευταίας λέξης.

Πότε άλλοτε οι Αμερικανοί είχαν βυθιστεί κάτω από την 6η θέση; Μόνο όταν δεν εμφανίστηκαν στα τουρνουά. Με πιο χαρακτηριστική περίπτωση όλων τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το ’80 λόγω του μποϊκοτάζ, κατάλοιπο του ψυχροπολεμικού κλίματος. Ας δούμε συνοπτικά τι είχε συμβεί ως σήμερα για να καταλάβει ο καθείς το μέγεθος της ζημιάς. Θα κάνουν μια νέα αρχή στο Τόκιο;