Η ψηφοφορία για το Ευρωμπάσκετ είναι μεγάλη αδικία για Ναβάρο και Πάρκερ

Η πρόσφατη ψηφοφορία που διοργάνωσε η FIBA για την ανάδειξη της Dream Team, δηλαδή της κορυφαίας πεντάδας που αναδείχθηκε μέσα από τα εννιά Ευρωμπάσκετ τα οποία έγιναν από το 2001 μέχρι το 2017, ολοκληρώθηκε με... ελληνικό θρίαμβο. Δυο παίκτες της Εθνικής Ελλάδος, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Βασίλης Σπανούλης, συμπεριλήφθηκαν στους 5 κορυφαίους των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων. Οι άλλοι 3 που ψηφίστηκαν από τους φιλάθλους ήταν ο Ισπανός Πάου Γκασόλ, ο Λιθουανός Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και ο Γερμανός Ντιρκ Νοβίτσκι.

Με όλο τον σεβασμό στην ετυμηγορία των φιλάθλων, αλλά και στους δυο σπουδαίους Έλληνες γκαρντ που προφανώς είναι ξεχωριστοί, σπουδαίοι, έχουν αφήσει το στίγμα τους κλπ, κλπ, στην προκειμένη περίπτωση έχει διαπραχθεί μια αδικία. Δεν είναι δυνατόν να μένουν εκτός της κορυφαίας πεντάδας ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο ή ο Τόνι Πάρκερ. Δυο αθλητές, δηλαδή, το όνομα των οποίων είναι συνυφασμένο με τη διοργάνωση του Ευρωμπάσκετ, χωρίς αμφιβολία!

Θα εξηγήσουμε το γιατί, προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσουμε με βάση τα πεπραγμένα των παικτών στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Προσοχή. Δεν μιλάμε γενικώς για τους κορυφαίους Ευρωπαίους αυτής της 20ετίας. Ούτε για εκείνους, που άλωσαν την Ευρωλίγκα (όπου πράγματι Σπανούλης και Διαμαντίδης έχουν εξέχουσα θέση, είναι σίγουρα μέσα στους 5 που διέπρεψαν). Το πλαίσιο που έβαλε η FIBA ήταν συγκεκριμένο: Ευρωμπάσκετ.

Τι μετράμε όταν συμμετέχουμε σε μια τέτοια ψηφοφορία. Τα κριτήρια για τους παίκτες είναι τρία:

1. Οι τίτλοι που κατέκτησαν, μέσα στη διαδρομή των 20 ετών, σε συνδυασμό με την επιρροή που είχαν στις ομάδες τους
2. Η διάρκεια του καθενός στη διοργάνωση
3. Οι ατομικές διακρίσεις

Σε σύγκριση με τους δυο δικούς μας άσους, τόσο ο Ναβάρο όσο και ο Πάρκερ υπερέχουν. Συν τοις άλλοις, δεν μπορεί στην κορυφαία πεντάδα να μην βρίσκεται ακόμη ένας Ισπανός, με δεδομένη την απόλυτη κυριαρχία της 'φούρια ρόχα', ή ένας Γάλλος, ώστε να εκπροσωπείται κι η ομάδα η οποία επίσης έκλεψε την παράσταση (στο δεύτερο μισό της 20ετίας).

Ας τους πάρουμε, όμως, έναν προς έναν. Και τους 5 που ψηφίστηκαν κι εκείνους που "παραβλέφθηκαν", αλλά και έναν ακόμη, που ενδεχομένως να μπορούσε να είναι μέσα στην πεντάδα.

Ο βασιλιάς του Ευρωμπάσκετ

Δεν είναι άλλος από τον Γκασόλ. Ο Ισπανός σέντερ σάρωσε τα πάντα. Από την πρώτη φορά που τον είδαμε (μόλις 21 ετών, το 2001), ξεχώρισε. Η μετακόμισή του στο ΝΒΑ δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει απτόητος να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην εθνική Ισπανίας. Σε 7 Ευρωμπάσκετ που συμμετείχε (ξεκίνησε στα 21, ολοκλήρωσε στα 37), κατέκτησε ισάριθμα μετάλλια (3 χρυσά, 1 αργυρό, 2 χάλκινα), συμπεριλήφθηκε σε όλα στην καλύτερη πεντάδα, στα δυο ήταν MVP, στα τρία 1ος σκόρερ και σε ένα κορυφαίος ριμπάουντερ. Αν η Ισπανία κυριάρχησε σε αυτήν την 20ετία, το οφείλει στον χαρισματικό σέντερ, που ξεκίνησε σαν 4άρι, εξελίχθηκε σε σέντερ, αν και στην εθνική έκανε σχεδόν τα πάντα.

Η επιστροφή του το 2015, όπου σάρωσε τα πάντα και οδήγησε την Ισπανία πάλι στο χρυσό μετάλλιο (το '13 δεν ήταν παρών, ενώ το '14 στο Παγκόσμιο, μέσα στην πατρίδα του, γνώρισε μια πολύ μεγάλη αποτυχία), ήταν ένα από τα ιστορικά γεγονότα στην ιστορία της διοργάνωσης. Ο Γκασόλ ήταν 35 ετών, όμως πήρε την Ισπανία από το χεράκι, έβαζε 25.6 πόντους κατά μέσο όρο και έπαιρνε 8.8 ριμπάουντ, θριαμβεύοντας επί γαλλικού εδάφους και αποδεικνύοντας εμπράκτως ποιος είναι εν τέλει ο κορυφαίος μπασκετμπολιστας αυτής της 20ετίας. Δεν υπάρχει άλλος. Είναι και ο 1ος σκόρερ όλων των εποχών στη διοργάνωση με 1.183 πόντους (μ.ό. 20.4π). Τα 7 μετάλλια που έχει κρεμάσει στο στήθος είναι ρεκόρ και το κατέχουν επίσης δυο θρυλικές μορφές του παρελθόντος: ο Σεργκέι Μπέλοφ και ο Κρέζιμιρ Τσόσιτς. Για να καταλάβετε περί τίνος παίκτη ομιλούμε!

Ο μεγάλος Γερμανός

Ο Νοβίτσκι έχει θέση στην κορυφαία πεντάδα γιατί αποτελεί, εκτός των άλλων, την προσωποποίηση της αφοσίωσης στην εθνική ομάδα. Θα μπορούσε να μην... ασχοληθεί καν, όπως κάνουν οι τωρινοί αστέρες του ΝΒΑ με τις εθνικές τους, όμως αυτός όχι μόνο το 'κανε, αλλά ενέπνευσε και τους υπόλοιπους να τον ακολουθήσουν. Ηγήθηκε μιας ομάδας που χωρίς αυτόν, ενδεχομένως να μην συμμετείχε καν στα Ευρωμπάσκετ. Το αργυρό μετάλλιο του 2005 ήταν το αριστούργημά του. Δυστυχώς γι' αυτόν, έπεσε πάνω στην επική Εθνική Ελλάδος, που έχοντας εξολοθρεύσει Ρώσους και Γάλλους, δύσκολα θα σταματούσε κόντρα στη Γερμανία.

Πάλευε σε εκείνον τον τελικό, αλλά κάπου κι ο ίδιος κατάλαβε ότι οι Έλληνες δεν παίζονταν. Το κατάλαβε και ο Ντιρκ Μπάουερμαν, αποσύροντας τον μεγάλο άσο, για να γνωρίσει την αποθέωση στην 'Μπεογκράτσκα Αρένα'. Τρομερή στιγμή για τον MVP του Ευρωμπάσκετ 2005. Τότε, ο Νοβίτσκι ήταν και 1ος σκόρερ, ατομικός τίτλος που έχει κερδίσει άλλες δυο φορές (και μέλος της καλύτερης πεντάδας σε 3 τουρνουά). Είναι επίσης ένας από τους 4 παίκτες στην ιστορία της διοργάνωσης που έχουν ξεπεράσει τους 1.000 πόντους. Οι άλλοι είναι ο Γκασόλ, ο Πάρκερ και ο (αξεπέραστος, γιατί έχει παίξει τα λιγότερα ματς απ' όλους) Νίκος Γκάλης!

Ο ιδιοφυής Σάρας

Ήταν ο εγκέφαλος της εξαιρετικής ομάδας που παρουσίασε η Λιθουανία το 2003. Αυτά που έκανε σε εκείνο το Ευρωμπάσκετ, έχουν γράψει ιστορία. Ο Γιασικεβίτσιους έπαιζε πάντα βάζοντας το μυαλό του να δουλεύει πιο γρήγορα από τα χέρια του. Αυτά απλά ακολουθούσαν τις εμπνεύσεις του. Ήταν ο MVP της διοργάνωσης, κορυφαίος πασέρ και μέλος -προφανώς- της καλύτερης πεντάδας. Το 2007, στη μάχη με την Ελλάδα για το χάλκινο μετάλλιο, έβαλε ένα τρίποντο που ουσιαστικά έκρινε το ματς. Ο Γιασικεβίτσιους αναδείχθηκε, άλλη μια φορά καλύτερος πασέρ της διοργάνωσης και γενικά έκανε πολύ αισθητή την παρουσία του. Όχι τόσο, πάντως, όπως στην Ευρωλίγκα, αυτό είναι δεδομένο...

Ένα τρίποντο, ένας χρυσός Διαμαντίδης

Η ιστορία του Διαμαντίδη στο Ευρωμπάσκετ είναι μάλλον σύντομη. Έπαιξε μόλις σε 3 διοργανώσεις, ουσιαστικά σε δυο είχε ρόλο, αφού το 2003 στη Σουηδία δεν έπαιζε πολύ στην τότε ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη.

Το 2005, ωστόσο, ήταν ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους για το χρυσό μετάλλιο. Το ιστορικό τρίποντο που πέτυχε στον ημιτελικό με τη Γαλλία έμεινε στην ιστορία. Μαζί με εκείνο του Φάνη Χριστοδούλου το 1989 σε έναν άλλον ημιτελικό, αυτόν με την Σοβιετική Ένωση, είναι τα δυο πιο μεγάλα σουτ, που είδαμε ποτέ στην ιστορία των αγώνων της Εθνικής ομάδας. Ο 3D σε αυτό το τουρνουά έδειχνε σιγά-σιγά σε ποιον παίκτη θα εξελισσόταν. Και το Ευρωμπάσκετ στο Βελιγράδι σίγουρα τον βοήθησε να ωριμάσει . Εκεί είδαμε, στο πιο υψηλό επίπεδο, πόσα πράγματα μπορεί να κάνει. Πόσο πολυδιάστατος είναι μέσα στο γήπεδο. Αν και δεν ήταν... πρώτος σκόρερ, οι επιδόσεις του σε ριμπάουντ και ασίστ (1ος πασέρ της διοργάνωσης) αλλά και η αμυντική προσήλωσή του υπέδειξαν ένα αστέρι πρώτου μεγέθους (συμπεριλφήθηκε και στην all-star ομάδα). Ένας γκαρντ που θα γινόταν από τους καλύτερους της Ευρώπης.

Έγινε, σίγουρα. Όχι ωστόσο μέσα από την πορεία του στα Ευρωμπάσκετ. Αλλού πρωταγωνίστησε ο άσος και νυν γενικός διευθυντής του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι περνάει σε δεύτερη μοίρα η καριέρα του με την Εθνική.

Ο Βασίλης ήταν εκεί...

Το 2005 ήταν ο 5ος γκαρντ της Εθνικής (πίσω από Θοδωρή Παπαλουκά, Νίκο Ζήση, Διαμαντίδη και Νίκο Χατζηβρέττα). Ο Παναγιώτης Γιαννάκης του έδινε χρόνο συμμετοχής (έπαιξε σε όλα τα ματς) αντίστοιχο των 23 ετών του. Φαινόταν, ωστόσο, τι παίκτης θα γινόταν ο Σπανούλης. Ο 38χρονος αρχηγός του Ολυμπιακού είναι ο ένας από τους δυο παίκτης της Dream TEam που συνεχίζουν να παίζουν μπάσκετ. Ο άλλος είναι ο Γκασόλ, δυο χρόνια μεγαλύτερος...

Δυο χρόνια αργότερα κι αφού είχε κάνει τη διαδρομή ΟΑΚΑ (Παναθηναϊκός)-ΝΒΑ (Ρόκετς), εμφανίστηκε σαν βασικός στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας. Και δυο χρόνια αργότερα (στην Πολωνία), ο Kill Bill οδηγούσε την Εθνική στο χάλκινο μετάλλιο, το τελευταίο της σε μια μεγάλη διοργάνωση. Ήταν το καλύτερο τουρνουά που έκανε ποτέ με την Εθνική (εξ ου κι η συμμετοχή του στην κορυφαία πεντάδα). Καθώς έλειπαν και ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς, ο V-Span έκανε τρομερά ματς, ηγέτης, δημιουργός και σκόρερ μαζί, στην τελευταία υπερβατική εμφάνιση της Εθνικής στα μεγάλα ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ο Σπανούλης αγωνίστηκε σε ακόμη δύο Ευρωμπάσκετ (2013 και 2015). Στη Γαλλία ανακοίνωσε το "αντίο", έπειτα απ' την κατάκτηση της 5ης θέσης. Σίγουρα είναι ο "μίστερ Ευρωλίγκα". Εκεί δεν έχει άλλον αντίπαλο, καθώς έχει σαρώσει όλα τα ρεκόρ, είναι σχεδόν ανίκητος κι έχει υπογράψει τα περισσότερα μεγάλα ματς της ζωής του.

Χουάν Κάρλος, ο... αντιβασιλέας

Να δούμε όμως κι αυτούς που σίγουρα αδικήθηκαν; Με πρώτο τον Ναβάρο. Αν ο Γκασόλ είναι ο βασιλιάς του Ευρωμπάσκετ, ο Ναβάρο είναι ο... αντιβασιλέας. Και μετά συγχωρήσεως, δεν μπορεί στην Dream Team του Ευρωμπάσκετ να μη βρίσκεται ακόμη ένας Ισπανός. Ο μικρόσωμος αλλά τόσο εύστροφος (και εύστοχος) γκαρντ, που καθιέρωσε τις 'μπομπίτες' και όταν ήταν στα ντουζένια του σούταρε πιο γρήγορα από τη σκιά του.

Πήρε μέρος σε 7 Ευρωμπάσκετ, μετρώντας 6 μετάλλια. Μια φορά ήταν MVP, δυο φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας, έκανε μεγαλειώδη παιχνίδια, ενώ το "αριστούργημά" του είναι το Ευρωμπάσκετ του 2011, όταν αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης του τουρνουά. Στον ημιτελικό με την τότε FYROM και στον τελικό εναντίον της Γαλλίας έβαλε 62 πόντους (35 και 27 αντίστοιχα), με 11/21δ, 8/16τρ και... 16/16 βολές.

Ο Ναβάρο παραμένει μια κεντρική φυσιογνωμία των Ευρωμπάσκετ από το 2001 και μετά. Είχε διάρκεια, συνέπεια, επιμονή και σαφώς δικαιούται να έχει θέση στην κορυφαία πεντάδα της τελευταίας 20ετίας.

Ο πιστός Γάλλος στρατηγός

Γενικά, πάντως, αν μιλάμε για τους καλύτερους της 20ετίας στο Ευρωμπάσκετ, δεν μπορούμε σε καμιά περίπτωση να αφήσουμε εκτός κάδρου τον Πάρκερ. Ο καλύτερος Γάλλος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, στο δεύτερο μισό της 20ετίας, έγινε ο ο απαράμιλλος ηγέτης των "τρικολόρ". Ο άνθρωπος που στήριξε πάνω του η Γαλλία ολόκληρο το οικοδόμημά της κι έφτασε μέχρι την κορυφή. Τα 3 συνεχόμενα μετάλλια που κατέκτησε, με κορυφαίο βέβαια το χρυσό του 2013 (όταν ήταν ταυτόχρονα, 1ος σκόρερ και MVP του τουρνουά), ήταν το επιστέγασμα της μεγάλης προσπάθειας που έκανε μαζί με τους συμπαίκτες του.

Ο Πάρκερ δεν έλειψε ποτέ! Αγωνίστηκε και στα 8 Ευρωμπάσκετ που θα μπορούσε να πάρει μέρος, Συνολικά 79 αγώνες μέτρησε ο TP, αριθμός που τον κατατάσσει στην κορυφαία δεκάδα των παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές στη διοργάνωση. Και μόνο αυτό το στοιχείο φτάνει και περισσεύει για να τον έχουμε πάντα στα υπόψη. Δεν είναι ο πρώτος τυχών, αλλά ο κορυφαίος μιας 'χρυσής γενιάς', που έζησε μεν ορισμένες οδυνηρές ήττες (κυρίως από την... Ελλάδα), αλλά στο τέλος γνώρισε την απόλυτη δικαίωση.

Κι όλα αυτά ενώ αγωνιζόταν στο ΝΒΑ και κέρδιζε τίτλους πρωταθλητή με τους Σαν Αντόνιο Σπερς. Θα μπορούσε απλά να μένει στην Αμερική. Κάθε καλοκαίρι, ωστόσο, επέστρεφε. Ήταν εκεί και στο τέλος διέπρεψε.

Μήπως και αυτός;

Θα μπορούσε κάποιος άλλος να παρεισφρήσει στην κορυφαία πεντάδα; Δύσκολο. Ακόμη κι αν πρόκειται για τον Αντρέι Κιριλένκο, που ήταν ιδιαίτερα αισθητός στις 4 συμμετοχές του. Πήρε δυο μετάλλια, με το χρυσό του 2007 να αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία, καθώς σημειώθηκε μέσα στη Ισπανία, απέναντι στους γηπεδούχους που ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Σε αυτήν τη διοργάνωση αναδείχθηκε MVP και μέλος της κορυφαίας πεντάδας. Ο μετρ του... deflection, έχει ακόμη ένα πλεονέκτημα. Διακρίθηκε σε 3 διαφορετικές στατιστικές κατηγορίες, δείγμα του πολύπλευρου ταλέντου του. Χωρούσε ο ΑΚ47 σε αυτήν την Dream Team; Ίσως. Αλλά να βγάζαμε εκτός τον Νοβίτσκι; Γινεται;

Τελευταία ερώτηση και τροφή για σκέψη. Είχαν θέση άλλοι Έλληνες παίκτες στην πεντάδα; Η λογική λέει ότι η ψηφοφορία είχε και... οπαδικά κριτήρια. Οπότε λίγο δύσκολο. Αν και κανείς δεν μπορεί (στην Ελλάδα) να παραγνωρίσει τους άλλους δυο χαρισματικούς γκαρντ που ενίσχυσαν την Εθνική ομάδα στα Ευρωμπάσκετ αυτής της 20ετίας.

• Ο Θοδωρής Παπαλουκάς ήταν πρωταγωνιστής στο χρυσό του 2005, επί της ουσίας ο MVP της ομάδας, ενώ δυο χρόνια αργότερα ήταν εξαιρετικός και στην πορεία μέχρι τον μικρό τελικό της Μαδρίτης, όπου χάσαμε από τη Λιθουανία. Έπαιξε σε 4 Ευρωμπάσκετ, κερδίζοντας ένα μετάλλιο και συμμετέχοντας μια φορά στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης
• Και ο Νίκος Ζήσης ο οποίος συμμετείχε σε 7 Ευρωμπάσκετ, τα περισσότερα των παικτών της γενιάς του (ο Γιάννης Μπουρούσης τον ισοφάρισε το 2017), έχοντας πολύ σημαντική συμβολή. Το 2005 ήταν 1ος σκόρερ της ομάδας με 10.6π, έδωσε το 'παρών' και στη μάχη του χάλκινου μεταλλίου το 2009, δεν έλειψε ποτέ από τη μάχη και ήταν ένα υπόδειγμα συνέπειας και σημαντικής παρουσίας στη ροή των Ευρωμπάσκετ