Ολυμπιακός: Η πιο ευτυχισμένη ημέρα του Ντουάιτ Μπάικς
Στη Γαλλία ήταν ο καλύτερος ξένος και από την Ισπανία έφυγε νύχτα. Καλός ή κακός παίκτης, το στοιχείο που χαρακτηρίζει τον Ντουάιτ Μπάικς είναι η επιμονή. Ο νέος Αμερικανός του Ολυμπιακού δεν εγκατέλειψε ποτέ το όνειρό του.
Το βράδυ της Κυριακής, λίγα λεπτά μετά τις 21:00, ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την προσθήκη του Ντουάιτ Μπάικς, με συμβόλαιο σε ισχύ ως το καλοκαίρι του 2021. Όχι ενός παίκτης με σύντομη ημερομηνία λήξεως, αλλά με προοπτική για μια ολόκληρη σεζόν, την επόμενη, τουλάχιστον. Όπως οι Έλις και ΜακΚίσικ που είχαν προηγηθεί. Εφόσον, φυσικά, ανταποκριθεί στις αιτήσεις του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Προτού εξιστορήσουμε οτιδήποτε για τον, γεννημένο στο Μιλγουόκι, Αμερικάνο κόμπο γκαρντ (που στις 6 Μαρτίου κλείνει τα 31 του) ας συστηθούμε.
Το ‘χαίρω πολύ, Ντουάιτ Μπάικς’ είναι το video του YouTube με τις περισσότερες θεάσεις (πάνω από 180.000) από κάθε άλλο που τον τοποθετεί σε κεντρικό πλάνο. Εκείνη την περίοδο, Απρίλης του 2015, ανήκε με 10ήμερο συμβόλαιο στους Λος Άντζελες Λέικερς και εξέθετε τον Γκάρι Χάρις των Νάγκετς που επιχειρούσε να τον μαρκάρει στο ‘ένας μ’ έναν’. Παρεμπιπτόντως ο 25χρονος σούτινγκ γκαρντ εξακολουθεί ν’ αποτελεί αναπόσπαστο μέλος των ‘σβόλων’ του Ντένβερ και να παίζει εφέτος 32.1 λεπτά ανά παιχνίδι. Ο ήρωας της ιστορίας μας αντιθέτως, και προτού καταλήξει στον Πειραιά, πέρασε τα επόμενα χρόνια του μεταξύ της D-League (Οκλαχόμα Σίτι Μπλου, Γκραντ Ράπιντς Ντράιβ) και Κίνας (Φουτζιγιάν Στράρτζεονς, Σενζέν Λέοπαρντς) από την οποία ήρθε στον Ολυμπιακό.
Ο Μπάικς θα ήθελε πάρα πολύ να είναι σήμερα ένας Χάρις κι ας ήταν εκείνος που του είχαν σπάσει οι αστράγαλοι. Ένας παίκτης με εγγυημένο συμβόλαιο και ρόλο σε (οποιαδήποτε) ομάδα του ΝΒΑ. Υπήρξε σε τρεις απ’ αυτές, αλλά μόνο σε μία ‘ζωντάνεψε’ το όνειρό του μιας αδιάκοπης παρουσίας στο ρόστερ. Οι Ράπτορς τον είχαν ‘πέρα-δώθε’, οι Λέικερς δεν τον ανανέωσαν γιατί στάθηκε άτυχος κι έσπασε το χέρι του, αλλά οι Πίστονς τού χάρισαν την πιο ανεκτίμητη στιγμή της 10ετούς πορείας του στο επαγγελματικό μπάσκετ. Απ’ όταν, ως συμπαίκτης για μια 2ετία του Τζίμι Μπάτλερ, βγήκε από το Μαρκέτ δίχως να γίνει draft στην καλοκαιρινή διαδικασία του 2011, την κλάση των αρκετών ποιοτικών κοντών με Νο1 τον Κάιρι Ίρβινγκ (Νο1) και Νο9 τον Κέμπα Γουόκερ.
Λίγες ημέρες μετά το ‘bleacher report’, δια χειρός Ζακ Χέρινγκ, τον συμπεριελάμβανε σε λίστα με τους παίκτες που μάλλον αναίτια δεν ήταν στην 60άδα των ‘πρωτοετών’. Στην ίδια κατηγορία ανήκαν οι Μπραντ Γουαναμέικερ και Μάλκολμ Ντιλέινι που γνωρίζεις πολύ καλά τι κατάφεραν έκτοτε. “Είναι ένας πολύ σταθερός πόιντ γκαρντ με περίσσιο πάθος για το παιχνίδι” σημείωνε ο αρθρογράφος, προβλέποντας ότι “θα φτιάξει μια πολύ καλή καριέρα στην Ευρώπη“.
Ο πρώτος στη Γαλλία που έγινε έσχατος στην Ισπανία
Ο ίδιος, που ήταν πατέρας ήδη από τα κολεγιακά χρόνια του, είχε άλλα σχέδια. Απ’ όταν πρωτουπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο (Τούλσα 66ers, Οστάνδη) μέχρι που ο κόουτς Σταν Βαν Γκάντι, τότε στον πάγκο του Ντιτρόιτ, τον καλέσει για να τον μετατρέψει στον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου, ο Μπάικς έπαιζε μονίμως έχοντας καρφωμένη μια αδιαπραγμάτευτη ιδέα στο μυαλό του: να κερδίσει τη μονιμότητα στην κορυφαία λίγκα. Είτε ήταν ο καλύτερος ξένος του γαλλικού πρωταθλήματος (Γκραβλέν) με 18.2 πόντους ανά αγώνα είτε έφευγε μετά από λίγα ματς (Βαλένθια), γιατί κατά τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς “δεν ταίριαζε“. Με τα δικά του χνώτα ή με τους υπόλοιπους στ’ αποδυτήρια δεν διευκρινίστηκε επ’ ακριβώς. Όταν είχε πάει στην πόλη του Λεβάντε ο Αμερικανός έλεγε τα καλύτερα για τον Κροάτη κόουτς που “είναι ανταγωνιστικός και σκληρός, κάτι που θέλει ένας παίκτη γιατί τον πιέζει να δουλεύει σκληρά κάθε μέρα“. Γρήγορα υπαναχώρησε και συμφώνησε ν’ αποδεσμευτεί πρόωρα, ύστερα από μόλις 8 παιχνίδια σε δύο διοργανώσεις (το ένα από τα τρία στην Euroleague απέναντι στον Ολυμπιακό), αναθεωρώντας καθετί ακούγοντάς τον να λέει ότι “δεν ήμασταν ευχαριστημένοι με τις εμφανίσεις του, διότι περιμέναμε πολλά και δεν ήταν έτσι“.
Κόντρα στα όσα του χρέωσαν από τους ‘πορτοκαλί’, ο Μπάικς δεν έπαψε να κυνηγά όποια ευκαιρία θα του έστρωνε το χαλί για τον ιδεατό κόσμο του. Υπέγραψε στην Κίνα, δοκίμαζε κάθε καλοκαίρι στα σάμερ λιγκ, δεν απέρριπτε τα ‘ψίχουλα’ των ομάδων της αναπτυξιακής λίγκας για να μην χαθεί από προσώπου γης. Ως τη στιγμή, Γενάρης του 2018 ήταν πια, που ο ηγετικός Ρέτζι Τζάκσον τραυματίστηκε στο γόνατο και οι Πίστονς έπεσαν στην ανάγκη ενός οργανωτή που θα χαρίσει ποιοτικά λεπτά πίσω από τον Ις Σμιθ. Η ιώβεια υπομονή και η αδιάκοπη προσπάθεια του Μπάικς συνδυάζονταν την κατάλληλη στιγμή για να υλοποιήσουν την ευχή που από παιδί έκανε κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί.
Ο Αμερικανός, στα 28 του, είχε ήδη υπογράψει two-way contract με την ομάδα του Ντιτρόιτ και περίμενε το ‘κάλεσμα’. Με το συμβόλαιο αυτό επιτρέπεται στις ομάδες του ΝΒΑ να διατηρούν δύο έξτρα παίκτες στο ρόστερ τους για 45 ημέρες, χωρίς να επιβαρύνουν τις 15 θέσεις του ρόστερ, και μετά ν’ αποφασίσουν ανάλογα για το μέλλον τους (μονιμοποίηση ή αποδέσμευση).
Η στιγμή της ανταμοιβής
Ο Μπάικς έπαιζε ήδη για τους Γκραντ Ράπιντ Ντράιβ, τη θυγατρική των Πίστονς στην D-League, και στα τέλη του Δεκέμβρη ήρθε η στιγμή: The Conjuring. Το τηλεφώνημα ένταξης στην πρώτη ομάδα, προτού μάλιστα χτυπήσει ο Τζάκσον. Η δίλεπτη εμφάνισή του θεωρήθηκε γουρλίδικη (107-83 τους Πέισερς) και αμέσως μετά την αποσταθεροποίηση που προέκυψε εξαιτίας της απώλειας του βασικού πόιντ γκαρντ ο Μπάικς άρχισε να κερδίζει ολοένα και περισσότερο χρόνο. Με αποτέλεσμα στις 12 Ιανουαρίου, πολύ πριν από τη λήξη της σχετικής διορίας να κερδίσει ένα ‘standard contract’.
Δεν τον ενδιέφεραν τα 750 χιλιάρικα. Διότι “ήταν μια ανακούφιση“.Άλλωστε “αυτός είναι ο λόγος που υπογράφεις ένα two-way συμβόλαιο, να κερδίσεις την ευκαιρία. Παρουσιάστηκε, την εκμεταλλεύτηκα και ανταμείφθηκα γι’ αυτό. Γι’ αυτό το έκανα: ελπίζοντας ότι θα είμαι εδώ για πάντα“, ομολογούσε τρισευτυχισμένος ο Μπάικς. Χρειάστηκε βέβαια χρόνο και κυρίως αποδείξεις για να πιστέψει ότι ίσχυε. “Ο ατζέντης μου με ενημέρωσε, αλλά δεν γνώριζα ακριβώς πού βρισκόμασταν. Επιχείρησα να το βγάλω από το μυαλό μου έως ότου συμβεί επίσημα. Είναι σπουδαία τα νέα“. Ο πρώτος άνθρωπος που ενημέρωσε ήταν η σύντροφός του Μελίντα. Μετά τηλεφώνησε στη μητέρα του που πηδούσε από τη χαρά της για τον κανακάρη της. Μόνο γλέντι δεν οργάνωσε για να γιορτάσει τα χαρμόσυνα νέα.
“Είναι ένα σκληρό παιδί, αλλά το ξέρουμε. Τον χρειαζόμαστε για να έχουμε καλύτερο χειρισμό της μπάλας και να βελτιωθούμε αμυντικά, ιδίως στις αλλαγές μακριά από την μπάλα. Μου αρέσει αυτό που κάνει. Είναι ένα θαρραλέο παιδί που μπορεί να σκοράρει και να μπει στη ρακέτα, δεν φοβάται κανέναν και τίποτα. Είναι απρόσμενο που ένας τύπος της δικής του αξίας δεν έχει κερδίσει περισσότερες ευκαιρίες“, έλεγε από την πλευρά του Σταν Βαν Γκάντι, εξηγώντας πλαγίως και καθέτως ότι το συμβόλαιο ο Μπάικς “το κέρδισε. Δεν ήταν κάτι που του δόθηκε κατά λάθος. Το αρχικό πλάνο, όταν ο Ρέτζι τραυματίστηκε, ήταν να κοιτάξουμε όλες τις επιλογές μας και στο μεσοδιάστημα πήρε χρόνο και έπαιξε καλά“.
Το τέλος της ιστορίας δεν είχε το απαιτούμενο happy end. Θα ήταν προβλεπόμενο αλλιώς. Ο Μπάικς έφτασε, στην καλύτερη βραδιά του, να έχει 22 πόντους (από 8/15 σουτ) και 4 ασίστ σε 23 λεπτά και συνολικά σε 29 συμμετοχές να καταγράφει κατά μέσο όρο 7.4 πόντους, με 33% στο τρίποντο, και 2 ασίστ. Οι Πίστονς, ωστόσο, δεν πρόλαβαν να επιβιβαστούν στο τρένο για τα playoffs (39-43, 9ο ρεκόρ στην Ανατολή), άλλαξαν εντελώς κατεύθυνση κι έχοντας τον Ντουέιν Κέισι στο τιμόνι προχώρησαν σε αναδιαμόρφωση του έμψυχου δυναμικού. Στο οποίο δεν χωρούσε πλέον ο πρωταγωνιστής μας.
Ο Μπάικς είχε ζήσει το ‘αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις’ (φράση που αποδίδεται στον Γουόλτ Ντίσνεϊ), αλλά όπως πάντα όλα τα όνειρα τελειώνουν…
