Η μεγάλη βραδιά του… Εμάνιουελ Τζινομπίλι

Αφήνουμε τον τόνο στο πρώτο γιώτα του επωνύμου και ο λόγος είναι ότι αυτό το επώνυμο ανακοινώθηκε στα… χασομέρια των ντραφτ του 1999 ότι αποκτούν οι Σαν Αντόνιο Σπερς. Οι οποίοι ήταν πρωταθλητές, στο ρόστερ τους δέσποζε ένας από τους δύο σπουδαίους μελλοντικούς αστέρες της λίγκας, ο MVP των τελικών της λειψής χρονιάς, Τιμ Ντάνκαν, και διάλεξαν ένα νεαρό Αργεντινό για τον οποίο ουδείς είχε ακούσει. Εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και την Ευρώπη.

Ο Τζινόμπιλι είχε πάρει μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1998, αλλά ουδείς έδινε σημασία, ούτως ή άλλως, λόγω του λοκ άουτ, οι ΗΠΑ είχαν παραταχθεί με παίκτες όπως ο Γουέντελ Αλέξις και ο Μάικλ Χόκινς, ο οποίος τη χρονιά που προηγήθηκε έπαιξε στον Ολυμπιακό. Το ντραφτ δεν το είδε καν. Μόνο όταν ξύπνησε τον ειδοποίησαν ότι οι Σαν Αντόνιο Σπερς είχαν πάρει τα δικαιώματά του.

Τρία χρόνια μετά, αφού είχε κατακτήσει την πρώτη, πειραματική Ευρωλίγκα με την Κίντερ Μπολόνια, το 2001, νικώντας 3-2 στη σειρά την Ταουγκρές, και είχε χάσει έναν τελικό με τον Παναθηναϊκό μέσα στην ιταλική πόλη, την Κυριακή του Πάσχα των Ορθοδόξων το 2002, αφού είχε φτάσει με την Αργεντινή στον τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του 2002 και είχε γίνει ο ηγέτης της πρώτης ομάδας που είχε νικήσει τους Αμερικανούς του ΝΒΑ, πήγε στο Τέξας.

Το είπε ο Τιμ Ντάνκαν, αυτό το ‘Εμάνιουελ Τζινομπίλι’, τα ξημερώματα της Παρασκευής, 29 Μαρτίου 2019, στο ‘AT&T Center’, όταν, σχεδόν 8 μήνες από την απόφαση που έλαβε να μη συνεχίσει το μπάσκετ, έγινε ο ένατος παίκτης της ομάδας που είδε το νούμερο 20, της φανέλας που τίμησε επί 17 συναπτές σεζόν, να αποσύρεται. Πρώτος, ο Τζορτζ Γκέρβιν, ακολουθούν οι Τζόνι Μουρ, Τζέιμς Σάιλας, Σον Έλιοτ, Έιβερι Τζόνσον, Ντέιβιντ Ρόμπινσον, Μπρους Μπόουεν και Τιμ Ντάνκαν.

Ήταν μία λαμπρή εκδήλωση μετά το 116-110 επί των Κλίβελαντ Καβαλίερς, που ασφαλώς και δεν αφορούσε μόνο στους Σπερς. Επί σειρά εβδομάδων, για την ακρίβεια, η ομάδα του Τέξας είχε επιδοθεί σε μία επικοινωνιακή έκρηξη όσον αφορά στον, κακά τα ψέματα, πιο σημαντικό Αργεντινό παίκτη του μπάσκετ όλων των εποχών, το μόνο που τα χαμίνια βάζουν στην ίδια συζήτηση με τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Μία σειρά από βίντεο, τιτλοφορούμενα ‘Manu Ginobili moments’ κάλυπταν συχνά χώρο και χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της ομάδας.

Ως τα ξημερώματα της Παρασκευής, οι Σπερς δεν σταμάτησαν να ανεβάζουν υλικό. Και ανήμερα του παιχνιδιού, η κάμερα εστίαζε σε Αργεντινούς, που αυτονοήτως έδωσαν το ‘παρών’ στη θαυμάσια βραδιά, στα παπούτσια με το γαλάζιο και το άσπρο, που ο ΝτεΜάρ ΝτεΡόζαν είχε παραγγείλει και φορούσε για να τιμήσει τον Αργεντινό. Ο ΝτεΡόζαν, ο οποίος έχει υπάρξει πουθενά, ποτέ, για κανένα λόγο και ούτε μέρα συμπαίκτης του Αργεντινού, επέδειξε τρανό πάθος ώστε η τελετή για την τιμή του Τζινόμπιλι να μη γίνει για ένα χαμένο ματς. Με δική του έκρηξη, την τρίτη περίοδο, ήρθε το come back για την ομάδα του, η οποία βρέθηκε 10 πόντους πίσω, δική του ήταν και η πάσα που βρήκε τον Πάτι Μιλς μόνο στη γωνία.

Ο Αυστραλός με τρίποντο έκανε το σκορ 114-110, με 13,5 δευτερόλεπτα για τη λήξη και το πανηγύρισε δεόντως, με τον ΝτεΡόζαν να τον αγκαλιάζει εν εξάλλω καταστάσει, ενώ ο σχολιαστής Σον Έλιοτ αστειεύθηκε: “Είναι πολύ ενθουσιασμένοι που νίκησαν το Κλίβελαντ”. Αν κάτι θύμισε ο πανηγυρισμός του Μιλς, είναι εύκολο: μοιάζει πολύ με εκείνο το ξέσπασμά του με τα συναπτά τρίποντα στον πέμπτο τελικό του 2014, όταν οι Σπερς κονιορτοποίησαν τους Μαϊάμι Χιτ και κατέκτησαν το πρώτο πρωτάθλημά τους μετά το 2007, επιστρέφοντας μετά από μία τραυματική σειρά ένα χρόνο πριν, αλλά και το πέμπτο τους συνολικά, αρχής γενομένης από το 1999.

Ο Τζινόμπιλι, εν τω μεταξύ, απολάμβανε το ματς με την Τιμ Ντάνκαν εκ δεξιών και τον Τόνι Πάρκερ εξ αριστερών. Μία σκηνή γνώριμη από τα πολλά χρόνια τους στο παρκέ, από τους πανηγυρισμούς για τα πρωταθλήματα, παρ’ όλα αυτά που δημιουργούσε το αίσθημα της ευφορίας στους φιλάθλους των Σπερς, οι οποίοι ένιωθαν μέρος της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας. Η σημασία της ρίζας, όσο κι αν παραμένει αναπόδεικτη, έχει ιαματικές ιδιότητες. Θεραπεύει μερικές φορές ακόμα και τη μιζέρια και όταν ανθίζει έχει τη δυνατότητα να σε κάνει να νιώθεις ένα αληθινό κομμάτι του κόσμου, αλλά κυρίως ευτυχισμένο για το γεγονός ότι έχεις πιάσει το δικό σου πεδίο σε ένα κομμάτι γης.

Η αργεντίνικη παροικία στο Τέξας, μαζί με εκείνους τους Λατίνους που πήραν την απόφαση να κάνουν το μεγάλο ταξίδι για να βρεθούν στο ‘AT&T’ τη σημαντική μέρα για το συμπατριώτη τους, ήταν αυτονόητο ότι δεν θα καθόταν σε ησυχία. Αυτό το μικρό πηδηματάκι, σήμα κατατεθέν, το οποίο απορρέει από το ρυθμό των τραγουδιών τους, έκανε πάλι την εμφάνισή του έξω από το πολυτελές γυμναστήριο του Σαν Αντόνιο. Τα ‘gracias Manu’ πήγαιναν κι έρχονταν κι ήταν όλοι μαζί τόσο χαρούμενοι, που ο άνθρωπος που τους έκανε να ζήσουν την ύψιστη ευτυχία που μπορεί να σε κάνει να βιώσεις κάποιος που δεν ξέρεις, δηλαδή το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο του 2004, ήταν εκεί.

Δεν θα έπρεπε εξαρχής να υπάρχει αμφιβολία ότι οι Σπερς, μία ομάδα οικουμενική με τους ήρωές της να προέρχονται από διαφορετικές φυλές ,από τις Παρθένους Νήσους ως την Αργεντινή, από την Αυστραλία ως την Ιταλία και από τη Γαλλία ως τη Βραζιλία, θα τιμούσαν και τη διεθνή καριέρα του Τζινόμπιλι. Οι συμπαίκτες του στην εθνική Αργεντινής, ο Αντρές Νοσιόνι, ο Αλεσάντρο Μοντέκια, ο Πάμπλο Πριγκιόνι, ο Πέπε Σάντσες, ο Λουίς Σκόλα και ο Γκαμπριέλ Φερνάντες, συνοδοιπόροι του σε μία ασύλληπτα πλήρη περιπέτεια, συναγελάστηκαν στο ημίχρονο του παιχνιδιού και, χωρίς να χρειαστεί να ακονίσουν με αιχμηρό στιλέτο τη μνήμη.

Αφηγήθηκαν τις δικές τους στιγμές, μπόλικες αν μη τι άλλο, από το τιμώμενο πρόσωπο. Αυτό ήταν σαν το… διαγωνισμό καρφωμάτων πριν το All Star Game, αφού άμα τη λήξει του νικηφόρου ματς με τους Καβς, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν το 44ο τη φετινή περίοδο, που ουσιαστικά τους ‘κλειδώνει’ τη θέση στα play off, καθώς για να την χάσουν πρέπει να ηττηθούν και στα 6 παιχνίδια που τους απομένουν και ταυτοχρόνως οι Σακραμέντο Κινγκς να χάσουν τα 7 δικά τους, πήρα τη θέση τους στις καρέκλες που είχαν στηθεί εν είδει ημισελήνου στο κέντρο του γηπέδου τα… big boys.

O Αρ Σι Μπιούφορντ, η διάνοια πίσω από τη διάρκεια της ομάδας επί πάνω από 20 έτη, ο Τιμ Ντάνκαν, ο Γκρεγκ Πόποβιτς, ο Φαμπρίσιο Ομπέρτο, ο Τόνι Πάρκερ και ο Σον Έλιοτ, ενώ από τη δεξιά πλευρά ο Μάνου καθόταν δίπλα στον τρίχρονο γιο του, Λούκα, ντυμένο με μπλε σκούρο σακάκι και άσπρο πουκάμισο, με τους δίδυμους Ντάντε και Νίκολα να κάθονται δίπλα του, φορώντας τη μαύρη φανέλα του μπαμπά με το 20, την οποία τίμησε όσο λίγοι, ενώ στη γωνία καθόταν, με ένα ευφράδες κόκκινο φόρεμα, απαστράπτουσα, ο νεανικός έρως και σύζυγος του παράξενου όσο και ευφυούς αριστερόχειρος των ‘γκάουτσος’, η Μαριανέλα Ορόνιο.

Πρώτα ο Πάρκερ, με τα επίμονα αγγλικά με γαλλική προφορά (ένα υψηλό επίπεδο στην κατηγορία της αθέλητης κωμωδίας), έπειτα ο Ντάνκαν, στο τέλος ο Ποπ, πριν πάρει ο ίδιος το λόγο, απέτισαν φόρο τιμής, ειλικρινή και αυθόρμητο, σε αυτό το περίεργο πλάσμα, το ασυνήθιστο, που ίσως αποδεικνύει ότι μπορεί όταν κατέβουν οι Αρειανοί να πάθουμε ένα μίνι σοκ, αλλά θα τους αποδεχθούμε, ου μην και θα τους συνηθίσουμε.

Αυτά, εν περιλήψει, συνέβησαν λοιπόν, έως ότου γίνουν τα αποκαλυπτήρια του 20. Όλες αυτές τις εβδομάδες, ώσπου να φτάσει αυτή η νύχτα, η οποία πάντα φτάνει και όταν, πια, αυτό γίνεται, όλη η αδημονία, η ανυπομονησία, η αγωνία αντικαθίσταται συνοπτικά από τη βιασύνη, από το πώς θα περάσουν οι ώρες στο πώς πέρασαν τα χρόνια, οι εκ του σύνεγγυς του Τζινόμπιλι άνθρωποι μιλούσαν για ένα θαυμάσιο πλάσμα έξω από το παρκέ, για το πώς έπαιξε τον κρίσιμο ρόλο του ώστε ουδείς να αισθάνεται μόνος στην ομάδα, για τις ανησυχίες του και τις γνώσεις του και τη ροπή του προς τη συζήτηση, που σκότωνε τα καρκινικά κύτταρα της κακής αμηχανίας, για τη σεμνότητα και την ιδιαιτερότητά του, ακόμα και την αποδοχή, χωρίς γκρίνια (καλλωπισμένα πια, με την ελάχιστη δυνατή γκρίνια, πάντως), να έρχεται από τον πάγκο, το οποίο τελικά τον έχει σίγουρα στην κουβέντα για τον καλύτερο έκτο παίκτη στην ιστορία του μπάσκετ.

Εν ολίγοις, με αυτήν την επιβεβαίωση για το πού ανήκει, τιμάται το μπάσκετ του αυτοσχεδιασμού, του πάθους, του ερωτισμού, της ψυχαγωγίας, των λαθών, το μπάσκετ που παίζεται σε όλες τις ηπείρους και όλες τις πόλεις, από την Κουάλα Λουμπούρ ως τη Σπάρτη και από το Βαντούζ ως τη Σεούλ. Ο Μάνου Τζινόμπιλι δεν υπήρξε ποτέ μία εξιδανίκευση της Δύσης, ούτε ένα άπιαστο μοτίβο στο πώς πρέπει να είναι ένας υπεραθλητής. Γι’ αυτό και έγινε μία εξιδανίκευση του ανθρώπου, ένας αγαπητός αθλητής στα πέρατα του κόσμου, στις άσχημες στιγμές του οποίου συνέπασχε, νιώθοντας ανεξήγητη ευφορία, ταυτοχρόνως, στις θριαμβευτικές του.

Και να διακινδυνευθεί μία πρόβλεψη: όταν με το καλό ο Πόποβιτς αποφασίσει να συνταξιοδοτηθεί, ο Μάνου Τζινόμπιλι θα γίνει ο βοηθός προπονητής και η ασπίδα της πρώτης γυναίκας που θα κοουτσάρει ομάδα του ΝΒΑ, της Μπέκι Χάμον.

(φωτογραφίες: AP Images)