Η Μαριέλλα Φασούλα είναι η γυναίκα-αράχνη της Εθνικής

Ως εν ενεργεία παίκτης ο Παναγιώτης Φασούλας διέθετε εκείνη την χαρισματική μοναδικότητα να είναι παρεμβατικός και εν τέλει κομβικός στην τροπή/έκβαση των μεγάλων αγώνων χωρίς απαραίτητα να είναι πάντα ο κορυφαίος του παρκέ. Θες το (ξακουστό) μπόι των 213 εκατοστών; Θες τα μακριά, αλά Τιραμόλα, χέρια του; Θες η πλαστικότητα του κορμιού του; Θες η οξυδέρκειά του να προβλέπει τις φάσεις και να παίρνει καίριες θέσεις; Ή απλώς το σθένος που περίσσευε στην προσωπικότητά του;

Σε κάθε περίπτωση η ‘αράχνη’ του ελληνικού μπάσκετ φρόντισε ν’ αφήσει, αφού ‘σκότωσε’ τον παίκτη μέσα του, εκείνο το παχύ αποτύπωμα που δεν αλλοιώνεται, μηδέ σβήνει με τα χρόνια. Παραμένει άφθαρτο.

Πατώντας πάνω σ’ αυτό το χνάρι της τέχνης του ‘Πάνι’ η κόρη του Μαριέλλα Φασούλα γίνεται η μετενέργειά του, η σύγχρονη εκδοχή του. “Επειδή αυτό το όνομα που γράφει η φανέλα μου έχει ιστορία, εγώ προσπαθώ να την συνεχίσω, να ακολουθήσω τα βήματά του. Το ότι έχω στη φανέλα αυτό το όνομα μου αρέσει και με βοηθάει” έλεγε στο Contra.gr τον Νοέμβρη του 2014 η 17χρονη τότε ψηλή που σήμερα, στα 23 της πια, είναι μια επαγγελματίας του είδους, έχει τελειώσει τον κύκλο σπουδών της στις ΗΠΑ (Μπόστον Κόλετζ, Βάντερμπιλτ) και ανήκει στην ισπανική Θιουδάδ δε Λαγούνα της Τενερίφης (ομάδα της Liga Femenina Endesa και έβδομη στην κατάταξη με ρεκόρ 11-11 σε 22 αγωνιστικές), σχεδιάζοντας τη δική της μπασκετική προσωπογραφία χωρίς ν’ απαρνείται την ‘καταγωγή’ της.

Το αίμα νερό δεν γίνεται, ούτως ή άλλως, και το γεγονός πως το βράδυ του Σαββάτου η Εθνική ομάδα των γυναικών εξασφάλισε, με τρόπο σαδιστικά πανηγυρικό, το εισιτήριο για τελικά του Ευρωμπάσκετ του Ιουνίου (σε Γαλλία και Ισπανία), παρέα με άλλες 12 ομάδες (συν τις διοργανώτριες), οφείλεται ξεκάθαρα στα κύτταρα που ‘κληρονόμησε’ η διεθνής σέντερ από τον πατέρα της. DNA λέγεται και είναι απλό. Κι ας “ήμουν… άχρηστη στο παρελθόν“.

Στα τελευταία δύο ματς του προκριματικού ομίλου που διεξήχθησαν με τη μορφή ‘φούσκας’ στη Λουμπλιάνα τα κορίτσια του Βασίλη Μασλαρινού έψαχναν νίκη με τουλάχιστον 18 πόντους επί της Βουλγαρίας για να βρίσκονται ως σύνολο μεταξύ των πέντε καλύτερων δεύτερων. Το +4 (37-33) μετά από 20 λεπτά αγώνα πολλές πιθανότητες δεν άφηνε. Το επιμέρους 15-9 στην τρίτη περίοδο αναπτέρωσε τις ελπίδες, αφού έφερε το ‘γαλανόλευκο’ προβάδισμα σε διψήφια επίπεδα, αλλά με το σκορ στο 70-55 το χαμένο τρίποντο της Παυλοπούλου στα 39” πριν από τη λήξη έμοιαζε με μαχαιριά. Οι αντίπαλες έχασαν την μπάλα στα 23” και η Εθνική είχε μια τελευταία επίθεση στην αναζήτηση των τριών ‘χρυσών’ πόντων. Η Παυλοπούλου ανέλαβε ξανά την ευθύνη. Το σουτ από την περίμετρο βρήκε σίδερο.

Αλλά ως εκ του θαύματος συνέβη αυτό.

Η Μαριέλλα Φασούλα όχι μόνο άρπαξε τη διεκδικούμενη μπάλα, φτάνοντας τα 9 ριμπάουντ, όχι μόνο πέτυχε το καλάθι, σημαδεύοντας πρώτα το ταμπλό, αλλά κέρδισε και το φάουλ. Είχε κάνει τα 2/3 της δουλειάς. Το 1/3 που απέμενε ήταν μια εύστοχη βολή. Καθόλου εύκολη. Οι πιθανότητες ήταν 50-50, γιατί σε προηγούμενες δύο προσπάθειες είχε χάσει τη μία. Αυτή την έβαλε. Γιατί “ήταν σαν να μην σούταρα εγώ, αλλά σαν ήταν στη γραμμή των βολών όλη η ομάδα“. Έφτασε συνολικά τους 16 προσωπικούς πόντους.

Οι Βουλγάρες, βαθμολογικά αδιάφορες, δεν εκδήλωσαν την τελευταία επίθεσή τους, σε ένδειξη ευγενούς άμιλλας, και η Ελλάδα μ’ έναν πόντο παραπάνω από τη Λετονία (δεύτερη στον 9ο όμιλο) στη συνολική διαφορά (+12 έναντι +11) θα είναι παρούσα στα τελικά και άνευ πίεσης, δεδομένου ότι το ρόστερ έχει ανανεωθεί πολύ, θα διεκδικήσει ό,τι περισσότερο.

“Έχω δει μερικά videos με τον πατέρα μου και έχω προσπαθήσει να βάλω στο παιχνίδι μου μερικά hook που έκανε, μερικές κινήσεις στο λόου ποστ. Και να μην έβλεπα τα videos, πάντα κάνουμε ατομικές και μου μαθαίνει κινήσεις. Από πέρυσι με βοηθάει πολύ αλλά φέτος το έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο. Με βοηθάει πως να βελτιωθώ στο παιχνίδι, μου δίνει συμβουλές, μου λέει τι κάνω λάθος και τα αναλύουμε όλα“, ομολογούσε στη Μαρίνα Στρίγγα η Μαριέλλα Φασούλα πριν από 6 και πλέον χρόνια.

Κάποτε “προσπαθούσα να ρίξω μια βολή και η μπάλα έσκαγε μπροστά μου. Δεν έφτανε η μπάλα, δεν ήξερα που έτρεχα, δεν ήξερα τους κανόνες“. Τώρα το τσίμπημα της αράχνης έχει δράσει τόσο που εκτελεί εύστοχα την πιο καθοριστική.