Η Εθνική Ελλάδας πρέπει να πάρει την ευκαιρία της

Η Εθνική Ελλάδας δεν νίκησε τις ΗΠΑ. Τις καθήλωσε μεν στους 69 πόντους, όμως έβαλε 53 και ως γνωστόν, η βασική αρχή του μπάσκετ είναι να βάλεις περισσότερους πόντους από τον αντίπαλό σου. Δεν είναι τόσο εύκολο, πάντως, να παίζεις με μια αμερικανική ομάδα και να την καθηλώνεις κάτω από τους 70. Για την ακρίβεια, δεν το έχει καταφέρει καμιά ομάδα από το 1992 και μετά, όταν δηλαδή οι ΗΠΑ εμφανίστηκαν με επαγγελματίες από το ΝΒΑ. Είναι το καλύτερο αμυντικό ρεκόρ απέναντι στην Team USA (με παίκτες ΝΒΑ) από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Μέχρι τώρα, οι λιγότεροι πόντοι που είχαν σημειώσει ποτέ ήταν 70 εναντίον της Βραζιλίας το 2010, στο Παγκόσμιο της Τουρκίας, όταν είχαν επιβληθεί 70-68 (προσοχή στο σκορ). Το 2004, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, είχαν επίσης δυο χαμηλές επιθετικές επιδόσεις. Στην ήττα τους από το Πουέρτο Ρίκο (73-92) και στη νίκη τους επί της Ελλάδας με 77-71.

Γενικά, για να βρούμε τις ΗΠΑ να σημειώνουν κάτω από 69 πόντους θα πρέπει να πάμε στον ημιτελικο του Μουντομπάσκετ ’98, όταν τους νίκησαν οι Ρώσοι με 66-64 και τους άφησαν εκτός τελικού (έπαιξαν μαζί μας στον αγώνα για τις θέσεις 3-4). Τότε, όμως, είχαν παίκτες από ευρωπαϊκά κλαμπ, αφού το ΝΒΑ είχε λοκ-άουτ και οι επαγγελματίες δεν μπορούσαν να έρθουν στην Αθήνα. Με 69-60 οι Αμερικανοί είχαν νικήσει το 1986 τους Γιουγκοσλάβους στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας. Από την άλλη, έρχεται ο μετρ των στατιστικών Γιάννης Ψαράκης και θυμίζει το άλλο:

Δεν γίναμε σοφότεροι από τον αγώνα του Σαββάτου. Οι Αμερικανοί έπαιξαν από απόσταση τον Γιάννη Αντετοκούνμπο (τους βολεύει περισσότερο η κλειστή άμυνα στους κανονισμούς FIBA, γιατί δεν υπάρχουν τα αμυντικά 3”), έδωσαν αβέρτα το σουτ στους υπόλοιπους Έλληνες, που αν και το ήξεραν, που αν και πήραν τις προσπάθειες, δεν ευστόχησαν. Με 7/27 τρίποντα, η τύχη της ομάδας ήταν προδιαγεγραμμένη. Να χτυπήσουμε από μέσα δεν γινόταν, είδαμε πάλι μια ομάδα χωρίς πολλή κίνηση (ειδικά χωρίς την μπάλα), που όταν παίρνει την μπάλα ο Γιάννης κάθεται και τον βλέπει. Η χημεία του δικού μας σταρ με την Εθνική είναι μέγα ζητούμενο. Το σημειώναμε και την Παρασκευή, κάποιες φορές υπάρχει, κάποιες άλλες όχι. Δεν τραβάει και το σχήμα με τους δυο φόργουορντ, ενώ ο Θανάσης Σκουρτόπουλος δεν ανοίγει το ροτέισον των γκαρντ μέχρι τον Βαγγέλη Μάντζαρη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα έπαιρνε πολλές περισσότερες λύσεις,. Είναι σχεδόν απίθανο η Εθνική Ομάδα να γίνει σαν τους… Μπακς κι ας επιμένουν οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι όπως ο κύριος εδώ:

Πολύ εύκολο να λες για τους Μιλγουόκι Μπακς και το πώς έστησαν την ομάδα τους γύρω από τον Γιάννη. Μόνο που ξόδεψαν ένα κάρο εκατομμύρια δολάρια και άλλαξαν ήδη ένα προπονητή. Ο Αντετοκούνμπο είναι 9 μήνες στο Μιλγουόκι. Στην Εθνική μόλις έναν. Αν ο Σκουρτόπουλος είναι ο… μάγος Χουντίνι, ας μας το πει ο μίστερ Τζόναθαν. Θα χρειαστεί αρκετός καιρός μέχρι να δούμε κι εμείς την Εθνική σαν ομάδα του Γιάννη. Επαναλαμβάνουμε ότι χρειάζεται υπομονή, συνειδητοποίηση όλου του οργανισμού τι εστί Γιάννης, ο ίδιος ο ΝΒΑερ να προσαρμοστεί σε δεδομένα αγώνων FIBA (γιατί κι αυτός δεν έχει την αντίστοιχη εμπειρία) και βέβαια να συνεχιστεί η καλή συνεργασία με τους Μπακς (φέτος, γιατί το 2017… απειλούσαμε με συνεντεύξεις και αποκαλύψεις), ώστε να σιγουρέψουμε την παρουσία του Αντετοκούνμπο στα επόμενα τουρνουά.

Το +12 είναι παγίδα…

Κάπως έτσι φτάσαμε στον τελικό της Δευτέρας, Απέναντι στην παθιασμένη σταχτοπούτα του τουρνουά, η Ελλάδα καλείται και να νικήσει και να πάρει διαφορά 12 πόντων. Το δεύτερο είναι η παγίδα που δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίσει. Ακόμη και αν η διαφορά είναι στον πόντο, πρέπει να μην παρεκκλίνουμε του όποιου σχεδίου γιατί θα κινδυνεύσουμε (με άγχος και βιαστικές αποφάσεις) να εκτροχιαστούμε. Οι Τσέχοι έχουν το μομέντουμ. Όμως η εξουδετέρωση του Τόμας Σατοράνσκι είναι κάτι που θα βοηθήσει στην… αποδιοργάνωσή τους, Όλο το παιχνίδι περνάει από τα χέρια αυτού του γκαρντ-κομπιούτερ των Σικάγο Μπουλς. Χρειάζεται μπαράζ προσωπικών αντιπάλων, φρέσκα πόδια κάθε φορά. Και ψηλό και κοντό αντίπαλο. Όλο το παιχνίδι θα κριθεί στο πώς θα βγει εκτός ρυθμού ο εγκέφαλος της Τσεχίας, καθώς είναι ο άνθρωπος που κανονίζει τα πάντα πάνω στο παρκέ.

Αν μας έλεγαν πριν από το Παγκόσμιο ότι η Ελλάδα θα παίξει την πρόκρισή της κόντρα στην Τσεχία, έστω κι αν χρειάζεται νίκη με +12 πόντους, θα παίρναμε την ευκαιρία με κλειστά τα μάτια. Όχι ότι οι Τσέχοι δεν μπορούν να περάσουν. Κάθε άλλο. Είναι ομάδα με στρατηγική, με πάθος, με διάβασμα και πολλή κίνηση. Όμως. Στη ζυγαριά, οι Έλληνες παίκτες έχουν πολλά κιλά εμπειρίας από τέτοιες οριακές καταστάσεις και μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το αβαντάζ, διαβάζοντας το ματς, παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις και καταφέρνοντας να επιβληθούν από την αρχή. Αυτήν τη φορά, είναι επιτακτικό να… πέσει (αγωνιστικό) ξύλο. Να μη τους δοθεί η ευκαιρία για δεύτερες επιθέσεις, να πάμε πρώτοι στην μπάλα και να δείξουμε το (μεγαλύτερο) μπασκετικό ταλέντο που διαθέτει η ομάδα μας.

Δεν είναι στο χέρι μας

Η ήττα από τη Βραζιλία μας κυνηγάει ακόμη. Μπορεί η ‘σελεσάο’ να έχασε από την Τσεχία, αν όμως την είχαμε νικήσει, δεν θα θέλαμε ούτε +12 πόντους ούτε τίποτα. Θα έφτανε μια απλή νίκη για να πάρουμε το εισιτήριο των ‘8’. Τώρα, ακόμη κι αν νικησουμε, ακόμη και αν πάρουμε τη διαφορά, δεν σημαίνει ότι πάμε κατευθείαν στα προημιτελικά.

Πρέπει να περιμένουμε τι θα συμβεί στο Βραζιλία-ΗΠΑ. Γιατί αν χάσουν οι Αμερικανοί, δεν… περνάμε εμείς, αλλά οι Βραζιλιάνοι. Μα καλά, θα ρωτήσετε, μπορεί η Βραζιλία να νικήσει την Team USA; Γιατί να μη μπορεί; Το 2010 -όπως διαβάσατε πιο πάνω- η (πολύ καλύτερη) αμερικανική ομάδα είχε βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Νίκησε μεν 70-68, αφού όμως χρειάστηκε πρώτα ο Μαρσελίνιο Χουέρτας να χάσει ένα φλότερ που συνήθως βάζει εύκολο, να αστοχήσει στην πρώτη βολή (με περιπετειώδη τρόπο) να χάσει επίτηδες τη δεύτερη, να τρέξει και να κερδίσει ο ίδιος την μπαλα, πασάροντας στον Λεάντρο Μπαρμπόσα που αστόχησε (υπό πίεση) κάτω από το καλάθι! Μην είστε τόσο σίγουροι, λοιπόν. Και δείτε το βίντεο, ελπιζοντας ότι δεν θα χρειαστεί να γίνει κάτι ανάλογο τη Δευτέρα στη Σενζέν της Κίνας. Μη γίνουμε και… καρδιακοί.