Η Εθνική είναι μάθημα για όλους

Από όπου και αν το πιάσεις, η Εθνική Ελλάδος έγινε το promo του ‘τι φανταστική ιδέα ήταν τα παράθυρα της FIBA’ για τις εθνικές ομάδες. Προσοχή: δεν ήταν μόνο (;) ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να ζήσουμε ως μπασκετικό έθνος, αλλά και ‘μάθημα’. Για τους άλλους.

Αν σκεφτείς ‘σιγά που περίμεναν εμάς’, είναι η κατάλληλη στιγμή αφενός για να μην καταπιείς το σάλιο σου -μην πάθεις και κάτι-, αφετέρου να μάθεις πως η Ρωσία χρειάστηκε να γυρίσει από το -18 του ματς με τη Φινλανδία, στην τελευταία αγωνιστική της διαδικασίας για να προκριθεί.

Η Σερβία επίσης χρειάστηκε την τελευταία ευκαιρία για να κάνει δουλειά. Όπως συνέβη και το 2012 -για την πρόκριση στο Ευρωμπάσκετ 2013- πέρασε πάλι, πάνω από το Ισραήλ.

Σημειωτέον, ο Μίλος Τεόντοσιτς -ελεύθερος πια από το ΝΒΑ- έκανε πάρτι ασίστ (9) με την ομάδα του να δίνει συνολικά 30. Το ρεκόρ παραμένει της Πολωνίας (31 εναντίον του Κόσοβου, τον Ιούλιο του 2018). Μαζί με εμάς και τους Σέρβους, πέρασαν και οι Γερμανοί και έμειναν εκτός οι Γεωργία, Ισραήλ και Εσθονία.

Στο θέμα μας, οι πρωταθλητές Ευρώπης, Σλοβένοι δεν θα παρουσιαστούν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (τερμάτισαν στον πάτο της βαθμολογίας του ομίλου από τον οποίον πέρασαν οι Ισπανία, Τουρκία και Μαυροβούνιο). Ναι, έλειπαν οι NBAers. What a pity. Όπως έλειπαν για αυτούς, έλειπαν για όλους. Εδώ θα σου θυμίσω πόσο μεγάλη αγορά είναι η Κίνα, άρα μην εκπλαγείς αν τους δεις όλους να τρέχουν να εμφανιστούν εκεί.

Σπίτια τους θα μείνουν και οι Κροάτες (από το δικό τους γκρουπ προκρίθηκαν οι Λιθουανία, Ιταλία και Πολωνία), με την έκπληξη του τελευταίου Πανευρωπαϊκού, Φινλανδία να βλέπει τους Γαλλία, Ρωσία και Τσεχία να προχωρούν.

Οι ιστορίες λύτρωσης

Η διαδρομή για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας ήταν ιδιαίτερη, από την αρχή έως το τέλος. Κατ’ αρχάς ο Θανάσης Σκουρτόπουλος και το επιτελείο του προσαρμόζονταν διαρκώς στους παίκτες που ‘χαν στα χέρια τους -ανάλογα με το αν είχε ματς η Ευρωλίγκα ή τραυματισμούς κλπ.

Επί του συνόλου των 30 παικτών που φόρεσαν τη φανέλα με το εθνόσημο, σε αυτήν τη διαδικασία, μόλις 11 μετείχαν τουλάχιστον στα μισά ματς. Μόνο ένας δεν πήρε έστω μια απουσία. Ήταν ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, πρωταγωνιστής της απόλυτης ιστορίας λύτρωσης/δεύτερης ευκαιρίας/αξίας/δικαίωσης.

Δεν ήταν ο μόνος που εκπροσώπησε το redeem της υπόθεσης. Υπήρχαν και ο Δημήτρης Μαυροειδής, ο Λίνος Χρυσικόπουλος και ο Αντώνης Κόνιαρης.

Και τα τέσσερα αυτά παιδιά χρειάστηκε να τα βάλουν με Θεούς και δαίμονες (προσωπικούς και άλλους), για να έχουν τη δυνατότητα να διεκδικούν τα όνειρα του, μέχρις πραγματοποίησης τους. Και τα κατάφεραν, με την Εθνική να παίζει το ρόλο της. Με τα ‘παράθυρα’ να παίζουν το ρόλο τους.

Η ευκαιρία να φορέσουν τη φανέλα της Εθνικής, να εκπροσωπήσουν τη χώρα σε διοργάνωση που τελικά, τους ‘έβγαλε’ πρώτους στο Παγκόσμιο, ήταν ό,τι χρειάζονταν για να μην έχουν πια την παραμικρή αμφιβολία πως μπορούν να παίξουν σε όλα τα επίπεδα και υπό τις όποιες συνθήκες -και να είναι αποτελεσματικοί. Απέκτησαν την αυτοπεποίθηση που κάνει την ειδοποιό διαφορά μεταξύ ενός αθλητή και ενός πρωταγωνιστή, ενός ηγέτη.

Να σου πω όμως, πώς έχω την αίσθηση ότι το έζησε το όλο στόρι ο μέσος Έλληνας φίλαθλος, που ασχολείται με το σπορ. Απήλαυσε να βλέπει τους παίκτες να δίνουν και το τελευταίο δράμι ενέργειας, για το καλό του συνόλου, χωρίς ‘εγώ’, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς οτιδήποτε θα μπορούσε να ‘πλήξει’ τη γενική εικόνα.

Αν με ρωτάς, αυτό είναι το πρώτιστο στοιχείο που οφείλει να πάρει ο Σκουρτόπουλος από τη διαδικασία: να βάζει σε μελλοντικά ρόστερ μόνο εκείνους που το θέλουν πολύ -όσο τίποτα άλλο. Και σε αυτήν τη λίστα, πολύ ψηλά -για να μη σου πω και στο Νο1- μπαίνει ο Γιάννης Μπουρούσης. Πολύ κοντά βρίσκεται και ο Γιάννης Αθηναίου.

Σε άλλη λίστα, εκείνη των παιδιών που πήραν την ευκαιρία, την αξιοποίησαν και τώρα θα κάνουν σύνθετη τη διαδικασία επιλογής για το Παγκόσμιο -και τα events που θα ακολουθήσουν-, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που ξεχωρίζουν. Ονόματα που δύσκολα θα περνούσαν έξω από την Εθνική, αν δεν υπήρχαν παράθυρα και η απουσία παικτών της Ευρωλίγκας και του ΝΒΑ. Για παράδειγμα, ο Λαρεντζάκης.

Όλοι μαζί μας θύμισαν το παλιό ‘δεν χάνουμε’ -το ζήσαμε στα 3′ πριν το τέλος του παιχνιδιού με τη Γερμανία. Είχαμε να το ζήσουμε από το 2010, με τους λόγους να είναι πολύ συγκεκριμένοι, αλλά να μην γίνονται διορθώσεις από τους καθ’ ύλην αρμοδίους. Βλέπεις, δεν χρειάζονται μόνο οι σταρ για να γίνει μια δουλειά. Χρειάζονται -κυρίως- οι εργάτες, οι ρολίστες -γιατί πάντα ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Παίκτες με γνήσιο μπασκετικό κύτταρο, που έγραψε και ο Θανάσης Ασπρούλιας, υπάρχουν στην Ελλάδα. Και ναι, ο όμιλος μας δεν ήταν ο πιο δύσκολος της διοργάνωσης. Εν τούτοις, θα σου ξαναπώ ότι ούτε της Σλοβενίας ήταν ‘τέρας’ -με τα γνωστά αποτελέσματα. Η Εθνική ωστόσο, ήταν συνεπής. Περισσότερο από όσο μπορώ να θυμηθώ από το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας και μετά.

Αν δεν καταφέρουν αυτά τα παιδιά να πείσουν αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, για τη σημασία της καλύτερης δυνατής διαχείρισης, των ευκαιριών και τελικά της φροντίδας της Εθνικής, δεν θα τα καταφέρει κανείς. Η πρώτη ύλη υπάρχει. Ας τη σεβαστούμε.

ΥΓ: Τα ‘παράθυρα’ προέκυψαν από τη FIBA και για να βοηθήσουν τις ομοσπονδίες να αυξήσουν τα έσοδα τους. Προφανώς αυτό ήταν κάτι που πέτυχαν πολλοί. Bάζω στοίχημα ότι δεν ήμασταν ανάμεσα τους. Όπως ότι δεν κερδίσαμε κάτι από τα κατάμεστα γήπεδα -όπως συνέβη με πολλές περιπτώσεις της αλλοδαπής.

Photos: Eurokinissi