Η εποχή του Γιάννη Φιλίππου στην ΑΕΚ

Με την ανάληψη της διοίκησης της ΑΕΚ από τον Δημήτρη Δρόσο, ένα μεγάλο κεφάλαιο για την ομάδα μόλις ανοίγει. Ένα άλλο όμως έκλεισε. Ο Γιάννης Φιλίππου δεν είναι πια ιδιοκτήτης της ΚΑΕ την ανέλαβε το καλοκαίρι του 1995 με φιλοδοξίες και όνειρα. Μερικά από αυτά πραγματοποιήθηκαν, άλλα πάλι όχι.

Σε όλα αυτά τα χρόνια (12 συναπτά) ο Γιάννης Φιλίππου είχε πάντα δίπλα του ως δεξί του χέρι τον Γιάννη Γρανίτσα, άνθρωπο ο οποίος είναι το Νο 2 και στις επιχειρήσεις του. Από την αρχή διαφάνηκε η πρόθεση του νέου, τότε, ιδιοκτήτη και του στενού συνεργάτη τουνα ενισχύσουν σημαντικά την ομάδα. Το πρώτο κόλπο γκρόσο αφορούσε τρία από τα μέλη της θαυματουργής Εθνικής Εφήβων του 1995. Η ΑΕΚ κινήθηκε έξυπνα και εξασφάλισε τις υπογραφές του Μιχάλη Κακιούζη, του Νίκου Χατζή και του Παναγιώτη Μπαρλά οι οποίοι τέθηκαν στη διάθεση του ΒλάντοΤζούροβιτς. Αργότερα ο Σέρβοςαντικαταστάθηκε από τον Λευτέρη Σούμποτιτς. Η χρονιά όμως ήταν κακή και η ΑΕΚ έμεινε εκτός Ευρώπης.

Ηταν φανερό ότι η ΑΕΚ χρειαζόταν κάποια μεγάλη προσωπικότητα στην άκρη του πάγκου έτσι ώστε να μπει στο δρόμο των επιτυχιών. Ο άνθρωπος αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο του Γιάννη Ιωαννίδη ο οποίος μετά από σκληρές και πολυήμερες διαπραγματεύσεις στο σπίτι του στη Χαλκιδική δέχθηκε να αναλάβει την ευθύνη της τεχνικής καθοδήγησης. Στην ΑΕΚ ήρθαν παίκτες αξίας όπως ο Βίκτορ Αλεξάντερ, δημιουργήθηκε σύνολο σφιχτό και δυνατό και η ομάδα έκανε την υπέρβαση. Επαιξε στον τελικό του πρωταθλήματος και εξασφάλισε θέση στην Ευρωλίγκα.

Ο Φιλίππου " γλυκάθηκε" από την επιτυχία και συνέχισε να επενδύει μεγάλα ποσά. Το καλοκαίρι του 1997 η ΑΕΚ έφερε κοντά της τον Μπάνε Πρέλεβιτς αλλά και τον Ουίλι Αντερσον έτσι ώστε να γίνει ακόμα πιο ανταγωνιστική. Στην Ευρώπη τα κατάφερε περίφημα καθώς έπαιξε στον τελικό της Ευρωλίγκα στο φάιναλ φορ της Βαρκελώνης. Στην Ελλάδα όμως η επιτυχία δεν ήταν ανάλογη καθώς η Ενωση αποκλείστηκε στους ημιτελικούς από τον Παναθηναϊκό σε μία περιπετειώδη σειρά. Μετά το τέλος του τελευταίου αγώνα, ο Φιλίππου, επηρεασμένος από τα επεισόδια και την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, κάνει την περίφημη δήλωση: « Αυτό είναι το πανηγύρι των ζουρλών και όχι μπάσκετ».

Το καλοκαίρι του 1998, η διοίκηση Φιλίππου ρισκάρει και στη θέση του Γιάννη Ιωαννίδη προσλαμβάνει έναν νέο Ελληνα προπονητή, τον Γιώργο Καλαφατάκη. Η φιλοσοφία αλλάζει, δίνεται βάρος στους νέους παίκτες (ακόμα και στους ξένους, τότε αποκτήθηκε ο Πάτερσον που αργότερα έκανε καριέρα στο ΝΒΑ) αλλά το…σχήμα δεν δούλεψε. Μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου, ο Κώστας Πολίτης αντικατέστησε τον Καλαφατάκη και η χρονιά ολοκληρώθηκε με την ΑΕΚ στα χαμηλά έχοντας χάσει και το Κύπελλο στον τελικό του φάιναλ φορ του ΣΕΦ από τον ΠΑΟΚ.

Η έλευση του Ντούσαν Ιβκοβιτς στον πάγκο της ομάδας το 1999 έβαλε και πάλι την ΑΕΚ στο δρόμο τωνεπιτυχιών. Ο «Ντούντα» είχε την ευκαιρία να δουλέψει με νεαρούς παίκτες (είναι κορυφαίος στο να κάνει νέους παίκτες-σταρ) και ένα από τα μεγάλα στοιχήματά του ήταν ο Δήμος Ντικούδης. Ο Λαρισαίος, στα θαυματουργά χέρια του «σοφού», μετατράπηκε σε ένα φόργουορντ-δυναμίτη ο οποίος έδεσε απόλυτα με τον Αγγελο Κορωνιό, τον Μάρτιν Μούρσεπ, τον Ιάκωβο Τσακαλίδη, τον Αντονι Μπούι και φυσικά με τους διόσκουρους Χατζή και Κακιούζη. Το 2000 ο Γιάννης Φιλίππου έζησε τη μεγαλύτερη στιγμή του στα χρόνια που διοίκησε την ΑΕΚ καθώς η ομάδα έφτασε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Σαπόρτα νικώντας τη φημισμένη Κίντερ. Για επιδόρπιο, πανηγύρισε και την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας επικρατώντας στη Θεσσαλονίκη του μετέπειτα πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκού.

Ο Φιλίππου δεν είχε κανένα λόγο να αλλάξει αυτή τη συνταγή την οποία φυσικά τη διατήρησε. Το 2001 επιχείρησε και μία μικρή…υπέρβαση ντύνοντας στα κιτρινόμαυρα τον Ιμπραήμ Κουτλουάι, μία μεταγραφή που λόγω της τουρκικής καταγωγής του παίκτη, προκάλεσε κάποιες αντιδράσεις. Η ΑΕΚ θα κατακτήσει και πάλι το Κυπέλλο νικώντας ξανά τον Παναθηναϊκό και ο Ιβκοβιτς θα φύγει με το κεφάλι ψηλά από την ομάδα.

Η επιλογή που θα έκανε ο Γιάννης Φιλίππου το καλοκαίρι του 2001 ήταν κρίσιμη από τη στιγμή που ο Ντούσαν Ιβκοβιτς άφηνε πίσω του μία μεγάλη κληρονομιά τριών τίτλων. Ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ ψήφισε και πάλι Σερβία και ανέθεσε την τεχνική ηγεσία στον Ντράγκαν Σάκοτα. Το μπάτζετ άρχισε να μειώνεται, η ομάδα όμως είχε ακόμα τους κορυφαίους Ελληνες παίκτες ( Κακιούζη, Χατζή, Ντικούδη, Ζήση) γεγονός που τη βοήθησε αφάνταστα να κάνει την… τρελή ανατροπή στους τελικούς του πρωταθλήματος το 2002 και να πάρει τον τίτλο μετά από 32 ολόκληρα χρόνια. Και να φανταστεί κανείς ότι τα οικονομικά προβλήματα, όπως αναφέρει ο Μιχάλης Κακιούζης στο βιβλίο του, είχαν μόλις αρχίσει.

Από την επόμενη χρονιά, τα προβλήματα άρχισαν να αυξάνονται . Η κόντρα του Γιάννη Φιλίππου με τους οργανωμένους οπαδούς προκαλούσε ζημιά στην ομάδα, ο Μιχάλης Κακιούζης μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου έφυγε για τη Σιένα, η ομάδα γενικά περνούσε δύσκολες στιγμές. Παρόλα αυτά έπαιξε στον τελικό του πρωταθλήματος. Ο Σάκοτα το καλοκαίρι του 2003 αποτέλεσε παρελθόν και η δουλειά του προπονητή δόθηκε σε έναν άνθρωπο ο οποίος υπηρέτησε πιστά την ΑΕΚ τόσο ως παίκτης όσο και ως βοηθός προπονητής. Ο Φώτης Κατσικάρης λοιπόν είχε δύσκολο έργο αφού ο ιδιοκτήτης ολοένα και μείωνε τον προϋπολογισμό.

Παρόλα αυτά, η ΑΕΚ έμεινε σε σχετικά υψηλό αγωνιστικό επίπεδο και συνέχισε να αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα της οποίας άλλωστε είναι ιδρυτικό μέλος. Ο Κατσικάρης πήρε το καλύτερο από τους παίκτες του, είδε τον Νίκο Ζήση να προοδεύει πολύ αλλά και τον Γιάννη Μπουρούση να μπαίνει για τα καλά στα βαθιά. Το 2005 μάλιστα, αν και η Ενωση τερμάτισε στην 6η θέση της κανονικής περιόδου, κατάφερε να παίξει στον τελικό του πρωταθλήματος. Η επιτυχία αυτή αποτέλεσε ουσιαστικά το κύκνειο άσμα της ομάδας στην εποχή Φιλίππου.

Από το καλοκαίρι του 2005 και μετά το μπάτζετ περικόπηκε δραματικά, ο κόσμος σνόμπαρε μαζικά την ομάδα του και στο κλειστό του Γαλατσίου, η ΑΕΚ, υπό την καθοδήγηση του Λευτέρη Κακιούση πια, έπαιζε μεταξύ συγγενών και φίλων. Ο Γιάννης Φιλίππου είχε ήδη αποτραβηχτεί από το προσκήνιο δίνοντας τη σκυτάλη στο γιό του, Δημήτρη ο οποίος δεν ήταν βέβαια θαυματοποιός. Και ο υιός Φιλίππου είπε ουσιαστικά αντίο το καλοκαίρι του 2006 που ήταν το πιο δύσκολο για την ΑΕΚ την τελευταία δεκαετία.

Την προεδρία ανέλαβε ο Γιάννης Γρανίτσας ο οποίος κατάφερε από το πουθενά και χωρίς χρήματα σχεδόν να στήσει μία ομάδα με τη βοήθεια του Βαγγέλη Αλεξανδρή ένα μήνα πριν αρχίσει το πρωτάθλημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΑΕΚ δεν πρόλαβε να κάνει ουσιαστική προετοιμασία και οι παίκτες της (που ήρθαν την τελευταία στιγμή στην ομάδα) κατέβηκαν να παίξουν ουσιαστικά απροπόνητοι. Η ομάδα επέστρεψε στο ΟΑΚΑ αλλά για κόσμο ούτε λόγος. Η Ενωση φυσικά δεν άντεξε. Οι προβληματικοί χαρακτήρες πολλών παικτών, η ευρωπαϊκή συμμετοχή που επιβάρυνε την ομάδα, η κακή οικονομική κατάσταση συνέθεσαν ένα εκρηκτικό μείγμα που οδήγησε ακόμα και σε απεργίες των αθλητών. Τελικά, η χρονιά σώθηκε με τη βοήθεια του Σούλη Μαρκόπουλου που αντικατέστησε τον Βαγγέλη Αλεξανδρή.

Αμέσως μετά τη λήξη του πρωταθλήματος, άρχισε η αγωνιώδης αναζήτηση νέου επενδυτή. Τα ονόματα που παρέλασαν ήταν ουκ ολίγα (Αντζελος, Παπαδάκος, Στρίντζης, Παπαδόπουλος, Απέργης) αλλά τελικά η λύση δόθηκε μόλις την Παρασκευή 29 Ιουνίου από το Δημήτρη Δρόσο.