Ο Κέμπα δεν πίστεψε το 'απαράδεκτο' buzzer beater του Λαμπ από το κέντρο

Ο Τζέρεμι Λαμπ και ο Κέμπα Γουόκερ, μέρες που είναι, ήταν συμπαίκτες στο πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, που έχασε τα τέσσερα από τα τελευταία πέντε παιχνίδια του ώσπου να μπει στην Big East του 2011 και έπειτα νίκησε σε 11 συνεχόμενα ματς, δίχως κάποιος να το περιμένει, ώστε να κατακτήσει το τρόπαιο στο εθνικό πρωτάθλημα.

Κι αν ο Τζιμ Καλχούν έγινε ένας θρύλος στο κολεγιακό μπάσκετ, ο Γουόκερ απευθείας έγινε ο franchise player πρώτα των Σάρλοτ Μπόμπκατς, οι οποίοι τον έκαναν ντραφτ από το νούμερο 9 το 2011 και έπειτα των Σάρλοτ Χόρνετς. Ο Λαμπ, δε, έμεινε ακόμα ένα χρόνο στο Κονέκτικατ, τον απέκτησαν οι Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ το 2012 αφού έγινε ντραφτ από τους Χιούστον Ρόκετς, τον έδωσαν στους Τούλσα 66ερς, τη θυγατρική τους, για να παίξει στην ΝΒΑ Development League, και από το 2013 έως το 2015 έπαιξε κανονικά στους Θάντερ.

Στη Σάρλοτ, όπου βρίσκεται από το 2015, παίζει παρέα με τον Γουόκερ, όπως στο UConn. Και τα ξημερώματα της Δευτέρας, 25 Μαρτίου, όταν πια ο αλέκτωρ είχε λαλήσει, ο ηγέτης των Χόρνετς έγινε ο τέλειος Απόστολος Πέτρος, με 33 μέρες να απομένουν για το Πάσχα των ορθόδοξων. Ένας αριθμός που δεν είναι αποκύημα της φαντασίας.

Ο Κέμπα, όλα αυτά τα χρόνια, έχει προβεί σε ουκ ολίγες γκάφες, διότι κανείς δεν είναι τέλειος. Τηλεοπτικά, η πιο γνωστή από αυτές ήταν ένα τρίποντο που σούταρε, γύρισε την πλάτη του για να πανηγυρίσει, αλλά η μπάλα δεν μπήκε ποτέ στο καλάθι. Τη νύχτα της Κυριακής υπέπεσε σε ακόμα μία, στο Τορόντο. Η γνώση, πώς αντέδρασε ο Λαμπ όταν είδε το βίντεό του από το απαράδεκτο νικητήριο τρίποντο επί των Ράπτορς, 115-114, είναι ελλιπής. Ο Γουόκερ, πάντως, δεν το πίστεψε.

Η φάση έχει ως εξής: Στην επαναφορά, 3,1'' πριν τη λήξη, ο Πασκάλ Σιάκομ καλύπτει με το αριστερό χέρι του την πάσα στον Λαμπ. Η μπάλα φεύγει πίσω, κάτι που καθιστά οποιαδήποτε προσπάθεια ματαιότητα. Ο Γουόκερ, δίπλα στο σμολ φόργουορντ των Χόρνετς, κάνει οπίσθια βήματα για να πάρει την μπάλα. Ο Λαμπ, όμως, την έχει χάσει, έχει φύγει πίσω από το κέντρο. Όταν την πιάνει, το μόνο που έχει να κάνει είναι να την πετάξει στο καλάθι. Ο Γουόκερ περιμένει ως την τελευταία στιγμή την πάσα. Μόνο όταν ακούει την κόρνα της γραμματείας απογοητεύεται πλήρως και γυρνάει την πλάτη του προς τη φάση. Όταν γυρίσει για να κοιτάξει πού πήγε το σουτ, η μπάλα μόλις που ακουμπάει στο ταμπλό και πέφτει στο καλάθι. Περνάνε περί τα πέντε εκατοστά του δευτερολέπτου όταν η δυσπιστία γίνεται κίνηση. Εκείνη τη στιγμή βάζει τα χέρια του στο πισινό μέρος του κρανίου του και στέκεται ακίνητος, χωρίς να χωράει το μυαλό του τι έχει συμβεί. Και δεν είναι παρά αρκετά δευτερόλεπτα μετά όταν πάει να γίνει ένα κουβάρι με τους συμπαίκτες του και κυρίως με τον εδώ και χρόνια 26χρονο συνοδοιπόρο του.

Αν αμφιβάλλει κάποιος ότι ένα παιχνίδι είναι πάνω από τους παίκτες που προσπαθούν να εφαρμόσουν στην καλύτερη εκδοχή του, σε ένα κόσμο που οι παίκτες πρέπει να υποφέρουν και το παιχνίδι πρέπει να παίζεται με παιδικούς όρους, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει προσεκτικά αυτήν τη σκηνή, όταν ο καλύτερος παίκτης μίας ομάδας δεν μπορεί να πιστέψει πώς χάθηκε ένα ματς, πριν η μπάλα βρεθεί σε εκείνο το μισό της προσγείωσης.

Και πώς, πια, αντιδρά, ανήμπορός για ελάχιστα, όσο χρειάζεται για να επαινέσουμε τη μαγεία των ομαδικών σπορ, όταν το σουτ-τάμα καταλήγει στο καλάθι με τη βοήθεια του ταμπλό. Είναι απλά συστατικά, αλλά μόνο όσα θα χρειαστείς για να αποπροσωποποιήσεις ένα παιχνίδι που κανέναν δεν έχει ανάγκη για να στέκει ως ένα από τα πιο εκλεκτά που παίζονται, τους μοντέρνους καιρούς, στον κόσμο.

(κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Chuck Burton)