H χειρότερη Team USA όλων των εποχών

Το καλοκαίρι του 2004, η Αθήνα ήταν το επίκεντρο του πλανήτη. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν επιστρέψει στη γενέτειρά τους και η πρωτεύουσα είχε μετατρέψει τη συνήθως γκρίζα καθημερινότητα, σε ένα κομμάτι ζωής σκέτο διαμάντι, σε ένα κομμάτι γης που όσοι προσγειώνονταν πάνω του, ξαφνικά αποκτούσαν μια διαρκή ευδαιμονία, ένα χαμόγελο κολλημένο σαν μπλούζα. Ένα σύννεφο από εθελοντές, πωλητές, επισκέπτες, τουρίστες και ανυποψίαστους περαστικούς, απολάμβαναν κολάζ υπερβατικών στιγμών όπως η Τελετή Έναρξης των Αγώνων. Ανάμεσα στα αθλήματα των Αγώνων υπήρχε προφανώς και το μπάσκετ. Ανάμεσα στις διαγωνιζόμενες ομάδες για τα ολυμπιακά μετάλλια, υπήρχε η δική μας Εθνική Ελλάδας, αλλά και θηρία όπως οι ΗΠΑ. Η πορεία εκείνου του τουρνουά εξελίχθηκε πέρα από κάθε εικασία και σενάριο. Η Team USA του 2004 κατάφερε να γίνει η χειρότερη όλων των εποχών.

Το 1988 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Σεούλ ήταν ο τελευταίος εφιάλτης της Team USA, όταν η ομάδα είχε εμφανιστεί στο τουρνουά με παίκτες από τα κολεγιακά πρωταθλήματα, χωρίς ούτε έναν NBAer στη σύνθεση της. Εκείνη η εθνική, αποτελούμενη από ανερχόμενα ταλέντα εκείνης της εποχής, όπως ο Χέρσι Χόκινς, ο Ντάνι Μάνινγκ, ο Νταν Μάερλι, ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον και ο Μιτς Ρίτσμοντ, είχε χάσει στον ημιτελικό από τη Σοβιετική Ένωση με 78-82, με τους Άρβιντας Σαμπόνις και Σαρούνας Μαρτσουλόνις να οργιάζουν.

Οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες (1992), έγιναν το πρώτο κεφάλαιο μιας λυτρωτικής ανάκαμψης για τις ΗΠΑ, με τον Μάικλ Τζόρνταν να είναι ο μπροστάρης μιας υπέρ-ομάδας που περιλάμβανε Λάρι Μπέρντ, Μάτζικ Τζόνσον, Σκότι Πίπεν, μεταξύ μιας αρμάδας παικτών που έρχονταν από άλλον μπασκετικό πλανήτη, μιας ομάδας που νικούσε κάθε αντίπαλο με μέση διαφορά 44 πόντων. Μέχρι την αυγή του 21ου αιώνα, η εθνική ΗΠΑ μπορεί να είχε χάσει τον χαρακτηρισμό 'Dream', αλλά παρέμενε φόβητρο, 2-3 επίπεδα πάνω από κάθε άλλη ομάδα.

.

Το 2004, όμως, ήταν μια τελείως διαφορετική στιγμή. Η Team USA είχε αφήσει πίσω της την άχρωμη και αδιάφορη ομάδα του Μουντομπάσκετ 2002 (ρεκόρ 6-3), και είχε για μπροστάρη στα γκαρντ τον Άλεν Άιβερσον, ενώ ακολουθούσαν οι Στεφόν Μάρμπερι, Ντουέιν Γουέιντ, Καρμέλο Άντονι και ένας 19χρονος Λεμπρόν Τζέιμς που καθόταν στον πάγκο. Στις θέσεις των ψηλών, ο Αμάρε Στούνταμαϊρ μαζί με τους Κάρλος Μπούζερ και Λαμάρ Όντομ γίνονταν η εμπροσθοφυλακή που κάλυπτε το κενό των σέντερ, όπου το δίδυμο του πρωτάρη Εμέκα Όκαφορ και του Τιμ Ντάνκαν είχε φρεσκάδα και εμπειρία. Ο μπαρουτοκαπνισμένος από NBA χεντ κόουτς Λάρι Μπράουν, με βοηθό τον σημερινό κόουτς Γκρεγκ Πόποβιτς, ήταν οι ήρεμες δυνάμεις του πάγκου, που έδιναν κύρος στην ομάδα και πίστη ότι παρά το γεγονός ότι το ρόστερ δεν τρόμαζε, μπορούσε να διατηρηθεί στην κορυφή.

Η ανώμαλη προσγείωση

Το Πουέρτο Ρίκο, είναι νησί της Κεντρικής Αμερικής, στον Ατλαντικό Ωκεανό. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως κάθε αναμέτρηση της Team USA με το Πουέρτο Ρίκο είναι σαν ένα μικρό κομμάτι της Αμερικής να αγωνίζεται ενάντια στον εαυτό της. Παρ' όλα αυτά, οι ΗΠΑ αγωνίστηκαν κόντρα στο Πουέρτο Ρίκο για τη φάση των ομίλων και γνώρισαν μια συντριπτική ήττα, με 73-92. Ακολούθησε νίκη κόντρα στη δική μας Εθνική ομάδα, που ζούσε τη δική της, μεταβατική εποχή, με τα αστέρια των 90s όπως ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Ευθύμης Ρεντζιάς να παραδίδουν τη σκυτάλη σε νέα αστέρια όπως ο Νίκος Χατζηβρέττας, ο Κώστας Τσαρτσαρής και στη συνέχεια ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Βασίλης Σπανούλης. Το 77-71 υπέρ των ΗΠΑ, ήρθε πιο εύκολα απ' όσο έδειχνε το τελικό σκορ, το ίδιο και το 89-79 κόντρα στην Αυστραλία.

Όμως, οι Λιθουανοί του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους δεν είχαν σκοπό να γίνουν μια εύκολη υπόθεση για την ομάδα του Μπράουν. Το 90-94 ως τελικό σκορ μαρτυρά μια από τις πιο επικές μάχες εκείνου του τουρνουά, με την Team USA να βγαίνει νοκ άουτ. Η Αγκόλα και η Ισπανία ήταν ένα δίδυμο αντιπάλων που έμοιαζαν ιδανικές για εξιλέωση. Άνετη επικράτηση επική των Αφρικανών με 89-53, ζόρικη νίκη με 102-94 επί των Ισπανών στα προημιτελικά και τον Μάρμπερι να κάνει το παιχνίδι της ζωής του με 31 πόντους και 6 τρίποντα. Ο δρόμος των μεταλλίων αχνοφαινόταν, σε περίπτωση που κατάφερνε να ξεπεράσει το εμπόδιο της Αργεντινής στον ημιτελικό. Με στρατηγούς τους Μάνου Τζινόμπιλι, Λούις Σκόλα, Ούγκο Σκονοκίνι και πεζοναύτες τους Βάλτερ Χέρμαν, Ρούμπεν Βολκοβίτσκι, Κάρλος Ντελφίνο, Αντρές Νοσιόνι, η ομάδα της Νότιας Αμερικής κατέβαινε με το μαχαίρι στα δόντια.

Η Αργεντινή παίζει λυσσασμένα, οι ΗΠΑ εμπιστεύονται κυρίως τους ρολίστες τους, Μάρμπερι, Όντομ και Ντάνκαν, όμως ο Τζινόμπιλι κρίνει τα πάντα. Με 29 πόντους, 3 ασίστ και 3 επιθετικά ριμπάουντ και με τους Χέρμαν, Νοσιόνι, Σκόλα να στήνουν ένα χαλύβδινο τείχος κάτω από τα καλάθια, γίνεται ο μαέστρος μιας επικής νίκης, με 89-81. Οι ΗΠΑ μένουν εκτός της διεκδίκησης του χρυσού μεταλλίου. Σοκ.

Η ιστορία θα γράψει πως ο Άιβερσον, ο Όντομ, ο πιτσιρικάς -τότε- Τζέιμς και τα υπόλοιπα μέλη εκείνης της καταραμένης αρμάδας θα κατακτήσουν το χάλκινο μετάλλιο, νικώντας τη Λιθουανία στον μικρό τελικό. Εκείνη η ομάδα σίγουρα δεν είχε mega stars της εποχής, όπως ο Σακίλ Ο' Νιλ, ο Βινς Κάρτερ και ο Κόμπε Μπράιαντ, όμως είχε παίκτες που μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά και να κατακτήσουν την κορυφή.

Μέχρι σήμερα κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τα αίτια αυτού του 'ναυαγίου', της μοναδικής Team USA με παίκτες από το NBA που δεν κατάφερε να κερδίσει χρυσό μετάλλιο Ολυμπιακών Αγώνων, συνεχίζοντας την εξίσου απογοητευτική πορεία της ομάδας του Μουντομπάσκετ του 2002. Η επόμενη ολυμπιακή ομάδα βαφτίστηκε 'Redeem Team' και με μπροστάρηδες τους Τζέισον Κιντ - Κόμπι Μπράιαντ είχε αποστολή να διορθώσει τη 'μουντζούρα' του 2004 και να επιστρέψει στην κορυφή, κάτι που συνέβη με χαρακτηριστική άνεση. Κάτι που θα θυμίζει για πάντα πως η Team USA των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας ήταν ο ορισμός της 'Nightmare Team'.