Γιατί δεν αρκεί στην ΑΕΚ ένας παγκόσμιος τίτλος

Θυμάμαι τον εαυτό μου, εκείνο τον Οκτώβριο του '88, σε απόσταση ενός μέτρου από την οθόνη της (ξύλινης) τηλεόρασης Sony (με τη γωνιά από το πετσετάκι να κρέμεται μπροστά) να μην χάνει δευτερόλεπτο από τη μάχη των Σέλτικς με τη Ρεάλ Μαδρίτης για τον τελικό του McDonalds. Από την παρουσίαση των δύο ομάδων έως το τελικό 111-96 της παρέας από τη Βοστόνη.

Πρωταθλητές του ΝΒΑ ήταν οι Λέικερς και φιναλίστ οι Πίστονς, τούτο βέβαια δεν είχε αφαιρέσει τίποτα από την αδημονία για τη μάχη που θ' ακολουθούσε. Θέση οκλαδόν στο χαλί και βλέμμα καθηλωμένο στην TV. Ούτως ή άλλως ο Λάρι Μπερντ και ο Κέβιν ΜακΧέιλ με τον Ρόμπερτ Πάρις είχαν ταξιδέψει κανονικά για το μεγάλο τουρνουά στη Μαδρίτη. Στο οποίο είχαν συμμετάσχει επίσης η -ισχυρή τότε- Σκαβολίνι Πέζαρο του Βάλτερ Μανίφικο και η ενωμένη Γιουγκοσλαβία χωρίς τον Ντράζεν Πέτροβιτς (που έπαιζε στη Ρεάλ).

Δεν θα πω ψέματα. Από τον κυριακάτικο αγώνα της ΑΕΚ με τη Φλαμένγκο δεν παρακολούθησα ούτε δευτερόλεπτο. Δεν ήταν η ώρα μετάδοσης το εμπόδιο ούτε το γεγονός πως λίγο πριν από τα 40 έχω 'χορτάσει' μπάσκετ. Ήταν η έλλειψη ενδιαφέροντος για μια διοργάνωση που δεν λειτουργεί ως συνέχεια της πλούσιας παράδοσης που έχει κληρονομήσει.

Κανένας ψόγος για την Ένωση, που δικαίως πανηγυρίζει την κατάκτηση ακόμη ενός διεθνούς τίτλου στην ιστορία της, ούσα η τρίτη ελληνική ομάδα που πετυχαίνει κάτι ανάλογο. 'Πατώντας' πάνω στα χνάρια του Παναθηναϊκού (1996) και του Ολυμπιακού (2013). Οι επιβλητικές εμφανίσεις στη διοργάνωση του Ρίο ντε Τζανέιρο και οι άνετες νίκες της απέναντι σε υποδεέστερους αντιπάλους ήρθαν ως ιδανικό συμπλήρωμα της περυσινής πορείας της στο BCL και επικύρωσαν την οικονομική 'θυσία' του Μάκη Αγγελόπουλου στο βωμό της πλήρους μεταβολής του status της ΑΕΚ από μια ομάδα της Β' Εθνικής σ' ένα υπολογίσιμο ευρωπαϊκό μέγεθος.

Ποιος όμως ο ουσιαστικός αντίκτυπος όλης αυτής της προσπάθειας; Πού ακριβώς καταλήγουν τα χρήματα που λαμβάνει ο κόουτς Μπάνκι, ο πολύπειρος Ματσιούλις (από την αρχή της σεζόν), ο ηγετικός Θίοντορ και ο κομβικός Τζέιμς (από τα μέσα αυτής); Υπάρχει χειροπιαστή ανταμοιβή για ό,τι έχει καταφέρει ο 'Δικέφαλος' σε αυτή τη νέα περίοδο ευημερίας του;

Η εφήμερη χαρά για τη φρέσκια εκτός συνόρων επιτυχία δεν αρκεί πλέον για να 'μεγαλώσουν' μια ομάδα που θέλει να την αποκαλούν Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Παγκόσμια Πρωταθλήτρια των ποιων; Της Φλαμένγκο, της Σαν Λορέντσο και των Όστιν Σπερς! Αφού πρώτα είχε νικήσει τη Μούρθια και τη Μονακό στο Final-4 του ΟΑΚΑ. Credits η ελληνική ομάδα δεν κερδίζει από τέτοιες στιγμές.

Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, τα κουκιά δεν βγαίνουν. Φαίνεται πως για την επόμενη 5ετία τουλάχιστον η Euroleague δεν προτίθεται ν' αλλάξει σύστημα διεξαγωγής, με την επιδιωκόμενη επέκταση να επιτυγχάνεται με τις wild cards που έχουν ήδη εξασφαλίσει Βιλερμπάν και Μπάγερν Μονάχου (εφέτος παίζει ως πρωταθλήτρια Γερμανίας).

Ακόμη κι αν η ΑΕΚ βρει τον τρόπο να διεισδύσει μεταξύ των δύο του ελληνικού μπάσκετ, την ώρα που ο ένας επιδιώκει να φάει τις σάρκες του άλλου, σπάζοντας το δίπολο, το password για ν' ανοίξει η μεγάλη πύλη είναι ένα και μόνο. Το συνθέτουν επτά γράμματα δίχως άλλα σύμβολα ή αριθμούς. Eurocup θα πρέπει να πληκτρολογήσει για να έχει πρόσβαση στην ελίτ. Οτιδήποτε άλλο θ' απορριφθεί.

Η Ελλάδα τρίτη θέση αποκλείεται να βρει με τα ισχύοντα δεδομένα και η πρωτιά στη δεύτερη τη τάξει διοργάνωση, τη στιγμή που θα έχει συγκρουστεί με ισχυρά κλαμπς, αποτελεί το μονόδρομο των 'κιτρινόμαυρων'. Εκ προοιμίου την κατάληξη ουδείς είναι σε θέση να τη γνωρίζει. Αν θα είναι, δηλαδή, επιτυχής. Οφείλει όμως η ΑΕΚ να κυνηγήσει τις πιθανότητές της, τη στιγμή που ο Μπερτομέου προτίθεται να πριμοδοτήσει και τον φιναλίστ με θέση στην Euroleague. Θα είναι μια αρχή για την Ένωση. Οικονομική επιφάνεια διαθέτει, γήπεδο που να καλύπτει τις προδιαγραφές επίσης, φλόγα για διάκριση και υπερβάσεις αναμφίβολα. Επόμενο βήμα ο 'απεγκλωβισμός' από έναν παράλληλο μπασκετόκοσμο.

Ουδείς υποστηρίζει πως δεν είναι μια διοργάνωση με ατέλειες. Αφήστε που στην πορεία της η ΑΕΚ θα 'συναντήσει' αυξημένες απαιτήσεις και μύριες άλλες δυσκολίες. Αναπόφευκτα θα πρέπει ν' αυξήσει το μπάτζετ για ν' ανταγωνιστεί τους έτερους διεκδικητές, ομάδες από Ρωσία, Τουρκία, Ισπανία. Χαριστικά όμως δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσει τίποτα. Όπως δεν κέρδισε ως τώρα, παρά την ιστορία που κουβαλά. Εκτός κι αν ο Μάκης Αγγελόπουλος νιώθει άνετα στη λευκή πολυθρόνα του ΟΑΚΑ και του φτάνουν στιγμές όπως της Κυριακής με το τρόπαιο ανά χείρας.

(φωτογραφίες: Eurokinissi)