Εθνική Ελλάδας: Ή Μπακς ή επί τας

Για άλλη μια φορά αποχωρούμε από μια διοργάνωση με την γεύση της αποτυχίας. Δέκατη σερί χρονια και η Εθνική Ομάδα γυρίζει χωρίς να έχει κάνει κάτι σημαντικό. Άλλες φορές ήταν πιο έντονη, άλλες πιο μικρή. Πάντα όμως αποτυχία. Φέτος μας φταίει ο Σκουρτόπουλος και ο Παπανικολάου. Από φταίχτες άλλο τίποτα. Ο Καζλάουσκας κοιμήθηκε το 2010, ο Ζούρος ήταν λίγος το 2011 και το 2012, ο Τρινκέρι τρελός, ο Κατσικάρης κατώτερος των περιστάσεων, ο Μίσσας φοβισμένος και τα λοιπά.

Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε τους κατά καιρούς υπεύθυνους των αποτυχιών. Να σας πω τι θα συμβεί. Πρώτα απ' όλα θα πέσει σιγή ασυρμάτου, μέχρι την επόμενη υποχρέωση της Εθνικής, τα παράθυρα δηλαδή για το επόμενο Ευρωμπάσκετ που ξεκινάνε τον Φεβρουάριο. Μετά θα μπει στη μέση το προολυμπιακό, θα πάμε τσάτρα-πάτρα, πιθανότατα θα αποκλειστούμε και φτου κι από την αρχή.

Μια κανονική συζήτηση δεν έγινε ποτέ την τελευταία δεκαετία. Αποσπασματικές λύσεις, βεβιασμένες κινήσεις. Ποτέ πρόγραμμα, ποτέ σχεδιασμός. Όλα στο πόδι, χωρίς έμπνευση, χωρίς καν η ομοσπονδία να μπορεί να αντιγράψει τον εαυτό της. Ναι, η ΕΟΚ που κάποτε ήταν υπόδειγμα, που πρωτοπορούσε με το περίφημο αναπτυξιακό της πρόγραμμα, έφτασε στο σημείο να μην έχει μέθοδο, κριτήρια και κυρίως διέξοδο. Ακόμη και η διαιτησία σε αυτό το τουρνουά είναι ένα γεγονός που δείχνει ότι κανείς δεν μας υπολογίζει, πλέον. Και γιατί να μας πάρει στα σοβαρά; Αφού έχουμε γενικώς απωλέσει κάθε ίχνος σοβαρότητας, εδώ και καιρό.

Κεφάλαιο Μιλγουόκι Μπακς

Μέσα στη γενική απογοήτευση, υπάρχει κάτι που μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο. Παρότι πριν από δυο χρόνια λίγο έλειψε να τινάξουμε στον αέρα τις σχέσεις μας με τον Αντετοκούνμπο και τους Μιλγουόκι Μπακς, το ότι βρισκόμαστε σε καλή επικοινωνία (το οφείλουμε και στο επιτελείο της ομάδας που έκανε καλή δουλειά σε αυτό τον τομέα) με το αμερικάνικο κλαμπ είναι μια διέξοδος. Αν στην ΕΟΚ υπάρχει κοινός νους, όπως συζητάγαμε με ένα φίλo, θα ήταν ευχής έργον αυτή η συνεργασία να διευρυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Ακόμη και σε επίπεδο προπονητικό. Αν δεχθούμε ότι ο σταρ της επόμενης δεκαετίας θα είναι ο Γιάννης, αν οι Μπακς είναι αυτοί που επενδύουν τα πάντα γύρω από αυτόν, τότε γιατί να μην φροντίσουμε να το εκμεταλλευτούμε;

Ένα εκτεταμένο πρόγραμμα των Μπακς με την ελληνική ομοσπονδία, θα μπορούσε να λύσει πρώτα το οικονομικό μέρος του προβλήματος κι ύστερα το αγωνιστικό, για να φτιαχτεί μια Εθνική γύρω από τον Γιάννη. Του χρόνου ο Αντετοκούνμπο πιθανότατα θα υπογράψει πολυετή συνεργασία με το Μιλγουόκι, οπότε και τους Μπακς θα τους συμφέρει να είναι ικανοποιημένος ο αστέρας του κάθε φορά που θα' ρχεται στην Ευρώπη. Προφανώς δεν πιστεύουμε ότι αυτή η ΕΟΚ θα συζητήσει ποτέ ένα τέτοιο σχέδιο με τους Μιλγουόκι Μπακς, τουλάχιστον όμως ας κρατήσει αυτή την επαφή, γιατί ο Γιάννης αποτελεί ένα τεράστιο κεφάλαιο το οποίο δεν πρέπει να... κλείσουμε από μόνοι μας.

Η λύση που ξέρουμε

Αν όλα αυτά μοιάζουν κινέζικα για την ΕΟΚ, ας θυμηθεί τον ίδιο της τον εαυτό. Η ίδια το είχε κάνει στο παρελθόν. Είναι δοκιμασμένη λύση, καθώς όποτε υπήρξε ένα υποτυπώδες πρόγραμμα έφερε και αποτελέσματα. Από τότε όμως κυλησε πολύ νερό στο αυλάκι και φτάσαμε στο σημείο να ακούμε τον πρόεδρο της ΕΟΚ να δηλώνει "παίκτες έχουμε, ε θα έρθει και ο προπονητής". Δυο τρεις άνθρωποι να ασχολούνται μόνιμα με την Εθνική (όχι όταν έχουν χρόνο) κι ένας προπονητής που θα έχει το γενικό πρόσταγμα. Θέλει χρήματα; Να δοθούν. Δεν είναι κακό να πληρώσεις και να εμπιστευτείς έναν προπονητή που θα χει την εποπτεία όλων των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων.

Ο συγχωρεμένος Κώστας Πολίτης το έκανε αυτό πριν από 35 χρόνια. Ήταν παρών από τους εφήβους μέχρι τους παίδες, τις ελπίδες και τους νέους. Έδινε πραγματικές κατευθύνσεις, συνεργαζόταν με τους άλλους κόουτς που ενίοτε συμπλήρωναν το προπονητικό τιμ της Εθνικής ανδρών. Θα μπορούσε να είναι αυτός (σε συνεργασία με την επιτροπή εθνικών ομάδων). Ο κανονικός εθνικός προπονητής έχει αυτό το ρόλο. Πηγαίνει παντού, φροντίζει για την επιμόρφωση των υπόλοιπων ομοσπονδιακών, επιμελείται των συγκεντρώσεων των κλιμακίων των εθνικών ομάδων

Η εκπόνηση ενός πλάνου από τον εθνικό προπονητή και τους ανθρώπους που θα ασχολούνται μόνιμα με τις ομάδες (ευχής έργον να συμμετέχουν και παλαίμαχοι αθλητές, αν δεχθούν την πρόσκληση) είναι επίσης απαραίτητη, ώστε να ξέρουμε τι να περιμένουμε. Όχι κάθε φορά να... έρχεται η ώρα για ένα μετάλλιο και στη συνέχεια να ξαναλέμε τα ίδια. Κάποια στιγμή, πρέπει να αντικρύσουμε την πραγματικότητα. Δυστυχώς, ελάχιστοι θα ασχοληθούν σοβαρά. Σε λιγότερο από ένα μηνα θα αρχίσει η Ευρωλίγκα, θα αφήσουν όλοι την Εθνική στην ησυχία της (δηλαδή στην πλήρη ακινησία) κι αν ποτέ βγει άκρη, μπορείτε να μας γράψετε...