Εθνική: Είναι και θέμα (βασικής) φιλοσοφίας
Μια κακή ήττα για την Εθνική, αλλά και δίκαιη όπως εξελίχθηκε ο αγώνας. Ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για το στραπάτσο από την Βραζιλία και τη φιλοσοφία της ομάδας με το ρίσκο που έχει πάρει εδώ και καιρό ο Θανάσης Σκουρτόπουλος.
Πρώτα απ’ όλα παίζει ο αντίπαλος. Δεν χάνουμε μόνοι μας κι ας πέρασε η ομάδα με +17 πόντους στο εντυπωσιακό δεύτερο δεκάλεπτο. Οι Βραζιλιάνοι είναι μπαρουτοκαπνισμένοι, είχαν καλές εμπνεύσεις από τον προπονητή τους (κορυφαία αυτή με τον Γκαρσία να μαρκάρει χαμηλά τον Γιάννη κι αμέσως μετά βοήθεια από άλλο παίκτη, όποιος ήταν κοντά, για να μη σηκωθεί ο Έλληνας σταρ), έριξαν αβέρτα αγωνιστικό ξύλο και σίγουρα άξιζαν μια μεγάλη νίκη.
Η ήττα σημαίνει δυο πράγματα: πρώτον, έρχεται ‘πρόωρος’ τελικός την Πέμπτη, εναντίον της Νέας Ζηλανδίας, πρώτα απ’ όλα για να προκριθούμε στον δεύτερο γύρο (διαφορετικά θα πάμε σε αγώνες κατάταξης των θέσεων 17-32, ας μην το σκεφτόμαστε καλύτερα) και δεύτερον, με δεδομένη την πρόκριση της Βραζιλίας, εφόσον πάμε στην επόμενη φάση, η ήττα θα μας ακολουθεί. Και για να προκριθούμε μετά στους ‘8’, θα χρειαστούν -μάλλον- δυο νίκες, μια εκ των οποίων πρέπει να σημειωθεί επί των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα εξαρτηθεί, βέβαια, τι θα γίνει στην 3η αγωνιστική γιατί η Βραζιλία που πήρε ήδη το εισιτήριο δεν θα θέλει να χάσει από το Μαυροβούνιο.
Δεν χρειάζεται να προτρέχουμε μέχρι εκεί, όμως. Η ομάδα θα κριθεί τώρα, όπως συμβαίνει στις ήττες σε ένα τόσο σημαντικό τουρνουά. Θα κριθεί ο χαρακτήρας του προπονητή, των παικτών, όλων. Όταν νικάς, δεν υπάρχει πρόβλημα, όλα είναι ρόδινα. Όταν χάνεις, πρέπει να σηκώσεις κεφάλι, να βγουν οι προσωπικότητες μπροστά να μιλήσει η εμπειρία. Το είχα γράψει πριν το τζάμπολ, θα το επαναλάβω και σήμερα. Αυτή η ομάδα είναι πολύ καλή, έχει εξαιρετικούς παίκτες, έμπειρους με τους συλλόγους τους, διαθέτει τον κορυφαίο παίκτη του ΝΒΑ, δεν είναι όμως ‘ψημένη’ σε τέτοιες διοργανώσεις.
Κι από την άλλη υπάρχει ένα ζήτημα φιλοσοφίας του προπονητή, όσον αφορά τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Διαλέγοντας το σχήμα με τους ψηλούς φόργουορντ στο ‘2’ και στο ‘3’ (Παπανικολάου, Παπαπέτρου), ο Θανάσης Σκουρτόπουλος διάλεξε την ικανότητα στις αλλαγές στην άμυνα και όχι την συνύπαρξη δυο γκαρντ-δημιουργών στην ίδια πεντάδα (Καλάθης-Σλούκας). Το συγκεκριμένο σχήμα το είδαμε σε όλα τα φιλικά ως βασική επιλογή, ενώ και λόγω του τραυματισμού δεν είδαμε πολύ το δίδυμο Σλούκας-Καλάθης.
Ο προπονητής σίγουρα ξέρει καλύτερα απ’ όλους μας και παίρνει τα ρίσκα του ‘θυσιάζοντας’ ένα για να κερδίσει δυο. Στην προκειμένη περίπτωση, πάντως, δεν κερδίσαμε πάρα πολλά. Οι Βραζιλιάνοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα στις αλλαγές (ειδικά όταν έπαιρνε την μπάλα ο Βαρεζάο), ενώ φάνηκε ξεκάθαρα ότι το καλύτερο διάστημα της ομάδας ήταν όταν είχε μέσα τους δυο γκαρντ που μπορούν να εκτελέσουν αλλά κυρίως να δημιουργήσουν. Εντάξει η διαφορά των 17 πόντων ήρθε και λίγο αφύσικα, με πολλά εύστοχα σουτ τριών πόντων που δεν είναι και το… παιχνίδι μας. Ακόμη κι έτσι όμως, οι δυο γκαρντ (δεδομένου και των σχημάτων που έπαιζε η Βραζιλία) κατά τη γνώμη μου ήταν απαραίτητοι από το ξεκίνημα της επανάληψης.
Προφανώς η Εθνική δεν πρόκειται να αλλάξει στυλ, στο μέσο της διοργάνωσης. Από την άλλη, μια ευελιξία μεγαλύτερη ενδεχομένως να είναι… επιθυμητή, αν όχι αναγκαία. Κυρίως πρέπει να σταθεί όρθια, να πατήσει γερά στα πόδια της και κατ΄αρχήν να προκριθεί στον επόμενο γύρο κερδίζοντας τους Νεοζηλανδούς. Ο αγώνας δεν είναι καθόλου εύκολος.
