Ερυθρός Αστέρας-Παναθηναϊκός: Ο χρόνος αλλάζει, ο Παναθηναϊκός όχι (ακόμα)

Φιλόξενη η (εκάστοτε) σάλα του Ερυθρού Αστέρα δεν ήταν ποτέ για τον Παναθηναϊκό. Γεμάτη ή άδεια εκπέμπει μονίμως ένα αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο που παραλύουν το κορμί, με συνέπεια τις τέσσερις ήττες σε έξι απόπειρες στο Βελιγράδι – από το 2013. Το 74-71 της Τετάρτης ήταν πέμπτη, σε απόσταση μικρότερη των 11 μηνών από την αμέσως προηγούμενη (5/2).

Πάντερ (που παίζει πια στη Μιλάνο) με 24 πόντους δεν είχαν απέναντί τους οι ‘πράσινοι’. Μηδέ Περπέρογλου, που τους είχε υποχρεώσει σ’ εκείνο το εφιαλτικό -32! Ούτε καν (λόγω τραυματισμού) τον ηγετικό Τζόρνταν Λόιντ, των σχεδόν 19 πόντων και 3.5 ασίστ ανά συμμετοχή ή τους Ρότσεστι, Τέρι και Χολ με τους οποίους είχαν αρχίσει τη σεζόν. Μόνο την αύρα ενός… πρώην νέου προπονητή (Ντέγιαν Ράντονιτς) διέθεταν για ν’ αντιπαρατάξουν απέναντι σ’ έναν Παναθηναϊκό που βολικότερη συγκυρία δεν θα ευχόταν να βρει κυνηγώντας τρίτο εφετινό διπλό του στη διοργάνωση. Βεβαίως με 39 πόντους ενεργητικό στα μισά της τρίτης περιόδου και μόλις 46 στο φινάλε της, είχε από μόνος του αυξήσει το βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος, κυνηγώντας την ανατροπή διψήφιων διαφορών (25-15, 38-25, 49-37, 57-46).

Παρά τα 2/2 τρίποντα για… πρωινό, οι ‘πράσινοι’ δεν έδειξαν να διαθέτουν την ενέργεια να φρενάρουν την αντίπαλη δύναμη στο επιθετικό ριμπάουντ, άφηναν πολλά ελεύθερα σουτ από το κέντρο (στον Ουόλντεν) ή τις γωνίες (στον ‘σεσημασμένο’ Ντόμπριτς του 45%), είχαν υποπέσει σε περισσότερα λάθη απ’ όσα επέτρεπαν οι συνθήκες ενός αγώνα με λίγες κατοχές και σίγουρα δεν είχαν το κοντρόλ του ρυθμού. “Είναι η πολλοστή φορά που δίνουμε ένα ντεσαβαντάζ στον ίδιο μας τον εαυτό κι αυτό μάς κοστίζει. Πρέπει να έχουμε τη δράση και όχι την αντίδραση. Κυνηγάς να καλύψεις πράγματα που δεν καλύπτονται“, συμπέρανε μετά το φινάλε ο Κώστας Χαραλαμπίδης, επιχειρώντας ν’ αποδώσει τη διάσταση των όσων συνέβησαν στο παρκέ.

Γιατί μολονότι οι πρωταθλητές Ελλάδας έφτασαν να ισοφαρίσουν 68-68, από το ρεσιτάλ των 9 σερί πόντων του Ιωάννη Παπαπέτρου, στο φινάλε τούς έλειψαν εκείνοι οι τρεις, παίζοντας μονίμως μ’ ένα ποσοστό κάτω του 25% από τα 6μ75, που θα ολοκλήρωναν την ολική ανατροπή. Σωστά το φάουλ έγινε στον Ο’Μπράιαντ του 67% στις βολές, ασχέτως αν βρήκε στόχο σε αμφότερες, ωστόσο η λάθος πάσα του Νέντοβιτς στον αέρα δεν έδωσε καν στον Παναθηναϊκό τη δυνατότητα να εκδηλώσει την τελευταία απόπειρά του και να διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητές του. Όταν ο αρχηγός του ΠΑΟ βρήκε άλλο ένα μακρινό σουτ, ήταν -όπως αποδείχθηκε- αργά, διότι τα 5” χωρίς τάιμ άουτ δεν επαρκούσαν για ένα σουτ της ισοφάρισης μετά τις 2/2 του Νταβιντόβατς. Ένα σουτ που ούτε καν εκτελέστηκε.

Θα έφτανε, πιθανόν, αν ο Παναθηναϊκός είχε πάρει “το μέγιστο από τον καθένα“, όπως εύλογα συμπλήρωσε ο συνεργάτης του Γιώργου Βόβορα. Διότι “η προσπάθεια πρέπει να είναι εκεί κάθε βράδυ, δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην εκτελεί κάποιος παίκτης το ρόλο του“, αφήνοντας, χωρίς να το πει, ανοικτό το ενδεχόμενο αναπροσαρμογής του αγωνιστικού προσανατολισμού, που δεν αποκλείει τις αλλαγές προσώπων. Εφόσον είναι εφικτό.