Ελλάδα-Βραζιλία: Ο Βαρεζάο δεν μπορούσε να ελεγχθεί

Ο προπονητής και ειδήμων των advanced statistics, Χρήστος Μαρμαρινός, σχολιάζει στο Contra.gr κάθε αγώνα της Εθνικής Ελλάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2019. Ακολουθεί το σχόλιό του για το 79-78 της Βραζιλίας επί του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματός μας.

Οι Βραζιλιάνοι έκαναν ό,τι περίμεναν όλοι: έπαιξαν πολύ φίζικαλ, με πολλές επαφές, ώστε να μην αφήσουν την Ελλάδα να τρέξει και να βρει το παιχνίδι της στην αναζήτηση των σουτ δύο πόντων, τα οποία είναι πολύ σημαντικά για την Εθνική. Έτσι ‘έκοψαν’ το ρυθμό του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Ο Άντερσον Βαρεζάο δεν μπορούσε να ελεγχθεί. Έπαιξε πολύ έξυπνα και εκνεύρισε τους διεθνείς μας. Όπου ‘έπαιξε έξυπνα’, εννοώ ότι έπαιξε πολύ δυνατά, πήγαινε διαρκώς για το επιθετικό ριμπάουντ, έδινε βοήθειες και πήγαινε και προς το καλάθι. Ήταν παντού, με την ίδια συνέπεια και ήταν αποτελεσματικός στις παραδοσιακές συνεργασίες με τον Μαρσελίνιο Χουέρτας.

Ένα θέμα υπήρχε και με τα ριμπάουντ και ειδικά το επιθετικό. Στο πρώτο μισό, η Ελλάδα ‘κρατήθηκε’ χάριν των τρίποντων που σκόραρε, τα οποία ήταν προϊόν πολύ καλής κίνησης στην επίθεση στο διάστημα που δεν ήταν σέντερ ο Γιάννης Μπουρούσης. Αυτό που έγινε ήταν να υπάρχει επιτυχία, όταν ‘γύριζε’ η μπάλα και να υπάρχει θέμα στις καταστάσεις ένας εναντίον ενός. Είναι πολύ σημαντικό για τη συνέχεια να έχει η ομάδα καλύτερες αποστάσεις και να έχει κίνηση χωρίς μπάλα, για να λύσει αυτό το πρόβλημα. Αυτό φάνηκε και στις προσπάθειες 3 πόντων, με τα 7/13 του 1ου ημιχρόνου (των συνεργασιών) να γίνονται 1/12 στο β’ μισό, με τον Ιωάννη Παπαπέτρου να βάζει αυτό το ένα.

Στο διάστημα που ανέλαβε το σκοράρισμα ο Γιώργος Πρίντεζης, το έκανε γιατί του το επέτρεψε η άμυνα κι εκείνος κατάφερε να είναι αποτελεσματικός. Οι πόντοι του ήλθαν σε διάστημα που ήταν καλό για την Εθνική, εν τούτοις τα ηρωικά δεν αρκούν για να νικήσεις ένα κρίσιμο ματς. Χρειάζεται πιο ορθολογικό μπάσκετ και για τα 40 αγωνιστικά λεπτά.

Σε ό,τι αφορά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, από την αρχή φάνηκε πως οι Βραζιλιάνοι είχαν δουλέψει πολύ τον τρόπο που θα περιόριζαν τον MVP του ΝΒΑ. Έβαλαν ό,τι μπορούσαν να βάλουν επάνω του (Άλεξ Γκαρσία, Βαρεζάο κλπ.). Έπαιξαν πολύ κλειστά επάνω του και επέμειναν σε αυτό, έως το τέλος. Το σχήμα με τους δυο χειριστές (Νικ Καλάθης, Κώστας Σλούκας) πήγε κάπως καλύτερα από ό,τι τα ψηλά σχήματα που εμφάνισε η Εθνική.

Στο φινάλε, όταν θα έπρεπε να στραφεί η Εθνική στις βασικές αρχές της, για να καταφέρει να πάρει τον ρυθμό από τη Βραζιλία, αντί να καταφύγει στην ομαδική δουλειά, προτίμησε τις ατομικές προσπάθειες, το να επιδιώξει ο καθένας να κερδίσει μόνος του το ματς, είτε ήταν ο Καλάθης είτε ήταν ο Σλούκας είτε ο Γιάννης. Μετά το κλέψιμο του Αντετοκούνμπο (ακολούθησε αντιαθλητικό που κέρδισε ο Κώστας Παπανικολάου και οι δυο βολές του) και το ματς σε διαφορά 3 πόντων, η Εθνική γύρισε στην ουσία της συνύπαρξης δυο χειριστών στο ρόστερ. Εξ ου και ο Σλούκας βρήκε τον Πρίντεζη κι εκείνος το καλάθι από τα 6,75μ. (στο δεύτερο εύστοχο τρίποντο στο β’ ημίχρονο). Οι Βραζιλιάνοι ολοκλήρωσαν όπως άρχισαν: όλοι μαζί, ακόμα και μετά το τραγικό λάθος του Λουζάντα, ο οποίος -άπειρος γαρ- έπεσε στην παγίδα του Σλούκα. Μόνο που ο Κώστας δεν ολοκλήρωσε το ηρωικό και όπως έγραψα νωρίτερα, μόνο με ηρωικά δεν πας κάπου καλά.