Ελλάδα-Team USA: Χωρίς αποστάσεις και ομαδικότητα δεν έχεις τύχη

Ο προπονητής και ειδήμων των advanced statistics, Χρήστος Μαρμαρινός, σχολιάζει στο Contra.gr κάθε αγώνα της Εθνικής Ελλάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2019. Ακολουθεί το σχόλιό του για την ήττα από την Team USA (69-53).

Από το πρωί του Σαββάτου 7/9 είχαμε εστιάσει στα ‘πρέπει‘ της Εθνικής Ελλάδας για να μπορέσει να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει από το παιχνίδι με την Team USA. To κατ’ αρχάς στοιχείο ήταν να μπουν τα δίποντα, καθώς όπως φάνηκε από τα ματς του 1ου γύρου του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αυτά έκαναν την ειδοποιό διαφορά στην επίθεση του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος -και όχι τα τρίποντα, τα οποία παρεμπιπτόντως ‘δίνουν’ οι Αμερικανοί περισσότερο από όσο τα δίποντα. Και αυτό εξελίχθηκε σε πρόβλημα. Στα πρώτα λεπτά, το κυρίαρχο στοιχείο του παιχνιδιού της Εθνικής ήταν η ενέργεια του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος ήταν πολύ aggressive στην επίθεση. Πήρε φάσεις ‘βγαλμένες’ από το ΝΒΑ, από αυτές που παίρνει πολύ συχνά ως μπακ. Δεν υπήρχε ωστόσο, η υπομονή να μείνει η ομάδα σε αυτό το πλάνο, το οποίο γρήγορα σταμάτησε. Ως προς αυτό έπαιξε ρόλο και η επιλογή του Γκρεγκ Πόποβιτς να χαμηλώσει το σχήμα, με την έξοδο του Μάιλς Τέρνερ και την είσοδο του Χάρισον Μπαρνς, ως σέντερ.

Αυτό ήταν κάτι που δημιούργησε πρόβλημα στην Ελλάδα, με τους αντιπάλους να πιέζουν περισσότερο την μπάλα και τους δικούς μας διεθνείς να γίνονται πιο στατικοί. Δεν έβρισκαν εύκολα τη ρακέτα και δοκίμασαν κάποια βεβιασμένα τρίποντα. Στο τέλος του 1ου ημιχρόνου, είχαν 6/22 δίποντα (4/17 τρίποντα), μεταξύ των οποίων ήταν και κάποια χαμένα λέι απ. Άρα, το κατ’ αρχάς στοιχείο δεν είχε τακτοποιηθεί. Ο Νικ Καλάθης θα μπορούσε να είναι πιο επιθετικός, ως προς το να βρει τη ρακέτα, αλλά χωρίς κίνηση των υπολοίπων, αυτό δεν κατέστη δυνατό.

Ο Greek Freak χρησιμοποιήθηκε ως ‘3’, ως ‘4’ και ως ‘5’, με τους Γιώργο Παπαγιάννη και Γιάννη Μπουρούση να φορτώνονται από νωρίς με δυο φάουλ και τον τελευταίο να ‘στοχοποιείται’ από τους Αμερικανούς -με τα μις ματς να διαδέχονται το ένα το άλλο και τον ρυθμό να ‘ανεβαίνει’ παρουσία του. Η άμυνα της Εθνικής δεν ήταν κακή. Μόνο κάποιες φορές χάθηκε η συγκέντρωση και δέχθηκε εύκολα καλάθια. Η Team USA πήρε κάτι από όλους, με το προπονητικό τιμ να είναι αυτό που ξεχώρισε περισσότερο απ’ όλα, καθώς έκανε υποδειγματική διαχείριση σχημάτων, ενώ ήταν ξεκάθαρο πως υπήρχαν ξεκάθαροι ρόλοι. Όλα τα σουτ υποστηρίχθηκαν από ριμπάουντ, ενώ ο Κέμπα Ουόκερ οργάνωνε.

Για να καταφέρει η Ελλάδα να ανατρέψει την εις βάρος της διαφορά στο 20′ (25-38), έπρεπε να κάνει καλύτερη ομαδική δουλειά (οι 5 ασίστ του πρώτου μισού έδειχναν πολλά, με το θετικό να είναι τα μόλις 4 λάθη), να πάει πιο γρήγορα από τη δυνατή στην αδύναμη πλευρά και να επιτεθεί σε close out καταστάσεις (η μπάλα έξω).

Στα πρώτα λεπτά του 2ου ημιχρόνου, η Εθνική βρήκε σπασμωδικές, ατομικές φάσεις με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, στο ανοιχτό γήπεδο. Παρ’ όλο που είχε σταθερά καλή απόδοση στην άμυνα, δεν κατάφερε να ‘βγάλει’ κάτι από αυτό στην επίθεση. Κι αυτό συνέβη γιατί πήγε πολύ ατομικά. Θα μπορούσε να έχει σαφώς καλύτερο spacing, ενώ φάνηκε να μην εκτελείται σωστά το πλάνο που υπήρχε. Το παιχνίδι παρέμεινε υποτονικό, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί αν η ομάδα θέλει να ‘χει τύχη απέναντι στην Τσεχία. Εκεί οφείλει να ανεβάσει την ενέργειά της και να είναι πιο ομαδική στην επίθεση (τα 21/66 σουτ τα λένε όλα).

Αν, λοιπόν, θέλουμε να κρατήσουμε κάτι απ’ αυτόν τον αγώνα είναι η άμυνα και αν υπάρχει κάτι που πρέπει να προβληματίσει είναι οι αποστάσεις -τις οποίες έχουμε επισημάνει από τα φιλικά- και οι συνεργασίες στην επίθεση, όπου η Ελλάδα ήταν αργή, στατική και πήγε πολύ στο ένας εναντίον ενός. Κάτι που δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε οτιδήποτε καλό.