Ελλάδα-Νέα Ζηλανδία: Η Εθνική δεν παίζει μόνη της στο τουρνουά

Το ελληνικό μπάσκετ έχει πολλά καλά, έχει και αρκετά στραβά. Ένα από τα περίεργα χούγια μας είναι να προτρέχουμε, χωρίς λόγο. Κυρίως, γιατί αγνοούσαμε τους πάντες, θεωρούσαμε ότι παίζουμε… μόνο εμείς και όλα θα έρθουν φυσιολογικά. Μια φορά (κι έναν καιρό) στο Τορόντο, έβγαιναν τα κομπιουτεράκια για τις ισοβαθμίες του ομίλου. Σκεφτήκαμε με βάση τη λογική, με βάση τι μας συνέφερε. Δεν θέλαμε να βγούμε πρώτοι, γιατί έτσι θα πηγαίναμε σε γκρουπ με Κροατία, Ισπανία και Καναδά. Πιστεύαμε ότι η Ισπανία (λογικά) θα νικούσε την Κίνα. Υπάρχει, όμως, λογική στον αθλητισμό; Η Ισπανία… έχασε και αντ’ αυτής, μάς προέκυψε η Κίνα! Κι εμείς που τα είχαμε βάψει μαύρα και άραχλα, επειδή ο Γιώργος Σιγάλας ευστόχησε κατά λάθος στη βολή (και τερματίσαμε 1οι), κατάλαβαμε πόσο μεγάλη ηλιθιότητα θα ήταν να… χάσει τη βολή.

Μυαλό δεν βάλαμε. Πολλά χρόνια αργότερα, στο Παγκόσμιο της Τουρκίας, χάνουμε επίτηδες από τους Ρώσους, για να μη παίξουμε (πάλι) με την Ισπανία. Γινόμαστε ρεζίλι, τσακωνόμαστε με τον Ντέιβιντ Μπλατ, χωρίς πάλι να υπολογίσουμε τους… άλλους. Στην προκειμένη περίπτωση, τα αλλοπρόσαλλα αποτελέσματα του γκρουπ με το οποίο διασταυρωνόμασταν. Από τις καραμπόλες, προκύπτει η Ισπανία που την περιμέναμε 1η, αλλά τερματίζει 2η. Εμείς, ως 3οι του γκρουπ (με την ήττα από τη Ρωσία), πήγαμε στις δαγκάνες της ‘φούρια ρόχα’ και χάσαμε το νοκ-άουτ παιχνίδι.

Πάλι βλέπαμε τους άλλους

Το ίδιο και τώρα στην Κίνα. Πηγαίνοντας στη Ναντζίν, οι περισσότεροι… έβλεπαν το ματς στην οκτάδα. Ποιος αντίπαλος θα μας προκύψει, δηλαδή, στους ‘8’! Σαν να είναι όλα εύκολα, σαν να μην υπάρχει μια διοργάνωση, παρά μόνο ονόματα αντιπάλων. Σαν να μη μεσολαβούσαν 3+2 αγώνες. Ποια Βραζιλία και ποια Νέα Ζηλανδία, τώρα; Φυσικά και ποιο Μαυροβούνιο; Οι πιο πολλοί άρχισαν να αναρωτιούνται με ποια ομάδα θα ήμασταν… καλύτερα στην οκτάδα. Γαλλία ή Αυστραλία; Μπούρδες! Με αυτήν τη νοοτροπία (ευτυχώς, όχι τόσο μέσα στην ομάδα, αλλά όπως και να ‘χει, όλοι επηρεάζονται) έρχεται μια ήττα και χάνουμε το έδαφος από τα πόδια μας. Η… ποια Βραζιλία, τελικα, δεν ήταν του χεριού μας. Δηλαδή, ο Βαρεζάο, που 14 χρόνια έπαιζε ξύλο με όλους τους ψηλούς του ΝΒΑ, ο Λεάντρο Μπαρμπόζα με άλλα τόσα (και θητεία ως σκόρερ ολκής) στην Αμερική, ο Άλεξ Γκαρσία που έχει ανακηρυχθεί 5 φορές καλύτερος αμυντικός στη Βραζιλία κι ο Μαρσελίνιο Χουέρτας, που είναι ένας από τους κορυφαίους πλέι-μέικερ της Ευρωλίγκας τα τελευταία χρόνια είναι “αμελητέα ποσότητα”.

Κάπως έτσι χάνουμε το δάσος. Η νίκη επί της Νέας Ζηλανδίας δεν μας κανοποίησε. Ίσως έπρεπε να νικήσουμε με +50 πόντους, για να δείξουμε ότι είμαστε έτοιμοι να παίξουμε με τους Αμερικανούς. Αγνοούμε την πίστη των αντιπάλων για μια νίκη σε ‘τελικό’ πρόκρισης, τις όποιες πιθανότητες είχαν. Το πάθος τους να τις εξαντλήσουν μέχρι το τέλος. Το ότι σουτάρουν κι αυτοί την μπάλα, το ότι είναι ένας λαός με περηφάνια και προσπαθούν. Τίποτε δεν μας βάζει μυαλό. Δεν παίζει κανείς άλλος. Μόνο… εμείς. Αυτό καμιά φορά το ξεχνάνε κι άλλοι, όχι μόνο οι Έλληνες. Οι Αμερικανοί απορούσαν γιατί η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύεται τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, γιατί ο Γιάννης δεν παίρνει την μπάλα στις τελευταίες επιθέσεις κλπ. Δηλαδή όλοι θα κάθονται και θα περιμένουν τον Γιάννη να παίρνει την μπάλα και να τον βλέπουν να κάνει ακροβατικά. Δεν θα σχεδιάσουν κάτι, δεν θα θέλησουν να τον μπερδέψουν, ή να τον εκνευρίσουν!

Σμολ-μπολ και με ΗΠΑ;

Το άγχος έφυγε από την ομάδα (η αίσθηση της αποτυχίας σε περίπτωση που η Εθνική πήγαινε για τις θέσεις 17-32 θα ήταν… αβάσταχτη). Μα καλά, άγχος εναντίον των Νεοζηλανδών; Φυσικά. Θυμίζω ότι αυτά τα ματς είναι πάντα τα πιο αγχωτικά. Πρόχειρα, μου έρχεται στο μυαλό το ψυχοβγαλτικό παιχνίδι του 2005, να περάσουμε το Ισραήλ. Νικήσαμε με τα χίλια ζόρια. Ούτε καν μπορούσε κανείς να φανταστεί τι θα επακολουθούσε.

Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος διάλεξε αυτήν τη φορά ένα πιο ευέλικτο σχήμα. Με τον Γιάννη κυρίως στο ‘5’, με διάθεση να κινείται η ομάδα γύρω απ’ αυτόν, αλλά και βοήθειες απ’ όλους. Ο σταρ της ομάδας είχε 24 πόντους, 10 ριμπάουντ και 6 ασίστ, μοιράζοντας την μπάλα (περισσότερο στο 2ο ημίχρονο) σε ελεύθερους παίκτες. Όταν ο Ιωάννης Παπαπέτρου βρήκε το χέρι του από μακριά (4/6 τρίποντα), τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα, έστω κι αν οι Νεοζηλανδοί σούταραν, ως συνήθως, ασύστολα. Οι 12 ασίστ από Νικ Καλάθη-Κώστα Σλούκα δείχνει τη δημιουργία της ομάδας με τους δυο γκαρντ, η σταθερά καλή απόδοση του Γιώργου Πρίντεζη, συν τη βοήθεια που έδωσαν Θανάσης Αντετοκούνμπο και Γιαννούλης Λαρεντζάκης οι οποίοι προστέθηκαν στο ροτέισον.

Θα επαναληφθούν όλα αυτά το Σάββατο κόντρα στους Αμερικανούς του Γκρεγκ Πόποβιτς; Ο αγώνας είναι τελείως διαφορετικός, ορισμένα πράγματα, ωστόσο, η Εθνική θα πρέπει να τα κρατήσει από το ματς με τη Νέα Ζηλανδία και σίγουρα να μην είναι τόσο ‘σοφτ’ όταν αμύνεται. Επιμένω. Πρέπει να ρίξουμε και (αγωνιστικό) ξύλο…