Έφυγε ο σούπερ Αντετοκούνμπο, εμφανίστηκε η ομάδα
Το προσωποκεντρικό ΝΒΑ, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο πνιγμένος στο άγχος μέχρι τώρα, έκανε το καλύτερό του παιχνίδι. Μόλις βγήκε, εμφανίστηκαν οι ... καλύτεροι Μπακς που είδαμε στη σειρά απέναντι στους πολύ οργανωμένους Μαϊάμι Χιτ. Παράδοξο; Όχι τόσο...
Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στο ξεκίνημα του αγώνα, όταν έπαιζε σχεδόν μόνος του κόντρα στο Μαϊάμι, με 19 πόντους (8/10 σουτ) σε 11 λεπτά και το πρόσωπό του τόσο απελπισμένο, όσο… αποφασισμένο να δώσει την ύστατη μάχη εναντίον των καλύτερων Χιτ;
Μα τι άλλο, από το να τραυματιστεί στον πονεμένο αστράγαλό του, να βγει εκτός αγώνα και άθελά του να δώσει κίνητρο στην υπόλοιπη ομάδα, που όχι μόνο δεν κατέρρευσε όπως πολλοί πίστεψαν, αλλά στο τέλος έφτασε στη νίκη με 118-115, έσωσε την τιμή της καθώς απέφυγε το σκούπισμα και έχει όποιες αμυδρές ελπίδες ότι με μια νίκη ακόμα θα βρεθεί σε θέση να σώσει και την παρτίδα. Θυμηθείτε ότι το Τορόντο ισοφάρισε σε 2-2 τους Σέλτικς, επειδή ο Ανουνόμπι πέτυχε ένα απίθανο τρίποντο στον αγώνα νο.3 και ενώ όλα έδειχναν ότι πάμε για ένα ξεκάθαρο 3-0…
Γίνονται αυτά στο ΝΒΑ; Φυσικά! Μιλάμε για την κατεξοχήν λίγκα τέτοιων απίθανων ιστοριών. Ένα προσωποκεντρικό πρωτάθλημα, στο οποίο όμως πάνω απ’ όλα ισχύει ο πρώτος νόμος του μπάσκετ. Νικάει η καλύτερη ομάδα, όχι ο καλύτερος παίκτης. Ο ιδανικός συνδυασμός είναι καλύτερη ομάδα με τους σταρ, αλλά αυτό θέλει και τρόπο και χρόνο…
Ένα μότο-κλισέ των Αμερικανών είναι το nobody is bigger than the game. Να το θυμόμαστε αυτό, κάθε φορά που αρχίζουμε το μακρύ μας και το κοντό μας, τώρα που ασχολούμαστε κι εδώ στην Ελλάδα φανατικά με το ΝΒΑ, ελέω φυσικά του Γιάννη.
Είναι τελικά ηγέτης; Μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα; Μήπως είναι υπερτιμημένος; Σιγά μην το συγκρίνουμε με τον Τζόρνταν και τον ΛεΜπρον; Από την μια οι haters. Δεν το λένε ακριβώς (μην… παρεξηγηθούν κιόλας). Κι από την άλλη οι φανατικοί υποστηρικτές: Γιάννη μην τους ακούς, μπράβο αγόρι μου. Δεν φταίει αυτός που είχε 13 χαμένα σερί τρίποντα, αλλά οι άχρηστοι συμπαίκτες του. Μυρωδιάς ο Μπουντελχόζερ, λίγος ο Μίντλετον, κωλοτούμπας ο Μπλέντσο. Ζήτω ο Γιάνναρος. Η ελληνική γραφικότητα, ως συνήθως, έρχεται σαν ωραία σάλτσα στους κεφτέδες, που έλεγε κι ο Καραγκιόζης. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά ορισμένους χαιρέκακους, για άλλους λόγους, καταλαβαίνουμε γιατί διαβάζουμε … σημεία και τέρατα στα social media την ώρα που γίνονται οι αγώνες των Μπακς.
Οι δυο όψεις του νομίσματος
Η αλήθεια είναι ότι η πορεία των Μπακς, η προετοιμασία των Χιτ να αντιμετωπίσουν τον Γιάννη, έχει δημιουργήσει μια σύγχυση. Όχι μόνο σε εμάς, που δεν θέλουμε πολύ, έτσι αμαθείς (άσχετα αν νομίζουμε ότι ξέρουμε… και το ΝΒΑ απέξω κι ανακατωτά) και ενθουσιώδεις να παρασυρόμαστε πότε από δω και πότε από κει. Ισχύει για όλους. Ακόμη και για τους πιο ειδικούς.
Τον 4ο αγώνα, τον παρακολούθησα με την αμερικάνικη μετάδοση. Μαρκ Τζάκσον και Τζεφ Βαν Γκάντι, στα μικρόφωνα. Σπουδαίοι αμφότεροι, προπονητές άλλωστε, με την πλακίτσα τους και πάντα με ένα σχόλιο να καταλάβεις το παιχνίδι (και την εξέλιξή του).
Ξεκινάει το ματς, αρχίζει ο Γιάννης να παίζει μόνος του, καρφώνει, βάζει λέι-απ, βγάζει κραυγές, παίρνει ριμπάουντ, κάνει κοψίματα, ενθουσιάζεται ο Βαν Γκάντι και λέει: “Είναι τρομερός σήμερα. Θα πρέπει όμως να τον υποστηρίξουν και οι συμπαίκτες του…”.
Βγαίνει έξω, λόγω του τραυματισμού ο δικός μας, παίρνουν μπροστά οι υπόλοιποι Μπακς με επικεφαλής τον Κρις Μίντλετον να παίζουν, δεν σκύβουν το κεφάλι κι όταν στο τρίτο δεκάλεπτο περνάνε μπροστά, ο Μαρκ Τζάκσον αναφωνεί: “Με όλο τον σεβασμό στον Γιάννη, οι συμπαίκτες του αποδεικνύουν ότι δεν είναι τυχαία εδώ. Ειδικά ο Μίντλετον, μουμπλέ, μουμπλέ…”.
Ο Στίβεν Σμιθ δεν αρνήθηκε ότι είχε υπολογίσει… λάθος:
Σε δυο στιγμές του ίδιου αγώνα, οι όψεις του ίδιου νομίσματος και όλη η αντιφατική πορεία των Μπακς στα πλέι-οφ, ενδεχομένως και μετά την επανεκκίνηση του πρωταθλήματος. Αν προτιμάτε η ικανότητα του Μαϊάμι να παγιδεύσει τον αντίπαλό του, εκμεταλλευόμενο όλες τις αδυναμίες του. Από το πάθος μας άλλωστε για το αν ο Γιάννης είναι υπέροχος ή απλά… αμπάσκετος, ξεχνάμε ότι παίζει και ένας άλλος πάνω στο παρκέ, με εξαιρετικό προπονητή, σπουδαίους παίκτες και εντυπωσιακή στρατηγική.
Ο συναισθηματικός Γιάννης
Από την άλλη, ο Γιάννης είναι ο… Γιάννης. Καλός ο Ντράγκιτς, καλύτερος ο Μπάτλερ, τρομερή βελτίωση ο Αντεμπάγιο, βρωμόχερα Κράουντερ, Ρόμπινσον, Χίρο (και οι τρεις μαζί στο τέταρτο ματς είχαν 15/30 τρίποντα) αλλά σημασία έχει τι κάνει ο δικός μας. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Ο Αντετοκούνμπο εμφανίστηκε στο ΝΒΑ από το πουθενά. Μέσα σε λίγα χρόνια το παιδάκι που πήγε από τον Φιλαθλητικό στην Αμερική, έγινε αστέρι πρώτου μεγέθους με φυσικά προσόντα σπάνια και όρεξη να γίνεται χρόνο με το χρόνο καλύτερος. Οι Μπακς γύρισαν όλη την ομάδα πάνω του. Για να τον έχουν ικανοποιημένο, μετακόμισαν στο Μιλγουόκι και τον αδερφό του, Θανάση…
Είναι συναρπαστικό θέαμα να βλέπεις τον Γιάννη να τρέχει στο γήπεδο, να απλώνει τα τεράστια χέρια του, είτε στην άμυνα, είτε στην επίθεση. Δεν τον βλέπουμε, όμως μόνο εμείς. Τον παρακολουθούν και οι αντίπαλοι. Από πέρσι στα πλέι-οφ με τους Σέλτικς εμφανίστηκε η αδυναμία του διεθνή άσου να αντιμετωπίζει το… τείχος που του έστηναν οι ομάδες. Δυσκολευόταν, έπεφτε πάνω τους, δεν μπορούσε να τους τρυπήσει. Είχε και με τεράστια αδυναμία στο σουτ.
Υποτίθεται ότι όλο το καλοκαίρι, αλλά και μέσα στη σεζόν ο Γιάννης δούλεψε για να βελτιώσει το σουτ του με τον γκουρού Μπεν Σάλιβαν. Η αλήθεια είναι ότι από το 25%, έφτασε φέτος στο 30.4%, σουτάροντας μάλιστα σε λιγότερα ματς, περισσότερα σουτ. Όμως οι αριθμοί είναι καλοί για να λένε ωραία ψέματα. Ο Αντετοκούνμπο δούλεψε μεν, όμως τουλάχιστον στους τρεις πρώτους αγώνες των πλέι-οφ ο συναισθηματισμός του μέσα στο παιχνίδι τον γύρισε… πίσω.
Αυτό το συναίσθημα, η φούρια του να παίξει για εκείνον, για την ομάδα, για όλους, την ώρα που η άμυνα επικεντρώνεται πάνω του, με νταμπλ πολλές φορές και τριπλ-τιμ, κυριάρχησε. Γι αυτό είδαμε βολές στον βρόντο, σουτ χωρίς νόημα και ένα πρόσωπο σφιγμένο. Ο Γιάννης είναι ένας σπουδαίος παίκτης, αγχωμένος όμως τόσο πολύ, να αποδείξει πράγματα ενώ στην ουσία δεν χρειάζεται.
Δεν είναι ο πρώτος που περνάει από αυτή τη διαδικασία. Όλοι οι μεγάλοι του παρελθόντος, μέχρι να αποδείξουν ότι πράγματι είναι … παικταράδες βρίσκονταν σε αμφισβήτηση, υπήρχαν κι εκεί γραφικοί haters, αντικειμενικοί σχολιαστές που αναδείκνυαν τις αδυναμίες τους, ό,τι δηλαδή γίνεται και στην περίπτωση του Αντετοκούνμπο.
Στα πρώτα του χρόνια ο ΛεΜπρον Τζέιμς έδειχνε μια πρωτοφανή αδυναμία στο σουτ (και στις βολές), τον είχαν βγάλει Le Brick (από το… τούβλο). Το μεγάλο ερώτημα μέχρι να πάρει το πρώτο του πρωτάθλημα ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν αν μπορούσε ποτέ να το κάνει (επειδή υποτίθεται ότι τον ενδιέφερε μόνο το σκοράρισμα).
Έτσι λειτουργεί το ΝΒΑ. Όλα στριφογυρίζουν γύρω από το ονοματεπώνυμο κάθε σταρ. Στο κάτω-κάτω, αυτό πουλάει. Τους καλύτερους παίκτες, μαζεμένους σε μια λίγκα. Επιβιώνει αυτός που αντέχει, που στο τέλος ναι μεν παίζει υπό πίεση, με άγχος, με τους παλμούς να τρελαίνουν το είναι του, αλλά έχει μάθει να τα ελέγχει ώστε να μην τον επηρεάζουν στις κινήσεις του πάνω στο παρκέ. Ο Γιάννης εκτός από το να σουτάρει καλύτερα πρέπει να μάθει και αυτό.
Το ίδιο έπαθαν και οι συμπαίκτες του
Ο αγχωμένος Γιάννης από την μια. Και οι αγχωμένοι συμπαίκτες του, από την άλλη. Όσο ζόρι τραβάζει ο Αντετοκούνμπο, άλλο τόσο είναι και το βάρος στις πλάτες των υπόλοιπων παικτών των Μπακς. Πρέπει να αποδείξουν ότι αποτελούν το κατάλληλο support cast, να υποτάξουν το όποιο αθλητικό εγώ στον σούπερ-σταρ της ομάδας, αφού τα πάντα περνάνε σχεδόν από το χέρι του. Πρέπει να είναι έτοιμοι να ευστοχήσουν κάθε φορά που θα τους πασάρει την μπάλα γιατί συνήθως θα είναι ελεύθεροι (με την άμυνα προσαρμοσμένη πάνω του). Αν χάσουν το πρώτο σουτ, θα χάσουν και το επόμενο. Ο φουκαράς ο Μίντλετον ακούει τα χίλια μύρια…
Κι όμως, όταν ο Αντετοκούνμπο αποχώρησε κουτσαίνοντας, όλοι έπαιξαν… καλύτερα! Γίνεται αυτό; Γίνεται και παραγίνεται. Οι περισσότεροι απελευθερώθηκαν, η σκιά του σταρ που πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του είχε πάει στα αποδυτήρια, ο αντίπαλος έπρεπε να προσαρμοστεί σε καινούργια δεδομένα και οι “υποστηρικτικοί παίκτες” των Μπακς μετεξελίχθηκαν σε πρωταγωνιστές μιας βραδιάς. Κάτι ήθελαν και αυτοί να αποδείξουν. “Είμαστε μια πλήρης ομάδα…” . Ή αν προτιμάτε “είμαστε κι εμείς εδώ, μαζί με τον MVP“.
Εδώ πρέπει να τεθούν δυο ερωτήματα. Πρώτα για το πόσο πραγματικά ταιριάζει αυτό το ρόστερ δίπλα στον Αντετοκούνμπο και ύστερα αν ο κόουτς Μπουντελχόζερ είχε στο μυαλό του την απάντηση της ομάδας του σε μια επανάληψη της περσινής αντιμετώπισης του Γιάννη.
Ο προπονητής των Μπακς βρίσκεται περισσότερο απ’ όλους στο επίκεντρο της κριτικής γιατί οι εμφανίσεις στα πλέι-οφ είναι απογοητευτικές. Τον επέκριναν ακόμη και για το ότι ο Αντετοκούνμπο στο τρίτο ματς έπαιξε λιγότερο χρόνο απ’ όσο αναλογεί σε ένα σταρ. Απέξω απέξω το είπε και ο ίδιος ο Γιάννης: “Δεν είχα πρόβλημα μπορούσα να παίξω…”.
Κι όμως. Όπως αποδείχθηκε όχι μόνο είχε πρόβλημα, αλλά το πόδι του δεν ήταν 100% έτοιμο και στην πρώτη σύγκρουση με τον Ιγκουοντάλα έπαθε υποτροπή. Έτσι είναι όμως το προσωποκεντρικό ΝΒΑ. Ο σούπερ-σταρ πρέπει να παίζει συνέχεια, να κάνει τα τελευταία σουτ, να παίζει τις τελευταίες άμυνες. Ρωτήστε τον Έρικ Σποέλστρα τι πέρασε όταν είχε το Μαιάμι των big-3; Πόσο πιο ευτυχής είναι τώρα που έχει φτιάξει μια ομάδα… όπου μοιράζεται ο χρόνος, γυρνάει η μπάλα και σουτάρουν όλοι ευτυχισμένοι;
Προφανώς και ο Μπουντελχόζερ θα είναι ο πρώτος που θα πληρώσει το μάρμαρο στη διαφαινόμενη αποτυχία των Μπακς. Στα πιο κρίσιμα ματς, τα πλέι-οφ δηλαδή, δεν κατάφερε να ταιριάξει τον σουπερ-σταρ με την ομάδα. Όταν άλλωστε έφυγε τραυματίας ο σούπερ Γιάννης, εμφανίστηκε μια ψυχωμένη ομάδα και πήρε τη νίκη. Κι αυτό μπορεί να έφερε στην ομάδα του Μιλγουόκι πίσω τα χαμόγελα, επί της ουσίας όμως αναδεικνύει και την μέχρι τώρα δυσλειτουργία τους…
