Δολοφονία Φλόιντ: Ο Ντέιβιντ Βάντερπουλ δεν έχει πάψει να φοβάται τα περιπολικά

Ζωή με πόρτες ξεκλείδωτες και παράθυρα ανοικτά. Δίχως κάγκελα ή ρολά ερμητικά κατεβασμένα. Αίσθηση ελευθερίας και απόδειξη ασφάλειας για τον πολίτη, σε μια κοινωνία που διέπεται από νόμους και αρχές. Απόληξη μιας ισχυρής και άκρως αποτελεσματικής αστυνόμευσης σε μια -οποιαδήποτε- περιοχή. Ένα περιπολικό για κάθε γειτονιά. Ασπίδα προστασίας για τον πολίτη. Πού είναι, άραγε, 'κείνα τα χρόνια; Εγκληματικότητα μηδενική.

Το λένε οι αριθμοί. Νεκρός ένας. Αριθμός επίσης. Πρώτος. Από τους πολλούς, αμέτρητους. Με ID και social security number. Τον έλεγαν Τζορτζ Φλόιντ. Ήταν 46 ετών. Ξεψύχησε στο πεζοδρόμιο. Είχε χάσει κάθε επαφή του με το (προστατευμένο) περιβάλλον προτού το άψυχο κορμί εναποτεθεί σαν σακί με άμμο στο φορείο του ασθενοφόρου που έφτασε στο σημείο. Είχε πάψει ν' αναπνέει ήδη. Τον είχε πνίξει ένα γόνατο που πίεζε το κεφάλι του. Ήταν το όργανο ενός άκαμπτου κορμιού που περήφανα διαφέντευε την τύχη ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου. Ήταν το 'όργανο' του νόμου που αφαιρούσε μια ψυχή.

Το έγκλημα συντελέστηκε προς όφελος του συνόλου. Το ρωτάς; Ο Φλόιντ είχε παρανομήσει, λέει. Είχε αντισταθεί στη σύλληψη, λέει. Βεβαιωμένα είχε ικετεύσει για μιαν ανάσα. Η παράκλησή του ανατριχιαστική. Μία μονάχα ζητούσε. Για να γεμίσει τα πνευμόνια του με ζωή. Καμία. Δεν είχε δικαίωμα. Ήταν παραβάτης. Συμπτωματικά είχε διαφορετικό χρώμα από τον αστυνομικό - δήμιο που κόμπαζε πάνω από τον πεσμένο άνδρα. Ο έτερος περιφρουρούσε. Κρατούσε σε απόσταση τους περαστικούς. Τους προστάτευε από τον εγκληματία. Ουρλιαχτά πανταχόθεν. Από απόγνωση για τον Φλόιντ. Από φόβο για την αστυνομική ασυδοσία. Από αηδία για τη βάναυση ωμότητα των εκπροσώπων αυτής. Από τον εφιάλτη του τι θα συμβεί στον επόμενο - ενδεχομένως στους ίδιους.

Τα περιπολικά παραμονεύουν

Ο Ντέιβιντ Βάντερπουλ, ναι ο παλαίμαχος γκαρντ/φόργουορντ της ιταλικής Σιένα (2003-05) και πρωταθλητής Ευρώπης με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (2005-07) του Θοδωρή Παπαλουκά, δεν αποτελεί εξαίρεση. Ανήκει στην πλειονότητα που ασθμαίνει και ξεψυχά. Γεννήθηκε στις 31/3 του 1973 στην Ντεϊτόνα Μπιτς της Φλόριντα με καταγωγή από τις Παρθένες Νήσους, αλλά εξακολουθεί να τρέμει μέχρι σήμερα στην ιδέα ότι από τη μια ημέρα στην άλλη είναι πιθανό να βρεθεί σε παρόμοια θέση με τον Φλόιντ, απλώς επειδή το χρώμα του διαφέρει. Με όποια αφορμή, για το οτιδήποτε, μια τόση δα παρανομία. Όλοι υποπίπτουν καθημερινά σε μικρά σφάλματα.

Ο Βάντερπουλ δεν ήταν μάρτυρας του φονικού που εκτυλίχθηκε σε δημόσια θέα. Το είδε εκ των υστέρων. Αν ήταν παρών, θα επιχειρούσε να φωνάξει. Ίσως να μην έβγαινε η φωνή του. Από σύγκρυο. Φοβάται ακόμη να κυκλοφορεί στο δρόμο και να κοιτάζει συνεχώς πίσω του μήπως κάποιο περιπολικό με ένστολους 'τιμωρούς' κόβει βόλτες ψάχνοντας για το επόμενο θύμα. Με γεμισμένα περίστροφα, για παν ενδεχόμενο.

Στη Μινεάπολη των 425.000 κατοίκων ο Βάντερπουλ ζει από το πέρυσι το καλοκαίρι, όταν εντάχθηκε στο τεχνικό τιμ των Τίμπεργουλβς, ως αναπληρωτής προπονητής του Ράιαν Σόντερς. Είναι ο άμεσος συνεργάτης του κόουτς και ο πιθανότερος διάδοχός του, όταν κριθεί σκόπιμο να προαχθεί. Αν δεν βρει κάτι άλλο ως τότε. Επιλέχθηκε, μετά από 7 σεζόν εξαιρετικής, όπως αναγνωρίζεται πανταχόθεν, δουλειάς στους Μπλέιζερς του Πόρτλαντ προκειμένου να βελτιώσει την αμυντική νοοτροπία μιας ομάδας με κάκιστες, για χρόνια, επιδόσεις στα μετόπισθεν. Τις τελευταίες ημέρες μάλιστα παρουσιάζεται ως υποψήφιος για τον πάγκο των Νικς.

Είναι φιλικός και επικοινωνιακός, του πιστώνεται η άριστη διαχείριση ισχυρών προσωπικοτήτων και η στενή σχέση που αναπτύσσει μαζί τους. Για τον Ντέιμιαν Λίλαρντ ήταν (και παραμένει εξ αποστάσεως) ο μεγάλος αδερφός. Είναι μια αναγνωρίσιμη φιγούρα που στο ΝΒΑ για καλή τύχη του, και στη θεωρία δεν έχει λόγο να αισθάνεται ανασφάλεια όταν βγαίνει από το σπίτι. Ή μέσα σ' αυτό. Συμβαίνει από ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, η ανηθικότητα, η ξεδιαντροπιά των ανθρώπων δεν κάνουν διακρίσεις. Είναι αμείλικτες, απειλούν τον καθέναν.

Δεν του φαίνεται καθόλου περίεργο

Την φοβία του ο Βάντερπουλ την εκμυστηρεύτηκε στον Έιντριαν Βοϊνιαρόφσκι. Ο δαιμόνιος ρεπόρτερ ζήτησε, για λογαριασμό του ESPN, την άποψη των ανθρώπων του οργανισμού για το φρικτό θέαμα σε κεντρικό δρόμο της πόλης. Δεν του την αρνήθηκαν. Ο κόουτς Σόντερς μίλησε περισσότερο. Παραδέχθηκε ότι ως "ένας λευκός άνδρας σε ηγετική θέση δεν παίρνω ελαφρώς το γεγονός πως δεν έχω βιώσει την εμπειρία τέτοιων καταστάσεων" και συμπλήρωσε πως "γεννήθηκα στη Μινεσότα και όλο αυτό δεν μου έχει καθίσει καθόλου καλά".

Η αντίδραση, ωστόσο, του Βάντερπουλ, όταν του ζητήθηκε να εκφράσει τη σκέψη του και του υπενθύμισαν την αιματηρή κατάληξη της υπόθεσης του Άχμεντ Άρμπερι τον περασμένο Φλεβάρη (εκτελέστηκε εν ψυχρώ από δύο λευκούς άνδρες - πατέρα και γιο - ενώ έκανε τζόκινγκ), υπήρξε καθηλωτική. Κουνώντας το κεφάλι με απόγνωση ο 47χρονος Αμερικανός είχε να πει μόνο ότι "για μερικούς είναι ανησυχητικό, αλλά για πολλούς από εμάς δεν είναι καθόλου περίεργο". Έχουν δει πολλά τα μάτια του κι αυτό του φέρνει τρόμο, ιδίως όσο ο Ντόναλντ Τραμπ γράφει (και λογοκρίνεται από το twitter) για επιτακτική επέμβαση του στρατού και πυροβολισμούς προκειμένου να τεθεί υπό έλεγχο η κατάσταση στην πόλη.

Καλύτερα με σφραγισμένα παράθυρα, αν οι σφαίρες και τα γκλομπ εγγυώνται την ασφάλεια.