Ισπανία: Δεν είναι ο Ρούντι που μισούσες μια φορά

Η τελευταία αίσθηση που (μας) άφησε το Παγκόσμιο της Κίνας, το 18ο της ιστορίας, περικλείεται στην αναγνώριση της πανάξιας θριαμβεύτριας Ισπανίας από έναν χαμένο του τελικού στο Πεκίνο.

Με τους Σέρβους και τους Αμερικανούς εκτός διεκδίκησης, ο Μανού Τζινόμπιλι προσδοκούσε η Αργεντινή να πετύχει ό,τι δεν έχει καταφέρει ποτέ στην ιστορία των διοργανώσεων της FIBA. Να πάρει πίσω ό,τι της είχαν στερήσει το 2002 στην Ινδιανάπολη, παρόντος του ίδιου, μια διαιτητική απόφαση (Πιτσίλκα λένε και κλαίνε) και η αναστάτωση που προκάλεσε. Για τον Λούις Σκόλα, ρε γαμώτο. Μα την ίδια ώρα θα ‘ταν τουλάχιστον άκομψο να μην χαιρετίσει την αδιαμφισβήτητη υπεροχή της ‘ρόχα’, αποτυπωμένη όχι τόσο στο 95-75, όσο στην αήττητη πορεία της ως το φινάλε της διαδρομής. Όπως ακριβώς το 2006 στη Σαϊτάμα, όταν ένα αργεντίνικο σουτ, άστοχο, άλλαζε την ιστορία της. Της πάει, αποδεικνύεται, η Άπω Ανατολή. Με νίκες ουσίας στην πρώτη φάση, επιτυχημένα κρας τεστ στη δεύτερη και σπουδαίες εμφανίσεις στα νοκ άουτ.

Το +20 της Κυριακής ήταν το επιστέγασμα μιας, σχεδόν, αψεγάδιαστης παρουσίας με πολυτιμότερο παίκτη (όλου του τουρνουά) τον Ρίκι Ρούμπιο και με τον Μαρκ Γκασόλ κουβαλώντας την αύρα ενός πρωταθλητή στο ΝΒΑ να κερδίσει δικαιωματικά θέση στην καλύτερη 5άδα. Ο κοντός και ο ψηλός είχαν παρέα 34 πόντους, 14 ριμπάουντ και 10 ασίστ στη μεγάλη μάχη των Λατίνων. Η Ισπανία δεν θα ‘χανε από τη στιγμή που στο φινάλε της πρώτης περιόδου κατείχε το προβάδισμα (23-14). Ποτέ από το 2002, όταν τα ημίχρονο κόπηκαν στα δύο, δεν είχε ηττηθεί η ομάδα που ήταν μπροστά στο φινάλε των πρώτων δέκα λεπτών.

Ορίστε οι αποδείξεις:

• To 2002, το 84-77 των Γιουγκοσλάβων επί των Αργεντίνων ήρθε με 24-19 στην πρώτη περίοδο.
• Το 2006, το 70-47 των Ισπανών επί των Ελλήνων ήρθε με 18-12 στην πρώτη περίοδο.
• Το 2010, το 81-64 των Αμερικανών επί των Τούρκων ήρθε με 22-17 στην πρώτη περίοδο.
• Το 2014, το 129-92 των Αμερικανών επί των Σέρβων ήρθε με 35-21 στην πρώτη περίοδο.

Παρεμπιπτόντως στο ίδιο διάστημα ο Λουίς Σκόλα δεν είχε βρει στόχο σε σουτ, έχοντας ακολούθως μηδέν προσπάθειες στη δεύτερη περίοδο.

Θα μπορούσε να ‘ναι η Ισπανία η ομάδα αυτή που θα γινόταν η μοναδική εξαίρεση του κανόνα. Θαρρείς ούτως ή άλλως πως η ‘ρόχα’ έχει πλαστεί από ένα άτρωτο μέταλλο με διαχρονική αντοχή που δεν κάμπτεται. Πέρασε από τη φωτιά κι ατσάλωσε. Χωρίς αχίλλειο πτέρνα. Την είχαν ξεγραμμένη πριν από το τζάμπολ, δεδομένου ότι ο Ροντρίγκεθ, ο Μίροτιτς, o Αμπρίνες και ο Ιμπάκα διάλεγαν να παραθερίσουν, ενώ ο Πάου ήταν τραυματίας, παρόλα αυτά διέψευδε -μέρα με τη μέρα- όσους την άφηναν εκτός βάθρου. Τουναντίον επιβεβαίωνε τα λόγια του Χόρχε Γκαρμπαχόσα που, όταν μάθαινε για την απουσία του πρεσβύτερου Γκασόλ, δεν αμφέβαλε πως “οι συμπαίκτες του Πάου θα δώσουν το μάξιμουμ“.

Το παιδί που έγινε άνδρας

Ο νυν πρόεδρος της ομοσπονδίας, ένας άνθρωπος 42 ετών (για να έχεις μέτρο σύγκρισης μετά των Ελλήνων παραγόντων), ήταν εκείνος που το 2006 έπαιρνε πρώτος το τρόπαιο στα χέρια. Την Κυριακή η ιερά στιγμή ανήκε στον Ρούντι Φερνάντεθ, τον συνδετικό κρίκο των δύο μοναδικών στιγμών του ισπανικού μπάσκετ. Ο Μαρκ ήταν επίσης σ’ εκείνο το σύνολο του Πέπου Ερνάντεθ, αλλά ο ρόλος του συμπληρωματικός. Ήταν ακόμη ο αδερφός του Πάου. Ο Ρούντι, με το #5 να τον συντροφεύει από τότε και ότι το #4 που είχε ένα χρόνο νωρίτερα στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου, ήταν ήδη παίκτης των 9.1 πόντων και των 2.3 ριμπάουντ. Ήταν ο παίκτης που μάζευε την μπάλα κι έτρεχε μετά το άστοχο τρίποντο του Νοτσιόνι στην εκπνοή του ημιτελικού. Που είχε 21 πόντους με τον Παναμά, 18 με τους Σέρβους, στο πρώτο χιαστί, και 10 με τους Λιθουανούς στον προημιτελικό.

13 χρόνια αργότερα ο 21χρονος γκαρντ/φόργουορντ της Μπανταλόνα ήταν ο ‘κάπτεν’ των Ισπανών. Παίκτης όχι ανάλογης ελαστικότητας και λιγότερων πόντων (7.8 ανά ματς), αλλά με περίσσευμα εξυπνάδας, ανιδιοτέλειας, ομαδικού πνεύματος, αυτοδιαχείρισης δυνάμεων και κυρίως ωριμότητας. Ο παίκτης με τον οποίο η Ισπανία κέρδιζε τους αντιπάλους της στα 27 λεπτά που ήταν στο παρκέ με 13.8 πόντους, γιατί πάλευε για κάθε μπάλα στην άμυνα, ήταν πασπαρτού στις ζώνες που διάλεγε να στήσει ο κόουτς Σκαριόλο, μάζευε 2.9 αμυντικά ριμπάουντ (0.8 επιθετικά) και μοίραζε 3 ασίστ. Ο παίκτης με το 42% στο τρίποντο (5/5 απέναντι στους Πολωνούς, ένα 100% που μόνο ο Κάιρι Ίρβινγκ είχε) και τους 8 πόντους (από τους δικούς του 11) στη δεύτερη περίοδο του τελικού, διάστημα στο οποίο η Ισπανία αντέδρασε στην αργεντίνικη αντεπίθεση και ξέφυγε εκ νέου, διατρανώνοντας την υπεροχή της.

Ξεκάθαρα πια και κόντρα σ’ όσους επιμένουν να τον μισού, ο Ρούντι δεν είναι πια το κακαμαθημένο παιδί που ήθελε να γίνει πάντα το δικό του. Με όποιον τρόπο. Αγνοώντας -φερ’ ειπείν- έναν ολόκληρο οργανισμό (Μπλέιζερς) και κάνοντας τον αδιάφορο όταν έμπαινε στο παρκέ προκειμένου να εκβιάσει και να πετύχει την αποδέσμευσή του. Δεν είναι ο αμετροεπής τύπος που πέφτεις πάνω του και αλλάζεις δρόμο. Δεν είναι ο υπερόπτης του παρκέ που ιντρίγκαρε τους αντιπάλους κι ένα ολόκληρο παιχνίδι με την αντισυμβατική συμπεριφορά του. Δεν είναι ‘βρώμικος’ πια. Ούτε το ‘μπασκετικό σίχαμα’, για κάμποσους.

Τούτος ο νέος μεγάλωσε, σίτεψε, σαν να δραπέτευσε από την έφηβη νοοτροπία που τον είχε φυλακισμένο στους τέσσερις τοίχους μιας αλαζονείας χωρίς μέτρο. Χρόνο με το χρόνο απεγκλώβισε τη συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια που τον δέσμευε και παρουσίασε μια εκδοχή του εαυτού του που δεν φανταζόσουν πως είχε. Ψέματα θα ‘ναι αν πει κανείς πως δεν θα ψάξει τις πρακτικές που θα ωφελήσουν την ομάδα του. Θα πέσει για να εκμαιεύσει φάουλ. Το ‘Ι hate Rudy Fernandez’ εξακολουθεί να κάνει τη δουλειά του. Δεν έχασε τη μαχητικότητά του. Βγήκε από το κουκούλι του και μεταμορφώθηκε όμως. Ενδεχομένως αργοπορημένα, συνέβη όμως. Δεν είναι μια πλάνη.

Το ευεργετικό διάλειμμα των δύο χρόνων

Η επιστροφή του στο εθνικό συγκρότημα, μετά την απουσία του το καλοκαίρι του 2017 αφού δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, συνδυάστηκε με την επάνοδο των Ισπανών στην κορυφή του κόσμου. Δεν είχε λείψει ποτέ από το 2005 μέχρι το 2016. Κάθε καλοκαίρι φορούσε τη στολή του στρατιώτη, την πορτοκαλί, κι έμπαινε από τους πρώτους στη γραμμή. Μέχρι τότε μετρούσε εννέα μετάλλια και σπουδαίες εμφανίσεις στο Πεκίνο το 2008, στην Πολωνία το 2009, στην Κωνσταντινούπολη το 2010, στο Λονδίνο το 2012 και στη Σλοβενία το 2013. Επανεντάχθηκε παρόλα αυτά με την ίδια δίψα για κάτι μεγάλο.

“Είναι ξεκάθαρο πως ο πιο άμεσος στόχος είναι μια θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κάτι περίπλοκο και δύσκολο, αλλά η ομάδα έχει παράδοση και θέλει να συνεχίσει ψηλά. Είμαστε φιλόδοξοι και θέλουμε να διεκδικήσουμε ένα μετάλλιο“. Τα λόγια του, πριν από την έναρξη του Παγκοσμίου παρέπεμπαν στον αρχηγό που είχε ανάγκη η ‘ρόχα’. Έναν μετρημένο και προσγειωμένο καθοδηγητή, ασχέτως αν ο ίδιος επέμενε να λέει πως “η αρχηγία είναι απλώς θέμα παλαιότητας και τίποτα περισσότερο“. Δεν έψεξε καν, αντιθέτως προστάτεψε, τους απόντες, επισημαίνοντας πως “καθένας παίρνει τις αποφάσεις του με γνώμονα τον εαυτό του και τους δικούς του” και πίστεψε σε καθέναν ξεχωριστά απ'”αυτούς που δουλεύω μαζί“.

Παιχνίδι με παιχνίδι τα λόγια του Ρούντι έγιναν η πυξίδα που έδειχνε σταθερά τον βορρά. Προς τα πάνω και μόνο η πορεία η Ισπανία, αφότου ιδίως κέρδισε αυτοπεποίθηση στο φαινομενικά χαμένο ματς με τους Ιταλούς. Σ’ αυτό που ο Φερνάντεθ ήταν μεν άστοχος (1/6 εντός πεδιάς), αλλά είχε 5 ριμπάουντ, 5 ασίστ – τις περισσότερες που έδωσε στη διοργάνωση. Τους Πολωνούς τούς ‘καθάρισε’ μόνος και στον ημιτελικό με τους Αυστραλούς έπαιξε όλες τις μεγάλες άμυνες πάνω στον Μιλς, έχοντας προηγουμένως δημιουργήσει συνθήκες υπερφόρτωσης στην προσαρμοσμένη ζώνη. Στη φυσούνα πριν από τον τελικό ήταν ο εμπνευστής όλων των υπολοίπων.

Το νταμπλ-νταμπλ που ακολούθησε με την Αργεντινή (11 πόντοι, 10 ριμπάουντ) ήταν η επικύρωση της συμβολής του σ’ ένα χρυσό μετάλλιο που φάνταζε άπιαστο όνειρο. Η γενναιοδωρία του Ρούντι στη διοργάνωση είχε ανταμειφθεί. Η προσαρμοστικότητά του στις ανάγκες κάθε παιχνιδιού είχε αποζημιωθεί μέχρι τελευταίο σεντ. Ο υψηλός δείκτης της δικής του αντίληψης των καταστάσεων ήταν η αντανάκλαση της επιτυχίας των Ισπανών. Ας το παραδεχθούμε, δεν είναι ο Ρούντι μου μισούσες μια φορά.