Μπλατ: Μήπως είχε ‘τελειώσει’ από τον Ολυμπιακό τον Φλεβάρη;
Ένα διαζύγιο που θα έπρεπε να έχει έρθει πολύ νωρίτερα, μια συνεργασία που δεν υπήρχε λόγος να συνεχιστεί μετά το καλοκαίρι. Ο Ντέιβιντ Μπλατ δεν ταίριαζε με τον Ολυμπιακό.
Ο Ντέιβιντ Μπλατ έκανε λάθη. Χοντρά -δια γυμνού οφθαλμού- στη στελέχωση του ρόστερ του Ολυμπιακού. Λάθη που δεν έβγαζαν καν συνέπεια, είχαν όμως συνέχεια, καθώς διαφορετικού τύπου παίκτη διέρρεε πως κυνηγούσε στην αρχή και άλλου στιλ κατέληγε να βρει στο τέλος. Συνέβη επαναλαμβανόμενα τα δύο καλοκαίρια που κλήθηκε να συνθέσει το ‘ερυθρόλευκο’ σύνολο και το δις εξαμαρτείν ουκ προπονητή σοφού, σε μια παραφρασμένη εκδοχή της ρήσης του αρχαίου Μενάνδρου.
Μοιραία ό,τι άρχισε τόσο ωραία στις 27 Ιουνίου του 2018 τελείωσε με πολύ πόνο, ελέω της συντριβής στη Λιόν από τη Βιλερμπάν, στις 6 Οκτωβρίου του 2019. Η συνεργασία των δύο πλευρών έληξε μετά από 15 μήνες, 8-9 πριν ολοκληρωθεί το συμβόλαιο των δύο ετών. Το διαζύγιο που άφησε πίσω τον Κεστούτις Κεμζούρα ήταν, εν τέλει, συναινετικό, ασχέτως αν δεν ανήκε στις προθέσεις του 60χρονου κόουτς η αποχώρηση. Κρίθηκε, στην παρούσα φάση, ως μοναδική επιλογή πιθανής σωτηρίας μιας ακυβέρνητης βάρκας που όδευε στη δίνη του αδάμαστου καταρράκτη. Για να σωθούν όλοι οι άλλοι, έπρεπε ένας να θυσιαστεί. Σ’ αυτήν την περίπτωση ο καπετάνιος όφειλε να βουτήξει πρώτος στα κρύα νερά του αγριεμένου χείμαρρου για να διασφαλίσει πως οι πιθανότητες επιβίωσης των υπολοίπων θ’ αυξηθούν μεμιάς.
Κύριος είχε έρθει και κύριος θα έφευγε. Συνέβη. Ένας άνθρωπος μιας άλλης αθλητικής κουλτούρας, ένας προπονητής μιας παιδείας αταίριαστης σ’ ένα περιβάλλον που δεν επέτρεπε παρεμβάσεις με μεγάλη δόση ρίσκου για τη μετάβαση σε μια άλλη εποχή διότι -όπως απεδείχθη- ήταν το σύνολο πολύ ευάλωτο, απροστάτευτο και εύθραυστο σε εξωτερικούς παράγοντες. Παράγοντες που προκάλεσαν ανυπολόγιστα ρήγματα στη βάση του οικοδομήματος.
Όπως στην αποχαιρετιστήρια ανακοίνωση από την πειραιώτικη ΚΑΕ αναφέρθηκε “ο Ντέιβιντ Μπλατ υπηρέτησε τον σύλλογο με συνέπεια, θάρρος και αυταπάρνησή σε μια ιδιαίτερα κομβική στιγμή για τον Ολυμπιακό. Μας στήριξε σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις που πήραμε“. Ποτέ του ωστόσο δεν επικρότησε -άνευ δεύτερης σκέψης- μια άτεγκτη στάση απέναντι στη λίγκα και στην ομοσπονδία, η οποία συνδυαστικά με τη στάση πληρωμών πρόβλημα που διογκώθηκε όσο κυλούσε η σεζόν και διέρρευσε με άγαρμπο τρόπο, τον τοποθέτησαν σε μια άχαρη θέση έχοντας την υποχρέωση ν’ απαντάει για θέματα που δεν άπτονταν των αρμοδιοτήτων του όταν οι προϊστάμενοί του προτιμούσαν να σιωπούν.
Συμφωνούσε ή όχι;
Στις 13 Φλεβάρη η αιφνιδιαστική αποχώρηση της ομάδας στα μισά του αγώνα κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ ήταν η αρχή μιας αλληλουχίας γεγονότων που είχαν ως κατάληξη τον υποβιβασμό των Πειραιωτών στην Α2 και την εκπόνηση ενός πειραματικού σχεδίου με δύο διαφορετικές ομάδες, για εγχώριες και διεθνείς διοργανώσεις. Ήταν μια πρωτοβουλία που μετά από 3 φάουλ σε 28 δευτερόλεπτα ενεργοποίησε την επικαιροποιημένη έκδοση του Φαινομένου της Πεταλούδας και επαναπροσδιόρισε το status quo στο ελληνικό μπάσκετ, χωρίς επί της ουσίας να μεταβληθεί κάτι απ’ όσα απαιτούσαν οι Πειραιώτες – στο μέλλον ενδεχομένως να συμβεί. Ήταν μια ενέργεια που τον Ντέιβιντ Μπλατ τον έφερε σ’ ένα σταυροδρόμι: από τη μία έπρεπε να συνεχίσει να εργάζεται απερίσπαστος και από την άλλη όφειλε να κρατά ενωμένο ένα σύνολο του οποίου τα στεγανά είχαν φθαρεί.
Ίσως δεν ήταν προετοιμασμένος ψυχολογικά. Δεδομένα δεν ήταν σε θέση να προβλέψει τι θα συμβεί όταν αποδεχόταν την άκρως ελκυστική πρόταση των Αγγελόπουλων προκειμένου να διαδεχθεί τον Γιάννη Σφαιρόπουλο και να παρουσιάσει κάτι νέο, έναν αλλιώτικο Ολυμπιακό με διαφορετική προσέγγιση στο παρκέ. Μόλις 4 ημέρες από τη στιγμή που οι ‘ερυθρόλευκοι’ δεν έβγαιναν για το δεύτερο 20λεπτο του αγώνα στο ΟΑΚΑ, ο Μπλατ δήλωνε σε συμπατριώτες του (sport5.co.il) ότι “στηρίζω τους ιδιοκτήτες και τη διοίκηση 100%, αλλά δεν συμφωνώ απαραίτητα και με την απόφαση να αποχωρήσουμε. Είμαι καινούργιος σε αυτή την κατάσταση και δεν έχω την προοπτική και την εμπειρία παλαιότερων ετών γύρω από την ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί από αυτό το σκάνδαλο“. Είχε επιδιώξει να μαλακώσει τα λεγόμενά του, όταν έλεγε στις 20 Φεβρουαρίου ότι “είναι ζήτημα δικαιοσύνης, ηθικής και ειλικρίνειας. Όταν φτάνεις στην απόγνωση χρειάζεται να κάνεις ακραίες κινήσεις“, παρόλα αυτά ήταν ορατή η σχεδόν άτσαλη προσπάθειά του να ισορροπήσει τεχνηέντως σ’ ένα τεντωμένο σχοινί για να μην βρεθεί στο κενό.
Δικαίωμα κάθε διοίκησης είναι να δρα προς το συμφέρον που πιστεύει πως έχει ανάλογα με την εποχή, αλλά ο Αμερικάνος κόουτς δεν ήταν ανώδυνο ν’ ασπαστεί μια εναλλακτική πραγματικότητα που έβαζε εμπόδια στη δική του δουλειά. Ούτε καν είχε ενημερωθεί πως ο Ολυμπιακός δεν πρόκειται να εμφανιστεί στο ματς πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ, απαντώντας με έκπληξη παιδιού που πηγαίνει πρώτη ημέρα στο σχολείο στις 15 Μαρτίου ότι “αυτό το ακούω για πρώτη φορά. Πρέπει να μιλήσω με την διοίκηση, γιατί δεν το είχα ακούσει έως τώρα“.
Ο αντίκτυπος
Κάθε προσωπική προσπάθειά του να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα τορπιλιζόταν εκ των έσω, με συνέπεια όλος ο ερυθρόλευκος οργανισμός μαζί και ο ίδιος να εμφανίσουν σημάδια κατάρρευσης και παράδοσης. Μια λευκή σημαία. Οι 8 ήττες στα τελευταία 11 παιχνίδια της κανονικής περιόδου στην Euroleague, μια επίδοση που έφερε τον αποκλεισμό μετά το 72-68 από τη Ζαλγκίρις στο ΣΕΦ, και φυσικά η οριστική αποχώρηση από την Basket League εξαιτίας της διασταύρωσης με τον Παναθηναϊκό στον α’ γύρο των εγχώριων playoffs ήταν αγωνιστικές συνέπειες δίχως επιστροφή.
Προφανέστατα μέσα σε μια ακανόνιστη ατμόσφαιρα ο Μπλατ έχασε τις σταθερές του, εκτέθηκε, απέτυχε. Εμπιστεύτηκε παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε παίκτες που δεν έπρεπε, άλλους τους έθεσε εκτός μάχης, μπέρδευε πρόσωπα, θέσεις και συστήματα. Αλάθητος βέβαια ουδείς. Ούτε καν ένας κόουτς που έχει στέψει πρωταθλήτρια την εθνική Ρωσίας μέσα στην Ισπανία, έχει κατατροπώσει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τη Ρεάλ Μαδρίτης με τη Μακάμπι του και έχει δουλέψει με τον Λεμπρόν Τζέιμς στους Καβαλίερς. Το παράδοξο ήταν πως συνέχισε σ’ ένα καθεστώς που δεν ευνοούσε το όνομά του ή το παρελθόν του.
Το καλοκαίρι οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος δεν τον ‘ακούμπησαν’, παίρνοντας πάνω τους όλη την ευθύνη για την προβληματική πρώτη σεζόν και με βάση το όποιο διαθέσιμο μπάτζετ τον άφησαν να κινηθεί με ελευθερία και ευελιξία στην αγορά. Πιθανότατα η απόκτηση του Κώστα Σλούκα να του έλυνε τα χέρια στον ‘άσο’. Εγκλωβίστηκε όπως όλος ο οργανισμός στην επιλογή αυτή για ένα 20 ήμερο αναμονής και όταν ακούστηκε το ‘όχι’ του Έλληνα γκαρντ (που προτίμησε την ασφάλεια της Φενέρμπαχτσε), πήγε σε παίκτες άμαθους, βάζοντας πολλά στοιχήματα πάνω απ’ όλα με τον εαυτό του. Η έλλειψη ελληνικότητας σ’ ένα αμερικανοποιημένο ρόστερ έμελλε να βγάλει αρνητικό αποτέλεσμα στο παρκέ και το 82-63 στο ‘Αστρομπάλ’, με τους Μπόλντγουιν, Πολ, Ρούμπιτ και Τσέρι να έχουν από 2 πόντους και όλοι μαζί 8, έγινε το ‘κύκνειο άσμα’ του.
Το τέλος, βέβαια, είχε έρθει πολύ νωρίτερα. Όταν, πια, δεν ένιωθε όσο άνετα αισθανόταν στην αρχή, ως η πιο ελκυστική επιλογή που κυκλοφορούσε τότε στην αγορά. Και σε καμία περίπτωση δεν είχε να κάνει με το πολύ σοβαρό θέμα της υγείας που δημοσιοποίησε τον Αύγουστο, γιατί το ήθελε.
