Αργεντινή-Σερβία: Η απολαυστική Αργεντινή χόρεψε τάνγκο δίχως παρτενέρ

Η Αργεντινή υπήρξε το 1950 η πρώτη Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Είναι το μοναδικό χρυσό μετάλλιο που έχει κατακτήσει στη λαμπρότερη διοργάνωση της FIBA, διότι το 2002 στην Ινδιανάπολη το στερήθηκε. Ή της το στέρησαν, αναλόγως της θεώρησης των πραγμάτων που ο καθείς αποδέχεται. Στην Κίνα ενδεχομένως να μην ανέβει καν στο βάθρο, διότι ο δρόμος είναι ακόμη δύσβατος. Ακολουθούν, σε πρώτη φάση, οι Αμερικανοί (που χάρη στον Πόποβιτς μαθαίνουν να παίζουν ο ένας για τον άλλον) ή οι Γάλλοι των Φουρνιέ – Ντε Κολό – Γκομπέρ. Ακολούθως Ισπανοί ή πιθανόν Αυστραλοί. Ωστόσο το 97-87 επί των Σέρβων, στον πρώτο προημιτελικό της Ντανγκουάν, υπήρξε η επιβεβαίωση της ρήσης πως ‘όποιος βιάζεται να χρίσει τους Σέρβους ως το απόλυτο φαβορί στο τέλος τρώει τα μούτρα του’. Μηδενός εξαιρουμένου.

Προφανέστατα ο Σέρχιο Ερνάντες, στη δεύτερη θητεία του στο εθνικό συγκρότημα μετά την 5ετία 2005-2010, δεν διαθέτει παίκτη με την κλάση του Τζινόμπιλι ή την αρχοντιά του Νοσιόνι, των δύο μοναδικών Αργεντινών που ο αριθμός της φανέλας του (το 5 και το 13 αντίστοιχα) έχει αποσυρθεί δια παντός. Το γενικό περιεχόμενο όμως δεν υπέστη μεταβολές. Όπως και το πρόσταγμα για μάχη μέχρις εσχάτων. Ξοδευτηκαν δύο διοργανώσεις, καθώς στο Παγκόσμιο του 2014 και στους Ολυμπιακούς του 2016, η Αργεντινή κατέληξε 11η και 8η αντίστοιχα. Ήταν η περίοδος της μετάβασης από το παλιό στο νέο. Μέσα απ’ αυτήν ωστόσο η επόμενη γενιά της ‘χρυσής’ μεγάλωσε, ωρίμασε, χαλυβδώθηκε και επέστρεψε 3 χρόνια αργότερα. Για να θυμίσει πως υπάρχει μέλλον. Με νέα υλικά, διαφορετικού τύπου, αλλά εξίσου ποιοτικά.

Πρώτα, σε μια εύκολη αποστολή, πήρε το χρυσό μετάλλιο στους Παναμερικανικούς Αγώνες του Περού, πριν από 1 μήνα, και στην Κίνα παρουσιάστηκε ακριβώς προκειμένου να διεκδικήσει την επανασύνδεσή της με την ελίτ του παγκόσμιου μπάσκετ. Το 5-0 ως το πρώτο νοκ άουτ παιχνίδι, με ‘πεντακάθαρες’ νίκες επί των Κορέας, Νιγηρίας, Ρωσίας (α’ φάση), Βενεζουέλας και Πολωνίας (β’ φάση) χάρισαν έξτρα αυτοπεποίθηση πριν από το συναπάντημα με τους Σέρβους (που την ίδια ώρα έχαναν από τους Ισπανούς γιατί ο Γιόκιτς έχανε την μπάλα). Ο Καμπάτσο, ο μαύρος άγγελος της Ρεάλ Μαδρίτης, ανέλαβε το ρόλο του Σάντσες, πολλώ δε μάλλον του Πριτζιόνι. Ο Βιλντόσα και ο Λαπροβίτολα τον συμπλήρωσαν ιδανικά. Ο Γκαρίνο και ο Ντεκ μεγάλωσαν για να γίνουν οι άξιοι διάδοχοι των προκατόχων τους. Ο Λούις Σκόλα, στα 39 του, ήταν η έμπνευσή τους, αυτός που απέναντι σε 4 γεροδεμένους σέντερ και τα ψηλά σχήματα του Τζόρτζεβιτς δεν δείλιασε στιγμή να επιτεθεί. “Πριν από ένα χρόνο, μετά από μια προπόνηση, δεν θυμάμαι καλά, ο Σκόλα μου είχε πει ‘κόουτς μπορούμε να παίξουμε στα ημιτελικά’. Τον ρώτησα αν είναι σίγουρος. Μου απάντησε απολύτως. Αυτό ακριβώς περιγράφει ποιος είναι ο Σκόλα“, έλεγε στο τέλος ο εκλέκτορας.

Το είχε προβλέψει, το πίστευε, το πέτυχε. Στα 30’36” που αυτός έμεινε στο παρκέ, η Αργεντινή ήταν στο +15. Συνολικά άφησε το προβάδισμα μόλις τρεις φορές σ’ όλο το ματς, δείγμα της δικαιοσύνης που απεδόθη με το τελικό αποτέλεσμα. Ο Καμπάτσο είχε 6 ασίστ ως το 25-23 της ‘αλμπισελέστε’. Η καλύτερη εξ όλων βέβαια, τούτη, στον Ντέλια.

Χάρη δε στα 7/12 τρίποντα το 35-28 άρχισε να διαμορφώνει μια κατάσταση που άγχωνε τους ‘πλάβι’. Ο Σάλε επέμενε σε σχήματα που δεν βόλευαν το αμυντικό σχέδιο απέναντι σ’ ένα ευέλικτο και δυναμικό σύνολο που πήγαινε με φόρα σε κάθε μπάλα, ο Μπιέλιτσα ήταν πολύ άστοχος στην επίθεση και με 10 λάθη για μόλις 8 ασίστ η Σερβία έμοιαζε πιο ευάλωτη από ποτέ. Οι αλλαγές αργούσαν, η μπάλα δεν κυκλοφορούσε ως συνήθως και το σύνολο έμοιαζε ξεχαρβαλωμένο.

Οι Αργεντίνοι είχαν κάνει κατάληψη στις σε φτερά και γωνίες σουτάροντας με ποσοστά που ξεπερνούσαν σταθερά το 50%, είχαν αποκομίσει 27 πόντους από τον πάγκο, στους 52 του πρώτου μισού, και παρά την αντίδραση που ήταν βέβαιο πως θα βγάλουν τα παιδιά του πολέμου προσπερνώντας 70-68 (για πρώτη φορά μετά το δεύτερο δεκάλεπτο και τελευταία στον αγώνα), δεν ξόδεψαν ούτε μια στιγμή απ’ όσες είχαν. Στο 74-70 σούταραν με 12/23 πίσω από τα 6μ75 και όσο ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα τόσο κυριαρχούσαν στο παρκέ.

Ο Τζόρτζεβιτς έψαχνε αναίτια να γυρίσει το ματς με Γκούντουριτς-Σιμόνοβιτς έχοντας εκτός Μπογκντάνοβιτς και Γιόβιτς, το ένα γκολ-φάουλ διαδεχόταν το άλλο και μόλις το ταμπλό έδειξε 89-80 είχαν όλοι παραδεχθεί πια πως οι δαίμονες του Ερνάντες έπιναν το αίμα των Σέρβων. Μ’ ένα λάθος για κάθε μια τελική πάσα που έδιναν σ’ όλο το ματς είχαν αποτύχει πανηγυρικά. Ποιοι; Αυτοί που ήταν το πρώτο φαβορί για το χρυσό. Αυτοί που, υποτίθεται, θ’ αποκαθήλωναν τους Αμερικανούς. Αυτοί που έπαιζαν ένα απλό, μα σχεδόν τέλειο μπάσκετ, διαθέτοντας το πληρέστερο ρόστερ του Παγκοσμίου. Τους Αργεντινούς που δεν είχαν έναν NBAer για δείγμα τούς είχαν όλοι ξεγραμμένους. Κέρδισαν την υπόκλιση δικαιωματικά, ακόμη κι από τον ίδιο τον Μανού Τζινόμπιλι.