Αργεντινή-Ισπανία: Η παντοκρατορία του Μαρκ Γκασόλ
Η εμπειρία των Ισπανών από μεγάλα παιχνίδια, από αυτά που κρίνουν τίτλους και η θαυμαστή συνέπεια που 'χουν στο παιχνίδι τους είτε είναι στο +20, είτε στο -20, μαζί με τις τεράστιες προσωπικότητες (προεξέχουσας αυτής του Μαρκ Γκασόλ) τους έδωσαν την κορυφή του κόσμου.
Ο προπονητής και ειδήμων των advanced statistics, Χρήστος Μαρμαρινός, σχολιάζει στο Contra.gr τους ημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2019. Αυτή είναι η ανάλυσή του για τον τελικό μεταξύ της Αργεντινής και της Ισπανίας και την επικράτηση της ομάδας Σκαριόλο με 95-75.
Οι φιναλίστ μπήκαν στο παιχνίδι με παρόμοια τακτική. Δηλαδή, δεν ήθελαν να επιτρέψουν την κίνηση της μπάλας και επιδίωξη τους ήταν να 'δίνουν' μόνο το σουτ από μέση απόσταση. Ο Φακούντο Καμπάτσο, παίκτης σημαντικός για τη γενικότερη λειτουργία της Αργεντινής, φάνηκε να είναι αγχωμένος, είχε βιαστική εκτέλεση και τέθηκε εκτός ρυθμού, με την παρέα του να προσπαθεί, στην πρώτη περίοδο (14-23), να πάρει φάσεις από την άμυνα. Η σχέση όμως, ασίστ (3) και λαθών (5) ήταν κακή. Στο ίδιο διάστημα, ο Λουίς Σκόλα άρχισε τις προσπάθειες του από έξω, ήταν άστοχος, δεν βρήκε ρυθμό και επίσης, 'απενεργοποιήθηκε'.
(ο Ρίκι Ρούμπιο δείχνει στον ουρανό, αφιερώνοντας τον τελικό στη μητέρα του, Τόνα, η οποία πέθανε το 2016).
Η δυνατότητα της Ισπανίας να ξεφύγει στο σκορ από νωρίς, ήταν απόρροια της κακής επιθετικής έκφρασης των αντιπάλων της. Η 'φούρια ρόχα' έλεγξε τα ριμπάουντ και δη τα επιθετικά. Έβαλε πολύ μεγάλη πίεση και κατάφερε να βγάλει και από εκεί φάσεις. Πήρε πολλά από την ατομική πρωτοβουλία των παικτών της, σε πολύ μεγάλες φάσεις. Αυτοί (επί παραδείγματι, τα τρίποντα του Ρούντι Φερνάντεθ) έκαναν την ειδοποιό διαφορά.
(ο Kόμπι Μπράιαντ εξηγεί τι έγινε στο ξεκίνημα του τελικού).
Την ίδια ώρα, από την Αργεντινή προσπαθούσε σπασμωδικά ο Λαπροβίτολα να πάρει πάνω του πράγματα, αλλά το παιχνίδι της ομάδας του δεν είναι αυτό. Για να καταφέρουν οι 'γκαούτσος' να είναι αποτελεσματικοί στη διαδρομή τους έως τον τελικό, στηρίχτηκαν στην ομαδικότητα τους. Από τη στιγμή λοιπόν, που εναντίον της Ισπανίας ήταν κακοί στο σετ παιχνίδι, είχαν κακές αποστάσεις, έγινε πολύ εύκολο για τους -αν μη τι άλλο έμπειρους από μεγάλα παιχνίδια- παίκτες του Σκαριόλο να ελέγξουν τα ριμπάουντ και να βγάλουν φάσεις. Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, η Αργεντινή είχε 13-2 ριμπάουντ και η Ισπανία 16-10. Δηλαδή, η 'αλμπισελέστε', που δεν έπαιξε καλά, δεν είχε δημιουργία και πήγε ατομικά, είχε σε αμυντικά σχεδόν όσα είχαν κατεβάσει οι -πάντα συνεπείς- απέναντι σε επιθετικά.
To 33-55 στο 24.25' δείχνει ότι δεν άλλαξαν πολλά, από όσα γίνονταν στο πρώτο μισό, στην αρχή του δεύτερου ημιχρόνου. Οι Ισπανοί συνέχισαν να κάνουν ό,τι έκαναν, με αφοσίωση και συνέπεια και έπαιρναν κάτι από όλους τους παίκτες, τη στιγμή που οι Αργεντινοί αγωνιούσαν για να καταφέρουν -έστω- να φτάσουν κοντά στο καλάθι. Έως εκείνο το σημείο, ο -πρωταθλητής ΝΒΑ- Μαρκ Γκασόλ είχε 17.06'' συμμετοχής και 7 πόντους (με 2/8 σουτ), 5-2 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 1 κλέψιμο, 2 τάπες και μόλις 1 λάθος. Ο Σκόλα, σε 22.15'' είχε 0/5 σουτ (στο 27' έβαλε τους πρώτους πόντους του, με βολές και το πρώτο καλάθι στο 34.26''), 5 αμυντικά ριμπάουντ, 2 ασίστ, 2 λάθη και 1 κλέψιμο.
Στην τρίτη πράξη τα γκαρντ των Αργεντίνων παρέμειναν άφαντα, είτε γιατί πήγαιναν πιο αμυντικά, είτε γιατί από το άγχος τους 'διάβαζαν' πολύ κακά αυτό που είχαν μπροστά τους. Η άμυνα των Ισπανών ήταν πάρα πολύ σκληρή, μέσα στο καλάθι. Οι Σκόλα και Καμπάτσο δεν έβρισκαν έστω έναν διάδρομο, όσο και αν προσπαθούσαν, σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους που στην αρχή 'έβγαζαν' φάσεις από το αμυντικό ριμπάουντ και μετά 'βρήκαν' παιχνίδι στο δύο εναντίον δύο, με τους Ρούμπιο και Γκασόλ. Το μις ματς που δημιουργούσε ο Γκασόλ ήταν τεράστιο, καθώς έπαιζε σαν πλέι μέικερ -με τον Ρούμπιο- στην επίθεση, ενώ στην άμυνα ήταν φοβερός, βγάζοντας εκτός παιχνιδιού τον Σκόλα.
Όσο η Αργεντινή δεν 'είχε' δίποντο (5/19 έως το 30') και είχε εστιάσει στο τρίποντο, με πολλές προσπάθειες να είναι κακές επιλογές, η Ισπανία είχε άνετα την κυριαρχία, χωρίς να κάνει κάτι ιδιαίτερο στην επίθεση (24% στα τρίποντα). Και αυτό το χρωστούσε στα ριμπάουντ (18-3 vs. 27-12 στο 31') και την άμυνα στα σουτ δυο πόντων, που δεν 'έδινε' τίποτα. Όταν τώρα, ομάδα σαν την Ισπανία επιβάλει το παιχνίδι της, προφανώς και για να ανατρέψεις μια κατάσταση χρειάζεται να κάνεις τα πάντα τέλεια. Αυτό έγινε εν μέρει από τους 'γκαούτσος' -οι οποίοι επωφελήθηκαν και από την 'κοιλιά' της 'φούρια ρόχα'-, όπως έφτασαν στο 56-68 (33'). Ο Χερνάντεζ έδειξε ως το σύστημα που μπορούσε να οδηγήσει κάπου, το 2-2-1 zone press. Kαι η αλήθεια είναι πως είχε ένα κάποιο αποτέλεσμα. Θα μπορούσε να 'χει μεγαλύτερο, αν έβαζαν τα μεγάλα σουτ που επιχείρησαν οι παίκτες του. Κάτι που δεν συνέβη. Μετά συνδυάστηκαν οι Γκασόλ, Ρούμπιο και Γιουλ, για να αποκτήσει η Ισπανία εκ νέου τη δυνατότητα να ελέγξει το παιχνίδι, ώστε να πατήσει στην κορυφή του κόσμου για πρώτη φορά από το 2006.