Οι 50 κορυφαίοι του ΝΒΑ μπαίνουν στη σειρά: 20-11
Συνεχίζουμε την αντίστροφη μέτρηση ως την ανάδειξη του MVP για τη χρονιά που βρήκε πρωταθλητές τους Τορόντο Ράπτορς. Επιλέξαμε -τους δικούς μας- 50 καλύτερους και τους στοιχίσαμε τον έναν μετά τον άλλον για να φτάσουμε στον πρώτο. Το τέταρτο μέρος εμπεριέχει το 20 ως το 11.
Πριν από την τελική 10άδα μεσολαβεί η μονάδα υποστήριξης. Δυνητικά όλοι τους θα μπορούσαν ν’ ανήκουν στην ελίτ. Οφείλουμε ωστόσο ν’ αφήσουμε κάποιους εκτός του Top10. Μην ξεχνάτε πως τα κριτήρια αφορούν όλη τη σεζόν του ΝΒΑ και όχι μόνο την κανονική περίοδο. Συνυπολογίζονται η λειτουργία και η πορεία της ομάδας, στην οποία ανήκε ο κάθε υποψήφιος, η ατομική βελτίωση από την προηγούμενη χρονιά, αναμφίβολα η επιδραστικότητα στο σύνολο, όπως επίσης η προοπτική και το προσωπικό γούστο.
Για να μην μακρηγορούμε, η ερώτηση είναι μία: με ποια σειρά προτεραιότητας θα τους ήθελες στην ομάδα σου. Εξ ου και από τους 50 πήγαμε στους 40, πέσαμε ακολούθως στους 30 και αισίως έχουμε φτάσει πλέον πριν από τους 10.
Πάμε…
20, Σι Τζέι ΜακΚόλουμ – Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς: Η εκπληκτική πορεία της ομάδας του ως τους τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας τον ‘ανέβασε’ πολύ, σχεδόν τον εκτόξευσε, στην τελική κατάταξη, διότι οι αριθμοί του εμπλουτίστηκαν στο δεύτερο σκέλος της σεζόν (από τους 21 στους 24.7 πόντους με 5 ριμπάουντ και 3.7 ασίστ). Κυρίως ο φινετσάτος σουτέρ μείωσε τις επιθέσεις που ξόδευε από αβίαστα λάθη, αποκτώντας διαφορετική οπτική των πραγμάτων όσο μεγαλώνει. Πλέον είναι στα 28 του και έχει ανάγκη την ωριμότητα που έβγαλε στα playoffs.
19, ΝτεΜαρ ΝτεΡόζαν – Σαν Αντόνιο Σπερς: Αποδείχθηκε περίτρανα πως δεν διαθέτει το άστρο ενός ηγέτη, ούτε τη σκληράδα που απαιτεί ο πρωταθλήτισμός. Του φέρθηκαν άσχημα οι Ράπτορς, μα εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκαν. Όχι πως ο 30χρονος γκαρντ/φόργουορντ είχε μια κακή σεζόν στο Σαν Αντόνιο. Τουναντίον, αν και εντάχθηκε σ’ ένα άγνωστο περιβάλλον και χρειάστηκε χρόνο προσαρμογής, βρήκε σημεία αναφοράς στην επίθεση, κράτησε τους μέσους όρους του πάνω από τους 20 πόντους και έγινε καλύτερος σε ριμπάουντ και ασίστ, εκτελώντας τις εντολές του Πόποβιτς, που δεν άφηνε να σουτάρει τρίποντα (από τα 3.6 έπεσε στα 0.6 ανά ματς).
18, Μπεν Σίμονς – Φιλαντέλφια 76ers: Κακό σουτ δεν ξέρουμε επ’ ακριβώς αν έχει, όταν δεν δοκιμάζει να εκτελέσει είτε από μακρινή είτε από μέση απόσταση – σίγουρα σουτάρει άσχημα βολές. Προτιμάει να δίνει το τέμπο, να ορίζει το σύστημα, να δίνει το έναυσμα, αλλά μετά να… κρύβεται τεχνηέντως. Προτιμάει ν’ αφήνει την πρωτοβουλία στους άλλους, για να διαβάσει το ματς, έχει επαφή με την μπάλα, ψηλώνει κάθε σχήμα και είναι ο πόιντ γκαρντ που συνδυάζει με την ίδια αρμονία σκορ, ριμπάουντ, ασίστ! Δεν είναι τυχαίο πως ανά 100 κατοχές θα σημείωνε triple double.
17, Ρούντι Γκομπέρ – Γιούτα Τζαζ: Ο καλύτερος αμυντικός της περυσινής περιόδου και εκ των βασικών υποψηφίων για το ‘φρέσκο’ βραβείο, παρέα με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Χαίρει εκτίμησης στις ΗΠΑ ο Γάλλος σέντερ, παρά το γεγονός πως δεν έγινε all star, γιατί δεν θα βρεις εύκολα άλλον που επηρεάζει τόσο πολύ την αμυντική λειτουργία της ομάδας του, κατέχοντας την πρωτιά σ’ όλο το πρωτάθλημα, αφού πρώτα έχει γίνει η αναγωγή στις 100 κατοχές! Όταν δε έχει μπει περισσότερο στο επιθετικό κομμάτι του συνόλου, βελτιώνοντας μέσο όρο πόντων και ποσοστά παρά την αύξηση των επιθέσεων που τελειώνει είναι λογικό να συμπεριλαμβάνεται στους καλύτερους ψηλούς της λίγκας.
16, Τζίμι Μπάτλερ – Φιλαντέλφια 76ers: Έκανε άνω-κάτω έναν οργανισμό για να διεκδικήσει αυτό που πιστεύει ότι του αναλογούσε/αναλογεί. Μετά από 10 παιχνίδια στη Μινεσότα, έγινε κομμάτι των Σίξερς και τους ενίσχυσε σε σκληράδα, δύναμη, ενέργεια, αμυντική συνοχή. Μολαταύτα κουβάλησε ένα βάρος για το οποίο δεν είχε τους κατάλληλους ώμους. Τον λύγισε στα playoffs (26.7% στο τρίποντο και μόλις 22.9% στο usage, παρά τους 19.4 πόντους), όπως πέρυσι με τους Τίμπεργουλβς. Τον παρέσυρε η ανάγκη αυτοδιάθεσης για προσφορά και αυτοϊκανοποίησης που περισσότερο κακό έκανε παρά ωφέλησε το σύνολο του. Μια αμήχανη πολλές φορές κατάσταση, αφού είτε δεν υπήρχαν συστήματα για τον ίδιο είτε τα προλάβαινε με βιαστικές και υπό πίεση αποφάσεις.
15, Άντονι Ντέιβις – Νιου Ορλίνς Πέλικανς: Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήταν πολύ ψηλότερα. Ας συγχωρεί όμως η χάρη του. Διότι η σεζόν που τέλειωσε ήταν χαμένη για τον ίδιο. Πρόλαβε να παίξει σε 56 παιχνίδια της κανονικής περιόδου, αλλά απ’ όταν ζήτησε δημόσια ανταλλαγή, μέσω του πολυμήχανου μάνατζέρ του, έμοιαζε μ’ ένα περιφερόμενο φάντασμα που αναζητούσε απελευθέρωση από το στοιχειωμένο σπίτι στη Νέα Ορλεάνη. Οι μέσοι όροι του στο σκοράρισμα ήταν πεσμένοι κατά πολύ (από τους 28.1 στους 25.9 ανά 33 λεπτά), όπως επίσης τα ποσοστά του σε δίποντα (54.7%) και τρίποντα (33.1%). Οι Λέικερς ‘ξεγυμνώθηκαν’ για να τον βάλουν δίπλα στον Λεμπρόν, ολοκληρώνοντας εν τέλει την αποστολή τους, είναι πλέον η σειρά του ν’ αποδείξει ότι όλος αυτός ο ντόρος άξιζε τον κόπο και κυρίως τη διάλυση ενός ρόστερ με ταλέντο, αλλά χωρίς καθοδήγηση.
14, Κλέι Τόμπσον – Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς: Αν δεν το πήρες χαμπάρι, μάθε ότι ο Καλιφορνέζος σουτέρ αύξησε το μέσο όρο πόντων του κατά 1.5 (από τους 20 στους 21.5) στην κανονική περίοδο – αφού βρήκε το mojo του. Στα playoffs μάλιστα ανέβασε το ποσοστό του στο τρίποντο, αγγίζοντας το 45% ανά παιχνίδι (3.3 εύστοχα στις 7.5 προσπάθειες) και βοήθησε πιο πολύ δημιουργικά (2.1 ασίστ), αν και δεν είναι παίκτης που θα πασάρει την μπάλα όταν βρεθεί σε θέση εκτέλεσης βγαίνοντας από τα σκριν. Τι θα είχε συμβεί για τους ‘πολεμιστής’ σε περίπτωση που παρέμενε υγιής και έβγαζε όλον 6ο τελικό του πρωταθλήματος, ουδείς μπορεί να προβλέψει.
13, Ράσελ Γουέστμπρουκ – Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ: Άλλη μια χρονιά, τρίτη στη σειρά, με μέσους όρους triple double (22.9/11.1/10.7) στη ρέγκιουλαρ σίζον, άλλη μια σεζόν που απέτυχε να γίνει ο ίδιος η βροντή και να μετατρέψει την Οκλαχόμα Σίτι σε contender. Όσο παρασύρεται από την ορμή του, όσο δεν διαφεντεύει το ένστικτο, όσο δεν αποδέχεται την αλήθεια, τόσο θα γκρεμοτσακίζεται με κρότο! Από τους χειρότερους ηγετικούς γκαρντ του πρωταθλήματος όταν το ‘πρέπει’ μπαίνει πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο, αρχίζει σταδιακά να χάνει την επίδρασή του στο σύνολο (έπεσε κατακόρυφα το usg%) και δεν βρίσκει αντίδοτο στον αυθορμητισμό του. Trust the Russ or not?
12, Ντρέιμοντ Γκριν – Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς: Είναι γκρινιάρης, το ξέρουν όλοι και δεν τον αντέχουν. Όντως, επίσης, το ποσοστό στο τρίποντο ήταν το χειρότερο της καριέρας του μετά την πρώτη σεζόν του στο ΝΒΑ, εκτελώντας με <30% στην κανονική περίοδο. Όντως οι 7.4 πόντοι που είχε ανά 31.3 λεπτά σε 66 παιχνίδια δεν ήταν αντιπροσωπευτικοί της αξίας του. Παρόλα αυτά ένας παίκτης που στα playoffs μεταμορφώνεται πηγαίνοντας στους 13.3 πόντους με 52% eFG, 10.1 ριμπάουντ, 8.5 τελικές πάσες (triple double ανά 100 κατοχές), 1.5 κλέψιμο και 1.5 μπλοκ είναι ο παίκτης που ζητά ο κάθε προπονητής να έχει στο παρκέ όταν οι καταστάσεις οδεύουν σε οριακό σημείο.
11, Κάιρι Ίρβινγκ – Μπόστον Σέλτικς: Κοίτα να δεις που ο 27χρόνος γκαρντ αναπολεί τα χρόνια των Καβς δίπλα στον Λεμπρόν και το σενάριο επανασύνδεσης στους Λέικερς συγκεντρώνει κάποιες λίγες πιθανότητες! Θα ‘ταν ηγέτης στους ‘Κέλτες’, μα τον ‘τσαλάκωσε’ η πραγματικότητα, καθώς παίζοντας περισσότερο από πέρυσι σκόραρε λιγότερο. Τουλάχιστον πάσαρε καλύτερα και παρουσιάστηκε πιο ενεργός στην άμυνα (ριμπάουντ, κλεψίματα). Ούτως ή άλλως πάντως ήταν μια μπερδεμένη σεζόν και για τον ίδιο, με τις γνωστές δυσάρεστες συνέπειες στα playoffs (αποκλεισμός από τους Μπακς). Εκεί δηλαδή που ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι. Μήπως δεν είναι σούπερ σταρ ο ‘Θείος Ντριου’; Αξίζει, εν τέλει, να κρεμαστεί μια ολόκληρη ομάδα πάνω του;
