Οι 10 καλύτερες ομάδες του ελληνικού μπάσκετ
Ένα ταξίδι στο χρόνο, μια αναδρομή σ' εκείνες τις σεζόν που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη. Ποια ομάδα από τις δέκα της λίστας δεν θα ξεπεραστεί ποτέ; Ψηφίστε χωρίς οπαδικές αγκυλώσεις!
Το φινάλε της σεζόν βρήκε τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ πρωταθλητή για 37η φορά, αλλά το ελληνικό μπάσκετ διαιρεμένο. Όχι ένα καλό νέο, πολλώ δε μάλλον όταν άνευ εχέγγυων το μέλλον δεν προβλέπεται λαμπρό.
Η αποχώρηση του Ολυμπιακού, πρώτα από τον ημιτελικό του Κυπέλλου και ακολούθως από την πρώτη φάση των playoffs, διάνοιξε μια τεράστια μαύρη τρύπα ανταγωνιστικότητας, που δεν καλύφθηκε παρά την αξιέπαινη προσπάθεια του Προμηθέα να σταθεί επαρκώς κατά πρώτη φορά που ομάδα της περιφέρειας έφτασε τόσο μακριά στην postseason, και προσπαθεί να ρουξήξει ό,τι συγκροτημένο και υγιές ακροβατεί στο χείλος της. Το μπάσκετ ‘χωλαίνει’ και δεκανίκια δεν επαρκούν για να σταθεί ξανά στα πόδια του.
Περασμένα μεγαλεία; Όχι ακριβώς, μια και τα χρόνια πριν από τα 80s η κατάσταση ήταν εξίσου περίπλοκη. Υπήρχε όμως διάθεση, μεράκι και καλή καρδιά. Πάντα ο ένας θα κέρδιζε, ούτως ή άλλως. Ποιος; Εξαρτώταν.
Βάζοντας κάτω τα δεδομένα, παράδοσης, τίτλων και στιλ, συγκροτήσαμε την κορυφαία 10άδα ομάδων που άφησαν το σημάδι τους απ’ όταν συγκροτήθηκε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα.
Ο Πανελλήνιος του 1955
Σε μια πληγωμένη και καταρρακωμένη μετεφμυλιακή Ελλάδα, το μπάσκετ των 50s ήταν σε προεμβρυακή κατάσταση ακόμη. Βέβαια η ομάδα της Κύψελης, διατηρώντας τμήμα καλαθοσφαίρισης προπολεμικά ήταν σε θέση ισχύος έναντι άλλων, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει εντός των τειχών, κατακτώντας 3 εθνικά πρωταθλήματα σε 4 χρόνια. Του 1955 μάλιστα ήταν αήττητο (5-0) με τις υπέρ του διαφορές να κυμαίνονται από 15 ως 72 πόντους! Το στιλ ήταν πρωτοποριακό για την εποχή, αφού στηριζόταν στην ταχύτητα και στην αθλητικότητα ως θεμελιώδη στοιχεία, κάτι που προσέλκυε παράγοντες από το εξωτερικό για να δουν αγωνιζόμενους τους Στεφανίδη, Χολέβα, Παπαδήμα και Ρουμπάνη. Την ίδια σεζόν η συμμετοχή στο διεθνές τουρνουά του Σαν Ρέμο και η κατάκτηση της πρωτιάς ισοδυναμούσε τότε με το Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Η ΑΕΚ του 1967-68
Ένα τσούρμο ταλαντούχων Ελλήνων που κατέληξαν να γίνουν μια παρέα ‘κολλητών’, κάτι παραπάνω από μια ομάδα, η οποία σε καιρούς χαλεπούς για τη χώρα παρέδωσε στις επόμενες γενιές μια ανεκτίμητη κληρονομιά: το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο που κατακτήθηκε σε ομαδικό σπορ, το Κύπελλο Κυπελλούχων στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Αμερικάνος, Τρόντζος, Λαρεντζάκης, Ζούπας, Χρηστέας, Βασιλειάδης – λίγο νωρίτερα ο αδικοχαμένος Μόσχος – λειτούργησαν ο ένας για τον άλλον, σαν σύγχρονοι σωματοφύλακες του Αλέξανδρου Δουμά, και κατάφεραν -υπακούοντας στις οδηγίες του Νίκου Μήλα- να δημιουργήσουν την πρώτη ευρεία γενιά φιλάθλων για το σπορ. Η ίδια ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα της ίδιας σεζόν χωρίς να χάσει αγώνα (22-0) – το κύπελλο δεν είχε συσταθεί ακόμη ως διοργάνωση.
Ο Παναθηναϊκός του 1971-72
Το πρωτάθλημα κατακτήθηκε στο μπαράζ που διεξήχθη με τον ισόβαθμο στο 22-4 Ολυμπιακό (70-56) στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, πολύ πιο δύσκολα από της προηγούμενης σεζόν. Ωστόσο η ομάδα εκείνης της περιόδου ήταν πολύ πιο ‘γεμάτη’ και ενισχυμένη έχοντας φτάσει τον Φλεβάρη του ’72 ως τις τέσσερις κορυφαίες ομάδες της ηπείρου. Final-4 ακόμη δεν υπήρχε ούτε ως ιδέα στο μυαλό, ωστόσο πρόκριση επί της Μακάμπι Τελ Αβίβ στο β’ προκριματικό, χάρη σ’ ένα από τα τεχνάσματα του κόουτς Μουρούζη που θα έβαζε… πρόστιμο στον Κέφαλο, αν ευστοχούσε στις τελευταίες βολές της ρεβάνς στο Ισραήλ, και η δεύτερη θέση στον όμιλο με Γιουγκοπλάστικα και Σλάβια Πράγας (είχε το πλεονέκτημα στα μεταξύ τους) αποτέλεσαν ένα συνδυασμό υπερβάσεων που διακόπηκαν μονάχα από την πανίσχυρη Βαρέζε του Μενεγκίν στα ημιτελικά της διοργάνωσης. Κόντος, Κέφαλος, Ιορδανίδης, αλλά και ο Αμερικάνος Κέρκλαντ (μόνο για την Ευρώπη) είχαν παρουσιάσει ένα άρτιο μπασκετικό αποτέλεσμα.
Ο Ολυμπιακός του 1977-78
Την ηγεμονία του Παναθηναϊκού στο ελληνικό μπάσκετ κατά τη δεκαετία του 1970 διέκοψε η παρεμβολή του Ολυμπιακού σε δύο φάσεις. Αρχικά ήταν η αήττητη ομάδα του 1976, υπό την τεχνική καθοδήγηση του Φαίδωνα Ματθαίου που κατέκτησε το πρώτο κύπελλο της ΕΟΚ και κατ’ επέκταση το παρθενικό νταμπλ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Πάντα με την οικονομική ενίσχυση του Νίκου Γουλανδρή. Πιο ώριμη ωστόσο ήταν η ομάδα του Κώστα Μουρούζη, επαναλαμβάνοντας το προ διετίας επίτευγμα. Η ηγετική μορφή του Γιώργου Καστρινάκη παρείχε εγγύηση επιτυχίας εκείνα τα χρόνια, δίπλα σε Γιατζόγλου, Διάκουλα, Μελίνι, Σισμανίδη, Μπαρλά και όλους τους υπόλοιπους που τον συνεπικουρούσαν, δημιουργώντας ένα σύνολο με αθλητικά προσόντα, τεχνική και δύναμη. Στον τελικό του κυπέλλου οι ‘ερυθρόλευκοι’ επιβλήθηκαν με περίσσια άνεση της ΑΕΚ (103-88), έχοντας αποκλείσει στη διαδρομή Προοδευτική, Ιωνικό Νικαίας και Πανιώνιο. Ήταν η ίδια ομάδα που την επόμενη σεζόν έφτασε ως το Final-6 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, χάνοντας τους τίτλους από Άρη και Παναθηναϊκό αντίστοιχα.
Ο Άρης του 1987-88
Δεν ήταν όλες ίδιες οι χρονιές του αυτοκράτορα Άρη. Απόλυτος κυρίαρχος στο ελληνικό μπάσκετ από το 1985 ως το 1991 (7 διαδοχικά πρωταθλήματα και 6/8 κύπελλα), λειτούργησε αναμφίβολα ως βασικός πόλος της εκτόξευσης της δημοφιλίας του μπάσκετ, επωφελούμενος του πιο παραγωγικού διδύμου που είδαν ποτέ τα μάτια μας (Γκάλης – Γιαννάκης). Παρόλα αυτά η σεζόν 1987-88, που συνδυάστηκε με την παρθενική συμμετοχή του σε Final-4 (Γάνδη), ήταν μακράν των άλλων εκείνη που θα μείνει αξέχαστη. Τόσο για την πορεία, εντός και εκτός συνόρων, όσο και για τη συνολική απόδοση. Θυμηθείτε μόνο το μεγάλο διπλό στη Βαρκελώνη και τους 120 πόντους επί της Μιλάνο που έδωσαν τη δεύτερη θέση στον όμιλο, όπως επίσης το 100-85 επί του ΠΑΟΚ στον έναν και μοναδικό τελικό του πρωταθλήματος (μετρούσαν οι νίκες της κανονικής περιόδου) και το 84-71 επί της ΑΕΚ στον τελικό κυπέλλου στο ΣΕΦ!
Ο ΠΑΟΚ του 1992-93
Αδικία, ατυχία, απερισκεψία. Ο ΠΑΟΚ του Ντούσαν Ίβκοβιτς, με τον Μπάνε Πρέλεβιτς στην ακμή της πορείας του, τους Κεν Μπάρλοου – Κλιφ Λέβινγκστον (μετά το σοβαρό τραυματισμό του Χάρισον) ως δίδυμο ξένων, και τους Κόρφα – Φασούλα να συμπληρώνουν ιδανικά την 5άδα αποκόμισε λιγότερα απ’ όσα άξιζε, αν σταθούμε -αποκλειστικά και μόνο- στην αγωνιστική εικόνα του. Επί της ουσίας δεν πήρε τίποτα, μια και στο Final-4 του ΣΕΦ, έχοντας τερματίσει πρώτος στον όμιλο, επέτρεψε στους Ιακοπίνι – Ραγκάτσι να οργιάσουν από το τρίποντο και στο ελληνικό πρωτάθλημα έχασε δύο φορές από τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά του πρωταθλήματος, παρά την πρωτιά στην κανονική περίοδο και το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας ως το φινάλε που δεν εκμεταλλεύτηκε.
Ο Παναθηναϊκός του 1995-96
Με βάση το πλούσιο υλικό που ο ‘Μπόζα’ Μάλκοβιτς είχε στα χέρια του, η απόδοση των ‘πρασίνων’ απείχε αρκετά από την κορύφωσή της. Όπως και να ‘χει όμως το ‘τριφύλλι’ κατάφερε αυτό που ουδέποτε είχε συμβεί ως τότε. Χάρισε για πρώτη φορά στο ελληνικό μπάσκετ το πιο λαμπρό από τα τρόπαια του ενωμένου τότε ευρωπαϊκού μπάσκετ χάρη στον από μηχανής θεό, Στόγιαν Βράνκοβιτς. Μόνο και μόνο η παρουσία του Ντόμινικ Γουίλκινς στο ρόστερ ανέβαζε επίπεδο το υπόλοιπο σύνολο, στο οποίο συνυπήρχαν τρεις σπουδαίοι οργανωτές από την περιφέρεια (Γιαννάκης-Παταβούκας-Κόρφας), και επέτρεπε σε νέα παιδιά όπως ο Χρήστος Μυριούνης, ο Νίκος Οικονόμου, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Τζανής Σταυρακόπουλος ν’ ανεβάσουν αυτομάτως την αξία τους. Πόσο μεγάλη διαφορά έκανε ο Αμερικάνος σταρ αποδείχθηκε όταν επέλεξε ν’ αφήσει την ομάδα απροστάτευτη στον πέμπτο τελικό του πρωταθλήματος.
Ο Ολυμπιακός του 1996-97
Ήταν η ομάδα του ενός – λέγε με Ντέιβιντ Ρίβερς. Του ενός όμως που έπαιζε για το σύνολο κι όχι τους αριθμούς του, κάνοντας όλους τους άλλους να φαίνονται καλύτεροι απ’ όσο πραγματικά ήταν. Τι χάρισε όλο αυτό; Αφενός μεν ένα μπάσκετ πολύ πιο γρήγορο σε τέμπο από των υπολοίπων ομάδων αφετέρου δε το ‘triple crown’ στο φινάλε της σεζόν. Η αρχή είχε γίνει με το Κύπελλο, ακολούθησε η θρυλική στιγμή στη Ρώμη με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα, προτού έρθει το ελληνικό φινάλε χάρη στο 3-1 επί της ΑΕΚ στους τελικούς του πρωταθλήματος. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε φροντίσει έτσι ώστε να τελειοποιηθεί το επί 5ετία έργο του Γιάννη Ιωαννίδη που είχε γίνει αντίπαλός του.
Ο Παναθηναϊκός του 2008-09
Αν η κούπα του Παναθηναϊκού στην Μπολόνια το 2002 ήταν ο ‘κολοφώνας’ της προπονητικής ευφυΐας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, η ομάδα (μιας χρήσης) που παρέδωσε στο μπάσκετ για δέκα μήνες (Αύγουστος 2008 – Ιούνιος 2009) ήταν η επιτομή του μοντέλου. Η προσθήκη του Ντριου Νίκολας σε μια περιφερειακή γραμμή που είχε ήδη Διαμαντίδη – Σπανούλη – Γιασικεβίτσιους – Χατζηβρέττα και η επανένταξη του Αντώνη Φώτση προκειμένου να ισχυροποιηθεί η ήδη ‘γεμάτη’ φροντ λάιν (Πέκοβιτς, Μπατίστ, Τσαρτσαρής) λειτούργησαν συνδυαστικά και εξόχως παραγωγικά, με αποτέλεσμα το θρίαμβο στο κορυφαίο Final-4 όλων, στο Βερολίνο, και κατ’ επέκταση το τριπλ κράουν.
Ο Ολυμπιακός του 2012-13
Η συναρπαστικά βελτιωμένη έκδοση της μπασκετικής πρότασης που παρουσίασε στο β’ μισό της προηγούμενης σεζόν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, αλλάζοντας πρώτα δύο ξένους (τον Λούκας με τον Λο και τον Χάουαρντ με τον Ντόρσεϊ) με αποκορύφωμα ό,τι αλησμόνητο συνέβη στην Κωνσταντινούπολη. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας παρέλαβε μια ομάδα με συνοχή, χημεία και κυρίως περίσσια αυτοπεποίθηση, καταφέρνοντας με τις προσωπικές μπασκετικές θεωρήσεις του να οδηγήσει στο επόμενο level. Μια επιτυχημένη προσπάθεια που είχε ως αποτέλεσμα το +29 απέναντι σε ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ στο Λονδίνο. Της έλειψε μονάχα ένας εγχώριος τίτλος.
Εκλογές έρχονται, ρίξτε την ψήφο σας…
