O Novak Djokovic διεκδικεί το ιστορικότερο comeback του τένις

Τον περασμένο Ιούνιο ήταν στο Νο25 της παγκόσμιας κατάταξης. Βάσει του προγράμματος που είχε καταρτίσει, προλάβαινε να φτάσει στο Νο1 τον Νοέμβρη. Αν σου πω ότι στο ATP 1000 Masters του Παρισιού θα διεκδικήσει ακριβώς αυτό, θα καταλάβεις πως τα πλάνα του Novak Djokovic δεν είναι κατά προσέγγιση. Τίποτα που τον αφορά δεν είναι κατά προσέγγιση και για αυτό προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι δεν έχει ακυρώσει ακόμα τον αγώνα που 'χει προγραμματίσει στη Σαουδική Αραβία, με τον Rafael Nadal. Ο οποίος Nadal δήλωσε ότι δεν αισθάνθηκε σοκ από την επιστροφή του Nole. Τουναντίον την περίμενε.

Ενδεχομένως να μην περίμενε πως θα γίνει ό,τι δεν έχει καταφέρει κανείς από το 1973, όταν προέκυψαν στις ζωές μας οι βαθμολογίες του ΑΤP. Αυτήν την ανατροπή, ο Djokovic τη χρωστά σε τρεις παράγοντες. Στο ότι ξαναβρήκε την ακρίβεια του, μετά (ξανα)βρήκε την απόλαυση στο να παίζει τένις, αλλά όλα ξεκίνησαν από κάτι άλλο. Την επανένωση του με τον προπονητή στον οποίον χρωστούσε την εκτόξευση του: τον Σλοβάκο Marian Vajda.

Με τον Vajda

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σου διηγηθώ μια μικρή ιστορία. Καλά, μεγάλη είναι, αλλά έχει ενδιαφέρον.

Ο τύπος αυτός ανακάλυψε το τένις κατά τύχη. Σε προσωπογραφία του είχες διαβάσει ότι "συνήθιζα να τρέχω έξω από το εστιατόριο μας, στο Kopaonik (ο πατέρας του, Srdjan και η μητέρα του, Dijana ήταν καθηγητές του σκι και ιδιοκτήτες πιτσαρίας στο βουνό που βρίσκεται κοντά στο Μαυροβούνιο) και έβλεπα πως πολύ κοντά μας... κάτι συνέβαινε. Κατασκεύαζαν κάτι. Ρώτησα τους εργάτες τι κάνουν και μου είπαν πως φτιάχνουν γήπεδα τένις. Ένιωσα πως ήταν ένα σημάδι από τη μοίρα. Τα όσα έχει περάσει η Σερβία έγιναν η έμπνευση μου για να σηκώσω τα μεγαλύτερα τρόπαια".

Όταν παρακολούθησε τον Pete Sampras να κατακτά το Wimbledon “έφτιαξα ένα κύπελλο που έμοιαζε σε αυτό του Sampras και κάθε μέρα, όταν τελείωνα το διάβασμα πήγαινα και το έπιανα στα χέρια μου. Κοιτούσα στον καθρέφτη και έλεγα "είμαι ο πρωταθλητής του Wimbledon". Κάθε ημέρα, έκανα προπόνηση... για εκείνη τη στιγμή”.

Προπονήσεις έκανε στα γήπεδα που σου έλεγα, με τοπικούς κόουτς. Ώσπου γνώρισε την Jelena Gencic, σύμβολο των Seles και Ivanisevic και θρύλο του σπορ, στη χώρα -από όταν ήταν ενωμένη. Είχε πάει στο Kopaonik για ένα καμπ, είδε τον 5χρονο και ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Από τα 7 έλεγε πως “το τένις είναι η δουλειά μου” και προσδιόριζε ως στόχο του “να γίνω πρωταθλητής”.

Αναγνώριζε πως η Gencic ήταν εκείνη που τον ενθάρρυνε να ονειρευτεί τον εαυτό του στην κορυφή. Και για αυτό χρησιμοποιούσε πρώτο πληθυντικό, στις δηλώσεις μετά την κατάκτηση των πρώτων τροπαίων.

Η Gencic πρόλαβε να δει τον Djokovic να σηκώνει το αγαπημένο του τρόπαιο, το 2011. Πέθανε τον Ιούνιο του 2013. Ο Nole είχε τότε προπονητή, τον Marian Vajda. Eκείνος αποκάλυψε πως “ όταν έμαθε την είδηση ξέσπασε σε λυγμούς. Ένα χρόνο νωρίτερα, είχε πεθάνει ο παππούς του, ενώ εκείνος ήταν πάλι σε δουλειά, ενώ ο πατέρας του ήταν στην εντατική με πρόβλημα στο αναπνευστικό. Ήταν πολλά που έπρεπε να αντέξει και να διαχειριστεί”.

Κυρίως γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι έκαναν το μαύρο άσπρο στους βομβαρδισμούς των 78 ημερών, το 1999. “ Η Jelena δεν σταμάτησε τις προπονήσεις. Μας μάζευε κάθε μέρα στο γήπεδο που είχε βομβαρδιστεί την προηγουμένη -σκεπτόμενη ότι η αστραπή δεν χτυπά ποτέ δυο φορές στο ίδιο σημείο. Όταν τη ρωτούσαμε για τις σειρήνες και τις βόμβες, μας έλεγε “όταν είστε στο γήπεδο, δεν θα τα σκέφτεστε αυτά”. Δεν τους είπε ποτέ πως η αδελφή της είχε χτυπηθεί. Ούτε ότι πέθανε δυο εβδομάδες αργότερα.

Η Gencic του έμαθε και να εμπιστεύεται την κλασική μουσική όταν θέλει να ηρεμήσει. Να απαλλαγεί από το άγχος. Αυτό κάνει μέχρι και σήμερα. Μέχρι σήμερα κουβαλά τη μέντορα του στη ψυχή του.

Όταν "φεύγει" κάποιος δικός σου άνθρωπος, το πνεύμα του μένει μαζί σου, γιατί μένει για πάντα στο μυαλό σου. Αυτό ισχύει και για εμένα και την Jelena, στην οποία χρωστώ ό,τι κάνω στο γήπεδο.

Στα 12, η 'δεύτερη μητέρα' του, του εξήγησε πως δεν μπορούσε να τον βοηθήσει άλλο. Είχε μεγαλώσει πολύ, είχε γίνει πολύ δυνατός και δεν υπήρχε αντίπαλος που να μπορεί να τον εξελίξει στην περιοχή. Τον έστειλε στο Μόναχο, στην ακαδημία του Niki Pilic, μέλους των οκτώ παικτών που παρέστησαν στο πρώτο World Championship Tennis Tournament (1968). Τον συνόδευσε ο θείος του, Goran.

Λεφτά δεν υπήρχαν ούτε για μπουφάν, ώστε να μην πλευριτώσει στη Γερμανία. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Για τα δίδακτρα, ούτε λόγος. Ο πατέρας του αποφάσισε να δανειστεί από τοκογλύφους. Μαζί με τη σύζυγο του είχαν ήδη αποφασίσει να στηρίξουν το όνειρο του παιδιού (να πάρει το Wimbledon). Παράλληλα, είχαν άλλα δυο παιδιά να θρέψουν, να φροντίσουν. Ο Pilic εντυπωσιάστηκε τόσο με τη θέληση του μικρού που δέχθηκε σκόντα.

Όσοι τον έζησαν ως έφηβο δεν έχουν να σου πουν για αταξίες. Βασικά, δεν θα σου πουν για οτιδήποτε άλλο πλην του τένις. Όταν του πρότειναν να κάνει κάτι της ηλικίας του, ρωτούσε “θα με βοηθήσει στο τένις μου;”.

Αν η απάντηση ήταν αρνητική, δεν έμπαινε στη διαδικασία. Γνώριζε πως οι γονείς του είχαν καταχρεωθεί για εκείνον. Δεν είχε χρόνο ή όρεξη για παιχνίδια, που δεν αφορούσαν το σπορ του.

Στα 14 αναδείχθηκε ο καλύτερος έφηβος τενίστας της Ευρώπης. Για την ακρίβεια, μοιράστηκε τον τίτλο με τον Andy Murray. Παρ' όλα αυτά, δεν εμφανίστηκαν σπόνσορες. Ή βοήθεια από τη σερβική ομοσπονδία. Δεν πτοήθηκε. Συνέχισε την πορεία του. Άρχισε να εμφανίζεται στα καλύτερα μέσω wildcards. Ήταν ανταγωνιστικός και από το #687 του 2003 έφτασε στο #186 το 2004. Ήταν 16 χρόνων.

Τότε άρχισε να αλλάζει προπονητές. Δοκίμασε τρεις σε μια διετία, πριν καταλήξει στον Marian Vajda.

To 2005, στα 18 έγινε ο μικρότερος σε ηλικία τενίστας που μπήκε στο ΤΟΡ100. Έφτασε έως το #78 εκείνη τη χρονιά, που ήταν αυτή της γνωριμίας του με τη νυν γυναίκα του, Jelena Ristic -πτυχιούχο στα οικονoμικά, με masters. Θα έλεγες ότι ήταν στην καλύτερη του φάση. Δεν ήταν, γιατί ακόμα δεν κέρδιζε χρήματα ικανά να απαλλάξουν από τα χρέη την οικογένεια του. Η οποία οικογένεια του, του πρότεινε να δεχθούν την πρόταση των Βρετανών να δώσουν σε όλα τα μέλη την υπηκοότητα. Απάντησε “ η Σερβία είναι κομμάτι μου και είμαι πολύ υπερήφανος για τον τόπο από τον οποίον προέρχομαι. Δεν αλλάζω χώρα”.

Με την πρόσληψη του Vajda άρχισαν να αλλάζουν όλα. Υπό τις οδηγίες του και τη δουλειά με τον πρώτο personal trainer που πλήρωσε (τον Ισραηλινό Ronen Bega που αποχώρησε το 2009), πήρε τον πρώτο του τίτλο ΑΤΡ και το τέλος του 2006 τον βρήκε στο #16.

Με πήρε ο πατέρας μου να με συγχαρεί. Του είπα να μην το ξανακάνει, πριν φτάσω στο #1

Το 2007 προστέθηκε στο τιμ ο φυσικοθεραπευτής του Ερυθρού Αστέρα, Miljan Amanović (με τον οποίον έμειναν μαζί έως το 2017), ενώ δούλεψε με γυμναστή, για τη συμπεριφορά του κοντά στο φιλέ. Πήρε σειρά από Masters και έφτασε στα ημιτελικά των Roland Garros και Wimbledon. Αποκλείστηκε και τις δυο φορές από τον Rafel Nadal. Ο πρώτος του τελικός σε gran slam ήταν αυτός του US Open. Έχασε από τον Roger Federer. Στα 20 ήταν στο #3 και είχε καταλήξει στο ότι το πρόβλημα που του χρέωνε ήττες ήταν η φυσική του κατάσταση. Αφοσιώθηκε σε αυτή.

Είχε έλθει η ώρα για τον πρώτο τίτλο σε grand slam. Ήταν το Australian Open, τον Φλεβάρη του 2008. Το 2009 αύξησε τους συνεργάτες, με την προσθήκη του Αμερικανού Todd Martin για να αλλάξει το σερβίς του. Αυτό δεν έγινε, ο Martin απολύθηκε και το 2010 προσελήφθη ο διατροφολόγος/βελονιστής Igor Cetojevic, διότι η ανάγκη που υπήρχε ήταν να μην τραυματίζεται άλλο. Έγιναν τα απαραίτητα, το θέμα ήταν η γλουτένη. Την έκοψε και αυτόματα κόπηκαν οι τραυματισμοί, οι δυσφορίες και τα γενικότερα προβλήματα.

Στα αριστερά ο θείος του, Goran και στη μέση ο Cetojevic.

Ο γιατρός Cetojevic -που δεν ήταν η μόνη αλλαγή στους συνεργάτες του, καθώς πήρε κοντά του και τον Dušan Vemić, ο οποίος αποσύρθηκε τον Αύγουστο του 2011- ενημέρωσε ότι “ τις πρώτες ημέρες δεν ένιωθε πολύ άνετα. Ήταν επιθετικός και έσπασε μια ρακέτα. Τον ρώτησα τι συμβαίνει. Μου είπε πως πολλοί του είχαν προτείνει να ξεσπά, για να "αδειάζει". Του εξήγησα πως η ενδεδειγμένη λύση θα ήταν να μάθει να χρησιμοποιεί την ενέργεια του, προς όφελος του. Να γίνει ο κύριος της. Όχι ο σκλάβος της. Υπάρχει η καθαρή και η βρώμικη ενέργεια. Αυτή που σε αποπροσανατολίζει και εκείνη που σου δίνει ώθηση. Του ζήτησα να διαλέξει ποια ήθελε".

Διάλεξε και ένα χρόνο μετά (2011) ήταν το #1 στον κόσμο. Τότε του τηλεφώνησε ο πατέρας του να τον συγχαρεί. Ε, έπειτα από αυτήν την κλήση δεν σταμάτησε να πατά το fast dial. Τα τρόπαια αυξήθηκαν, με ρεκόρ να προστίθενται στη λίστα και μεταξύ αυτών να είναι οι συνεχείς εβδομάδες του, ως κορυφαίου τενίστα. Ναι, τότε είχε λεφτά να τακτοποιήσει όλα τα μέλη της φαμίλιας του -και ακόμα περισσότερα.

Μέσα στα χρόνια άλλαζε τακτικά συνεργάτες. Το Δεκέμβριο του 2013 προπονητής του έγινε ο Boris Becker, γιατί ο Vajda ήθελε να περνά πια περισσότερο χρόνο με την οικογένεια του.

Ώσπου τον Γενάρη του 2017 αποκλείστηκε στο β' γύρο του Australian Open, από το #177, Denis Istomin. Από το Uzbekistan. Ήταν η πρώτη φορά, από το 2007 που 'κόλλησε' πριν τα προημιτελικά. Η πρώτη που έχασε από παίκτη εκτός του ΤΟΡ100, σε grand slam. Οι αποκλεισμοί συνεχίστηκαν και τον Απρίλιο αποφάσισε να 'χωρίσει' με τον Vajda και όλα τα άλλα μέλη του τιμ. Στις 21/5 ανακοίνωσε πως στο εξής θα τον προπονεί ο Andre Agassi. Αρχής γενομένης από το Roland Garros. Έχασε στα προημιτελικά από τον Dominic Thiem. Γενικά όμως, δεν πήρε κάτι πέραν κάποιων μικρών τουρνουά και μετά ήλθε ο τραυματισμός στον αγκώνα. Ένα θέμα που τον απασχολούσε ενάμιση χρόνο.

Στις 26/7 ανακοίνωσε ότι θα απέχει έως ότου θεραπευτεί. Επέστρεψε τον Γενάρη του 2018, με νίκη επί του Thiem με διαδοχικά σετ. Ακολούθησαν αποκλεισμοί και η απόφαση να μπει στο χειρουργείο. Μέσω Twitter ανακοίνωσε στις 3/3 πως άρχισε προπονήσεις.

Τότε ήταν που τηλεφώνησε και στον Vajda. Όπως είπε ο τελευταίος στους The New York Times “δεν πίστευα πως τον άκουγα να μου λέει πως θέλει να ξανασυνεργαστούμε. Τότε ένιωθα 'άδειος'. Δεν είχα ενέργεια να αρχίσω πάλι τη δουλειά. Να επιστρέψω στο τένις. Μου γίνονταν προτάσεις, αλλά τις αρνήθηκα. Η τελευταία ήταν για να αναλάβω τη σλοβανική ομάδα του Davis Cup. Κάπου προς τα τέλη του Μάρτη ένιωσα να μου λείπει το τένις”. Τότε τον πήρε ο Nole.

Όπως και όλοι οι παλιοί του συνεργάτες. “Και αυτό ήταν το κλειδί για την πλήρη επάνοδο του”. Με την παλιά του ομάδα, άρχισε η σταθερότητα στις καλές εμφανίσεις και τα θετικά αποτελέσματα σε διαδοχικά τουρνουά. Επικράτησε σε 18 σερί ματς και στα 27 από τα 28 που έδωσε πριν πάει στο Παρίσι. Το σερβίς του έγινε δυνατό, αλλά ακόμα πιο δυνατή έγινε η απάντηση στα σερβίς των άλλων.

Πέραν του ότι νικά στο 85% των φορών που κάνει το σερβίς, πλέον νικά στο 1/3 των φορών που το σερβίς το κάνει άλλος. Εξέλιξε τον τρόπο του, ελέγχοντας πλήρως την τεχνική και τη στρατηγική του.

Μόλις είδες τι έφτιαξε η The New York Times για την περίσταση, τονίζοντας ότι “αυτοί που είναι καλοί μετά το σερβίς, βλέπουν τι θα γίνει, πριν συμβεί. Στα milliseconds μεταξύ της μπάλας και του χτυπήματος της ρακέτας, βλέπει από το πώς έχει γυρίσει το σώμα του ο αντίπαλος του πού θα πάει η μπάλα”.

Τους πρώτους πέντε μήνες του 2018 δεν είχε νικήσει μέλος του ΤΟΡ10. Έκτοτε έχει επικρατήσει των Federer, Nadal, Del Potro, Zverev και Anderson.

Εκεί διεκδικεί να ρίξει τον Rafel Nadal από την κορυφή (τους χωρίζουν περί τους 200 βαθμούς), με τον Ισπανό να μην έχει παίξει από τα ημιτελικά του US Open, όταν αποσύρθηκε με τραυματισμό. Το ATP 1000 Masters στο Παρίσι θα δώσει 1000 βαθμούς στον πρωταθλητή. Εκτός και αν ο Nadal επιστρέψει πιο δυνατός από ποτέ, στο κομμάτι της σεζόν που συνήθως είναι το χειρότερο του, ο Djokovic θα γίνει ο κορυφαίος της χρονιάς. Κάτι που 'χε γίνει το 2011, το 2012, το 2014 και το 2015.