Η καριέρα του Άντι Μάρεϊ είχε 'τελειώσει' το 2016, όταν κατέκτησε τα πάντα

Το αδιάκοπο κλάμα με λυγμούς του Άντι Μάρεϊ, on camera μάλιστα, ήταν το ανεπιτήδευτο συναίσθημα της στιγμής. Ειλικρινές, αφτιασίδωτο, χωρίς ίχνος υποκρισίας.

Δεν είχε σκοπό να συγκινήσει - ειδάλλως δεν θ' αποχωρούσε προσωρινά από την αίθουσα της συνέντευξης Τύπου στη Μελβούρνη, όταν εσωτερικά άρχισε να 'βράζει' η λάβα της θλίψης για το αδιέξοδο της πορείας του στο τένις, μολονότι ακόμη δεν έχει συμπληρώσει τα 31 χρόνια του. Εκείνη τη στιγμή ο Μάρεϊ αποστρεφόταν -ακούσια- το 'είναι' του, δεν κατάφερε να προστατεύσει τον εαυτό του από τα καρφωμένα βλέμματα όσων βρίσκονταν στον κενό από τους θορύβους χώρο.

Ο πόνος είναι πολύ μεγάλος. Δεν θέλω να παίζω άλλο έτσι. Δοκίμασα όσα θα μπορούσα να κάνω για να λύσω το πρόβλημα, αλλά δεν δούλεψε. Μπορώ να παίζω σ' ένα επίπεδο, αλλά όχι σε αυτό που θα ήθελα.

Μόνο τα φλας των φωτογραφικών μηχανών διέκοπταν το μονόλογο του τρεμάμενου Βρετανού τενίστα μπροστά στα σταθερά μικρόφωνα. Κόντρα ρόλοι στην ίδια σκηνή.

Η ανακοίνωση της απόφασης να τερματίσει την καριέρα του, μέσα στο επόμενο εξάμηνο - ιδανικά μετά τη συμμετοχή του στο Γουίμπλεντον 2019, αφού "εκείνο θα ήθελα να σταματήσω", ήταν το αναπόφευκτο φινάλε μιας διετίας γεμάτης από πολύ πόνο, αλλά ταυτόχρονα αλύγιστο πείσμα συνδυασμένο με αδιάλειπτη προσπάθεια να επανέλθει στα κορτς, ιδίως μετά την ήττα του από τον Σταν Βαβρίνκα στον ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός τον Ιούνιο του 2017.

Στη μάχη αυτή ήταν λειψός. Δεν είχε τη συμπαράσταση του κορμιού του. Το σώμα εγκατέλειψε το νου και τον οδήγησε αναγκαστικά σ' ένα δρόμο δίχως επιστροφή. Το ισχίο τον 'είχε προδώσει'. Ο ίδιος επιχείρησε με τη χειρουργική επέμβαση πριν από ένα χρόνο να παρατείνει το 'προσδώκιμο' καριέρας και ταυτόχρονα να βελτιώσει την ποιότητα ζωής "για να μπορώ να βάζω τα παπούτσια και τις κάλτσες μου".

Δίχως όμως επιτυχία, αφού οι ισχυρές ενοχλήσεις δεν μειώθηκαν, και η εξομολόγηση ενώπιον των δημοσιογράφων αλλά και εκατομμυρίων θεατών που είδαν αργότερα το στιγμιότυπο με τις δηλώσεις του είχε τον εκκωφαντικό ήχο ενός 'κύκνειου άσματος'. Ήταν πλέον κενός.

Ενδεχομένως ο Μάρεϊ δεν αποκόμισε από το τένις όσο (θα) του αναλογούσαν (αν είχε εμφανιστεί σε άλλη εποχή). Το ESPN έγραψε πως μεγάλωσε σε μια 'impossible era', δεδομένου ότι συνέπεσε την περίοδο που οι Ρότζερ Φέντερερ, Ραφαέλ Ναδάλ και Νόβακ Τζόκοβιτς (ηλικιακή η αναφορά τους) 'έχτιζαν' το δικό τους μύθο. Όφειλε να τους ανταγωνιστεί για ν' αγγίξει το τέλειο, να μην δειλιάσει μπροστά στον κίνδυνο της ήττας, να πέσει, να τσαλακωθεί, να πονέσει και στεριώσει ξανά.

AP Photo/Mark Baker

Το εκ γενετής πρόβλημα στο γόνατο, που διεγνώσθη αφού είχε κλείσει τα 16, δεν μετατράπηκε ποτέ σε δικαιολογία. Ο -πάντα αγχωμένος- Μάρεϊ πρέσαρε συνεχώς τον εαυτό του ως την τελευταία στιγμή, εντός ή εκτός αγώνα. Πίεση άλλες φορές ωφέλιμη κι άλλες όχι. Από το 2008 όταν έπαιξε τον πρώτο τελικό σε τουρνουά Grand Slam (US Open) μέχρι την αναρρίχησή του στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης το 2016, ο Μάρεϊ δεν έπαψε να βαδίζει στα όρια. Να υποφέρει, να μορφάζει, αλλά να μην εγκαταλείπει.

Όταν έγινε Νο1

Η ανταμοιβή άργησε, αλλά το 2016 ήταν η χρονιά του. Κάρμα. Στις 7 Νοεμβρίου έγινε ο πρώτος Βρετανός που κατακτούσε την κορυφή από το 1973 που καθιερώθηκε η βαθμολόγηση. Ήταν 29 ετών, 5 μηνών και 29 ημερών (ο δεύτερης γηραιότερος της ιστορίας τότε) όταν έπαιρνε το επίσημο χρίσμα του διαδόχου του Φρεντ Πέρι ως ο κορυφαίος τενίστας του Νησιού και έριχνε τον Νόβακ Τζόκοβιτς από την κορυφή μετά τις 7 Ιουλίου του 2014 - ήταν εκεί για 122 διαδοχικές εβδομάδες.

Το επίτευγμα δεν συνέβη σήμερα. Είναι δουλειά 12 μηνών προκειμένου να φτάσεις σ' αυτό το σημείο. Οι τελευταίοι μήνες ήταν οι καλύτεροι της καριέρας μου και είμαι περήφανος που έφτασα ως εδώ. Ήταν ένας προσωπικός στόχος τα προηγούμενα χρόνια.

Όπως τα είπε ήταν. Διότι είχε κερδίσει 9 τίτλους σε τουρνουά ATP από τους 13 που διεκδίκησε σε τελικό.

Η χρονιά άρχισε με την ήττα στην τελευταία μάχη του Αυστραλιανού Όπεν (από τον Τζόκοβιτς), η συνέχεια όμως ήταν ονειρεμένη. Πρώτα απόλαυσε ένα μήνα ξεκούρασης περνώντας χρόνο με τη νεογέννητη κόρη του Σοφία και βήμα-βήμα άρχισε να 'χαρτογραφεί' την πορεία του προς την κορυφή.

Κατέκτησε το Μάστερ της Ρώμης, έχασε στον τελικό του Ρολάν Γκαρός και με νέο προπονητή τον Ιβάν Λεντλ παρέσυρε ό,τι συνάντησε έκτοτε στο διάβα του. Ο δεύτερος προσωπικός τίτλος στο Γουίμπλεντον με 3-0 επί του Ράονιτς ήταν η κορυφαία στιγμή του πριν από το δεύτερο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στους Αγώνες του Ρίο. Ήταν ο πρώτος τενίστας που κατάφερνε να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του χάρη στην επικράτησή του επί του Ντελ Πότρο.

Έφτασε να έχει 22 σερί νίκες - το καλύτερο ρεκόρ της καριέρας του, πανηγύρισε χωρίς να χάσει σετ τον τίτλο στο Όπεν της Κίνας και στη Βιέννη συνέλεξε τον έβδομο τίτλο του (με νίκη επί του Γάλλου Τσονγκά) μέσα στην ίδια χρονιά, κάτι που είχαν καταφέρει μόνο 14 άλλοι τενίστες στο παρελθόν.

Στο Παρίσι επιβεβαιώθηκε απλώς η κυριαρχία του. Παίζοντας στον τελικό με τον Ίσνερ είχε ήδη εξασφαλίσει το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης, ενώ στο 'World Tour Finals' κλείδωσε την πρωτιά ως το φινάλε του έτους. Ο Άντι Μάρεϊ είχε γίνει, επισήμως πια, μέλος του Big-4 (παρά το 29-56 απέναντι στους άλλους τρεις) και πλουσιότερος κατά 16.339.701 δολάρια - οι απολαβές του από έπαθλα έχουν ξεπεράσει τα 60 εκατ..

Πλέον βρίσκεται στο '230' του κόσμου. Μόνο που την Παρασκευή ήταν η τελευταία φορά που το τένις τον έκανε να πονέσει...

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Tim Ireland