Ο Κρεγκ Κάνιγχαμ επέλεξε να ζήσει για να μην πάψει να πατινάρει

Όποιος έχει δοκιμάσει να κινηθεί στον πάγο, ισορροπώντας πάνω σε δύο πολύ λεπτές λεπίδες, αντιλαμβάνεται τον υψηλό βαθμό δυσκολίας.

Η μητέρα του Κρεγκ Κάνιγχαμ, Χέδερ, δεν θυμάται τον γιο της ν' ασχολείται με οτιδήποτε άλλο πέραν του χόκεϊ απ' όταν τον έχει στο μυαλό της να στέκεται στα δυο πόδια του. Μπόμπιρας ακόμα. " Από 2 ετών μού έλεγε πως ήθελε να γίνει παίκτης του χόκεϊ". Όπως, βέβαια, κάθε άλλο παιδί που γεννιέται στον Καναδά (Τρέιλ, Μπρίτις Κολούμπια).

Ο μικρός Κρεγκ δεν είχε κάτι άλλο στο μυαλό του όσο μεγάλωνε. " Έκανε προπόνηση τρεις φορές την εβδομάδα. Δεν ήταν προικισμένος, αλλά δούλευε ακόμη και στο σαλόνι του σπιτιού μας", θυμήθηκε ακόμη η μητέρα του.

Σήμερα ο Κάνιγχαμ, 26 χρόνια μετά, δεν είναι ο πιτσιρικάς της παραπάνω φωτογραφίας. Σήμερα βαδίζει από 28 στα 29, καθώς έχει γενέθλια στις 13 Σεπτεμβρίου. Σήμερα είναι ένας άνδρας ύψους 1.75μ, ο οποίος ως τον Νοέμβριο του 2016 υπήρξε επαγγελματίας του χώρου. Με συνολικά 63 παιχνίδια, 3 γκολ, 5 ασίστ σε δύο διαφορετικές ομάδες (Μπόστον Μπρούινς, Αριζόνα Κόγιοτς) της κορυφαίας αμερικανικής λίγκας (NHL) και περισσότερες από 300 παρουσίες στη θυγατρική αυτής (American Hockey League). Ήταν ακόμη ο ρέκορντμαν συμμετοχών με τους Βανκούβερ Τζάιαντς στο πρωτάθλημα juniors, έχοντας δελτίο από τα 15 του.

Σήμερα ο Κάνιγχαμ είναι ο σκάουτ των Κογιότς και βοηθός στη διαδικασία ανάπτυξης των παικτών του ρόστερ. Σήμερα διαθέτει ένα πρόσθετο μέλος (αριστερό πόδι), πατινάρει στην παγωμένη επιφάνεια σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα τα τελευταία 2.5 χρόνια. Το video που ανήρτησε στο instagram ξεχειλίζει αισιοδοξία.

Σήμερα ευελπιστεί πως υπάρχει μια μικρή έστω πιθανότητα να γυρίσει στη δράση. Όπως γύρισε στη ζωή ένα φθινοπωρινό βράδυ του 2016.

Στις 19 Νοεμβρίου, 26 ετών τότε, κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου πριν από την έναρξη του αγώνα των Τουσόν Ροντράνερς (θυγατρική των Κόγιοτς) με τους Μανιτόμπα Μουζ ο Κρεγκ Κάνινγχαμ είχε καταρρεύσει στον αγωνιστικό χώρο έχοντας υποστεί κολπική μαρμαρυγή.

Έσπευσαν πάνω του γιατροί και πυροσβέστες - διασώστες που βρίσκονταν στο γήπεδο. Η αδιάκοπη διαδικασία της τεχνητής αναπνοής δεν απέδωσε, η καρδιά του Κάνινγχαμ είχε σταματήσει. Τρόμος. " Στις 19:00 το απόγευμα εκείνης της ημέρας όλος ο κόσμος άλλαξε. Κατάλαβα ότι κάτι τρομερό συνέβη. Όταν τον έβγαλαν από τον πάγο, δεν ήταν εκεί", διηγήθηκε η Χέδερ Κάνιγχαμ επαναφέροντας στη μνήμη της όλα εκείνα που δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Έβλεπα το γιο μου να πεθαίνει μπροστά στα μάτια μου

Αντίθετα ο Κρεγκ δεν θυμάται τίποτα. Λευκό πανί η μνήμη του απ' όταν έχασε τις αισθήσεις του και σωριάστηκε. Τον μετέφεραν σε κλινική του Τουσόν. " Το μόνο που έχουμε ανάγκη τώρα είναι προσευχές και αισιοδοξία. Ελπίζουμε ν' ακούσουμε σύντομα νέα", έλεγε η θεία του Νάταλι. Ουδείς πίστευε ότι ένας 26χρονος, γεμάτος νιάτα και υγεία, είχε βρεθεί σε αυτό το οριακό σημείο.

" Ρωτάς τον εαυτό σου γιατί, γιατί, γιατί", μονολογούσε ο καλύτερος φίλος του Κρεγκ, παίκτης του χόκεϊ επίσης, Μίλαν Λούτσιτς, ο οποίος από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στο πλευρό του.

Ο Ζάιν Κάλπι, καρδιοθωρακικός χειρουργός, κλήθηκε εσπευσμένα, αφού ο Κάνιγχαμ δεν είχε ανταποκριθεί μετά το πρώτο τέταρτο της ώρας. Φτάνοντας στο νοσοκομείο ο γιατρός συνάντησε τη μητέρα του αθλητή και σύσσωμη την ομάδα να αγωνιά. Προφανώς ο αγώνας είχε αναβληθεί. Ορκίστηκε στη Χέδερ Κάνιγχαμ ότι θα σώσει το γιο της. Τα λόγια του συμπονετικά, αλλά στιβαρά. Της είχε πει ότι...

...λατρεύω τη δουλειά μου και είμαι πολύ καλός σ' αυτό που κάνω

Η καρδιά του Κρεγκ είχε πάψει να λειτουργεί για 83 λεπτά - σχεδόν 1.5 ώρα. Το πρωτόκολλο είχε ακολουθηθεί βήμα-βήμα από το προσωπικό του νοσοκομείου, καμία προσπάθεια ανάνηψης δεν είχε αποφέρει αποτέλεσμα. Οι γιατροί άρχισαν να χάνουν τις ελπίδες τους και απογοητεύτηκαν, τα υπόλοιπα όργανα, που υπολειτουργούσαν ήδη, είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν. Οι πνεύμονες ήταν γεμάτοι αίμα, η μυρωδιά του θανάτου πλημμύριζε ολοένα και περισσότερο το χώρο.

AP Photo/Winslow Townson

Ο δόκτωρ Κάλπι είχε δεσμευτεί, δεν θ' άφηνε τα όπλα του στη μάχη χωρίς να εξαντλήσει τις πιθανότητες νίκης. Το σύντομο ιατρικό συμβούλιο αποφάσισε να προχωρήσει σε μια χειρουργική επέμβαση καρδιάς που είχε συμβεί μόλις δυο φορές παγκοσμίως ως τότε. Την είχε τεστάρει μονάχα ο Κάλπι. Ήταν η έσχατη λύση για ασθενείς που βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο. Τον μετέφεραν άμεσα σε άλλη κλινική και τον έβαλαν στο χειρουργείο.

Η καρδιά του Κάνιγχαμ άντεξε τη διαδικασία της εξωσωματικής οξυγόνωσης μεμβράνης, οι παλμοί επανήλθαν και η κατάσταση σταθεροποιήθηκε σταδιακά με συσκευή βοήθειας της αριστερής κοιλίας.

Αφότου πέρασε το πρώτο 48ωρο, οι πιθανότητες αυξήθηκαν κατακόρυφα, οι εκτιμήσεις των γιατρών ήταν πλέον αισιόδοξες. Άργησε κάμποσες ημέρες να βγει από το κώμα. Ξύπνησε όμως και τότε άρχισε να συνειδητοποιεί τι ακριβώς έχει μεσολαβήσει όλο το προηγούμενο διάστημα. " Είναι ζωντανός, είναι ο Κρεγκ", πανηγύρισε η μητέρα του δοξάζοντας το νοσηλευτικό προσωπικό για ό,τι είχαν καταφέρει. Θαύμα το χαρακτήρισαν οι περισσότεροι. Ίσως ήταν, ιατρικό!

" Πήραν αποφάσεις χωρίς δισταγμό, αρνήθηκαν να παραιτηθούν. Διαφορετικά ο Κρεγκ δεν θα ήταν εδώ. Αυτοί οι άνθρωποι είναι δώρο για την ανθρωπότητα", έλεγε συγκινημένη η Χέδερ Κάνιγχαμ στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε παρέα με τον Κρεγκ από την κλινική.

Προτού ενημερωθούν πως μια ενδονοσοκομειακή, πολύ σοβαρή, λοίμωξη, ως αποτέλεσμα των όσων μεσολαβήσει ως τότε, είχε προσβάλει τον Κρεγκ. Δεύτερο χτύπημα σ' ένα μήνα. Δύο οι δρόμοι του. Είτε να παλέψει με τις αντιβιώσεις έχοντας όμως έναν ήδη εξασθενημένο οργανισμό κινδυνεύοντας είτε να χάσει το αριστερό κάτω άκρο του. " Έπρεπε να λάβω μια γρήγορη απόφαση. Επέλεξα τη ζωή. Μόνο αυτό σκεφτόμουν, να ζήσω. Ακόμη και μ' ένα πόδι θα μπορούσε να κάνω αυτά που ήθελα".

Το πάθος του για ζωή δεν είχε... λιώσει. Ο ακρωτηριασμός προγραμματίστηκε για την παραμονή των Χριστουγέννων, 24 Δεκεμβρίου του 2016. Κύλησε δίχως άλλα απρόοπτα. Μόλις είχε κερδίσει μια δεύτερη ευκαιρία, οριστικά πια.

AP Photo/Ross D. Franklin

Το τεχνητό μέλος τον βοήθησε στις καθημερινές ανάγκες του, το συνήθισε, το αγάπησε. Τέσσερις μήνες μετά ήρθε η στιγμή που περίμενε. Πάτησε πάγο. Δεν ισορροπούσε μόνος, είχε ανάγκη από στηρίγματα. Χαμογελούσε όμως, δεν λυπόταν τον εαυτό του. Έσπρωχνε το σώμα του, έψαχνε τις σταθερές του. Από το μηδέν. Όπως ήταν 2 και ισορροπούσε στον πάγκο.

Διέθετε την απαιτούμενη θέληση, τίποτα δεν είχε τελειώσει. Σταδιακά έβαλε βάρος, γύμνασε το σώμα του, μπορούσε πλέον να κάνει πολλά περισσότερα απ' όσα θεωρούσε δυνατά. Βρήκε τον εαυτό που πίστεψε πως θα χάσει εκείνο το απόγευμα.

Στις 7 Αυγούστου του 2017 φόρεσε εμφάνιση και έριξε το πακ στον πάγο για την έναρξη του αγώνα της Αριζόνα με τη Μινεσότα. " Φοβόμουν λιγάκι μην πέσω", έλεγε για το άγχος του. Τον είχε καλμάρει το χειροκρότημα του κοινού. Είχε επανέλθει. Σήμερα βλέπει στον καθρέπτη τον άνθρωπο που έβλεπε πριν από τη 19η Νοεμβρίου του 2016. Το χόκεϊ παραμένει κομμάτι της ζωής του, η καθημερινότητά του, το καύσιμο που κινεί το μυαλό και το σώμα του.

Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Αυτό που ξέρω είναι ότι εξασφάλισα μια δεύτερη ευκαιρία ζωής

Λέτε τον δούμε ξανά σε αγώνα; Αρχικά, βέβαια, δείτε το αφιέρωμα του ESPN.

Photo credits: AP Photo/Chris Carlson