Σε ποια θέση θα έπαιζε ο Όμηρος αν ήταν ποδοσφαιριστής

Με αφορμή τη θεωρία συνωμοσίας για τον Αλεξάντερ Πούσκιν και το συνονόματό του, Δουμά, στο Oneman, ας μεταφερθεί ο χωροχρόνος σε ένα δωμάτιο εφήβου, ο οποίος θα αποκληθεί Ξενοφών, προς χάριν της ιστορίας, γύρω στο 1996.

Ο Ξενοφών, ξελογιασμένος από τα σπορ στην πιο αποτυπωτική διάστασή τους και όχι τόσο επί του πρακτέου, τυχερός ωστόσο να παίζει ανεξέλεγκτα στα παρκάκια, τα σχολεία και τις μπασκέτες της συνοικίας, ανεξαρτήτως καιρού, είχε φτιάξει το γραφείο του κατά τρόπο που να δίνει στη μελλοντική επιθυμία περίγραμμα ύπαρξης εκείνη τη στιγμή. Στο ένα άκρο, είχε τοποθετήσει μία μολυβοθήκη και το τέλος του γραφείου ήταν το ένα τέρμα. Στο άλλο είχε βάλει βιβλία και περιοδικά, τα οποία έπαιζαν δύο ρόλους.

Συμβόλιζαν το υποτυπώδες τέρμα απέναντι στη μολυβοθήκη και το τέλος του γραφείου, αλλά και το καλάθι. Ο Ξενοφών έπαιρνε δύο στυλό Bic, από τα οποία έβγαζε τη μελάνη. Και έπαιζε, δυνητικά, ποδοσφαιρικά ματς ή παιχνίδια μπάσκετ, τα οποία γίνονταν σε μεγάλα γήπεδα, ενώ προσπαθούσε, εκτός από την περιγραφή, να μιμείται και την ηχώ του κόσμου, έστω κι αν έμοιαζε περισσότερο με τη χροιά της φωνής του Ανδρέα Παπανδρέου.

Το 1996 δεν ήταν η μοναδική χρονιά που συνέβαινε αυτό. Γινόταν επί 7 ή 8 συναπτά έτη ώσπου ο Ξενοφών αποφάσισε να φτιάξει δύο ενδεκάδες από φιλοσόφους και να τις στήσει στο γήπεδο των ονείρων του, που ήταν το 'Άνφιλντ' ή το 'Σαντιάγκο Μπερναμπέου' ή το 'Μπομπονέρα' ή το 'Μαρακάνα' ή το 'Ολιμπίνσκι' και να παίξουν μεταξύ τους. Για να του δοθεί πόντος, δεν είχε καν δει το σκετσάκι των 'Μόντι Πάιθον'.

Τερματοφύλακας: Αλμπέρ Καμύ

Εδώ ακολουθείται η πεπατημένη. Ο Καμύ είχε παίξει όντως τερματοφύλακας. Είναι μόνος και έρημος και αναρωτιέται αν πρέπει να αυτοκτονήσει ή να φτιάξει καφέ. Ο ευφυής ήρωάς του στον 'Ξένο', φαινομενικά αδαής, φανερώνει αφιλτράριστα μία συναισθηματική αλήθεια, στην οποία όποιον χαρακτηρισμό και να δώσεις δεν παύει να είναι αλήθεια. Ένα ξέσπασμά του, ένα λάθος, τον οδηγεί στο δικαστήριο και εκεί φανερώνεται η στωικότητα του, που επικρατεί σε όλες τις συνθήκες. Η απάθεια ενώ το παιχνίδι παίζεται, ο φόβος του λάθους, η τεκμηρίωση του ίδιου ως μοιραίου προσώπου της ιστορίας.

Ομάδα: Μπορούσια Ντόρτμουντ.

Αισθητικό ισοδύναμο: Δημήτρης Ελευθερόπουλος.

Δεξιός μπακ: Όμηρος

Ακούς τις ιαχές του πολέμου και επιτίθεσαι από τα δεξιά, αλλά πρέπει να ρίχνεις μια ματιά και στα μετόπισθεν. Θυμάσαι τότε που ο Οδυσσέας άφησε τον Νέστορα τραυματία για να τρέξει και να ανακόψει τον αντίπαλο επιθετικό πριν παραβιάσει την εστία του. Άραγε, θα τηρούσες ποτέ το fair play ή θα πετούσες επιδεικτικά την μπάλα πλάγιο κοντά στη γραμμή του άουτ, για να ξεσηκώσεις τη μήνη τηρώντας εν είδει παρωδίας τους κανόνες.

Εσύ έσπασες το πόδι του Αχιλλέα σε εκείνο το ματς στο Ίλιον, ε;

Ομάδα: Αθλέτικ Μπιλμπάο.

Αισθητικό ισοδύναμο: Λιλιάν Τιράμ.

Δεξιός στόπερ: Λέων Ταλστόι

Του έβαλαν τον... ξυλοκόπο δίπλα, για να μπορεί να μπαίνει και να βγαίνει από το γήπεδο ατσαλάκωτος, χωρίς όμως να κρύβει τις ειδικές συνθήκες που περνάει όταν αμύνεται για την οικογενειακή ευτυχία του. Για εκείνον οι επιθετικοί και οι προωθημένοι μέσοι είναι υπερτιμημένοι, σαν τους 'γύπες' που όρμησαν να πάρουν τη θέση του Ιβάν Ίλιτς μετά το θάνατό του, αλλά έχουν ωραία κορίτσια με κορσέδες, παραγγελιά κατευθείαν του τσάρου Πέτρου του Πρώτου, για να χορέψουν σε καιρό ειρήνης.

"Χορέψετε, χορέψετε, σε λίγο θα έχουμε πόλεμο", φωνάζει ο Λέων, πριν αποσοβήσει με ένα σοφτ αλλά ακριβές τάκλιν τον κίνδυνο από την άμυνά του.

Ομάδα: Ερυθρός Αστέρας.

Αισθητικό ισοδύναμο: Λοράν Μπλαν.

Αριστερός στόπερ: Δάντης Αλιγκέρι

Δεν μπορείς να έχεις άμυνα χωρίς έναν Ιταλό στόπερ. Δεν μπορεί να έχεις άμυνα χωρίς έναν Ιταλό στόπερ που να έχει έφεση στην κωμωδία, το δράμα, που μπορεί να στείλει την ομάδα του στην Κόλαση, και την κάθαρση. Δεν μπορείς να έχεις άμυνα χωρίς κάποιον που θα φωνάξει στον αντίπαλο, "εσείς οι οποίοι εισέρχεσθε, εγκαταλείψατε πάσα ελπίδα".

Ομάδα: Γιουβέντους.

Αισθητικό ισοδύναμο: Μάρκο Ματεράτσι.

Αριστερός μπακ: Τομ Ρόμπινς

Διότι είναι φουλ μπακ-χαφ και μπορεί να ντριπλάρει σαν τον Ντενίλσον, πάνω στη γραμμή του πλαγίου άουτ. Αυτό το κράμα κακάο, μελιού και γάλακτος μοιάζει να συνεχίζει τη σπουδαία παράδοση των ακραίων αμυντικών από τη Λατινική Αμερική, έστω και από το βροχερό Σιάτλ. Δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορεί να κάνει με την μπάλα στα πόδια, εκτός από το να παίξει με το δεξί. Πάντα ανάποδος, όπως του έλεγε η μάνα του.

Ομάδα: Ιντεπεντιέντε.

Αισθητικό ισοδύναμο: Χουάν-Πάμπλο Σορίν.

Αμυντικός χαφ: Φρίντριχ Νίτσε

Βλέπεις αυτόν τον Ubermensch, στο κέντρο, να εμπνέει την ανωτερότητα και μετά γυρίζει προς το μέρος του κόσμου, που δεν πιστεύει πως αυτός ήταν η αφορμή για την αναγέννηση της καταστροφικής άριας φυλής, και κάνει τη γνωστή χειρονομία, όπως το αισθητικό ισοδύναμό του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994.

Ομάδα: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Αισθητικό ισοδύναμο: Στέφαν Έφενμπεργκ.

Επιτελικός μέσος: Φιόνταρ Ντασταγέφσκι

Διότι πρέπει να κοιτάζει μπροστά και πίσω, να ταλανίζεται στη διάσταση της δημιουργίας και να σπάει την πίεση με μία μοναδική πάσα, ανάμεσα στα πόδια των αντίπαλων μέσων, ώστε η ομάδα του να παίξει το τεχνητό οφσάιντ. Αλίμονό σου αν βρεθεί στο 90' δέκα μέτρα έξω από την περιοχή με την μπάλα στα πόδια και την ομάδα του να χάνει, θα σουτάρει με βία θέλοντας να την ξεφορτωθεί.

Και μετά, ενώ ουδείς το περιμένει, αφού για άλλη μία φορά τζόγαρε και έχασε, τα δύο εναπομείναντα λεπτά θα μοιάζουν με ένα αγωνιστικό τέταρτο έτσι όπως θα τρέχει προς το φοβισμένο αντίπαλό του για να του καταφέρει το τελικό πλήγμα. Στις καθυστερήσεις πήρε χάρη και γλίτωσε, αλλά το κόκκινο δεν ήρθε και η ομάδα του έφυγε με το βαθμό της ισοπαλίας από το γήπεδο.

Ομάδα: Ντεπορτίβο λα Κορούνια.

Αισθητικό ισοδύναμο: Νάντορ Χιντεγκούτι.

Δεξιός εξτρέμ: Τόμας Πίντσον

Θα θυμηθεί πώς έπαιζαν οι Ολλανδοί εξτρέμ και θα τρέχει σιγοσφυρίζοντας ένα τραγούδι της Ρόζας Εσκενάζυ, όπως έκανε στο 'Inherent Vice'. Θα ντριπλάρει σαν τον Μαρκ Όφερμαρς, θα κλωτσήσει το ρατσισμό σαν τον Έρικ Καντονά, θα σεντράρει σαν τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, θα αφήσει την μπάλα να περάσει, για να συνεχιστεί το ποδόσφαιρο να παίζεται λες και υπαγορεύεται από ένα μουσικό σάουντρακ με τη δυνατότητα να απαγγέλλει τα παγκόσμια νέα, σαν τον Πάολο Ρομπέρτο Φαλκάο, θα τσακωθεί με συμπαίκτη του σαν τον Λι Μπόγερ, με το ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο θα ελίσσεται σαν τον Γκαρίντσα, και θα εκτελέσει τον αντίπαλο όπως έκανε ο Μάξι Ροντρίγκες με το Μεξικό, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.

Ξέρει τη λογοτεχνία του ποδοσφαίρου στην ουσία του και παίζει με τα τεχνικά ζητήματα. Στα αποδυτήρια, οι δημοσιογράφοι δεν θα μπορούν να το βρουν, διότι δεν θα θέλει να δείξει το πρόσωπό του εκτός τερέν. Το μόνο που θα μείνει, θα είναι ο καπνός από το τσιγάρο, που θα πεταρίζει στο χώρο, σαν ένα πλάσμα που υπήρχε και θα υπάρχει, αλλά δεν είσαι σίγουρος αν υπάρχει τώρα.

Ομάδα: Λιντς Γιουνάιτεντ.

Αισθητικό ισοδύναμο: Γιόχαν Κρόιφ.

Δεκάρι: Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Δεν είναι η νίκη ή η ήττα που τον αφορά, διότι γιορτάζει και τις δύο με τον ίδιο τρόπο. Καμιά φορά σηκώνει την μπάλα για να βγάλει την κάθετη πάσα προς τον ακάλυπτο επιθετικό με την πλάτη του και αρκετές φορές έχει αποτύχει, γιορτάζοντάς το. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα όταν το κάνει, για αυτό χαμογελάει με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά. Όταν τον τσιγκλάνε, όμως, μπορεί να αμολήσει καμιά κουτουλιά, βιώνοντας, λες και βρίσκεται σε μία διαρκή μέρα της Μαρμότας, το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Βαθύς γνώστης του ποδοσφαίρου, ξέρει ακριβώς μέχρι ποια ηλικία έπαιζε ο Στάνλεϊ Μάθιους, τι έκανε στο αεροδρόμιο πριν τον αρπάξει η Ρεάλ Μαδρίτης ο Αλφρέντο ντι Στέφανο και πότε ακριβώς και με ποιον τρόπο έβαλε το γκολ του ο Φαουστίνο Ασπρίγια. Κάποτε του έκλεψαν τη φανέλα και, φορώντας ένα αυτοσχέδιο μπλουζάκι από φλούδες μπανάνας έκανε χατ τρικ και οδήγησε την ομάδα του σε μία περιφανή νίκη. Με τη χαίτη να ανεμίζει και τη Μερσέδες Σόσα να ακούγεται στο βάθος, μιλάει στο χορτάρι και γεννάει μπάλες ποδοσφαίρου.

Ομάδα: Γκέτεμποργκ.

Αισθητικό ισοδύναμο: Τεόφιλο Κουμπίγιας.

Αριστερός εξτρέμ: Εντουάρντο Γκαλεάνο

Περιμένει μόνο μία πάσα. Με μία πάσα κρίνει όλο το ματς και το κάνει μόνο δύο φορές. Με μία πάσα είναι τρισευτυχισμένος, διότι έζησε την ιστορία μίας ποδοσφαιρικής αγάπης, στην οποία μόνο το τέλος έχει σημασία. Στέκεται στην αριστερή πλευρά και παρατηρεί τους συμπαίκτες του, μένοντας ενεός με τις δυνατότητές τους. Δεν τον νοιάζει το αποτέλεσμα, αλλά το ανάποδο ψαλιδάκι και το σομπρέρο. Μα μόλις πάρει την μπάλα ελίσσεται σαν σκιέρ, με έναν αυτοσχέδιο χορό που ταιριάζει απολύτως στην κίνηση του Γκουανταναμέρα.

Τα παιδιά στο σπίτι χορεύουν ακριβώς με τον ίδιο ρυθμό και οι αφίσες με τους δύο Αλμπέρτο, τον Σκαρόνε και τον Σκιαφίνο, τον Όμαρ Σίβορι, τον Τζάλμα Σάντος, τον Άνχελ Λαμπρούνα και τον Ομπντούλιο Βαρέλα ζωντανεύουν, γελώντας τρανταχτά, βγάζοντας όλο το Μοντεβιδέο στους δρόμους. Τα χαχανητά φτάνουν μέχρι το λιμάνι και απέναντι, στη Μαρ ντελ Πλάτα, στήνεται γιορτή.

Ομάδα: Ρίβερ Πλέιτ.

Αισθητικό ισοδύναμο: Τζαλμίνια.

Σέντερ φορ: Φραντς Κάφκα

Σκοράρει τόσο συχνά απέναντι σε αμυντικούς πανέτοιμους και προετοιμασμένους ψυχολογικά, ή εν πάση περιπτώσει έτσι νομίζουν. Τους στέλνει να ψάχνουν στα τρίσβαθα της ψυχής τους, για να αναζητήσουν το λάθος που έκαναν, και, αντί για τη λύτρωση, ανταμώνουν με έναν εφιάλτη ο οποίος αποτυπώνεται στα 582 γκολ σε 397 ματς που έχει παίξει.

Δεν είναι γρήγορος, αλλά με τους αμυντικούς αποκαμωμένους, ξέρει πώς να βάζει το σώμα του για να τους δώσει το σπρώξιμο και να πάρει άλλη μία νίκη, την οποία θα αφιερώσει στην αγαπημένη του Μιλένα.

Ομάδα: Βαλένθια.

Αισθητικό ισοδύναμο: Φίλιπο Ιντσάγκι.

Προπονητής: Τζέιμς Τζόις

Δεν θα τους πει μόνο τι ακριβώς έκαναν στο ματς, αλλά πώς αισθανόντουσαν. Δεν μιλάει με τα λεπτά του παιχνιδιού, αλλά με τους δείκτες του ρολογιού. Θα κάνει λογοπαίγνια και θα οι παρομοιώσεις του θα αφορούν σε κάτι που είδε στο δρόμο ή άκουσε, μία κηδεία, μία μοιχεία. Έτσι θα εξηγήσει, χωρίς καν να αρθρώσει τη λέξη μάταιο, το σωστό σχηματισμό για περισσότερες τελικές προσπάθειες και την είσοδο της ομάδας του στην ποδοσφαιρική μυθολογία.

Προηγούμενη ομάδα: Άγιαξ.

Αισθητικό ισοδύναμο: Τζάκι Τσάρλτον.

Βοηθοί προπονητές: Ευριπίδης, Αισχύλος, Σοφοκλής. Διότι κάποιος πρέπει να ανακουφίσει τον παίκτη που έπαιξε ρήξη πρόσθιου χιαστού ενώ ήταν σε δαιμονιώδη φόρμα, κόβοντάς του το πόδι.

Αναπληρωματικοί: Τερματοφύλακες: Έντγκαρ Άλαν Πόε, Μολιέρος. Αμυντικοί: Τζον Στάϊνμπεκ, Μ. Καραγάτσης, Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε. Μέσοι: Αίσωπος, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Επιθετικοί: Μιγκέλ ντε Θερβάντες, Όσκαρ Γουάιλντ.

Πρόεδρος: Πλάτωνας

Έχει εξαιρετική αίσθηση του ποδοσφαίρου, αλλά δεν έχει παίξει ποτέ. Το αγαπάει, όμως, απροσδιόριστα, τη λαϊκή υφή, το πνεύμα του, τη θρησκευτική προσήλωση στον έναν Θεό. Πώς πείστηκε να πάρει τον Όμηρο στην ομάδα του, ουδείς ξέρει.