Ο Λούκα Μόντριτς παίρνει με το σπαθί του τα λάφυρα του πολέμου

Ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα, πλην των Μέσι και Ρονάλντο, ήταν ο Κακά το 2007. Ο επόμενος ήταν ο Λούκα Μόντριτς, το 2018. Ο Κροάτης εξαργύρωσε το σπουδαίο του Μουντιάλ στα γήπεδα της Ρωσίας και τις εμφανίσεις του που έστειλαν την Κροατία στον τελικό και συγκινημένος δήλωσε ότι " τα συναισθήματα για την κατάκτηση δεν περιγράφονται".

Αυτό που σίγουρα είναι ακόμα πιο δύσκολο να περιγραφεί είναι η ζωή του Μόντριτς. Το πώς έχει φτάσει εδώ.

Πώς να μεγαλώνεις μαζί με τον πόλεμο

Στις 18 Δεκεμβρίου του 1991, εν μέσω του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, ο Λούκα Μόντριτς, κάτοικος του Μόντριτσι, εκτελέστηκε από πυρά Σέρβων ανταρτών, μαζί με πέντε μεγαλύτερους σε ηλικία πολίτες. Το μέρος αυτό δεν επελέγη τυχαία για τις δολοφονίες. Ήταν εκείνο που ένωνε τη Σερβία με την Κροατία και οι Σέρβοι εθνικιστές ήθελαν να κόψουν κάθε σύνδεση. Μετά τη σύλληψη του Μόντριτς, έκαψαν το σπίτι του. Αυτό στο οποίο έμενε με το γιο του, μηχανικό αεροπλάνων και πρώην ποδοσφαιριστή και τη νύφη του, υπάλληλο σε βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας. O παππούς Λούκα ουσιαστικά μεγάλωσε τα παιδιά του ζευγαριού, που δούλευε νυχθημερόν για να καλύψει τα έξοδα.

Όταν ο νυν σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου είδε να εκτελείται ο παππούς του και να καίγεται το σπίτι τους, ήταν μόλις 6 χρόνων. Ο πατέρας του πήρε την οικογένεια και έφυγαν για να σωθούν.

Η οικογένεια του βρήκε καταφύγιο σε ένα ξενοδοχείο του Κολοβάρε. Δεν είχαν ρεύμα, ούτε τρεχούμενο νερό, αλλά είχαν βόμβες και σφαίρες. Ο Λούκα θυμάται τους γονείς του να του λένε να προσέχει που πατάει, γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να πατήσει κάποια νάρκη.

Αυτό δεν τον σταμάτησε από το να κλωτσά την μπάλα του, γύρω από το ξενοδοχείο. Χρόνια μετά, είπε σε κροατική ιστοσελίδα, “φυσικά και θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τι ζήσαμε. Αλλά δεν είναι πράγματα που θες να θυμάσαι. Προτιμώ να λέω πως όταν είσαι παιδί δεν σκέφτεσαι τον πόλεμο και τα προβλήματα. Από την ημέρα που φτάσαμε στο πρώτο ξενοδοχείο, έκανα φίλους, τους οποίους έχω μέχρι σήμερα. Ήταν επίσης παιδιά οικογενειών που είχαν εκδιωχθεί. Μαζί παίζαμε ποδόσφαιρο”.

Η πρώτη του ομάδα

Στην πρώτη του ομάδα θυμούνται ένα κοντό, ασθενικό παιδί. "Μπορούσες ωστόσο, να δεις στα μάτια του ότι είχε ήδη αποφασίσει να τα καταφέρει”, είχε αποκαλύψει ο πρόεδρος της NK Zadar πριν καταλήξει “βέβαια, κανείς δεν είχε φανταστεί το πού θα φτάσει”.

Κάπου εκεί έβαλε το χεράκι της και η τύχη. Ο Τόμισλαβ Μπάσιτς καθοδήγησε τον 'μικροσκοπικό Λούκα' όταν χρειάστηκε να αποδείξει πως αξίζει μια ευκαιρία. “Κάθε μέρα φοβόμασταν για τη ζωή μας. Αυτό θυμάμαι περισσότερο από εκείνη την περίοδο. Κάθε ημέρα έπεφταν εκατοντάδες βόμβες, πυροβολισμοί και όλοι τρέχαμε στα καταφύγια. Για όλους μας το ποδόσφαιρο ήταν διέξοδος. Τα παιδιά μας συγκέντρωναν το ενδιαφέρον πολλών άλλων ομάδων. Όχι όμως, ο Λούκα. Δεν είχε μεγάλη ζήτηση, γιατί όλοι στέκονταν στο πόσο μικροσκοπικός ήταν”.

Η Χάιντουκ ήταν η ομάδα που έκρινε ότι δεν είχε κάτι να χάσει και τον ζήτησε. Με πολύ κόπο, ο πατέρας του μάζεψε χρήματα για να τον στείλει σε τουρνουά στην Ιταλία. Επειδή δεν έφταναν τα λεφτά για επικαλαμίδες, του τις έφτιαξε ο ίδιος, από ξύλο!

Με το τέλος του πολέμου, η οικογένεια του μετακινήθηκε στο Ζαντάρ για να βοηθήσει τον Λούκα να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Χώρεσαν σε ένα διαμέρισμα με δύο δωμάτια. Στήριξαν το παιδί, που την ίδια ώρα αντιμετωπιζόταν από τους αντιπάλους του με τον πλέον σκληρό τρόπο. “Θυμάμαι σε ένα τουρνουά, υπήρχαν καθαρά χτυπήματα, αλλά ο διαιτητής αδιαφορούσε. Κατάλαβα πως όποιος επιβιώσει από αυτήν τη διαδικασία, θα μπορεί να αγωνιστεί παντού”.

Ποιον είπατε αόρατο;

(AP Photo)

Αόρατο τον χαρακτήρισε ο πρόεδρος της Ντιναμό Ζάγκρεμπ το 1996, ο οποίος είχε δώσει εντολή να τον παρακολουθούν στενά, πριν του δώσει και το πρώτο του συμβόλαιο, το 2000. Ήταν 15. Η συνέχεια γνωστή. Έγινε διεθνής σε όλες τις μικρές εθνικές, το 2008 πήγε στην Τότεναμ χωρίς να ξέρει αγγλικά και το 2012 πήρε μεταγραφή για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Στο μεσοδιάστημα, παντρεύτηκε και απέκτησε τρία παιδιά. Μια χαρά ζωή για το αόρατο παιδί από μια κουκίδα της Κροατίας.

“Ο πόλεμος με έκανε πιο δυνατό. Όσα περάσαμε με την οικογένεια μου, με έκαναν πιο δυνατό. Μόνο που δεν θέλω να σέρνω αυτές τις εικόνες και τις εμπειρίες, για πάντα μαζί μου. Όπως και δεν θέλω να τις ξεχάσω, γιατί με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Με έκαναν να πιστεύω στον εαυτό μου. Να είμαι βέβαιος πως θα ανταποκριθώ σε κάθε πρόκληση. Ξεκίνησα από το μηδέν έως εδώ που είμαι τώρα", δήλωνε ο Μόντριτς μήνες χρόνια πριν την κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας.

(κεντρική φωτογραφία: AP Images/Petr David Josek)