Λίβερπουλ - Γουλβς: Η επιτομή της ματαιότητας την 38η αγωνιστική της Premier League

Λες και γίνεται live η πορεία προς το συναισθηματικό ράκος για την κατάκτηση της Premier League. Για έναν φίλαθλο που προετοιμάζεται χωρίς αισιοδοξία για ένα σενάριο το οποίο φαίνεται απίθανο να επιτευχθεί, όσο τα λεπτά διαβαίνουν το φαινομενικά αληθινό χώρο τη μία και μοναδική φορά της χρονικής ύπαρξής τους τόσο το κεφάλι ζαλίζεται από τις πιθανότητες για το πρωτάθλημα.

Ο αναγνώστης θα πρέπει να ξέρει ότι βρισκόμαστε τώρα περίπου ένα τέταρτο πριν την έναρξη της 38ης αγωνιστικής, με τη Μάντσεστερ Σίτι να φιλοξενείται στο όμορφο Μπράιτον και τη Λίβερπουλ να παίζει με τους Γουλβς. Θα πρέπει, επίσης, να αναγνωρίζει ότι υπό ένα οπτικό πρίσμα αυτή είναι μία πραγματικά συναρπαστική σκηνή. Περικλείει μέσα της, εκτός της αγωνίας του ποδοσφαίρου, την πρώτη φορά που ο πληκτρολόγος βρίσκεται σε αυτήν τη θέση.

Την οποία ήδη από την αρχή επιζητούσε, εφόσον αναγνώρισε ότι η σεζόν δεν θα ήταν χαμένη, παρατηρώντας ένα ξεκίνημα που θα του επέτρεπε να συντηρήσει την καλή και παραισθησιογόνο ελπίδα τουλάχιστον σε κάποιο μέρος του λήγοντα της σεζόν.

Παρά ταύτα, ο πληκτρολόγος θα αντιμετώπιζε με εύγλωττη χαρά το ενδεχόμενο να φτάνει η Λίβερπουλ να διεκδικεί τον τίτλο σε λίγο περισσότερη από 1,5 ώρα ποδοσφαίρου. Ακόμα κι αν δεν εξαρτάται από εκείνη να τον πάρει, διότι πρέπει να μη νικήσει η Μάντσεστερ Σίτι, αυτό ήταν ένα φανταστικό σενάριο στις αρχές της σεζόν, ας πούμε στο πρώτο τέταρτό της, συμπεριλαμβανομένης της Boxing Day, κατά την οποία φάνηκε κρυστάλλινα ότι η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ θα ήταν διεκδικήτρια.

Το καταθλιπτικό μέρος της προσωπικότητας του φιλάθλου αναγνωρίζει ότι πολλά χειρότερα πράγματα θα μπορούσε να έχουν συμβεί ως εδώ. Γκάφες, πρόσωπα μοιραία, το ‘Άνφιλντ’ ως χώρος εξομολόγησης, ένας ναός μετάνοιας και συγχώρεσης. Εδώ που τα λέμε, παρά την ευκρίνεια της εικόνας, το γεγονός ότι για τους ‘reds’ αυτό είναι το προτελευταίο ματς της χρονιάς, αφού έχουν τον τελικό του Champions League απέναντι στην Τότεναμ την 1η Ιουνίου, μπορεί να συμβούν από εδώ και πέρα πολλά.

Φαντάσου να μη νικήσει η Μάντσεστερ Σίτι την Μπράιτον και να μην καταφέρουν οι ποδοσφαιριστές της πιο επιτυχημένης δεύτερης ομάδας του πρωταθλήματος στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου να μην επικρατήσουν των ‘Γουλβς’. Το καταρράκωμα θα αποκτούσε μία ολότελα διαφορετική έννοια, ή αυτή που ήδη γνωρίζουμε θα ήταν δυνατόν να προστεθεί δίπλα στα πλάσματα της φαντασίας του Ραμπελαί, τον Γαργαντούα και τον Ρατατούη.

Η αγωνιστική σε όλα τα γήπεδα άρχισε. Οι ποδοσφαιρικές παμπ, αυτήν την ηλιόλουστη μέρα, είναι γεμάτες. Κι ο Έρικ Ντάιερ άνοιξε το σκορ για λογαριασμό της Τότεναμ στο ματς με την Έβερτον. Γνώρισα ένα 13χρονο παιδί χθες, τον Αντώνη, ο οποίος υποστηρίζει την Τότεναμ και αγαπημένοι προπονητές του είναι ο Ποτσετίνο, ο Γκουαρντιόλα και ο Κλοπ. Ο Αντώνης παίζει μπάλα, συνήθως αμυντικός μέσος, μερικές φορές και δεξιός χαφ.

Ο Αντώνης υποστηρίζει την ΑΕΚ και η τούρτα-έκπληξη είχε το σήμα της ομάδας. Η μητέρα του, που διέβλεπε το χειρότερο σενάριο, προσπάθησε να τον κάνει να σβήσει τα κεράκια πριν τον τελικό του Κυπέλλου. Ας είναι. Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο με λύπες, όπως όλα τα σπορ. Όποιον κι αν υποστηρίζεις, αποκλείεται να γλιτώσεις.

Φτάσαμε κιόλας στο 10’, πάει να πει ότι το πρώτο ένατο συμπληρώθηκε. Ο πληκτρολόγος μπροστά στο λάπτοπ του πατάει το enter, ανοίγει ιστοσελίδες που μεταδίδουν ζωντανά, προσπαθεί να επισπεύσει τα γκολ, φαντάζεται πως έχει συμβεί κάτι για το οποίο πρόκειται να ενημερωθεί εντός ολίγου, απλώς χρειάζεται να απαντήσει ένα κουμπί.

Αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να φωτογραφηθεί μέσα μας. Μία στιγμή στην αθλητική αιωνιότητα, μέσα από τις επιταγές του διαδικτύου. Πέρασαν 29 χρόνια για να δει κάποιος τη Λίβερπουλ στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα την τελευταία αγωνιστική, έστω και κατά τη διάρκειά της. Το γκολ του Σαντιό Μανέ ανανεώνει τους πίνακες των ιστοσελίδων και φέρνει τους ‘reds’ πρώτους, με 97 βαθμούς. Η εικόνα έγινε screenshot.

Κάτι περίεργο συνέβη για ένα λεπτό. Στατιστικά, δεν ήταν πιθανόν να προηγούνται η Λίβερπουλ και η Μπράιτον την ίδια στιγμή. Αναρωτιέμαι, πολλά ναυτικά μίλια μακριά, πώς πρέπει να αισθάνθηκαν στο ‘Άνφιλντ’, όχι με το 1-0 της Μπράιτον με τον Μάρεϊ, αυτό, κοιτάζοντας λες και υπνωτίστηκα την οθόνη μπορώ να το αναγνωρίσω, αλλά με την ισοφάριση του Σέρχιο Αγκουέρο αμέσως μετά. Ποιο είναι το αισθητικό ισοδύναμο;

Μόνο στις ραγδαίες αστραπιαίες εναλλαγές στον έρωτα θα μπορούσε να βρεθεί. Και, βέβαια, το 0-0 είναι καλύτερο από το 1-1. Διότι στη ‘λευκή’ ισοπαλία’ η καλύτερη ομάδα από τις δύο που παίζουν δεν είχε βάλει γκολ και αυτό σημαίνει ότι δεν είχε βρει τον τρόπο. Τώρα, με το 1-1, η Μάντσεστερ Σίτι έχει καταφέρει να ξεκλειδώσει την άμυνα της Μπράιτον, ίσως επιδοθεί πλέον σε ένα ξέσπασμα που θα ‘καθαρίσει’ οριστικά τον τίτλο, πριν καν βγει το ημίχρονο.

Πόσο κράτησε όλο αυτό; Ένα δεκάλεπτο; Κι ενώ η βαθμολογία παραμένει παγιωμένη από το 17’, αισθάνεσαι το αποθαρρυντικό μήνυμα που αποπνέει η ισοφάριση του Κουν, ο οποίος πρέπει να βρίσκεται στο τοπ 5 των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στην ιστορία της Σίτι.

Το γκολ του το 2012, άλλωστε, της χάρισε το πρωτάθλημα μετά από 44 χρόνια. Ο Κουν δεν είναι απλώς επιθετικός. Είναι μήνυμα. Το οποίο στο 38’ έλαβε ο Αμερίκ Λαπόρτ. Δόξα τω Θεώ για το screenshot. Θα υπάρχει κάτι να θυμόμαστε. Κάτι που κράτησε ακριβώς ένα εικοσάλεπτο.

Δεν θα έπρεπε να προξενεί έκπληξη η έλλειψη αγωνίας, ούτε το ότι από την εξέλιξη των λέξεων αντιλαμβάνεται κάποιος ότι η στωικότητα ξεχειλίζει ενώ ένα γκολ θα αρκούσε. Ίσως το πιο σημαντικό για να γίνει κατανοητή μία τέτοια κατάσταση είναι η στατιστική της ίδιας της ζωής.

Πώς αντανακλώνται περιστατικά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της καθημερινότητας, περιμένοντας κάτι ξεχωριστό επαγγελματικά και προσωπικά, το οποίο γίνεται να διαφανεί, να κρατήσει την αύρα του για λίγο και έπειτα να αποδειχθεί έκλαμψη.

Θα ήταν παράδοξο να λάνθανε της περίπτωσης ο συναισθηματικός κόσμος, σε μία τέτοια περίπτωση. Η εξαίρεση είναι κανόνας να μη συμβαίνει όταν την επιζητάς, αλλιώς θα έχανε το γνωστό όσο και άγνωστο ενδυματολογικό στυλ της.

Ακόμα και η τελευταία ευκαιρία της Μπράιτον δεν είναι ικανή να αντιστρέψη το μίζερο πάγιο που πρόκειται οσονούπω να πληρωθεί.

Ημίχρονο.

Μπορεί να διαισθανθήκατε την παύση, η οποία προέκυψε από την αίσθηση της διαπραγμάτευσης. Πώς αισθάνεσαι, είναι αβέβαιον. Αν Μάρτη έλεγαν ότι η Λίβερπουλ θα προηγούνταν 1-0 των Γουλβς και η Σίτι θα ήταν στο 2-1 με την Μπράιτον εκτός, σε ματς που με ένα γκολ το πρωτάθλημα θα άλλαζε χέρια, ακόμα και η ίδια η υπογραφή για την αποδοχή της συμφωνίας θα χαμογελούσε. Τι είναι καλύτερο, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Όλη αυτή η περιπέτεια, η αγωνία, ακόμα και η ελπίδα που, πάσχοντας από ρήξη μηνίσκου και στα δύο γόνατά της, δεν παύει να υπάρχει, να βγάζει σε αυτό το σημείο, είναι εξαίσιο για τη συνέχεια της ιστορίας. Ο Ποτσετίνο να κλαίει, ο Κλοπ να παροτρύνει, ο Πεπ να χρησιμοποιεί όλους τους παίκτες του λες και είναι εκείνος που κρατάει τις κλωστές από το ποδοσφαιρικό κουκλοθέατρο.

Όμως, ο ενθουσιασμός δεν είναι κάτι άλλο από ένα πολύχρωμο μπαλόνι, το οποίο γητεύει τα μικρά παιδιά. Όταν το μπαλόνι εκτίθεται όχι μόνο στη φύση αλλά και στο ανθρώπινο δάχτυλο ή την προέκτασή του, όπως μία καρφίτσα, ξεφουσκώνει ακαριαία, ενώ στα ντουζένια του έμοιαζε με αθάνατη εικόνα.

Το δεύτερο ημίχρονο, που θα έπρεπε να είναι το πιο σημαντικό, δεν μπορεί να διατηρήσει τη συγκίνηση. Από το πρώτο είχε διαφανεί (αρκεί να πιστέψετε ότι όλα τα παραπάνω γράφτηκαν σε αληθινό χρόνο, ώστε να δημιουργηθεί το ψηφιδωτό της συναισθηματικής φύσης) ότι το δράμα θα κρατούσε ένα διάστημα το οποίο ναι μεν θα ήταν αξιομνημόνευτο, αλλά δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί όσο θα περιμέναμε.

Το γκολ του Ριγιάντ Μαχρέζ στο 63’ έβαλε τέλος σε αυτήν τη γιορτή. Στο Λίβερπουλ πολλά ραδιόφωνα έκλεισαν και στο ‘Άνφιλντ’ η παραμονή του 1-0, πεισματικά, έδειχνε απλώς ότι το ίδιο το σκορ είχε βρεθεί στην ψυχολογική γείωση.

Δεν είναι άσχημη μισή ώρα παιχνιδιού με τη Λίβερπουλ να βρίσκεται πρώτη στη βαθμολογία, αλλά πάλι φαντάσου να μας έδειχναν την ιστορία της Σταχτοπούτας με τον πρίγκιπα στο πρώτο τέταρτο και το παραμύθι να έκλεινε με τη διανομή της περιουσίας τους στο δικηγορικό γραφείο που έβγαλαν το διαζύγιό τους.

Η Σίτι έβαλε και τέταρτο, με τον Ιλκάι Γκουντογκάν στο 72’, μία αδιάφορη εξέλιξη, η οποία απλώς αναδείκνυε τη δυναμική της και την αριστεία της, για τη θαυμαστή διαχείριση του δικού της προβαδίσματος. Δικαίως μπορεί να πανηγυρίζει το έκτο πρωτάθλημά της και πρώτο back2back στην ιστορία της.

Η Λίβερπουλ, από την άλλη, με το δεύτερο γκολ, επίσης από τον Μανέ στο 81’ ήρθε να συμβολίσει τη συνέχεια της ζωής, να δώσει το αντίδοτο στην τσουκνίδα της μιζέριας, σε αυτό το σφίξιμο που είναι σαν hangover, όταν νιώθεις πως ό,τι ακούς είναι βλακείες και ότι όλα είναι μάταια διότι όλοι μας κάποτε θα πεθάνουμε. Ας μην προσβληθεί ο ευέξαπτος αναγνώστης από τη μεταφορά, είναι ένα μικροσκοπικό μέρος, μόνο, αυτής της αλήθειας.

Το γκολ του Σενεγαλέζου συμβολίζει ότι απομένει ακόμα ένα παιχνίδι, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε θρίαμβο ή και τραγωδία. Επίσης, ότι τελειώνει μία υπέροχη χρονιά η οποία, προϊόντος του χρόνου, θα δύναται να καταστει από ωραία ανάμνηση μέχρι και σημείο κατανόησης. Η Λίβερπουλ βάζει το 3 μπροστά στον αριθμό χρόνων που θα χρειαστεί να περιμένει για να πάρει το πρωτάθλημα.

Κι όσο ντροπιαστικό είναι αυτό, άλλο τόσο και παραμένει ασήμαντο. Οι τίτλοι είναι γύρω στο νούμερο 6 του τοπ 10 των λόγων που υποστηρίζεις αυτήν την ομάδα. Υπάρχουν τόσα καλούδια που περιβάλλουν το μύθο της, που όποιος έχει προτιμήσει κάποιο άλλο κλαμπ θα ήταν δύσκολο να καταλάβει. Είναι το κρησφύγετο από όλα αυτά τα αρσενικά κλισέ περί νίκης, έστω και σε έναν ανεπαίσθητο βαθμό.

Και πάλι, αν η Σίτι δεν ισοφάριζε το γκολ του Μάρεϊ αμέσως...

Ουδείς ξέρει.

Τελικό.

Photo credits: AP Photo/Dave Thompson