1994, Τελ Αβίβ: Ιστορίες για αγρίους (VIDEO+PHOTOS)

Από το 1994 και το Τελ Αβίβ μέχρι το αποψινό στο ΣΕΦ, μετράμε αισίως 9 ευρωπαϊκούς "εμφύλιος" ανάμεσα στους "αιώνιους". Γιώργος Συρίγος, Παντελής Βλαχόπουλος, Τάσος Μαγουλάς, Σπύρος Καβαλιεράτος, Νίκος Γιαννόπουλος και Γιάννης Ζωιτός θυμούνται και γράφουν για τη μέρα που άρχισαν όλα...

CONTRA.GR

10 ΑΠΡ 2014

Ο Γιώργος Συρίγος γράφει για τον τυφώνα μίσους και προκατάληψης

H αρχή είχε γίνει έξι χρόνια νωρίτερα. Στη Γάνδη, στο πρώτο ελληνικό φάιναλ φορ της σύγχρονης ιστορίας, με τον Άρη του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλίππου, του Ιωαννίδη και των άλλων παιδιών. Ήμουν μόλις 12 και μερικών μηνών και το ταξίδι είχε έρθει ως γλυκιά επιβράβευση απ' τον συχωρεμένο τον πατέρα μου για το πρώτο δίπλωμα αγγλικών που είχα πάρει εκείνο τον καιρό. Εκείνος ασχολιόταν με τα της μετάδοσης και της παραγωγής κι εγώ έπαιζα κυνηγητό με έναν χαμογελαστό και το ίδιο ζωηρό με μένα μαυράκο στους διαδρόμους του Φλάντερς Έξπο. Ήταν μισό κεφάλι πιο κοντός και αισθητά πιο λεπτός. Θα 'ναι, έλεγα μέσα μου, δύο, άντε τρία, χρόνια πιο μικρός.

Την τελευταία μέρα, η Μιλάνο, που στον ημιτελικό είχε αποκλείσει τον Άρη, νίκησε και την Μακάμπι, κατακτώντας το δεύτερο σερί της τρόπαιο. Ψιλά γράμματα για μας. Με το που σφύριξε λήξη στο παρκέ ξανάρχισε το κυνηγητό. Κι ας επικρατούσε πλέον στους διαδρόμους ένα δυσνόητο για μας σκηνικό, με ανθρώπους σε κατάσταση ευφορίας να περιφέρονται διαρκώς. Κάποια στιγμή, άνοιξε μια πόρτα και το πρόσωπο του φιλαράκου μου φωτίστηκε. Με το που άκουσα το "papa" που ξεστόμισε πριν χαθεί στην αγκαλιά του επιβλητικού άνδρα που μόλις είχε εμφανιστεί, έχασα τη γη κάτω απ' το πόδια μου. Ο Μπομπ Μάκαντου στεκόταν μισό μέτρο από μένα, με ένα κύπελλο στο ένα χέρι και τον μικρό στο άλλο να έχει φτάσει μέχρι το ταβάνι. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε λίγο μετά απ' την περήφανη μητέρα του: "Ο φίλος σου είναι μόλις πέντε χρονών".

Το 1994, η εποχή της αθωότητας είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Μαθητευόμενος δημοσιογράφος πλέον, στο Τρίποντο και στην Ελευθεροτυπία, το σκηνικό ενόψει του φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ είχε σίγουρα την πλάκα του (στα 18, ήμουν ο τελευταίος που θα πρότεινε κανείς για Όσκαρ συνέπειας και ωριμότητας), όμως το πρίσμα μέσα απ' το οποίο θα έβλεπα έπειτα από λίγα χρόνια τα πράγματα είχε ήδη αρχίσει να δημιουργείται.

Αυτή τη φορά κανείς δεν έπαιξε τον ρόλο του γιου του Μάκαντου, όπως το ανέμελο '88 στο Βέλγιο. Προφανώς γιατί εγώ ο ίδιος είχα απομακρυνθεί απ' την εποχή του κυνηγητού. Οδηγούσα ήδη αυτοκίνητο, τα λαπ τοπ είχαν, αν θυμάμαι καλά, μόλις κάνει την εμφάνισή τους στην ζωή μας και ήταν βέβαιο ότι απ' το να γνωρίσω άλλον ένα τρελαμένο (σαν κι εμένα) έφηβο, προτιμούσα να κεράσω καμιά πιτσιρίκα ένα-δυο ποτά.

Τι έμεινε λοιπόν απ' το Τελ Αβίβ; Αυτός ο τυφώνας μίσους και προκατάληψης ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων, οι χαμένες βολές του Ζάρκο και βέβαια το τρίποντο του Τόμπσον. Τι άλλαξε το Τελ Αβίβ; Σταδιακά, τα πάντα. Μέχρι τότε, θα μπορούσα υπό συνθήκες να ταυτιστώ, έστω για τον χαβαλέ και την έξαψη της στιγμής, με τον τρελαμένο οπαδό που ανάβει ξαφνικά το καπνογόνο και αρχίζει να ψέλνει... τα 12 Ευαγγέλια, σε μία ειδική διασκευή, αφιερωμένη στον "αιώνιο" εχθρό. Μετά το Τελ Αβίβ δεν είχε πλάκα.

Για την ακρίβεια, δεν είχε καθόλου πλάκα. Σε έναν μεγάλο βαθμό γιατί τρία χρόνια νωρίτερα, εκείνη την μαύρη 13η Γενάρη του 1991, είχα χάσει τον κολλητό μου. Αντί να πάμε να παίξουμε μπάσκετ στο γνωστό μας στέκι, στου Παρασκευά στην Καστέλα, μαζί με τον Αλέξανδρο και τον τρίτο Γιώργο της παρέας, ο Γιώργος Παναγιώτου πήρε την απόφαση να πάει στη Νέα Φιλαδέλφεια για να δει το ΑΕΚ-Ολυμπιακός. Την εικόνα της τρυπημένης από την μοιραία φωτοβολίδα και γεμάτης αίματα μπλούζας του, που μου έδειξαν δυο μέρες αργότερα η μάνα του και η αδελφή του, δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Βάζοντας λοιπόν τώρα με ψυχραιμία τα κομμάτια το ένα δίπλα στο άλλο, είναι προφανές ότι το '94 η διαδικασία "απογαλακτισμού" μου είχε ήδη ξεκινήσει και το Τελ Αβίβ την επιτάχυνε. Απλώς τότε ακόμα δεν το είχα καταλάβει εγώ...

Ο Παντελής Βλαχόπουλος θυμάται το μυστικό του "Ξανθού"

Στις 9 Μαΐου του 2012, ο προπονητής της ομάδας του Ολυμπιακού στο Τελ Αβίβ, Γιάννης Ιωαννίδης, είχε προβεί σε αποκαλύψεις σε συνέντευξή του στο Contra.gr. Μία από αυτές ήταν τι έγινε μετά το τέλος της "αιώνιας" αναμέτρησης του 1994. Πρωταγωνιστής ο Ρόι Τάρπλει! "Ήταν ο καλύτερος Αμερικανός στην ιστορία του Ολυμπιακού", είχε τονίσει. Μετά το τέλος τους ματς, όμως, δεν μπορούσε να τον κάνει καλά.

Ο Αμερικάνος σέντερ από την ένταση (;) του παιχνιδιού είχε αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. "Όλα τα άσχημα τον έπιασαν όταν κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό, το ίδιο βράδυ. Ήταν το στρες, ήταν η πίεση, ήταν η απεξάρτηση από τα ναρκωτικά και το ποτό, όλα μαζί. Ο Τάρπλει έμοιαζε σαν ένα θηρίο και κανείς από την αποστολή δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν το είχαμε συναντήσει ξανά", ήταν η εξομολόγηση του "Ξανθού". Θυμάμαι την ένταση του Γιάννη Ιωαννίδη όταν περιέγραφε το περιστατικό. Δεν ήθελε να μαθευτεί ότι ο καλύτερος παίκτης του είχε "τρελαθεί" λίγες ώρες πριν από τον τελικό με τη Μπανταλόνα. Τελικώς ο θηριώδης (2.11) παίκτης κοιμήθηκε αργά το πρωί. Οι Ισπανοί αντίπαλοι του τελικού δεν έμαθαν ποτέ το μυστικό του Ολυμπιακού, όμως, ο Ρόι Τάρπλει ήταν σαφώς επηρεασμένος.

Ο Νίκος Γιαννόπουλος για την επεισοδιακή αρχή μίας φιλίας...

Εκείνος ο Απρίλης του 1994 ήταν ένας πολύ θερμός μήνας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο ζεστός ήλιος μας οδήγησε στις ντουλάπες για να κατεβάσουμε κάπως πρόωρα τα καλοκαιρινά και ο εμφύλιος των αιωνίων στο Τελ Αβιβ μας είχε πάρει το μυαλό μέρες πριν από το τζάμπολ. Πέρασαν ημέρες χωρίς να ανοίξουμε τα βιβλία της Α' Λυκείου (όχι ότι τα ανοίγαμε και πολύ συχνά, κουβέντα να γίνεται), αντιθέτως είχαμε ρουφήξει όλη την ύλη του Τριπόντου και των αθλητικών εφημερίδων της εποχής για να μάθουμε και την παραμικρή λεπτομέρεια. Πως θα αναπλήρωνε το κενό του Σοκ ο Πολίτης; Ποιον θα έβαζε πάνω στον Γκάλη ο Ιωαννίδης; Ποιο ήταν το πριμ που υποσχέθηκε ο Γιαννακόπουλος; Ο Κόκκαλης θα ταξίδευε στο Ισραήλ; Και άλλα πολλά, είχαμε αρκετές απορίες.

Οι πιο τολμηροί εξ ημών έβγαλαν λεφτά από την τράπεζα (πήραν χαρτζιλίκι από τους γονείς δηλαδή) και μπήκαν στα καραβάνια των οπαδών που μετέβησαν στο Ισραήλ για να δοκιμάσουν από πρώτο χέρι τι θα πει ισραηλινή αστυνομία και γκλομπ ισραηλινού πολιτσμάνου. Την ημέρα του αγώνα στο σπίτι στήθηκε ένα μικρό πάρτι. Κόσμος και ντουνιάς. Ξαδέρφια, φίλοι, κτλ με αναψυκτικά και ξηρούς καρπούς (νωρίς το απόγευμα η πίτσα δεν προσφέρεται).

Οσο η ομάδα ήταν μπροστά στο σκορ, όλα έβαιναν καλώς. Πολλά τα γέλια, πολλά και τα όνειρα για τον πρώτο τελικό της ιστορίας μας αλλά και της καριέρας του Νίκου Γκάλη. Οταν ο Σάσα Βολκόφ όμως κουράστηκε να σκοράρει, ο αντίπαλος πήρε τα πάνω του και αίφνης δύο φιγούρες από την απέναντι πολυκατοικία άρχισαν να λικνίζονται στους ρυθμούς της δικής τους νίκης. Και να τα συνθήματα και να και οι χειρονομίες, χαμός. Το Γιαντ Ελιάου μεταφέρθηκε στην Κάτω Ηλιούπολη. Το παιχνίδι τελείωσε και ακριβώς τότε μία καλή και μεγάλη φιλία με δύο άγνωστα, μέχρι τότε, παιδιά είχε γεννηθεί. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, ζητήσαμε συγγνώμη για τις εκατέρωθεν προκλήσεις και ο Γιώργος με την Μαριάννα μπήκαν στη ζωή μας. Ολίγον επεισοδιακά αλλά με στιλ... οπαδικό.

Το σκηνικό επαληθεύτηκε και την επόμενη χρονιά στη Σαραγόσα μόνο που εκείνη τη φορά η πίκρα ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Εκτός από τη γεύση της ήττας, δοκιμάσαμε και το βασανιστήριο του πικαρίσματος από τους δύο νέους μας φίλους. Κάνε φιλία να δεις καλό, σου λέει ο άλλος.

Ο Γιάννης Ζωιτός το έζησε μόνος του, έτσι το ήθελε

Στις 19 Απριλίου του 1994, Τρίτη ήταν, ήμουν ακόμη ένας άγουρος έφηβος χωρίς ακμή (ευτυχώς με προσπέρασε), τέλειωνα την Α' γυμνασίου στο 4ο Ηλιούπολης και το μόνο που μ' ένοιαζε τότε ήταν το μπάσκετ και οι προπονήσεις με τον Χαραυγιακό!

Αυτή η απαραίτητη εισαγωγή για να κάνω κι εγώ το μεγάλο ταξίδι στο χωροχρόνο, να θυμηθώ που ήμουν, τι έφαγα, και να εξηγήσω γιατί εκείνο το απόγευμα άφησα την μπάλα μου στο μπαλκόνι και δεν πήγα στο μπασκετάκι της γειτονιάς για τα μονά - προπόνησης. Κλείστηκα στο σπίτι, μόνος, και με τον ήλιο να χτυπά την τηλεόραση του δωματίου μου, αφού το παιχνίδι ήταν απογευματινό και το φως το έλουζε απ' άκρη σ' άκρη, κάθισα να παρακολουθήσω ένα ιστορικό παιχνίδι. Τον εμφύλιο που θα έστελνε για πρώτη φορά στα χρονικά μια ελληνική ομάδα στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Δεν είχε συμβεί ποτέ μέχρι τότε, δεν το είχαν καταφέρει είτε ο Άρης είτε ο ΠΑΟΚ που είχαν φτάσει στην πηγή χωρίς όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ήταν η ημέρα που σήμανε την εγκαθίδρυση της Ελλάδας στην κορυφή της μπάσκετικής Ευρώπης.

Ανυπομονούσαμε από νωρίς στο σχολείο (ήμουν απογευματινός και πήγα στις 14:00) και ήδη είχαμε χωριστεί σε στρατόπεδα. Ακόμη και οι ουδέτεροι έπρεπε να επιλέξουν πλευρά για να στηθεί η μάχη της φωνής στο υπόστεγο του προαυλίου. Αγνά πράγματα και πολλή καζούρα. Όλα αυτά σε κάθε διάλειμμα. Φυσικά δεν προλάβαμε να σχολάσουμε, όπου φύγει - φύγει γύρω στις 6. Έκτοτε ακολούθησε από μέρους μου ιεροτελεστία. Δεν ήθελα ούτε τον αδερφό μου, που τότε δήλωνε ΠΑΟΚ στο μπάσκετ, στο δωμάτιο. Έκλεισα την πόρτα και απομονώθηκα. Ήθελα να το ζήσω μόνος όλο αυτό. Μόνο νερό πήρα μαζί μου – δεν έπινα αλκοόλ, δεν μ' άρεσε ούτε η μπύρα τότε. Αθλητής γαρ... Ήμουν στο δικό μου κόσμο για κάτι περισσότερο από δύο ώρες, αποβλακωμένος, σ' ένα παράλληλο σύμπαν. Στα αυτιά μου ηχούσε μόνο η τηλεοπτική περιγραφή, του Γιάννη Καραλή, δεν λάμβανα άλλα ερεθίσματα από τον έξω κόσμο. Σαν να μην ήμουν κι εγώ εκεί στο "Γιάντ Ελιάου" με τους άλλους χιλιάδες Έλληνες. Δεν έχει σημασία τόσο αν το αποτέλεσμα, η νίκη του Ολυμπιακού, μ' έκανε να χαρώ ή να τσαντιστώ. Αν μ' έκανε να βγω στο μπαλκόνι και να πανηγυρίσω ή να μην βγάλω μιλιά από τα νεύρα μου και να κλειστώ πιο πολύ στον εαυτό μου για τις επόμενες ώρες.

Ανεξάρτητα από το συναίσθημα, όσα βίωσα 'κείνη την ημέρα έχουν αποτυπωθεί στο σκληρό μου δίσκο και δεν σβήνονται όσα format κι αν γίνουν. Αυτό και το Final-4 της Κωνσταντινούπολης ως επαγγελματίας δημοσιογράφος. Η επόμενη δε ημέρα στο σχολείο ήταν...

Ο Σπύρος Καβαλιεράτος γράφει για το διπλό πανηγύρι των ηττημένων

Πώς γίνεται στο Τελ Αβίβ να νίκησε ο Ολυμπιακός τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό και για δύο ημέρες να πανηγύριζαν οι οπαδοί των πρασίνων; Γίνεται και θα το εξηγήσουμε. Για να θυμηθούν οι παλιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι.

Τελ Αβίβ 1994, λοιπόν. Ο πρώτος ελληνικός εμφύλιος σε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, η πρώτη μάχη των αιωνίων σε ξένο έδαφος. Εστω κι αν το Ισραήλ έμοιαζε Ελλάδα τότε, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Κατ' αρχάς γιατί χιλιάδες οπαδοί του Ολυμπιακού (ήταν η πλειοψηφία) και του Παναθηναϊκού ταξίδεψαν με αεροπλάνα και... βαπόρια... Και δεύτερος γιατί στο Ισραήλ η Γλυκερία ήταν η αγαπημένη τους τραγουδίστρια και όπου κι αν πήγαινε κανείς, άκουγε ελληνικά τραγούδια.

Ο Ολυμπιακός ήταν το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο και με βάση τα προγνωστικά, ο τελικός του φάιναλ φορ ήταν ο ημιτελικός με τον Παναθηναϊκό. Το δεύτερο φαβορί για την κούπα. Ο Ολυμπιακός νίκησε και την Τρίτη το βράδυ στήθηκε γλέντι στο Τελ Αβίβ, σαν να είχε γίνει ήδη η απονομή.

Αυτό ήταν και το μεγάλο λάθος των ερυθρολεύκων... Το αντιλήφθηκαν δύο μέρες μετά. Μέχρι βέβαια να γίνει ο τελικός της Πέμπτης ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Μπανταλόνα, μεσολάβησε άλλος ένας... τελικός. Την Τετάρτη έπαιζαν για το Κύπελλο ποδοσφαίρου Παναθηναϊκός και ΑΕΚ και οι Ελληνες είχαν τα αυτιά του στο ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός νίκησε στα πέναλτι και οι οπαδοί του βρήκαν λόγο και κουράγιο να πανηγυρίσουν...

Την επομένη, οι οπαδοί του Ολυμπιακού έκαναν τα πάντα για να πικάρουν τους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού στον μικρό τελικό με την Μπαρτσελόνα... Αποθέωση σε κάθε καλάθια, ειρωνία για τον Νίκο Γκάλη... Οι αιώνιοι είχαν λύσει τις μεταξύ τους διαφορές εντός παρκέ την Τρίτη, αλλά η κόντρα τους κράτησε μέχρι το βράδυ της Πέμπτης...

Στον τελικό, οι περισσότεροι από 5000 οπαδοί του Ολυμπιακού είχαν στήσει το δικό τους γλέντι για 34 λεπτά. Τίποτα δεν έδειχνε ότι το σκηνικό θα αλλάξει. Κι όμως. Η Μπανταλόνα έκανε τη μεγάλη ανατροπή, που ολοκληρώθηκε με το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον... Οι περίπου 200 οπαδοί της Μπανταλόνα με πετάχθηκαν από τις θέσεις στο πάνω διάζωμα και πανηγύρισαν. Ομως ο μεγάλος θόρυβος προκλήθηκε από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, που καθ' όλη τη διάρκεια του τελικού δεν είχαν ακουστεί καθόλου. Η νίκη της Μπανταλόνα πανηγυρίστηκε τελικά περισσότερο από Ελληνες... Κάπως έτσι άρχισαν όλα. Οι εμφύλιοι, οι διπλές ελληνικές συμμετοχές, η κόντρα των αιωνίων... Μετά από 20 χρόνια, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αν το δούμε και αλλιώς, φέτος στο Top 16, αντάμωσαν τρεις από τις τέσσερις εκείνες ομάδες του φάιναλ φορ (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και Μπαρτσελόνα) και ο Ομπράντοβιτς. Τότε στην Μπανταλόνα, τώρα στη Φενέρ.

Ο Τάσος Μαγουλάς θυμάται τις απειλές του Τάρπλεϊ

Το πρώτο «αιώνιο» φάιναλ φορ αποτέλεσε στην φυσική συνέχεια των προσπαθειών του Άρη και του ΠΑΟΚ. Έχοντας ακούσει τον τσακωμό του Γιαννάκη με τον Μπάρλοου στο ραδιόφωνο κατά την διάρκεια σχολικής εκδρομής, ζώντας ως δόκιμος δημοσιογράφος στην Αθλητική Ηχώ το φάιναλ του του ΣΕΦ για τον ΠΑΟΚ(με τελική κατάληξη εισιτήριο και παρέα με τον μεγάλο αδερφό πάνω από τα δημοσιογραφικά να βλέπουμε τον Γιακοπίνι να μην χάνει τρίποντο), το Τελ Αβίβ ήταν η χαρά του παιδιού.

Όχι μόνο για πιτσιρικά τότε γράφοντα, αλλά για όλο το ελληνικό μπάσκετ. Κάπου εκεί ήταν και το πρόβλημα. Η ατμόσφαιρα ήταν ένα τεράστιο πανηγύρι. Το μόνο που έβλεπες όλες τις ημέρες πριν ήταν έντονο πράσινο κι έντονο κόκκινο. Η ιδιωτική τηλεόραση ξεσάλωσε για πρώτη φορά σε αθλητικό γεγονός και οι δημοσιογράφοι απλά ακολουθούσαν.

Ουδείς ήταν έτοιμος για ότι θα ακολουθήσει απλά ζούσε την στιγμή.

Οι επιτυχίες του Άρη και του ΠΑΟΚ λειτουργούσαν περισσότερο ενωτικά και βεβαίως η Αθήνα δεν είχε πραγματικό μερίδιο. Τώρα το κέντρο η πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων διάλεξαν στρατόπεδο κι ετοιμάστηκαν.

Γράφοντας για το περιοδικό «Ματιές στο Μπάσκετ» για το πρώτο ελληνικό φάιναλ φορ η βασική ανάμνηση ήταν ένα μόνιμο τρέξιμο. Προπονήσεις, δηλώσεις στο Ελληνικό κατά την αναχώρηση των ομάδων και μετά στο λιμάνι από όπου σάλπαραν τα πρασινοκόκκινα μπουμπούκια.

Κάπου εκεί πήραμε την πρώτη γεύση ότι ο πρώτος ελληνικός ημιτελικός θα ήταν πολύυυυ διαφορετικός από τους προηγούμενους των ομάδων της Θεσσαλονίκης. Άνοιγε ένα γαϊτανάκι που 20 χρόνια μετά μας κρατάει σε εγρήγορση.

Μπασκετικά η συζήτηση περιστρεφόταν σε δύο άξονες. Ο Παναθηναϊκός που θεωρούσε ότι είχε αδικηθεί το 1993 στους τελικούς και γενικά πίστευε ότι ο Ολυμπιακός ελέγχει ελέω Ιωαννίδη την κατάσταση στην Ελλάδα, είχε μία πρώτης τάξης ευκαιρία για εκδίκηση μέσω Ευρώπης.

Ο Ολυμπιακός που έπαιζε εκπληκτικά χάρις στον Ρόι Τάρπλεϊ και την ταχύτητα των περισσοτέρων παικτών του, εμφανιζόταν ως φαβορί αλλά κανείς δεν ήξερε αν ο Γιάννης Ιωαννίδης θα μπορούσε ποτέ να προκριθεί από έναν ημιτελικό.

Ιωαννίδης εναντίον Γκάλη; Έτσι ξεκίνησε αλλά από την πρώτη στιγμή ήταν Ολυμπιακός εναντίον Παναθηναϊκού. Ο κόσμος τότε των δύο ομάδων αναγνώριζε πως ουσιαστικά δεν ήταν τόσο βαθύς γνώστης του μπάσκετ γι αυτό και περισσότερο ασχολιόταν με την νίκη χωρίς να έχει άποψη για το πώς θα έρθει. Ήξερε τον Γκάλη ότι βάζει την μπάλα στο καλάθι, τον Πάσπαλιε που ήταν ο κόκκινος…Γκάλης. Η στάση των οπαδών, όχι των χουλιγκάνων, ήταν πραγματικά τίμια διότι ζούσαν μία καινούργια κατάσταση και την αντιμετώπιζαν από απόσταση. Οι εφημερίδες πουλούσαν σαν τρελές, το ίδιο και τα περιοδικά, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα ασχολύνταν 26 ώρες το 24ωρο με αυτό τον αγώνα δίνοντας πότε την μπασκετική διάσταση πότε οτιδήποτε άλλο μπορούσε να ενδιαφέρει την άπειρη από τόσο μεγάλα γεγονόταν Αθήνα-Ελλάδα.

Στο Ισραήλ από ότι μαθαίναμε ο Ολυμπιακός εκτός από την επίσκεψη στον Πατριάρχη, αντιμετώπισε τα πρώτα προβλήματα με τον Τάρπλεϊ. Μία ιστορία της εποχής έλεγε ότι ο Αμερικανός απείλησε να φύγει πριν από τον ημιτελικό λόγω μίας διαφωνίας που αφορούσε κάποια πριμ. Υπήρξε παρέμβαση Κόκκαλη για να ηρεμήσει σέντερ των ερυθρολεύκων.

Στον Παναθηναϊκό, όλη η ιστορία για τους πρασίνους ήρθε μετά την ήττα: ο μπασκετικός θρύλος, θέλει τον νεαρό Δημήτρη Γιαννακόπουλο να αφήνει ένα ραβασάκι στο σακάκι του πατέρα του. Έγραφε ένα όνομα: Ντομινίκ Γουίλκινς.