Γεκινί: Ο ταύρος της Καντούνα έμενε κάποτε εδώ

Ήταν 23 Οκτώβρη του 1963 όταν ο Ρασίντ Γεκινί είδε το πρώτο φως της ημέρας, ενώ σαν σήμερα πριν από τέσσερα χρόνια (4 Μαΐου 2012) άφησε την τελευταία του πνοή υπό αδιευκρίνιστες –ακόμη- συνθήκες, σε ηλικία 48 ετών.

Ο ταύρος της Καντούνα, παίκτης-σύμβολο για όλη τη Νιγηρία, αλλά και την Αφρική, επί σειρά ετών αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες μεταγραφές που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα από τον Ολυμπιακό και τον πρώην πρόεδρό του Σωκράτη Κόκκαλη.

Ο ερχομός στην Ελλάδα

Ήταν καλοκαίρι του 1994 όταν οι Ερυθρόλευκοι τον είχαν αποκτήσει από την πορτογαλική Σετούμπαλ με ένα ιλιγγιώδες για την εποχή ποσό που έφτανε με τα τωρινά δεδομένα τα 3 εκατομμύρια ευρώ. Είχαν κινηθεί, μάλιστα, πολύ γρήγορα και είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν τη μεταγραφή του πριν πάρει μέρος στο Μουντιάλ της Αμερικής, στο οποίο έκανε θραύση, ενώ έπαιξε και ως αντίπαλος της Εθνικής μας ομάδας.

Εκείνη τη σεζόν, μία από τις πιο παραγωγικές της καριέρας του, είχε βρει τα αντίπαλα δίχτυα σε όλες τις διοργανώσεις 37 (!) φορές, είχε αναδειχθεί πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα ενώ παραμένει ο κορυφαίος γκολτζής (57 ματς, 37 γκολ) με το εθνόσημο της χώρας του. Στον Πειραιά έριξε άγκυρα έπειτα από θερμή εισήγηση του Νίκου Αλέφαντου, ο οποίος την ημέρα που ο Γεκινί ήρθε στη χώρα μας για την επίσημη παρουσίαση είχε πάθει έκσταση!

Η παρουσίαση του Γεκινί έγινε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Λεωφόρου Συγγρού και μετά το τέλος της ο Αλέ είχε δώσει πραγματικό ρεσιτάλ στοroofgarden. Εκείνη τη σεζόν, με λίγες μέρες διαφορά, είχε έρθει στον Ολυμπιακό ένας ακόμη σπουδαίος επιθετικός της εποχής, ο Ίλια Ίβιτς. Ο τότε προπονητής της ομάδας Νίκος Αλέφαντος, λοιπόν, μιλούσε με ενθουσιασμό για το εκρηκτικό δίδυμο που θα «σκίσει» τα αντίπαλα δίχτυα και θα αφήσει εποχή.

Τελικά, ο Ίλια έμεινε για χρόνια στην Ελλάδα, ρίζωσε εδώ κι έγινε ένας από μας, ενώ ο Γεκινί με το ζόρι συμπλήρωσε μια αγωνιστική περίοδο, παρότι ξεκίνησε φουριόζος κι έβαζε το ένα γκολ πίσω από το άλλο σε προπονήσεις και φιλικά. Θηριώδης, με ξεχωριστή αίσθηση στο σκοράρισμα ήταν κίνδυνος-θάνατος για τα αντίπαλα στόπερ. Μυώδης και αρκετά γρήγορος για το μπόι του, η αντιμετώπισή του στο μαν του μαν (σ.σ. έτσι έπαιζαν τότε οι ομάδες) ήταν επικίνδυνη αποστολή.

Ένας δυναμίτης μέσα στο γήπεδο ήταν κοπέλα έξω από αυτό. Χαμογελαστός, λιγομίλητος, με παιδική αφέλεια και φωνή. Κάθε φορά που έκανε δηλώσεις, ήταν αστεία η εικόνα, καθώς από ένα τόσο μεγάλο κορμί έβγαινε μια τόσο λεπτή φωνή. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι δεν κατάφερε να προσαρμοστεί με την ερυθρόλευκη φανέλα. Έπαιξε ελάχιστα σε επίσημα ματς, σκόραρε με το σταγονόμετρο, ενώ με την Εθνική του έκανε όργια, ενώ και κάποιοι τραυματισμοί στο διάστημα εκείνης της περιόδου τον κράτησαν μακριά από τον καλό του εαυτό.

Φιλικός και καλοπροαίρετος, λάτρευε το χιούμορ και επέτρεπε σε αρκετά νεότερους συμπαίκτες του να τον «πειράζουν» στο περιθώριο της προπόνησης. Καμία σχέση με τον παίκτη που μετά από ένα γκολ στη διάρκεια του Μουντιάλ των ΗΠΑ μπήκε στα αντίπαλα δίχτυα και πανηγύριζε σα λιοντάρι, προσφέροντας στους φωτογράφους μια από τις κορυφαίες εικόνες της εποχής.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το τέλος εποχής στου Ρέντη γράφθηκε μάλλον άδοξα για έναν από τους μεγάλους σταρ της εποχής. Έπεσε, βλέπετε, στη διάρκεια των πέτρινων χρόνων, τότε που οι επισκέψεις οπαδών ήταν συχνές προς τους παίκτες, χωρίς οι προθέσεις να είναι πάντα φιλικές. Μετά από ένα κακό αποτέλεσμα, λοιπόν, που είχε συνοδευτεί από τη σχετική γιούχα, ο Γεκινί επέλεξε να κλείσει με συνοπτικές διαδικασίες το «κεφάλαιο» Ολυμπιακός. Μάζεψε τα πράγματά του, χαιρέτησε κι έριξε «μαύρη» πέτρα πίσω του…

Στην πατρίδα του, πάντως, εξακολουθεί να λατρεύεται ως μικρός… Θεός, έστω κι αν τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε ουσιαστικά αποσυρθεί από τα… εγκόσμια κι είχε επιλέξει να ζει ως ερημίτης. Ζούσε μόνος σε ένα τεράστιο κτίριο και δεν είχε διάθεση για κοινωνικές επαφές, αποφεύγοντας ακόμη και ποδοσφαιρικούς αγώνες φιλανθρωπικού χαρακτήρα στους οποίους ήταν ένας από τους επίσημους προσκεκλημένους.

Ένας από τους τοπικούς μύθους τον ήθελε να είναι πολύ γενναιόδωρος σε τέτοιο βαθμό που πέθανε στην… ψάθα, χωρίς, όμως, στη διάρκεια της ζωής του να είχε τάση για φιγούρα ή για υπερβολές όπως άλλοι σταρ της εποχής που βρέθηκαν από τη φτώχια και την πείνα στα πλούτη και την καταξίωση. Κάποιοι άλλοι έλεγαν, ωστόσο, ότι όχι μόνο δεν ήταν γενναιόδωρος, αλλά τσιγκούνης και πως ότι αγόραζε δεν το αποχωριζόταν με τίποτα και για κανέναν…

Τα λεφτά, βέβαια, δεν του έλειψαν καθώς στη διάρκεια της μεγάλης καριέρας του η οποία ολοκληρώθηκε στα 42 του χρόνια (!), φόρεσε τη φανέλα ένδεκα συλλόγων. Πέρα από την πατρίδα του, την Ελλάδα και την Πορτογαλία έπαιξε από την Ελβετία μέχρι τη Σαουδική Αραβία.

Από τότε που επέλεξε να αποσυρθεί, δεν είχε διάθεση να μιλήσει σε κανέναν. Πολύ δε περισσότερο σε όσους ρεπόρτερ επιχείρησαν να τον προσεγγίσουν για να μιλήσουν μαζί του. Κάποιοι λένε ότι η κατηφόρα στη ζωή του ξεκίνησε την ημέρα που αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Κάποιοι άλλοι επιμένουν πως ακόμη και στο διάστημα που είχε κλειστεί στον εαυτό του παρουσιάζοντας συμπτώματα κατάθλιψης, του άρεσε να πηγαίνει καθημερινά για τρέξιμο και προπόνηση, ώστε να θυμάται τις μέρες που μεσουρανούσε στο πράσινο χαλί. Άλλοι, βέβαια, δικαιολογούσας τη συμπεριφορά του λέγοντας απλά ότι «ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος».

Μέχρι και η –πρώην- σύζυγός του, μητέρα των τριών παιδιών τους, έφτασε στο σημείο να ζητήσει τη βοήθεια της αστυνομίας προκειμένου να γίνει αυτοψία στο σπίτι του για να διαπιστωθεί αν ήταν καλά στην υγεία του, καθώς από ένα σημείο και μετά είχε χαθεί κάθε ίχνος. Από τον πρώτο του γάμο είχε αποκτήσει ένα ακόμη παιδί.

Ο πρόωρος και για πολλούς αιφνίδιος θάνατός του που αποτελεί ακόμη και σήμερα θέμα συζήτησης στην ιδιαίτερη πατρίδα του Καντούνα και στη Νιγηρία γενικότερα παραμένει άλυτο μυστήριο και απλά μεγάλωσε τον μύθο ενός αθλητή που ένωσε μια χώρα και την έβγαζε στους δρόμους σε κάθε γκολ… Πολλές φορές, όμως, όπως στο ποδόσφαιρο έτσι και στη ζωή κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι τελικά θα συμβεί…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Οι 7 δανεικοί και η δεύτερη ευκαιρία

Το πλάνο και τα ερωτηματικά για τον τελικό