Αυτή είναι η στάνη, αυτός και ο τσοπάνης

Ο Θέμης Καίσαρης καταγράφει το χρονικό των τελευταίων ημερών και το γεγονός πως ο Μίτσελ έφτασε να βρίσκεται προ της εξόδου.

05 ΙΑΝ 2015

“Άπαξ και για έναν προπονητή ξεκινήσει μια τέτοια μουρμούρα, διοχετεύεται σταδιακά στον προσκείμενο Τύπο και εντός της διοίκησης υπάρχουν συζητήσεις για την εθνικότητα του αντικαταστάτη, το φύλλο δεν γυρίζει. Αλλά, καρπούζι και μαχαίρι είναι στα χέρια του Μαρινάκη”.

Ήταν μετά τον αγώνα με τον Πανιώνιο, όταν μ’αυτήν την παράγραφο τελείωνε το κείμενο που συζητούσε το γεγονός πως ο Μίτσελ πλέον πηγαίνει αγώνα με τον αγώνα . Σκέψεις εντός της διοίκησης που έλεγαν “έτσι όπως πάμε, αργά ή γρήγορα θα τελειώσουμε μ’αυτόν και πρέπει να βρούμε ποιος θα είναι ο νέος”, συζητήσεις την εθνικότητα του νέου τεχνικού και η οργισμένη επίσκεψη του Βαγγέλη Μαρινάκη στα αποδυτήρια μετά το ματς με το Λεβαδειακό.

Τα σχόλια κάτω απ’το κείμενο έλεγαν πως κακώς θεωρώ πως το κλίμα δεν αντιστρέφεται. Η απάντηση μου ήταν πως αν η μουρμούρα ριζώσει και αρχίσει να διοχετεύεται στα ΜΜΕ, τότε το φύλλο δεν γυρίζει εύκολα. Εξάλλου, ο Ολυμπιακός δεν είχε ματς που να προσφέρονται για αντιστροφή κλίματος, όπως πχ ένα ντέρμπι ή ένα κρίσιμο ευρωπαϊκό παιχνίδι.

Όπερ και εγένετο. Ο Ολυμπιακός δεν γκέλαρε, αντιθέτως έκανε για πρώτη φορά στη χρονιά τέσσερις σερί νίκες στο πρωτάθλημα και μάλιστα έριξε και πέντε στην Καλλονή στο ενδιάμεσο. Και; Άλλαξε κάτι; Αντιθέτως, σύμφωνα με το χθεσινό ρεπορτάζ του Σταύρου Γεωργακόπουλου το σενάριο της αποχώρησης του Μίτσελ συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες από ποτέ, επιβεβαιώνοντας μέχρι κεραίας όσα λέγαμε τότε, που εννοείται πως δεν ήταν “πόλεμος στον προπονητή”.

Και πως αλλιώς;

Τα πράγματα πήγαν ακριβώς όπως τα συζητήσαμε στις 18 Δεκεμβρίου. Και η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσαν να πάνε διαφορετικά.

Θα άλλαζε το ρόστερ του Ολυμπιακού; Ναι, προφανώς θα γίνουν μεταγραφές αυτό το μήνα, αλλά μέχρι τότε το έργο θα ήταν ίδιο: προβλήματα στην άμυνα όταν αυτή βρίσκεται ψηλά, σχεδόν ανύπαρκτη προσφορά απ’το καρέ των Αφελάι, Ντουρμάζ, Ντοσεβί, Γκαζαριάν που αποκτήθηκαν για τα άκρα της επίθεσης, ένας Μήτρογλου που σκοράρει, αλλά δεν συμμετέχει πολύ.

Θα άλλαζε ο Μίτσελ; Ουδέποτε υπήρξε προπονητής φιλοσοφίας, σταθερού σχεδίου, αναγνωρίσιμων και δουλεμένων χαρακτηριστικών. Ο Ισπανός πέρσι έκανε απλή διαχείριση ατομικών προσόντων, με αλλαγές στις διατάξεις ανάλογα με τα εκάστοτε ζητούμενα στους αγώνες και τους παίκτες του σε εξαιρετική κατάσταση, έτοιμους να προσφέρουν όποτε χρειαστεί.

Ρόστερ και προπονητής

Όπως συζητήσαμε εκτενώς όταν ανοίξαμε το “μαύρο” κουτί του φετινού Ολυμπιακού , το φετινό ρόστερ δεν έχει καμία σχέση με το περσινό. Ενισχυμένο στις θέσεις στον άξονα, με την τετράδα Εντινγκά, Μανιάτη, Κασάμι, Μιλιβόγεβιτς, και με επιθετικά μπακ στα άκρα της άμυνας, αλλά με τεράστια τρύπα στο δίδυμο των στόπερ και σαφές έλλειμμα ποιότητας στις θέσεις πίσω απ’τον φορ, με τους “παλιούς” Τσόρι και Φουστέρ έβγαζαν το φίδι απ’την τρύπα.

Λογική η απαίτηση από έναν προπονητή να καταφέρει το καλύτερο ακόμα και μ’αυτές τις συνθήκες, αλλά πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό για ποιον προπονητή μιλάμε. Αν πέρσι, που όλοι τον χειροκρότησαν, έκανε απλή διαχείριση υλικού, είναι μάλλον ουτοπικό να περιμένουν κάτι διαφορετικό φέτος. Το υλικό άλλαξε δραματικά, όχι ο Μίτσελ.

Ρόμβος

Η πλάκα είναι πως μετά την απογοητευτική εικόνα με τον Πλατανιά τα άρθρα στα site μιλούσαν για το ρόμβο που δεν βοήθησε, την αδυναμία στην παραγωγή φάσεων, κτλ. Πλάκα γιατί τα έγραψαν οι ίδιοι άνθρωποι που έσπευσαν να αναλύσουν και να αποθεώσουν το ρόμβο και την πεντάρα με την Καλλονή, ως τη διάταξη που έλυσε όλα τα προβλήματα.

Σ’αυτήν τη μικρή γωνιά του διαδικτύου βέβαια ο τίτλος του κειμένου μιλούσε για “το ρόμβο της αποτυχίας” . Και όσον αφορά τους διθυράμβους για τον Μπενίτες και την επιθετική λειτουργία, το καλάθι που κρατούσαμε ήταν μικρό:

“Εκανε ο,τι έκανε ο Μπενίτες στο δεύτερο ημίχρονο, “ξεμπούκωσε” ο Ολυμπιακός με την Καλλονή, αλλά στη συνολική λειτουργία δεν άλλαξαν πολλά και δεν γινόταν να αλλάξουν ξαφνικά. Απόδειξη: δύο μεγάλες φάσεις έκανε ο Ολυμπιακός στο 1ο ημίχρονο και οι δύο ήταν από σέντρες στο πλάι, στο γκολ του Μανιάτη και την κεφαλιά-άουτ του Μήτρογλου. Και υποθέτω το ξέρετε, σέντρες από χαμηλά δεν είναι δουλεμένος τρόπος επίθεσης, είναι αυτό που καταλήγει να κάνει οποιοδήποτε γκρουπ παικτών αν τους στείλεις να παίξουν”.

Τα ίδια και χειρότερα

Αν οι ομάδες ήταν να άλλαζαν δραματικά από μια απλή αλλαγή διάταξης, τότε όλοι θα ήμασταν προπονητές. Αυτός άλλωστε είναι και οι λόγος που αρκετοί πιστεύουν πως είναι: η λανθασμένη πεποίθηση πως δουλειά του προπονητή είναι να “επιλέγει σύστημα, σωστή ενδεκάδα και να κάνει σωστές αλλαγές”. Αμ δε.

Μοιραίο ήταν με τον Πλατανιά να επιστρέψει ο Ολυμπιακός στα ίδια. Οι στόπερ να κυνηγάνε τους επιθετικούς με τους ακραίος μπακ να αφήνουν κενά σαν την τρύπα του όζοντος, ο Αυλωνίτης να αδυνατεί να κόψει μια απλή κάθετη και να γυρίζει σαν περιστρεφόμενη πόρτα στο γκολ του Πλατανιά, ο Ρομπέρτο να γίνεται ήρωας “α λα Ευρώπη”, ο Μπενίτες να τρακάρει με τους αντιπάλους λες και είναι συγκρουόμενο, ο Μήτρογλου να λυτρώνει πάλι με γκολ μιας επαφής και ο Τσόρι να είναι ξανά ο “πανταχού παρών και τα πάντα πληρών” στην επίθεση.

Τα ίδια που έγιναν χειρότερα με την παρουσία του Φορτούνη στην τριάδα των μέσων, που έκανε τον Ολυμπιακό να παίζει με κάτι που έμοιαζε με αυτό το 4-2-2-2 που είχαμε δει στο Μουντιάλ του 2006 απ’την ανεκδιήγητη τότε Βραζιλία. Μια δυάδα ο Εντινγκά με τον Μανιάτη, δεύτερη πιο μπροστά ο Φορτούνης με τον Τσόρι, τρίτη ο Μήτρογλου με τον Μπενίτες. Επαφή μεταξύ των διδύμων ίση μ’αυτήν που έχουν οι επιβάτες στις αντικριστές θέσεις του μετρό: κοντά, αλλά τόσο μακριά.

Λάθη

Δεν φταίει μόνο ο Μίτσελ για όλα τα παραπάνω. Του χρεώνω σίγουρα το γεγονός πως ο Ολυμπιακός σταμάτησε να παίρνει πράγματα από μία εκ των καλύτερων φετινών μεταγραφών του, τον Κασάμι. Χρεώνεται την επιλογή του Μποτία, το γεγονός πως φαίνεται να έχει χάσει το περσινό έρισμα που είχε στα αποδυτήρια.

Σίγουρα δεν του χρεώνω εξ ολοκλήρου τις λανθασμένες καλοκαιρινές επιλογές, που χαμήλωσαν πολύ την ποιότητα του ρόστερ. Είπαμε, τα selling club δεν κρίνονται μόνο απ’τις επιτυχημένες πωλήσεις, αλλά κυρίως απ’τις επιτυχημένες επιλογές στους αντικαταστάτες.

Αφελάι

Φτάσαμε να γίνεται κουβέντα για το πρόβλημα με τον Αφελάι, τον παραγκωνισμό του, κτλ. Είναι Ιανουάριος, ο Ολλανδός δεν έχει κάνει γεμάτο καλό ματς με τον Ολυμπιακό, έχει μόλις δύο γκολ και μία ασίστ, αλλά είναι μείζον ζήτημα το πως είναι η σχέση του με τον Μίτσελ, αφού είναι “ο καλύτερος απ’όσους ήρθαν για τις θέσεις στα άκρα”.

Ναι, είναι. Αλλά αν ο Ολυμπιακός είχε φέτος τον Βάις, τον Κάμπελ και τον Ολαϊτάν, θα συζητούσε κανείς το αν παίζει ή όχι ο Αφελάι; Ξεχασμένος θα ήταν, αδιάφορος, 4ος στη σειρά, μια επιλογή που δεν βγήκε και δεν τρέχει και τίποτα. Τώρα είναι στο επίκεντρο, δείγμα του πόσο πενιχρή είναι η συνεισφορά των άλλων. Μπήκε αλλαγή ο Ντοσεβί, βγήκε άουτ μόνος του, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει ούτε μία ενέργεια και παρόλα αυτά απέσπασε θετικά σχόλια, γιατί λέει “απείλησε”.

70-30 κατά του τσοπάνη, αλλά υπάρχει και ιδιοκτήτης

Κάποτε ο Ιωαννίδης είπε “αυτή είναι η στάνη και αυτό το τυρί βγάζει”, εννοώντας πως με το υλικό που έχει, δεν μπορούν να αλλάξουν πολλά. Θυμηθήκαμε τη ρήση του όταν είχαμε ανοίξει το “μαύρο κουτί” του Ολυμπιακού. Τώρα που το κλίμα για τον Μίτσελ μοιάζει μη αναστρέψιμο, είναι καιρός να την αλλάξουμε λίγο.

Αυτή είναι η στάνη, αυτός και ο τσοπάνης. Κι επειδή η στάνη δεν γίνεται να αλλάξει ξαφνικά, αυτός (μάλλον) θα την πληρώσει. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το ρεπορτάζ λέει πως το πράγμα είναι 70-30 κατά του Μίτσελ. Ο,τι κι αν γίνει, αλίμονο αν κάποιος πιστεύει πως η στάνη είναι μια χαρά. Και γι’αυτό, η ευθύνη βαραίνει εξίσου και τον ιδιοκτήτη της.