March Madness: Το Βιρτζίνια - Περντιού είναι το μπάσκετ στις μικρές ηλικίες

Αυτό που ζητά ο θεατής από τη March Madness είναι... madness. Η τρέλα που μπορεί να κάνει ένα παιχνίδι να ξεφύγει και να φτάσει στα όρια της παράνοιας. Η αναζήτηση δικαιολογείται ποικιλοτρόπως, αλλά ο αιτών κυρίως θέλει να φύγει από την πραγματικότητα και την καθημερινότητά του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι βαρετές. Θέλει, απλώς, να διαφοροποιηθεί ο σχηματισμός που ακολουθεί η σπείρα, να καταστεί θυελλώδης.

Κι αφού είναι χρονικό γεγονός ότι τελειώνει, αυτό όχι μόνο καθιστά ασφαλή τον δέκτη, ο οποίος θέλει να καταλαβαίνει ότι η παραφροσύνη θα λάβει κάποια καθορισμένη στιγμή τέλος, αλλά και τον κάνει να επιζητά να βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα και να απολαύσει εν τω συνόλω τη στιγμή, την οποία μόνο στα σπορ και στον έρωτα μπορεί να βρει και μόνο στα πρώτα με μεγαλύτερη (αν και όχι μεγάλη) συχνότητα από τον δεύτερο.

Η ομάδα του πανεπιστημίου Βιρτζίνια πανηγυρίζει την επιστροφή της σε Final Four εθνικού πρωταθλήματος μπάσκετ των ΗΠΑ, δηλαδή του κολεγιακού πρωταθλήματος, από το 1984, αφού νίκησε 80-75 το Περντιού στην παράταση, στο παιχνίδι που έγινε τα ξημερώματα της Κυριακής στο Λούιβιλ, για να γίνει η δεύτερη ομάδα που εξασφαλίζει ότι θα βρίσκεται σε ένα από τα 3 τελευταία παιχνίδια της φετινής σεζόν.

Το Περντιού, που δεν τα κατάφερε, συνεχίζει το σερί της απουσίας του από τα Final Four από το 1980. Την τελευταία φορά που έφτασε στην Elite 8, πριν από 19 χρόνια, έχασε από το Γουισκόνσιν, προπονητής του οποίου ήταν ο Ντικ Μπένετ. Καθηγητής - κόουτς της Βιρτζίνια είναι ο Τόνι Μπένετ, γιος του Ντικ.

Οι σημαντικές νίκες επί του Περντιού τείνουν να γίνουν οικογενειακή παράδοση. Οι δυο τους έγιναν οι δεύτεροι πατέρας και γιος που οδηγούν τις ομάδες τους σε Final Four, μετά από τον Τζον Τόμπσον και τον Τζον Τόμπσον τον 3ο, οι οποίοι είχαν φτάσει εκεί με το Τζόρτζταουν.

Πέρα από αυτά τα ιστορικά στοιχεία, όμως, είναι η διαδρομή που ακολουθείται στις ειδικές συνθήκες των παιχνιδιών στις μικρές ηλικίες, που δίνει πρωτόγονη χαρά σε όσους ασχολούνται με τα σπορ, από κάθε μετερίζι.

Το Περντιού, με πυλώνα τον απίθανο Κάρσεν Έντουαρντς, ο οποίος συνολικά σημείωσε 42 πόντους με 10/19 τρίποντα, ρεκόρ για την τελική φάση, προηγούταν 69-67, με 16,9 δευτερόλεπτα να απομένουν για τη λήξη της κανονικής διάρκειας. Είχαν περάσει 28 δευτερόλεπτα από τη στιγμή που ο εξαιρετικός Κάιλ Γκάι, ένα πιο συμπαθητικό υβρίδιο του 'ντιούκι' Τζέι Τζέι Ρέντικ, είχε πατήσει τη γραμμή στην προσπάθειά του να ανανεώσει την επίθεση του Βιρτζίνια, μετά από το δικό του χαμένο τρίποντο.

Στα 21 δευτερόλεπτα, ο Ματ Χάαρμς, σέντερ του Περντιού, μάζεψε το επιθετικό ριμπάουντ μετά από την άστοχη μακρινή προσπάθεια του Έντουαρντς και έδωσε την μπάλα στον Ράιαν Κλάιν, στον οποίο έγινε φάουλ. Με όλον τον κόπο που έκανε την κανονική περίοδο και μετά από τις 3 νίκες του στην τελική φάση, το κολέγιο της Βιρτζίνια θα γινόταν το τρίτο νο1 της διοργάνωσης, μετά από το Νορθ Καρολάινα και το Γκονζάγκα, που θα αποχαιρετούσε πριν από το Final Four. Ο Κλάιν σούταρε μία συν μία βολές, ένας κανονισμός για τον οποίο η ομοσπονδία είναι ανυποχώρητη. Έβαλε την πρώτη και αστόχησε στη δεύτερη.

Το Περντίου δεν είχε ηθικές ενστάσεις. Στα 5,9 δευτερόλεπτα οδήγησε τον έτερο ηγέτη της Βιρτζίνια, Τάι Τζερόμ, στη γραμμή, επίσης για μία συν μία. Ο Τζερόμ έβαλε την πρώτη. Αστόχησε επίτηδες στη δεύτερη, στέλνοντάς την μαεστρικά, με απαλότητα που προκαλεί εντύπωση κυρίως για την ακρίβεια του σουτ, στο μπροστινό μέρος της στεφάνης. Ο Μαμαντί Ντιακίτε, κάνοντας ό,τι φαινόταν πως θα ήταν η ύστατη προσπάθειά του, χτύπησε με το δεξί χέρι την μπάλα, προσπαθώντας να τη στείλει σε έναν από τους περιφερειακούς της ομάδας του.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο καταγόμενος από τη Γουινέα σέντερ, με κώμη Σενεγαλέζου ποδοσφαιριστή στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2002, δεν μπόρεσε να ελέγξει τη δύναμή του. Την έστειλε στο χώρο... άμυνας της Βιρτζίνια, όπου έτρεξε να την μαζέψει ο βασικός πόιντ γκαρντ της, Κιχέι Κλαρκ. Έμεναν 3,7 δευτερόλεπτα. Κι έτσι όπως είναι αδύνατον να ελέγξεις το ένστικτο των παιδιών, οι παίκτες του Περντίου έτρεξαν προς το μέρος του, αφήνοντας τη ρακέτα τους ακάλυπτη.

Τέτοια λάθη, όμως, είναι που κάνουν όλη τη διαδικασία απολαυστική και παρέχουν τη δυνατότητα να ψυχαγωγείσαι μέσω του απρόβλεπτου της κίνησης. Ό,τι παρέχεται από τον αθλητισμό, από το χαμηλότερο στο υψηλότερο επίπεδο, ως προσδοκία, είναι ο κοινός παρονομαστής της δημιουργίας συναισθήλευτματος του δέκτη από την υπερέκκριση ή την υποέκκριση ορμονών του πομπού.

Αν οι παίκτες του Περντιού περίμεναν στη θέση τους και δεν έβγαιναν ομαδόν, λες και ήταν απελπισμένοι ενώ στην πραγματικότητα προηγούνταν στο ματς, αν η βιασύνη δεν έπαιρνε τη θέση της σωφροσύνης, ένα σουτ με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας, σαν προσευχή, θα γινόταν πραγματικότητα.

Αντιθέτως, ο Κλαρκ 'είδε' ως δυνατή μία δύσκολη κάθετη πάσα, την οποία πραγματοποίησε με το ένα χέρι προς τον Ντιακίτε, ο οποίος δεν έβλεπε, με τη σειρά του, στην επίθεση της ομάδας του, τον λόγο να φύγει από τη ρακέτα. Όταν έπιασε την μπάλα, απέμεναν 8 δέκατα του δευτερολέπτου. Όταν έφυγε από τα χέρια του, για το σουτ με ψηλή καμπύλη, το ρολόι έδειχνε 0,3. Και η μπάλα έπεσε μέσα στο καλάθι.

Ο σχολιαστής είχε παραδοθεί στην ένταση. "It’s Diakite, for the win" ( "Είναι ο Ντιακίτε, για τη νίκη"), είπε, θυμίζοντας το λάθος του Φίλιππα Συρίγου με την... πρόκριση στον τελικό της Ελλάδας επί της Σοβιετικής Ένωσης στο Ευρωμπάσκετ του 1987.

Μετά από 43 δευτερόλεπτα, που είναι το απαύγασμα της περιγραφής, για να απορροφήσει ο τηλεθεατής την ατμόσφαιρα και τον ήχο, που είναι το υλικό των ονείρων εξ απαλών ονύχων, σχεδόν τραγούδησε "For the tieee" ( "Για την ισοπαλία"), διορθώνοντας το λάθος, που είναι ήδη ένα all time classic των περιγραφών.

Η Βιρτζίνια έχασε στην παράταση, ο Έντουαρντς έχασε την ευκαιρία να συνδυάσει μία παράσταση με νίκη, που θα τον έφερνε στην εμβέλεια εκείνων των καταπληκτικών παιχνιδιών που έκανε το 2011 ο Κέμπα Γουόκερ με το Κονέκτικατ του 2011 ή ο Ντάνι Μάνινγκ με το Κάνσας το 1988, σε μία πορεία που ο τίτλος της ήταν 'Danny and the Miracles' ('ο Ντάνι και τα θαύματα'), ωστόσο τα ονόματα και οι λεπτομέρειες ξεχνιούνται.

Αυτό που απομένει είναι η αίσθηση. Και υπό αυτήν την έννοια η μνήμη, όταν αναζητήσει το λαχταριστό, παίζει το ρόλο της φαντασίας και δεν φωτογραφίζει απλώς το γεγονός. Το γιγαντώνει, το δυναμώνει και του δίνει τη δύναμη ώστε ακόμα και να μπορεί να παίξει το ρόλο του υπερασπιστή της αισιοδοξίας για τη ζωή συνολικά και όχι μόνο για ένα μεγάλο ματς, που είδες, σου άρεσε και, τελειώνοντας, πας παρακάτω.

Photo credits: AP Photo/Michael Conroy