Γιατί η Δύση εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη στο ΝΒΑ

Από την εκκίνηση της αγωνιστικής περιόδου 2018-19 έως τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, 4 είναι οι ομάδες της Δύσης που 'χουν ρεκόρ χαμηλότερο του 50%. Οι Σανς (15%), οι Σπερς (48%), οι Τζαζ (48%) και οι Ρόκετς (44%). Στην Ανατολή είναι 8, με τους Μπουλς και τους Χοκς να βρίσκονται στο 22% και 23%, ενώ ακολουθούν οι Καβς, Νικς, Νετς, Ουίζαρντς, Χιτ και Μάτζικ.

Όπως είπε πρόσφατα και ο προπονητής των Κλίπερς, Ντοκ Ρίβερς, "i t is a tough house to live in, man". Αλλά αυτή είναι και η άγρια ομορφιά της Δύσης που υπερισχύει σε δύναμη, σε βάθος και σε ό,τι άλλο υπάρχει -για να τεθεί ως μέτρο σύγκρισης- της Ανατολής.

Tην ώρα λοιπόν, που στο δεξί μισό της χώρας -όπως τη βλέπετε στο χάρτη- είναι λίγο πολύ ήδη γνωστοί αυτοί που θα μπουν στα playoffs, στο αριστερό μισό γίνεται ο κακός χαμός, με τα 14/15 να μπορούν να φαντάζονται δικαίως τους εαυτούς τους στην postseason. Αλλά ας μη το πάμε μακριά.

Οι Κινγκς είναι στο Νο9 με ρεκόρ 13-12. Αν ήταν στην Ανατολή, θα ήταν στο Νο7

Ο Δυτικοί έχουν το πάνω χέρι, από το 1998 και το τελευταίο πρωτάθλημα του Μάικλ Τζόρνταν με τους Μπουλς. Υπήρχαν επίσης, οι Νικς του Πάτρικ Γιούινγκ, οι Πέισερς του Ρέτζι Μίλερ και οι Μάτζικ του Σακίλ Ο'Νιλ. Μετά το τελευταίο δαχτυλίδι του 'MJ' με το Σικάγο, τα μέλη της ανατολικής περιφέρειας έχουν κατακτήσει έξι φορές τον τίτλο. Και δεν υπήρξε κάποιος οργανισμός που να γίνει δυναστεία.

Αλλά ας δούμε επιτέλους, τους λόγους. Αρχής γενομένης από το ΝΒΑ draft του 1996, το οποίο έχει μπει στην τριάδα των καλύτερων 'τάξεων', στην ιστορία της διαδικασίας. Μια στιγμή να σου πω τα παιδιά που πήραν μέρος.

Ο Άλεν Άιβερσον επιλέχθηκε στο Νο1 από τους Σίξερς (Ανατολή), τη βραδιά που βρήκαν την πρώτη τους δουλειά πολλοί που έγιναν All Stars. Το Sports Keeda έκρινε πως δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως ό,τι έγινε την πρώτη δεκαετία της τελευταίας χιλιετίας, καθορίστηκε από τους παίκτες που επιλέχθηκαν εκείνο το βράδυ. Μόνο οι 3 ήταν στην Ανατολή, στο πικ της καριέρας τους.

* Οι Μπακς επέλεξαν τον Μάρμπουρι στο Νο4, αλλά τον αντάλλαξαν με τη Μινεσότα για τον Άλεν.
** Ο Μπράιαντ επελέγη από τους Χόρνετς, αλλά το ίδιο βράδυ πήγε στους Λέικερς, για τον Βλάντε Ντίβατς. Ένα μήνα μετά πήγε στην "πόλη των αγγέλων" και ο Σακίλ. Μαζί πήραν 3 πρωταθλήματα από το 2000 έως το 2002.

Ας δούμε κάποιες από τις στιγμές που διαμόρφωσαν την ιστορία, που ήταν χρονικά κοντά στο 1996 NBA draft.

Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1995 οι Γουλβς πήραν τον Κέβιν Γκαρνέτ στο Νο5 και πήγαν οκτώ διαδοχικές χρονιές στα playoffs. Έως τότε έκαναν διακοπές από τον πρώτο γύρο.

Ένα χρόνο αργότερα, οι Σέλτικς είχαν τις περισσότερες πιθανότητες να επιλέξουν στο Νο1. Τελικά, μίλησαν πρώτοι οι Σπερς. Και πήραν τον Ντάνκαν -τη συνέχεια την ξέρεις. Ίσως να μη θυμάσαι πως όταν τελείωσε το πρώτο συμβόλαιο του Ντάνκαν, συζητούσε να πάει στο Ορλάντο να βρει τον Τρέισι ΜακΓκρέιντι και να κάνουν δυναστεία. Ο τότε κόουτς Ντοκ Ρίβερς αρνήθηκε ένα από τα αιτήματα του (να τον συνοδεύει η γυναίκα του στις πτήσεις) και η μεταγραφή 'τσάκισε'.

Το 1994 οι Ουάσινγκτον Μπούλετς (τότε) πήραν τον Κρις Ουέμπερ από τους Γουόριορς και έχτισαν πάνω του ομάδα που υποτίθεται πως θα διεκδικούσε το δαχτυλίδι. Αυτό που έγινε ήταν να μείνουν εκτός playoffs για έξι χρονιές - τις 4 με τον Ουέμπερ. Στο NBA draft του 1998 οι Μαβς πήραν τον Νοβίτσκι, από τους Μπακς που τον είχαν επιλέξει στο Νο9, δίνοντας τον Ρόμπερτ Τρέιλορ. Και αυτή τη συνέχεια την ξέρεις.

Από το 2000 έως το 2008, με εξαίρεση δυο χρονιές (2002, 2007) οργανισμοί της Ανατολής είχαν τη Νο1 επιλογή στο ΝΒΑ draft. Αν βγάλεις στην άκρη τους ΛεΜπρον Τζέιμς, Ντουέιν Ουέιντ, Κρις Μπος και Κάιλ Κόρβερ (δηλαδή, το NBA draft του 2003), όλες οι άλλες κορυφαίες επιλογές δεν βοήθησαν στο να 'κλείσει' το χάσμα. Και αυτό είχε να κάνει με όσα διάβασες από πάνω: την εξέλιξη επιλογών που είχαν γίνει στη δεκαετία του '90.

Το καλοκαίρι του 2007 ήταν που συναντήθηκαν οι Γκαρνέτ, Ρέι Άλεν και Πολ Πιρς στη Βοστώνη και κυριάρχησαν το 2008 - επί των Λέικερς. Μεσολάβησαν τρία χρόνια πριν πρωταγωνιστήσει άλλη εκπρόσωπος της Ανατολής στους τελικούς.

Τα τελευταία χρόνια επαναλαμβάνεται το φαινόμενο που θέλει παίκτες οι οποίοι προτιμήθηκαν στο ΝΒΑ draft από Ανατολικούς, να κάνουν μεγάλες καριέρες στη Δύση. Για παράδειγμα, ο Λέοναρντ -είχε επιλεγεί το 2011 από τους Πέισερς, στο Νο15, πήγε στους Σπερς και από φέτος τον βρίσκεις στο Τορόντο. Να πούμε και για τις ανταλλαγές παικτών όπως ο Τζίμι Μπάτλερ (που εφέτος επέστρεψε στας Ανατολάς) και ο Πολ Τζορτζ από την Ανατολή στη Δύση.

Φτάνουμε στη σεζόν 2017-18, οπότε στο ΤΟΡ10 αποτελεσματικότητας παικτών υπήρχαν οι εξής: Χάρντεν, Αντετοκούνμπο, Τζέιμς, Κάρι, Ντέιβις, Κάπελα, Πολ, Ντουράντ, Ουαϊτσάιντ και Ουέστμπρουκ. Αν μετρήσεις, οι 7 έπαιζαν στην Ανατολή. Οι ειδικοί έχουν εκτιμήσει πως τα τελευταία οκτώ χρόνια στη Δύση γινόταν ο κακός χαμός και στην Ανατολή ό,τι αφορούσε τον ΛεΜπρον Τζέιμς.

Εσχάτως εν τω μεταξύ, ό,τι αφορά την εξέλιξη του παιχνιδιού, σε επίπεδο κατοχών, τριπόντων κλπ. έχει να κάνει με ομάδες της Δύσης. Όπως οι Ρόκετς, οι Ουόριορς και οι Γκρίζιλς. Για αυτό διαβάζεις πως η Δύση έχει τις μεγαλύτερες αγορές και για αυτό οι περισσότεροι επιλέγουν να πηγαίνουν σε αυτές. Και παρ' ότι φέτος φάνηκε να ανακατεύεται η τράπουλα, το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο -και θα είναι το ίδιο μέχρι νεοτέρας, γιατί όπως κατάλαβες η ανατροπή θέλει συνέπεια χρόνων.

Για κάθε Σίξερς, Μπακς και Ράπτορς υπήρξαν Νάγκετς, Θάντερ και Κλίπερς, ως απάντηση. Ως προς το ισχυρό της Δύσης βέβαια, θα βοηθά πάντα και κάτι ακόμα.

Η Δύση έχει περισσότερα λεφτά, γιατί έχει χαμηλότερη φορολογία

Στην Αμερική πληρώνεις τα πάντα. Από τις υπηρεσίες που σου παρέχουν μέχρι και τα παγάκια στον καφέ, αν τυχόν τον θες παγωμένο. Το ένα στα πέντε δολάρια των φόρων, πηγαίνει στον τομέα της άμυνας. Και η φορολογική αρχή Internal Revenue Service (θα την έχεις ακούσει στις αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές ως IRS) είναι παντού, ελέγχει τα πάντα και αποτελεί το φόβος και τον τρόμος όλων των πολιτών. Κυρίως αυτών που προσπαθούν να 'κρύψουν' κάτι.

Οι φόροι εισοδήματος που πληρώνουν οι κάτοικοι αυτού του κομματιού της γης είναι μικρότεροι από τη συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών

Τα τριάντα τελευταία χρόνια έπεσαν από 3 έως 8 τοις εκατό. Επί εποχής Μπαράκ Ομπάμα αυξήθηκαν. Για τους πλούσιους που την ίδια ώρα επωφελούνται στο μέγιστο βαθμό, από τις φοροαπαλλαγές που προσφέρει το κράτος. Επί Τραμπ μειώθηκε ο φορολογικός συντελεστής για τις επιχειρήσεις (το 35% έγινε 21%,) ώστε οι Αμερικανοί να επιστρέψουν στις εγχώριες επενδύσεις και να αφήσουν τους φορολογικούς παραδείσους. Ο νυν Πλανητάρχης εξαφάνισε και τον εναλλακτικό ελάχιστο φόρο, που είχε να κάνει με όσους ενδεχομένως να έβρισκαν 'παραθυράκια' και να τα χρησιμοποιούσαν.

Γενικά, κάθε πολιτεία έχει το δικό της τρόπο λειτουργίας. Κάποιες έχουν φόρο που είναι ο ίδιος, ανεξάρτητα από το εισόδημα των πολιτών. Άλλες έχουν μηδενικό φόρο για τα εισοδήματα και κάποιες -λίγες- έχουν δυο φόρους: έναν της πολιτείας και έναν τοπικό, μέσω του οποίου στηρίζουν προγράμματα, όπως το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.

Κατόπιν όλων αυτών, δες τι ισχύει για τη Δύση και τι για την Ανατολή του ΝΒΑ και θα καταλάβεις έναν από τους λόγους που η wild wild West ήταν, είναι και από ό,τι φαίνεται θα είναι καλύτερη, γιατί πάντα θα 'τραβά' αυτούς που θέλουν να βλέπουν τα περισσότερα δυνατά μηδενικά στον τραπεζικό τους λογαριασμό.

Photos: Associated Press