Η ξεχασμένη συμφωνία Μαλόουν – Ολυμπιακού

Το καλοκαίρι του 1992 μοιάζει –και είναι πολύ- μακρινό. Όσοι διαβάσουν την παρακάτω ιστορία θα καταλάβουν ότι εκτός από μακρινό ήταν και πολύ…παράξενο. Στο στερέωμα του ελληνικού μπάσκετ είχε ξεκινήσει μόλις η αντεπίθεση του Ολυμπιακού που την προηγούμενη χρονιά είχε εξασφαλίσει τερματίζοντας δεύτερος πίσω από τον ΠΑΟΚ την επιστροφή του στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (τη σημερινή Ευρωλίγκα). Στο ελληνικό πρωτάθλημα η ίδρυση του ΕΣΑΚΕ έβαζε στο τραπέζι και ένα αίτημα των ομάδων: Την είσοδο του δεύτερου ξένου παίκτη στο πρωτάθλημα. Σε αναμονή της σχετικής υπουργικής απόφασης η μεταγραφική παράνοια είχε κτυπήσει όλες τις ομάδες και τα δημοσιογραφικά γραφεία.

Εκείνη την εποχή η πληροφόρηση δεν γινόταν αποκλειστικά από γραφεία τύπου, non paper και ανακοινώσεις των ομάδων αλλά με τον παλιό καλό παραδοσιακό τρόπο: Τηλέφωνο στις “πηγές” που δεν διέθεταν καν κινητό. Για e-mail και ίντερνετ ας μην το συζητάμε καλύτερα. Αν θυμάμαι καλά δεν πρέπει να καν να υπήρχε τέτοια καινοτομία σε ελληνικό σπίτι ή επιχείρηση. Σίγουρα, ο παλαιότερος ρεπόρτερ του μπασκετικού Ολυμπιακού και νυν διευθυντής του “Sport24 Radio103,3” o Παντελής Διαμαντόπουλος παρέα με τον Γιάννη Φιλέρη θα μπορούσαν να αφιερώσουν δεκάδες εκπομπών σε εκείνη την εποχή.

Ο “κλεισμένος” Πάσπαλι και το δεύτερο ηχηρό όνομα

Ο Ολυμπιακός είχε ήδη κλεισμένο από το προηγούμενο καλοκαίρι με πολυετές συμβόλαιο τον Πάσπαλι. Και έψαχνε ένα δεύτερο ηχηρό όνομα ξένου που όχι μόνο θα δυνάμωνε την ομάδα αλλά θα την έκανε ένα αυτόματο φαβορί για πρόκριση στο επόμενο φάιναλ φορ που είχε προγραμματιστεί να γίνει μέσα στο σπίτι του, το ΣΕΦ.

Οι συσκέψεις με παρόντες τον Σωκράτη Κόκκαλη, τον αντιπρόεδρο της ΚΑΕ Γιώργο Σαλονίκη και τον Γιάννη Ιωαννίδη έχουν αποκτήσει –μέσα στα χρόνια- αίγλη αστικού μύθου. Λέγεται ότι πολλά χρόνια αργότερα ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε εξομολογηθεί σε άνθρωπο του στενού του περιβάλλοντος ότι “δύο προπονητές έχω δει τόσο αναποφάσιστους στην επιλογή ξένων παικτών: Τον Ιωαννίδη και τον Ντούσαν Μπάγιεβιτς”.

Ο Ιωαννίδης απέρριπτε για διάφορους λόγους ακόμη και τα καλύτερα ονόματα παικτών, ο Κόκκαλης του έλεγε ότι “μπορούμε να πάρουμε όποιον παίκτη θέλουμε, επιτέλους αποφάσισε” και ο “ξανθός” κατέληγε με το…αμίμητο: “Ε, αφού μπορούμε να πάρουμε όποιον παίκτη θέλουμε φέρε τον….Τζόρνταν να τελειώνουμε”. Κάποια στιγμή, ο πρώτος κλήρος έπεσε στον… Σαμπόνις! Η ομάδα άνοιξε δίαυλο επικοινωνίας με τον Λιθουανό σέντερ αλλά το πρόβλημα δεν ήταν ούτε οι απαιτήσεις του που καλύπτονταν, ούτε κάτι άλλο. Ο Σαμπόνις ζητούσε τριετές συμβόλαιο και εγγυημένη τη θέση του στο ελληνικό πρωτάθλημα αλλά ακόμη δεν υπήρχε η επίσημη έγκριση από την πολιτεία για την είσοδο του δεύτερου ξένου. Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να “αδειάσει” τον Πάσπαλι αλλά ούτε και να εγγυηθεί κάτι που δεν ήταν δεδομένο στον Σαμπόνις που κάποια στιγμή βαρέθηκε να περιμένει και υπέγραψε στη Ρεάλ.

Εποχή… Γκουλιότα

Κάπου εκεί ξεκίνησε η εποχή… Γκουλιότα! Ένα μεσημέρι από φίλαθλο του Ολυμπιακού που δούλευε στο αεροδρόμιο έπεσε…σύρμα σε φίλο του δημοσιογράφο ότι η ομάδα είχε φέρει στην Ελλάδα τον Τομ Γκουλιότα! Ο απόφοιτος του Νορθ Καρολάινα Στέιτ είχε μόλις επιλεγεί στο νούμερο 6του ντραφτ και επειδή εκείνα τα χρόνια τους ρούκις δεν κάλυπτε συλλογική σύμβαση ζητούσε πολύ περισσότερα χρήματα από αυτά που του πρότειναν οι Ουάσινγκτον Μπούλετς που τον είχαν επιλέξει.

Και ο Γκουλιότα βγήκε στην… Ευρωπαϊκή αγορά με στόχο να πάρει μια πολύ καλή προσφορά. Στην Ελλάδα πέρασε ένα εξαιρετικό τριήμερο, πήγε και κρουαζιέρα στα νησιά του Αιγαίου με το κότερο του Κόκκαλη και αποχώρησε έχοντας στα χέρια του μια ηγεμονική πρόταση. Φυσικά, είχε πετύχει τον αντικειμενικό του στόχο που δεν ήταν να παίξει στην Ευρώπη αλλά να ανεβάσει την προσφορά των Μπούλετς κάτι που τελικά πέτυχε. Ο Γιώργος Σαλονίκης περίμενε πολλά βράδια πάνω από το φαξ του σπιτιού του το υπογεγραμμένο συμβόλαιο του Γκουλιότα που δεν έφτασε ποτέ. Μαζί περιμέναμε και όλοι οι μπασκετικοί ρεπόρτερ στα γραφεία των εφημερίδων!

Ο Ολυμπιακός μετά το άδοξο τέλος της υπόθεσης Γκουλιότα βρισκόταν πάλι στο μηδέν με τον χρόνο να πιέζει αφού πλέον η έναρξη της σεζόν ήταν πολύ κοντά! Και κάποια μέρα ανακοίνωσε εντελώς ξαφνικά την απόκτηση του Ροντ Χίγκινς. Τι εστί Χίγκινς; Ενας 32χρονος γκαρντ-φόργουορντ με μεγάλη θητεία παγκίτη στο ΝΒΑ που είχε περάσει από 5-6 ομάδες χωρίς να στεριώσει στην πραγματικότητα πουθενά. Η απογοήτευση ήταν…διάχυτη. Από τον Σαμπόνις ή έστω τον Γκουλιότα ο Ολυμπιακός είχε “ξεπέσει” σε ένα δευτεροκλασάτο όνομα του ΝΒΑ. Θυμάμαι μάλιστα ότι την επόμενη μέρα το ΦΩΣ είχε κυκλοφορήσει με πρώτο θέμα τη μεταγραφή και ένα από τους πιο….αδιάφορους τίτλους στην ιστορία του: “Ο Ροντ Χίγκινς στον Ολυμπιακό”, έλεγαν τα οκτάστηλα “ξύλινα” γράμματα του πρωτοσέλιδου.

Οι παλινωδίες του “Ξανθού”

Την εποχή εκείνη η αφεντιά μου είχε μόλις προσληφθεί σε ένα από τα καλύτερα αθλητικά τμήματα πολιτικών εφημερίδων αυτό του Ελεύθερου Τύπου. Δεν θυμάμαι ακριβώς πως ακριβώς ξεκίνησε η ιστορία αλλά θυμάμαι καλά ότι μου φάνηκε πολύ παράξενο ότι ο Ολυμπιακός που έψαχνε ψηλό κατέληξε σε ένα παίκτη που τον συνόδευε μόνο η φήμη του καλού σουτέρ και τίποτε παραπάνω. Οι παλινωδίες του Ιωαννίδη στους ξένους παίκτες ήταν κοινό μυστικό. Το καλοκαίρι του 1991 είχε δώσει τα χέρια στη Ρώμη με τον Πάσπαλι, γύρισε στην Αθήνα και αποφάσισε να πάρει πλέι μέικερ, έκλεισε τον Ροντ Στρίκλαντ και την ώρα που ο σπουδαίος γκαρντ από το ΝΒΑ ετοιμαζόταν να μπει στο αεροπλάνο ακύρωσε τη συμφωνία και επέστρεψε στην αρχική επιλογή του τον Ζάρκο Πάσπαλι.

Ακόμη όμως και με αυτά τα δεδομένα ήταν παράξενη η ολική μεταστροφή του. Το πρώτο καμπανάκι κτύπησε όταν άνθρωπος από το προεδρικό περιβάλλον μου είπε: “Ε, εντάξει έπρεπε να πάρουμε ένα παίκτη για τον προκριματικό γύρο της Ευρωλίγκας. Πήραμε τον Χίγκινς αλλά αν δεν είναι καλός μπορούμε να τον αλλάξουμε κάποια στιγμή”. Μαζί με τον δεύτερο ξένο παίκτη στις ελληνικές ομάδες είχε μπει και το δικαίωμα της αλλαγής ξένου. Λογική προσέγγιση…

Μιλώντας με τον Ιωαννίδη δεν μου άφησε περιθώρια αντιλόγου: “Μια χαρά είναι ο Χίγκινς. Τι έχει δηλαδή που δεν σου αρέσει;”. Τέλος της συζήτησης.

Αργά το ίδιο βράδυ αποφάσισα να…ξυπνήσω μια από τις “πηγές” μου. “Ξέχνα το, ο Χίγκινς θα παίξει ένα μήνα ίσα-ίσα για τα προκριματικά του Πρωταθλητριών και μετά θα φύγει. Υπάρχει έτοιμος άλλος παίκτης που δεν μπορεί να έρθει τώρα”, μου είπε. Αλλά εκεί υψώθηκε τοίχος: “Δεν μπορώ να σου πω λέξη παραπάνω. Τα υπόλοιπα βρες τα μόνος σου”.

Η ώρα για να παραδώσω την ύλη πίεζε και το λογικό ήταν να κλείσω εκεί το θέμα και να το ψάξω την επόμενη. Το επόμενο τηλεφώνημα σε ένα μάνατζερ παικτών έβαλε ένα κομμάτι ακόμη στο παζλ: “Ο ξανθός όλο το καλοκαίρι μου ζητούσε ψηλούς παίκτες. Δεν μπορεί να πήρε σουτέρ”. Το τρίτο τηλεφώνημα με πήγε ένα βήμα παραπάνω: “Ψάξε για ένα πολύ καλό ψηλό και πολύ μεγάλο όνομα από το ΝΒΑ. Θα γίνει πάταγος”. Ωραία, αλλά ποιος καλός ψηλός και μεγάλο όνομα δεν είχε συμβόλαιο με ομάδα του ΝΒΑ ή ήταν διαθέσιμος; Σήμερα θα αρκούσε ένα κλικ στον υπολογιστή για να βρεθεί η σχετική λίστα. Η σωτηρία ήρθε από ένα τεύχος του Street and Smith ενός περιοδικού που κυκλοφορεί σε ετήσια βάση στις ΗΠΑ και έχει ανάλυση όλων των ομάδων του ΝΒΑ. Το τεύχος του 1992 είχε μια πλήρη λίστα των παικτών που ήταν ελεύθεροι ή δεν είχαν εγγυημένα συμβόλαια. Μπίνγκο!

Μεταγραφή από άλλο πλανήτη

Μια γρήγορη ανάγνωση της λίστας δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης. Υπήρχαν 3-4 καλοί ελεύθεροι σέντερ αλλά μόνο ένας πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις. Αλλά το όνομα έμοιαζε να… κοροϊδεύει μέσα από τις σελίδες του περιοδικού: Ο Μόουζες Μαλόουν στον Ολυμπιακό. Ακόμη και στα 37 του το όνομα του πρώτου παίκτη που είχε πάει από το γυμνάσιο απευθείας στο ΝΒΑ και ήταν ένας από τους καλύτερους ψηλούς όλων των εποχών ήταν μεταγραφή από άλλο…πλανήτη!

Νέο τηλεφώνημα: “Θα φέρετε τον Μαλόουν;”. Παύση μερικών δευτερολέπτων. “Δεν ξέρω ποιος στο είπε…Γράψτο με δική σου ευθύνη”.

Το έγραψα…Την επόμενη μέρα το πρώτο θέμα στις μπασκετικές σελίδες της εφημερίδας ήταν: “Ξένος με ημερομηνία λήξης ο Χίγκινς. Φεύγει σε ένα μήνα και έρχεται ο Μαλόουν”. Το πρώτο τηλεφώνημα της επόμενης μέρας ήταν από τον Ιωαννίδη: “Ποιος σου είπε αυτή τη βλακεία; Εμείς κλείσαμε τον Χίγκινς. Ποιος Μαλόουν και πράσινα άλογα. Θα το…διαβάσει ο Χίγκινς και δεν θα μπορεί να παίξει μπάσκετ”. Όταν τελείωσε ο…μονόλογος του είχα σχεδόν πειστεί ότι υπήρχε συμφωνία με τον…Μαλόουν. Ο “ξανθός” δεν θα ασχολιόταν ποτέ με ένα δημοσίευμα που δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Οι…αλήθειες τον εξόργιζαν.

Με το δημοσίευμα λύθηκαν και οι… γλώσσες πιο εύκολα. Το θέμα είχε περίπου ως εξής: Ο Μαλόουν έπαιζε τότε στο Μιλγουόκι, είχε συμβόλαιο για μια ακόμη χρονιά αλλά η ομάδα που είχε αποτύχει παταγωδώς ήθελε να τον αποδεσμεύσει. Είχε προσπαθήσει να τον ανταλλάξει αλλά δεν έβρισκε ανταπόκριση καθώς όλες οι ομάδες δεν έπαιρναν το ρίσκο ενός 37χρονου παίκτη. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να περιμένει ένα μήνα και είχε πάρει περίπου ως…ρεπατζή τον Χίγκινς. Ο Μαλόουν είχε συμφωνήσει προφορικά με την ομάδα και θα έπαιζε στον Ολυμπιακό εφόσον δεν έμενε στο ΝΒΑ, κάτι που πλέον έμοιαζε σαν το πιθανότερο σενάριο.

Γράφτηκε διαφορετικά η ιστορία

Η ιστορία όμως έμελλε να γραφτεί κάπως διαφορετικά. Ο Χίγκινς ποτέ δεν έπεισε και ποτέ δεν κόλλησε στην ομάδα παρότι βοήθησε με 20 πόντους στη νίκη μέσα στη Λιουμπλιάνα επί της Ολίμπια στον προκριματικό γύρο του πρωταθλητριών που άνοιξε τον δρόμο για να παίξει ο Ολυμπιακός στους ομίλους. Αλλά στο πρωτάθλημα ήταν σκέτη καταστροφή αφού δεν μπορούσε να βάλει ούτε σουτ επηρεασμένος από την αλλαγή περιβάλλοντος και στιλ παιχνιδιού! Δεκαπέντε μέρες μετά τον ερχομό του το όνειρο Μαλόουν “πάγωσε”. Ο “Μωυσής” τσάκισε τους δίσκους της σπονδυλικής του στήλης στο καμπ του Μιλγουόκι και μπήκε χειρουργείο.

Θα ξανάπαιζε σε πέντε-έξι μήνες. Το ρεπορτάζ του Ελεύθερου Τύπου δικαιώθηκε μόνο στο μισό μέρος του. Ο Χίγκινς όντως έφυγε ακριβώς ένα μήνα μετά τον ερχομό του και ο Ολυμπιακός παραμονές της έναρξης των αγώνων του στους ομίλους του Πρωταθλητριών δήλωσε ως αντικαταστάτη του τον Ουόλτερ Μπέρι! Ο Μαλόουν κατάφερε να γυρίσει στα γήπεδα τον Μάρτιο του 1993, έπαιξε στο τέλος της σεζόν στους Μπακς και κατάφερε να μείνει άλλες δύο σεζόν στο ΝΒΑ μέχρι να κρεμάσει τη φανέλα του το 1995 σε ηλικία 40 ετών! Ο Ολυμπιακός πήρε το πρώτο πρωτάθλημα της νεότερης εποχής του την άνοιξη του 1993 αλλά έχασε την πρόκριση στο φάιναλ φορ του Φαλήρου όταν ο Πάσπαλι πάτησε γραμμή στην τελευταία επίθεση του τρίτου αγώνα με τη Λιμόζ. Η ιστορία γράφτηκε έτσι και θα μείνει αναπάντητο το what if της υπόθεσης. Τι θα γινόταν αν ο Μόουζες Μαλόουν έπαιζε για πρώτη και πιθανώς τελευταία φορά στην καριέρα του σε μια Ευρωπαϊκή ομάδα;

Διαβάστε ακόμη:

Πέθανε ο Μόουζες Μαλόουν

Τάσος Μαγουλάς: Μόουζες Μαλόουν: Ο Μωυσής του μπάσκετ και μέντορας των Ολάζουν και Μπάρκλεϊ