Signature moves: Ποιος ‘πιστώνεται’ το teardrop

Η λέξη ‘teardrop’ μεταφράζεται ως δάκρυ. Αν το ‘βάλεις’ σε γήπεδο μπάσκετ, είναι το σουτ που το λες ‘πεταχτάρι’. Ή floater. Θα μου επιτρέψεις να σου πω τους επίσημους ορισμούς αυτής της λέξης, πριν συνεχίσω: α) μυοψία (κινούμενο στίγμα στο οπτικό πεδίο κάποιου) β) μυγάκια γ) αναποφάσιστος δ) πτώμα που επιπλέει στο νερό ε) μετακινούμενος υπάλληλος και στ) επιπλέουσα σκατούλα. Πάμε παρακάτω.

Το ‘teardrop’ είναι ένας από τους τρόπους που έχουν οι κοντοί παίκτες, για να σκοράρουν. Εκεί δηλαδή, που πηγαίνουν -με full speed- για λέι απ, αλλά το σκέφτονται, γιατί τους περιμένουν οι ψηλοί-, εκτελούν νωρίτερα και με μεγαλύτερη καμπύλη, ώστε να αποφύγουν τις τάπες. Όπως πέφτει λοιπόν, η μπάλα από το ύψιστο σημείο της καμπύλης ‘σχηματίζεται’ -νοητά- ένα δάκρυ. ‘Αν και αυτό του drop shot στο τένις και του knuckleball στο μπέιζμπολ’, λένε οι ειδικοί, που προσθέτουν ότι είναι ένα από τα πιο δύσκολα σουτ που υπάρχουν στο μπάσκετ, με τους μετρ να διαθέτουν μια περίπλοκη λογική -και ικανότητα.

“Aν το κάρφωμα αφορά τη δύναμη, το ‘δάκρυ’ αφορά τη φινέτσα”

Πάμε τώρα, να δούμε ποιος έκανε πρώτος, αυτήν την κίνηση στο ΝΒΑ. Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη ‘εφηύρε’ γιατί υπήρχε μπάσκετ και πριν την τηλεόραση -όπως γενικά υπάρχει μακριά από τα φώτα, ως εκ τούτου είναι δύσκολο να πεις πως ο ‘τάδε’ ήταν που ανακάλυψε την κίνηση. Το βέβαιο είναι πως δεν ήταν ο Τόνι Πάρκερ, όπως είχε δηλώσει, το 2013 (είχε πει -χαριτολογώντας- πως έχει τα copyrights -αλλά το χιούμορ σε συνθήκες που αφορούν ‘ανακαλύψεις’ του ΝΒΑ είναι άγνωστη λέξη). Ο Γάλλος ήταν εκ των καλύτερων του είδους. Αλλά δεν ήταν ο πρώτος, όπως ενημέρωσαν οι New York Times, με τον Scott Cacciola να ερευνά το θέμα.

“Δεν είναι ξεκάθαρο ποιος επιχείρησε το πρώτο teardrop ή ποιος ονόμασε έτσι το σουτ. Κάποιοι το πιστώνουν στον Μπομπ Κιούζι (πόιντ γκαρντ των Σέλτικς από το 1950 έως το 1963). Άλλοι το ‘δίνουν’ στον Χανκ Λουιζέτι, παίκτη του Stanford τη δεκαετία του ’30, που πέρασε στην ιστορία για τα σουτ με το ένα χέρι, ενώ έτρεχε”, έγραψε. Ζήτησε την άποψη του Νέιτ Ρόμπινσον για το σωστό, το καλό teardrop. Εκείνος είπε πως ‘πρώτον πρέπει να σουτάρεις γρήγορα, πριν να μπορεί να αντιδράσει ο αμυντικός και δεύτερον, να σουτάρεις ψηλά. Το δουλεύω χρόνια. Ακόμα απέχει πολύ από το τέλειο‘. Ο Στεφ Κάρι πρόσθεσε πως ‘χρειάζεται πολύ δουλειά, για να είναι αποτελεσματικό. Και δεν είναι πολύ εύκολο να το κάνεις, όταν προσπαθείς να περάσεις τον αμυντικό και τρέχεις στην ύψιστη ταχύτητα’”.

O Mαρκ Τζάκσον, ο οποίος το χρησιμοποίησε δεόντως, ως παίκτης τη δεκαετία του ’90 εξήγησε πως πρόκειται για ‘τρομακτικό όπλο’. Παρεμπιπτόντως, το Yahoo!Sports είχε γράψει πως δεν αποκλείεται να είναι αυτός ο παίκτης που το έκανε γνωστό στο ΝΒΑ, όταν αγωνιζόταν με τους Ουόριορς.

Ο Κερκ Χάινριχ είχε δώσει μια άλλη οπτική: “Ακόμα και αν η μπάλα δεν μπει στο καλάθι, το teardrop μπορεί να ‘τραβήξει’ τους αμυντικούς μακριά από το καλάθι και άρα να κάνει το σκοράρισμα της δικής σου ομάδας πιο εύκολο -με tip”. Ο Άιβορι Μάνινγκ, κόουτς που ασχολείται με τις τεχνικές των σουτ, είχε καταλήξει στο ότι ‘αν όλοι οι παίκτες μιας ομάδας κάνουν φλότερς, πιθανότατα δεν είναι καλή αυτή η ομάδα. Για τους σπεσιαλίστες, είναι ένα απίστευτα αποτελεσματικό εργαλείο‘.

Ας δούμε όμως, πώς διαχειρίστηκε το ‘δάκρυ’ ο Πάρκερ, ώστε να ξεχωρίσει.

“Έχει πλάκα να δείτε πώς έπαιζα σε όλη μου την καριέρα. Υπάρχουν πράγματα που μου έβγαιναν φυσικά, από όταν ήμουν παιδί” εξηγεί στην αρχή του video που του ‘χαν ετοιμάσει οι Σπερς, για το ζήτημα. Ακολούθως, εμφανίζεται ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον να λέει ότι ο κόσμος δεν κατάλαβε ποτέ πραγματικά πόσο δύσκολο ήταν το teardrop. “Στα παρκέ του ΝΒΑ, έχεις αυτούς τους γιγαντιαίους τύπους γύρω σου. Οπότε ευθύς εξ αρχής δεν είναι εύκολο το σουτ. Και ο Τόνι την έκανε, ενώ υπήρχε κόσμος στη ρακέτα”.

Ο TP ομολόγησε πως η κίνηση που έγινε σήμα κατατεθέν του, προέκυψε από ανάγκη. “Ήμουν μικρός και αδύνατος. Οπότε έπρεπε να βρω έναν τρόπο, για να σουτάρω πάνω από τους ψηλούς. Αυτό το σουτ ήταν η καλύτερη επιλογή που είχα, δεδομένης και της ταχύτητας. Ήταν το σουτ που μπορούσα να ελέγξω. Έγινε το σήμα κατατεθέν μου”.

O Tσιπ Ίνγλιλαντ, ασίσταντ των Σπερς από το 2005 περιέγραψε το teardrop ως ‘όμορφο, απαλό, άγγιγμα στη μεγαλύτερη ταχύτητα, το στοπ, η αίσθηση ότι θα δώσει πάσα, οι ψηλοί να πλησιάζουν και εκείνος να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα‘. Ο Μανού Τζινόμπιλι είχε ευχηθεί να μπορεί να αντιγράψει αυτό που κάνει ο Πάρκε -είχε δοκιμάσει κι όλας, αλλά απέτυχε. “Αυτό που έκανα χάριν του Τόνι ήταν να βελτιώσω το teardrop, αλλά το τελείωμα με το ένα βήμα που έκανε ήταν πάρα πολύ δύσκολο -για να αναπαραχθεί”.

Ο Πάρκερ εξέλιξε τον τρόπο που είχαν οι ‘κοντοί’ να γίνουν ανταγωνιστικοί στη ρακέτα, εναντίον ψηλών, όπως είπε ο RC Μπιούφορντ. “Πάντα ήταν από τους κορυφαίους της λίγκας, σε πόντους από το ‘ζωγραφιστό’”. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς δήλωσε έκπληκτος από τον τρόπο που ο παίκτης του άλλαζε κατεύθυνση -δεδομένης πάντα της ταχύτητας με την οποία κινείτο. “Ντριμπλάρει σε μια κατεύθυνση, στριφογυρνάει, πάει προς το καλάθι και κατά τη διάρκεια όλων αυτών -συν τις επαφές- διατηρεί την ισορροπία του και τελειώνει από κοντά”. Η spin move και το teardrop ήταν ο τρόπος που ‘έβγαζε’ το ψωμί του ως NBAer, κατά του ιδίου το ρηθέν. “Και είχαν επιτυχία, γιατί τα ‘χα προσαρμόσει στο σώμα και την ταχύτητα μου”.