Οι άνθρωποι που έκαναν τους Σικάγο Μπουλς ‘ανέκδοτο’ του ΝΒΑ

Καμία ομάδα δεν μπορεί να νικά για πάντα. Όπως και οι δυναστείες γεννιούνται, για να πεθάνουν. Γιατί αυτή είναι η νομοτέλεια. Πολλώ δε, στον αθλητισμό όπου κυριαρχεί το σύστημα της αντιγραφής και υπάρχει πάντα, η πιθανότητα να εμφανιστεί στην εξίσωση περίπτωση από αυτές που προκύπτουν μια φορά στα εκατό χρόνια.

Οι Μπουλς βρέθηκαν σε μια τέτοια συνθήκη, το ’90 “όταν ο Τζέρι Κράουζε έβρισκε τα ταλέντα, ο Φιλ Τζάκσον τα δούλευε, ο Μάικλ Τζόρνταν ηγούνταν, ο Σκόπι Πίπεν τα ηρεμούσε, ο Τζέρι Ράινσντορφ τα πλήρωνε και όλοι μαζί έκαναν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει”. Με εκείνον τον τρόπο. Και το έκαναν για όσο επέτρεψε ο χρόνος. Γιατί όπως ξέρεις, όλα τα καλά, τελειώνουν. Ενδεχομένως για αυτούς τους ‘Ταύρους’ οι τίτλοι τέλους να έπεσαν ένα χρόνο νωρίτερα από όταν θα μπορούσε να γραφτεί -πιο ολοκληρωμένα- ο επίλογος. Δεν θα κρατούσε όμως, για πάντα. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά. Στην περίπτωση των ‘Ταύρων’, όχι πολλά. Το 2011 εμφανίστηκαν στους τελικούς της Ανατολής και το 2017 έφτασαν στα playoffs, για να φύγουν μετά τον πρώτο γύρο. Σερί σεζόν με καλά ρεκόρ και διαδοχικές παρουσίες στην postseason, δεν έχουν απολαύσει. Ας θυμηθούμε λοιπόν, τα παλιά μήπως προκύψουν τα νέα.

Μετά 52 ματς, για τη φετινή σεζόν, έχουν για ρεκόρ το 19-33 και είναι οριακά εκτός των θέσεων που οδηγούν στα playoffs (οι από πάνω τους, Μάτζικ και Νετς έχουν 21-28 και 21-27, αντίστοιχα). Πέρυσι υποτίθεται πως θα ήταν η χρονιά της -τελευταίας- αναδόμησης. Στις 22/6 του 2017, ανήμερα του NBA Draft είχαν ενημερώσει πως αντάλλαξαν τον Τζίμι Μπάτλερ (o 5 φορές All Star -3 έως τότε- είχε περάσει έξι σεζόν στο Σικάγο και τον έστειλαν στη Μινεσότα, για τους Κρις Νταν, Ζακ ΛαΒιν και Λόρι Μαρκάνεν -είχε μόλις επιλεγεί στο Νο7 ο τελευταίος), στο πλαίσιο αυτής της ανασύστασης. Ο αντιπρόεδρος Τζον Πάξον είχε εξηγήσει πως “αποφασίσαμε να ξαναφτιάξουμε το ρόστερ και θα το κάνουμε με νέους παίκτες που πιστεύουμε πως μπορούν να παίξουν στο σύστημα του Φρεντ Χόιμπεργκ” που είχε πάρει τη θέση του Τομ Θιμποντό.  

Πριν εμφανιστεί ο Μπάτλερ στην ‘πόλη των ανέμων’ οι Μπουλς είχαν φτάσει κοντά στην επιστροφή στους ΝΒΑ Finals, για πρώτη φορά μετά το ’90. Το ’90 ήταν η δεκαετία των Μπουλς. Εκατομμύρια άνθρωποι συστήθηκαν με το ΝΒΑ (ήταν τότε που ο Ντέιβιντ Στερν έκανε το ‘άνοιγμα’ στην παγκόσμια αγορά) και λάτρεψαν τους τύπους που έδειχναν -και ήταν- ανίκητοι. Το 2018 συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τη διάλυση της δυναστείας. Δυο χρόνια αργότερα, ακόμα δεν έχει βρεθεί η λύση στο πρόβλημα του ‘πώς να ξανακάνουμε μεγάλο τον οργανισμό’.

Αναμφισβήτητα το πρόσωπο/πόστερ της θρυλικής πορείας των ‘Ταύρων’ ήταν ο Τζόρνταν, παίκτης που επιλέχθηκε επί εποχής Ροντ Θορν ως GM (1984), στο Νο3 εκείνου του draft (Νο1 ήταν ο Χακίμ Ολάζουον που ‘κάλεσαν’ οι Ρόκετς και στο Νο2 ο Σαμ Μπόουι που πήραν οι Μπλέιζερς). Στην ίδια λογική, το SB Nation χαρακτήρισε τον Τζέρι Κράουζε ως ‘τη Yoko Ono των σπορ στο Σικάγο’. Ως αυτός που τα διέλυσε στα εξ ων συνετέθησαν. Η Yoko Ono έγινε από ρήμα έως συνθήκη (σε ό,τι αφορά διάλυση), ως αυτή που θεωρείται υπεύθυνη για τη διάλυση των Beatles. Να δούμε όμως, τι έγινε με τους Μπουλς των έξι πρωταθλημάτων από το 1991 έως το 1998.

1991 Finals: Bulls vs. Lakers 4-1

1992 Finals: Bulls vs. Trail Blazers 4-2

1993 Finals: Bulls vs. Suns 4-2

1996 Finals: Bulls vs. Supersonics 4-2

1997 Finals: Bulls vs. Jazz 4-2

1998 Finals: Bulls vs. Jazz 4-2

Fact #1 Ο Κράουζε ‘συνέθεσε’ τη δυναστεία των Μπουλς

Ο Τζακ Σίλβερσταϊν (μελετητής του φαινομένου Chicago Bulls) είχε αποπειραθεί να αναλύσει όσα πήγαν λάθος. Μηδένισε το κοντέρ και έπιασε την ιστορία από την αρχή, εξηγώντας ότι ‘σε 28 μήνες από τους τελικούς του 1993 έως το 1996, ο Τζέρι Κράουζε διαμόρφωσε μια ομάδα που ‘χε πάρει three peat σε μια δεύτερη.

O Kράουζε είχε γεννηθεί στο Σικάγο (1939), μεγάλωσε εκεί και εκεί ασχολήθηκε και με τα σπορ. Δηλαδή, το μπέιζμπολ. Καριέρα μεγάλη δεν έκανε ως παίκτης. Έγινε ‘κατάσκοπος’. Στο μπάσκετ. Για τους Baltimore Bullets (νυν Ουάσινγκτον Ουίζαρντς). Από πολύ νωρίς, ο Κράουζε έγινε γνωστός ως ‘αυτός που ‘χει μάτι’, που έβρισκε παίκτες, τους οποίους άλλοι δεν γύριζαν ούτε να δουν δεύτερη φορά ή δεν ήξεραν.

Ήταν αυτός που έπεισε τον οργανισμό να ‘τραβήξει’ από το 1967 NBA Draft τον Φιλ Τζάκσον. Εκείνη τη χρονιά στη λίστα υπήρχαν τα ονόματα των Ερλ Μονρό, Ουόλτ Φρέιζιερ και Πατ Ράιλι. Για την ιστορία, στο Νο1 επελέγη ο Τζίμι Ουόκερ (πατέρας του Τζέιλεν Ρόουζ), από τους Πίστονς. Στο Νο2 οι ‘Σφαίρες’ διάλεξαν τον Μονρό. Στο Νο17 οι Νικς πήραν τον Τζάκσον, με τον οποίον διατήρησε επαφές ο Κράουζε έως ότου ο ‘Zen Master’ έβγαλε τη φανέλα και φόρεσε κοστούμι, για να καθίσει σε πάγκους. Συχνά τον έβαζε να κάνει και δουλίτσες. Όπως του να του αναλύσει παίκτες του ΝΒΑ.

Ο Κράουζε δούλεψε ως scout για τους Σανς, τους Σίξερς, τους Λέικερς και τους Μπουλς, πριν αποδεχθεί την πρόταση των White Sox (του Σικάγο, στο baseball) να αναλάβει το σχετικό τους τμήμα. Αυτό έγινε το ’70. Δεν κράτησε πολύ. Χρειάστηκε ένα τηλεφώνημα από τον -τότε- νέο ιδιοκτήτη των Μπουλς, Τζέρι Ράινσντορφ και η πρόταση να δουλέψει ως GM στους Μπουλς. Παρένθεση: ο Ράινσντορφ ήταν ορκωτός λογιστής και δικηγόρος. Για την ακρίβεια, η πρώτη δουλειά που έπιασε ποτέ ήταν ως δικηγόρος επί των φορολογικών, για το IRS. Το IRS (Internal Revenue Service) ήταν και παραμένει ο μεγαλύτερος εφιάλτης των εργαζομένων στις ΗΠΑ. Θα έλεγες ότι είναι η εφορία. Βγάλτο όμως, από το ελληνικό πλαίσιο και τερμάτισε το σε αυστηρότητα και ελέγχους.

Για να γίνει ιδιοκτήτης δυο αθλητικών οργανισμών (Bulls και White Sox -το 1981 πήρε με άλλους επενδυτές, τους τελευταίους για 19 εκατομμύρια και το 1985 τους πρώτους, για 16 εκατομμύρια), προφανώς είχε χρήματα. Δεν τα έβγαλε με τον τρόπο που υποψιάζεσαι, αλλά μέσω των κτηματομεσιτικών με τα οποία ασχολήθηκε. Για την ακρίβεια, εκμεταλλεύτηκε μια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ που επέτρεπε σε ιδιοκτήτες ακινήτων να πουλούν και μετά να ενοικιάζουν το ίδιο κτίριο, με τις φορολογικές ελαφρύνσεις που συνδέονταν με την απόσβεση της ιδιοκτησίας. Τι να πεις; Είχε κατακτήσει την τέχνη των φορολογικών.

Επί των ημερών του οι Σικάγο Μπουλς έγιναν από έναν οργανισμός σε πολυτελής επιχείρηση που πήρε έξι τίτλους. Όταν ανέλαβε στο γήπεδο πήγαιναν κατά μ.ο. 6.365 φίλαθλοι ανά αγώνα. Το 1985 υπήρχε λίστα αναμονής 8000 ανθρώπων. Από το Νοέμβρη του 1987 έως το 1992 και το ‘αντίο’ του MJ, υπήρχε sold out σε κάθε αγώνα. Είχε ήδη πάρει τους Μπουλς από το Chicago Stadium και τους είχε πάει στο United Center (1994).

Όπως και ο Κράουζε (o οποίος πέθανε στις 21/3 του 2017, στα 77), ο Ράινσντορφ είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη διάλυση της δυναστείας. Μη ξεχάσω να σου πω ότι ήταν εκείνος που ‘χε δώσει δουλειά στον Τζόρνταν, στο μπέιζμπολ. Στα χρόνια που συνευρέθηκαν οι Κράουζε και Ράινσντορφ συνεργάστηκαν άψογα, χωρίζοντας τα τσανάκια τους (έκανε ο καθένας ό,τι ήξερε).

Fact #2 Ο Κράουζε έσωσε τον Φιλ Τζάκσον -πριν γίνουν frenemies

Από τις πρώτες κινήσεις που έκανε το δίδυμο ήταν να αφήσει όσους δεν ήθελε να φύγουν από την πόλη και να αρχίσει την ‘οικοδόμηση’ με draft picks. To 1987 έγιναν δυο, καθοριστικές για τη συνέχεια, προσθήκες: αυτή του Σκότι Πίπεν και εκείνη του Χόρας Γκραντ. Το 1988 δοκιμάστηκε η σχέση του Κράουζε με τον Τζόρνταν. Ήταν τότε που η ομάδα χρειαζόταν έναν σέντερ για να διεκδικήσει τον τίτλο και ο GM έστειλε τον Τσαρλς Όκλεϊ στους Νικς, για να πάρει τον Μπιλ Κάρτραϊτ. Ο Όκλεϊ ήταν ο κολλητός του Air στην ομάδα και αυτός που ‘απορροφούσε’ πολύ από το ξύλο που προοριζόταν για τον MJ.

Ο Τζόρνταν είχε ένσταση γενικά, αλλά και ειδικότερα, καθώς οι παίκτες που θα έφευγαν έμαθαν το μέλλον τους από την τηλεόραση. Ο Κάρτραϊτ αποδείχθηκε ό,τι χρειάζονταν οι “Ταύροι’ και για να ‘τακτοποιήσουν’ τους Νικς που ήταν οι κύριοι ‘οχτροί’ στο δρόμο προς τα δαχτυλίδια. Πράγμα που ομολόγησε -με μεγάλη απόσταση χρόνου- και ο Τζόρνταν. Δεν άλλαξε όμως, γενική άποψη για τον Κράουζε -στον οποίο είχε δώσει το παρατσούκλι Crumbs (τρίμματα) επειδή πάντα είχε υπόλοιπα ντόνατ στα πουκάμισα του, ήταν παχύσαρκος και πάντα κόκκινος στο πρόσωπο. Όλοι οι άλλοι φώναζαν τον Κράουζε ‘sleuth’ (ιδιωτικό ερευνητή).

Η σχέση του MJ με τον Κράουζε άρχισε να ‘βάζει’ νερά από τη δεύτερη σεζόν του θρύλου στο ΝΒΑ (1985). Έκτοτε όλες οι οικονομικές συνδιαλλαγές γίνονταν με τον Ράινσντορφ. Ο GΜ προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ένα τραύμα που ‘χει ο Τζόρνταν στο πόδι και το μεγάλο χρόνο ανάρρωσης που χρειαζόταν, για να βελτιώσει τη θέση των Μπουλς στο NBA draft. Bασικά, χρησιμοποιούσε τα πάντα, πατώντας στο ‘οι οργανισμοί κερδίζουν πρωταθλήματα’, ατάκα που ξεστόμισε για πρώτη φορά το 1998 και επανέλαβε οσάκις, έως το θάνατο του.

“Δεν έχω δει οργανισμό να παίζει με ίωση στη Γιούτα. Δεν έχω δει τον Κράουζε να ιδρώνει, όπως εγώ”. Μάικλ Τζόρνταν.

Το 2017, λίγο πριν αποχαιρετήσει το μάταιο τούτο κόσμο, σε συνέντευξη του στο Yahoo!Sports ο Κράουζε επέμεινε πως τα πρωταθλήματα τα πήρε ο οργανισμός. “Οι Μπουλς δεν κέρδισαν έξι πρωταθλήματα μόνο επειδή είχαν τον καλύτερο παίκτη, αλλά επειδή είχαν και το δεύτερο καλύτερο, τον καλύτερο ριμπάουντερ, τον καλύτερο έκτο παίκτη, τον καλύτερο σουτέρ, τον καλύτερο κόουτς και -ναι-, τον καλύτερο GM, μαζί με τον καλύτερο μαρκετίστα, τον καλύτερο γυμναστή, τον καλύτερο στον υπολογισμό του σάλαρι καπ κλπ”.

Οι Πίπεν, Γκραντ και Κάρτραϊτ μπήκαν δίπλα στους PJ Άρμστρονγκ, Στέισι Κινγκ, Oυίλ Περντιού (άλλες τρεις επιλογές πρώτου γύρου), Τζον Πάξον και Μάικλ Τζόρνταν, με τον -άγνωστο πριν τον πάει στο Σικάγο ο Κράουζε- Νταγκ Κόλινς να κρατά την μπαγκέτα και να ‘χει από το 1987 δίπλα στον πάγκο τον Φιλ Τζάκσον, ο οποίος έγινε head coach το 1989. Ο Κράουζε έσωσε τον Τζάκσον, ο οποίος σκεφτόταν να τα παρατήσει το 1987 -απηυδισμένος που δεν έβρισκε μια θέση το ΝΒΑ. Ο Κράουζε απέλυσε και τον Κόλινς, για να δώσει την ευκαιρία στον Τζάκσον.

Mόλις διάβασες το πώς ήλθαν τα πρωταθλήματα από το 1991 έως και το 1993. Έγιναν και επιλογές που δεν ήταν επιτυχημένες. Για παράδειγμα, διάλεξε τον Κινγκ στο Νο9 του 1989 NBA Draft και ενώ ήταν διαθέσιμος ο Σον Κεμπ (τον πήραν οι Σόνικς στο Νο17), με την επιλογή του να μην ξεπερνά ποτέ το ταβάνι της. Τον έστειλε (το 1994) στη Μινεσότα, για τον Λουκ Λόνγκλι (ήταν 2.15, δυο χρόνια πιο μικρός από τον Κινγκ και έπαιρνε τα ίδια λεφτά) και με αυτόν τον τρόπο παραδέχθηκε το λάθος του. Συνηθέστερα βέβαια, δεν έκανε τέτοια λάθη.

“Ο κόσμος λέει πως αν δεν έκανα διάλειμμα για να παίξω baseball, θα είχαμε πάρει οκτώ διαδοχικά πρωταθλήματα. Δεν το πιστεύω. Μετά το πρώτο three-peat η ατμόσφαιρα στην ομάδα δεν ήταν η ίδια” Μάικλ Τζόρνταν

Δεν ήταν γιατί το ρόστερ ήταν γεμάτο νιάτα, ταλέντο και φιλοδοξίες. Κατά συνέπεια υπήρχαν και πολλές αψιμαχίες. Τη σεζόν 1993-94 ο Τζόρνταν την πέρασε στο baseball. Είχε προηγηθεί η ‘σύλληψη’ του στην Atlantic City -παραμονές αγώνα με τους Νικς για τα playoffs και πολλοί υπέθεσαν πως επρόκειτο για σιωπηρή τιμωρία από το ΝΒΑ, αφού είχε ήδη αποκαλύψει το πάθος του με τον τζόγο. Ο Στερν είπε πως δεν ίσχυε.

Ο Ρον Σέλτον, σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ ‘Jordan Rides the Bus’ ερεύνησε το ζήτημα και ‘κατέληξα στο ότι ήταν βλακείες’. Ο Σαμ Σμιθ,συγγραφέας του The Jordan Rules επιβεβαίωσε πως ο MJ έλεγε στους φίλους και συμπαίκτες πως θέλει να αποσυρθεί από το 1991. Πριν δολοφονηθεί ο πατέρας του, πριν τον ‘πιάσουν’ να τζογάρει. Το έκανε το 1993 γιατί ένιωθε πως είχε ‘καεί’ -είχε υπερκόπωση. “Μακριά από το παιχνίδι ‘καθάρισε’ το μυαλό μου. Ξέχασα το μπάσκετ. Όταν το γεύτηκα ξανά, ήταν μια τελείως διαφορετική γεύση. Αυτή που έψαχνα για χρόνια”.

Fact #3 Ο Κράουζε δεν νοιαζόταν για το τι έδωσες -μόνο για το τι θα δώσεις

Το 1994 άρχισε το ‘χτίσιμο’ των New Bulls. Μολονότι δεν είχαν μαζί τους τον καλύτερο παίκτη του πλανήτη, τελείωσαν τη σεζόν με δυο νίκες λιγότερες από την προηγούμενη σεζόν και ως προς αυτό έπαιξε το ρόλο του και ότι είχε ‘πέσει’ ο μέσος όρος ηλικίας των παικτών. Ακόμα πιο σίγουρα έπαιξε ρόλο η τριγωνική επίθεση του Τζάκσον. O δημοσιογράφος Νιλ Πέιν είχε γράψει ότι ‘οι Μπουλς τα κατάφεραν χωρίς τον Τζόρνταν, γιατί βελτιώθηκε η άμυνα, η επίθεση παρέμεινε αποτελεσματική, ο Πίπεν ξεπέρασε τις προσδοκίες και ο Τζάκσον ήλεγχε πλήρως τα ‘λουριά’.

Ο GM είχε ενημερωθεί για το φαινόμενο που λεγόταν ‘Τόνι Κούκοτς’ πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992, στην πρώτη δηλαδή, εμφάνιση Team USA με NBAers -θα σε παραπέμψω εκ νέου στο κείμενο για τον Στερν. Ο GM είχε επαφές στην Ευρώπη, για να ξέρει τι ‘παίζει’ παντού (θέλω να θυμάσαι πως τότε δεν υπήρχε internet), με τους Τζόρνταν και Πίπεν που ήταν στην Dream Team να αντιμετωπίζουν τον νεαρό Κροάτη, λες και ‘παιζόταν’ το συμβόλαιο τους. Ο αστικός μύθος λέει πως το έκαναν γιατί στο πρόσωπο του Κούκοτς έβλεπαν τον Κράουζε.

‘Η σχέση μου με τον Κράουζε είναι σχέση μίσους. Ανταλλάξτε με ή ανταλλάξτε αυτόν. Στείλτε με όπου να ‘ναι. Πουθενά δεν θα είναι όσο σκατά είναι εδώ’. Σκότι Πίπεν

Το 1995 ο Πίπεν είχε εκραγεί με τον GM και τον τρόπο που φερόταν (δεν είχε την αίσθηση της ‘πίστης’ -για εκείνον ήταν όλοι assets, από τον πρώτο έως τον τελευταίο). Ο Κράουζε είχε αποτύχει επανειλημμένως να τον δώσει αλλού. Είχε δοκιμάσει να τον ανταλλάξει με τον Κεμπ, για τα δικαιώματα του Γκραντ Χιλ και για αυτά του Αντόνιο ΜακΝτάις. Ο Ράινσντορφ είχε σταματήσει όλες αυτές τις ενέργειες ‘γιατί όσο είναι ο Μάικλ εδώ και μπορούμε να παίρνουμε τίτλους, δεν θα αλλάξει κάτι’.

Μια απέχθεια προέκυψε και μεταξύ του Κράουζε και του Τζάκσον (μεταξύ πολλών, είχε πει πως ‘δεν θα του έπαιρνα δώρο, γιατί δεν μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου να του πάρει κάτι αξίας’), μετά τη δημοσίευση του ‘The Jordan Rules’. Είχε πληροφορίες για την ένταση μεταξύ Κράουζε και παικτών και δημιούργησε πρόβλημα μεταξύ των έως τότε φίλων. Μόνο που επειδή ο ένας αναγνώριζε την καλή δουλειά του άλλου, συνέχισαν να συμπορεύονται επαγγελματικά, με επιτυχία. Έχει αναφερθεί πως ‘ο Κράουζε αγόραζε τα υλικά και ο Τζάκσον έφτιαχνε το γεύμα’. Ο ένας δηλαδή, ήξερε να διαλέγει τους παίκτες που ήθελε να καθοδηγήσει ο άλλος.

Ο Κούκοτς υπέγραψε τελικά, το 1993 για πέντε χρόνια και 17.6 εκατομμύρια. Μετά εμφανίστηκε ο Στιβ Κερ (φορούσε την τέταρτη διαφορετική φανέλα) και ο Μπιλ Ουένινγκτον (ήταν η τρίτη του ομάδα στο ΝΒΑ). Είχαν υπογράψει για 150.000 δολάρια -το μίνιμουμ για τους free agent. Ο GΜ αντάλλαξε δυο καριερίστες ρεζέρβες (Κινγκ και Περντιού) για δυο starters: τους Λουκ Λάνγκλεϊ και Ντένις Ρόντμαν. Όταν ο Περντιού πήγε στους Σπερς, ο Ρόντμαν έφτιαχνε το σπίτι στο Σικάγο. Το ‘σκουλήκι’ σεβάστηκε αμέσως την ιεραρχία της ομάδας. Δεν έκανε το ‘δούλο’ του Τζόρνταν, αναγνώριζε όμως, το μεγαλείο του. Εν αντιθέσει με τον Γκραντ, που διεκδικούσε την ισότητα με τους Τζόρνταν και Πίπεν στο πρώτο three-peat, ο Ρόντμαν δεν νοιάζοταν για τα σουτ του ή το σεβασμό.

“Στην ομάδα του δεύτερου three peat αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον, δεν υπήρχε ζήλια ή διχόνοια και δεν φοβόμαστε να κριτικάρουμε ο ένας τον άλλον” είχε πει ο Τζόρνταν. Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο three-peat υπήρχε μεγαλύτερη συμμετοχή παικτών. Στο δεύτερο ήταν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Οι παίκτες ήταν βετεράνοι, σχεδόν όλοι είχαν ζήσει το μερίδιο τους στην αποτυχία και αναζητούσαν μια τελευταία ευκαιρία να διακριθούν. Η ομάδα του ’94 είχε επτά κορυφαία ταλέντα. Αυτή του 1995 ήταν η αρχή του τέλους. ‘Ο Γκραντ είχε φύγει, η ομάδα έδωσε τα λεφτά του στον Ρον Χάρπερ (ελπίζοντας πως θα βάλει πλάτη στον Τζόρνταν, αλλά τελικά είχε 7 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα στα Playoffs του 1995), η άλλη μεγάλη μεταγραφή, ο Λάρι Κριστόβιακ τραυματίστηκε, με τους Κούκοτς, Κερ, Ουένινγκτον, Λόνγκλι, Χάρπερ και Μπούσλερ να μην είναι πια τύποι που έδιναν τα πάντα για το χρόνο συμμετοχής, αλλά τύποι που αναζητούσαν την εξιλέωση. Όπως και οι Ράντι Μπράουν και Ρόντμαν είχαν φτάσει στο πικ της καριέρας τους με τους Μπουλς -με τον Τζάκσον να τους χρησιμοποιεί με τρόπο που τους αναδείκνυε. Ο Τζόρνταν ήταν ηγέτης και ο Πίπεν ο αρχηγός στα αποδυτήρια. Και ουδείς ήθελε να γίνει σταρ’. Ήταν όλοι πλήρως συμβιβασμένοι με το ρόλο τους.

“Κάποιες φορές πρέπει να είσαι μαλάκας. Να σε μισούν οι συμπαίκτες σου. Όσοι όμως, ‘κυνήγησα’ κέρδισαν πολλά πρωταθλήματα. Οπότε είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνουν”. Μάικλ Τζόρνταν.

Fact #4 H έκδοση 2.0 του Μάικλ Τζόρνταν

Από το ‘adios’ του 1993 στο ‘i’m back’ του Μάρτη του 1995 και από εκεί στο ‘αυτό είναι το τέλος’ του Τζόρνταν, ο ‘Air’ είχε παίξει 357 από τα 358 διαθέσιμα ματς που υπήρχαν στο πρόγραμμα όσο εκείνος γινόταν από 32 σε 35 χρόνων. Είχε μονοπωλήσει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ και των MVP των τελικών. Είχε κάνει και bullying στους συμπαίκτες του, όταν εκείνοι ξεχνιόνταν να συνταχθούν.

Στις 28 Μαρτίου του 1995, αφότου είχε κάνει τα πάντα εναντίον των Νικς -στην πρώτη του εμφάνιση στο Madison Square Garden, μετά την επιστροφή του-, είχε πει στον Τζάκσον σε ιδιωτική συζήτηση ‘πες στους άλλους παίκτες πως δεν μπορούν να περιμένουν να κάνω ό,τι έκανα σήμερα. Στο επόμενο παιχνίδι τους θέλω να σηκωθούν και να παίξουν σαν ομάδα‘. Ο κόουτς ήξερε πως αυτή ήταν η νέα έκδοση του MJ. “Παλαιότερα θα επιχειρούσε να κάνει τα ίδια την επομένη. Μετά την επιστροφή, είχε άλλη οπτική για το παιχνίδι. Δεν τον ένοιαζε πια, να πηγαίνει solo. Ήθελε την αρμονία που έκανε πρωταθλητές τους Μπουλς”. Και από εκεί που η ‘τριγωνική επίθεση’ ήταν ‘αγκάθι’ για τον ‘Air’, έγινε ό,τι ήθελε -αφού πρώτα είχε αναγνωρίσει πως κι εκείνος έχει όρια. Ο Κερ είχε πει ότι “συνέχισε να διδάσκει τους αμυντικούς, αλλά αντί για άλμα, έκανε προσποίηση. Είχε ακόμα το ένστικτο του δολοφόνου, αλλά ήταν και ευάλωτος -προσωπικά και επαγγελματικά. Κάθε προπόνηση ήταν πόλεμος. Είχε αποφασίσει να αποδείξει κάτι”.

Ο Κερ είχε πλακωθεί με τον Τζόρνταν, στο τρέινινγκ καμπ. Είχαν ανταλλάξει γροθιές, αφού προηγουμένως είχαν ανάψει τα αίματα στην προπόνηση. “Αυτό ήταν κάτι που με έκανε να δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να πω ‘είσαι ηλίθιος. Ξέρεις πως έχεις μεγαλύτερο σεβασμό για τους συμπαίκτες σου”, ομολόγησε ο MJ, για τον οποίον ο Κερ είπε μετά μια δεκαετία ότι ‘με τον Μάικλ υπήρχε πάντα, η εντύπωση πως αν δεν έχεις πάρει πρωτάθλημα μαζί του, δεν είσαι μέρος του κλαμπ. Οπότε όλοι θέλαμε να κατακτήσουμε τίτλο, για να νιώσουμε πως έχουμε την έγκριση του‘.

Ο Τζάκσον είχε πει στους Κράουζε και Ράινσντορφ πως θα επέστρεφε -μετά το 1996- μόνο αν έφευγαν όλοι οι παίκτες του three peat. Θα ‘χε την πρόκληση να κερδίσει χωρίς τον Τζόρνταν -χωρίς αυτούς που ‘χαν μάθει να νικούν, μόνοι τους. Θα ‘χε και την ευκαιρία να ‘φτιάξει’ κάτι νέο -και να ξανανιώσει. Ο Κράουζε συμφώνησε. Ο Τζόρνταν τους τα χάλασε, καθώς γύρισε στο μπάσκετ, λόγω της απεργίας που ‘χαν στο baseball. Θεωρίες συνωμοσίας θέλουν τον Ράινσντορφ να την υποκίνησε.

Το 1997 οι Τζάκσον, Τζόρνταν και Ρόντμαν υπέγραψαν μονοετή συμβόλαια. Δηλαδή, η συνεργασία τους με τους Μπουλς θα ολοκληρωνόταν το 1998, όπως και αυτή του Πίπεν. Πριν την εκκίνηση της σεζόν 1997-98 ο Τζάκσον είχε πει πως ‘οι Μπουλς έχουν στα πλάνα να προσλάβουν άλλον προπονητή για του χρόνου. Ενδεχομένως τον Τιμ Φλόιντ, από το Iowa State‘.

Σημείωση: ο Φλόιντ ήταν καλεσμένος στο γάμο της κόρης του Κράουζερ, το καλοκαίρι του 1997. Ο Τζάκσον δεν ήταν καν ενήμερος. Είχε προηγηθεί το ‘δεν με νοιάζει αν τελειώσεις τη σεζόν με 82-0. You’re fucking gone’, όταν ο Τζάκσον υπέγραψε μονοετές. Ακολούθησε το ‘είναι διπρόσωπος’ του GΜ για τον Zen Master.

Ο Κράουζε ήταν εκείνος που ανακοίνωσε πως η εποχή του Τζάκσον στο Σικάγο έχει τελειώσει. Ο ‘Zen Master’ είχε υπερβεί κατά δυο χρόνια τη συμβουλή του ιερέα πατέρα του, ο οποίος ταξίδευε για να μεταδώσει το μήνυμα: “Μπορείς να μείνεις στο ίδιο μέρος πέντε χρόνια. Μετά το μήνυμα σου αρχίζει και ‘βρίσκει’ σε αυτιά που δεν θέλουν να ακούσουν‘.

Το 1998 ο καλύτερος παίκτης ήταν 35, ο δεύτερος (Πίπεν) καλύτερος 32 -είχε χάσει 38 ματς με τραυματισμό και είχε σιχαθεί να παίζει με τον Τζόρνταν πράγμα που ίσχυε και τούμπαλιν-, ο τρίτος (Ρόντμαν) καλύτερος 37 ‘και έπρεπε να τον κανακεύω σαν να είναι παιδί όλη την ώρα’. Γενικά, ο Τζόρνταν είχε προβληματάκια με όλους. Και μάλλον αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλες τις σχέσεις που διαρκούν για χρόνια. Tο 1999 ήτα όλοι πάνω από 30. Δεν υπήρχε ένας νέος να του μάθουν να ‘κουβαλάει’ προσδοκίες και ρόλους.

Fact #5 Το λάθος του Κράουζε*

*αυτό που παραδέχθηκε ο ίδιος

Όταν η δυναστεία ήταν μια ευχάριστη ανάμνηση και το copy paste είχε αποτύχει ουκ ολίγες φορές, ο Κράουζε ομολόγησε ότι ‘το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ήταν να προσλάβω τον Φλόιντ, μετά τον Φιλ Τζάκσον‘. Βλέπεις, ο εκλεκτός έφυγε νύχτα, γιατί δεν άντεχε τον GM και τα ταλέντα που ‘χε βρει ο Κράουζε έμειναν χωρίς μέντορα.

Στο 1999 NBA Draft οι Μπουλς είχαν τη Νο1 επιλογή. Την έδωσε στον Έλντον Μπραντ. Στο Νο16 πήραν τον Ρον Αρτέστ. Το 2000 έστειλε τον Κούκοτς στη Φιλαδέλφεια και τον Λάρι Χιούζ στο Γκόλντεν Στέιτ, για να εξασφαλίσει πικ πρώτου γύρου. Μπορούσε να πάρει τον Τζαμάλ Κρόφορντ. Τον πήρε. Πήρε και τον Μάρκους Φάιζερ. Μετά εντόπισε ένα ‘ακατέργαστο διαμάντι’ στη Σάρλοτ: τον Μπραντ Μίλερ. Όλα έδειχναν πως αυτό το καλοκαίρι το Σικάγο θα έβρισκε το δρόμο του. Ήταν αυτό που πλακώθηκε ο Κράουζε με τον Φλόιντ. Εκεί λοιπόν, που ήθελε να δείξει ότι μπορεί να συνεχίσει τη δυναστεία, χωρίς τον Τζόρνταν, βρέθηκε στο μηδέν. Και τότε ήλθε αντιμέτωπος με το πραγματικό μέγεθος του ‘εγώ’ του.

Ο Φλόιντ δεν ήθελε τον ΜακΓκρέιντι (που ήθελε ο Κράουζε) και ο Κράουζε πίστευε πως ούτε ο Γκραντ Χιλ, μηδέ ο Ντάνκαν θα πήγαιναν στο Σικάγο (όπως ήθελε ο Φλόιντ). Έκανε όμως, τις ενέργειες που ήθελε ο κόουτς, για να μην τα τινάξει όλα στον αέρα. Όσο κυνηγούσε τους δυο που ήθελε ο Φλόιντ, έχασε τον ΜακΓκρέιντι.

Στο 2000 ΝΒΑ draft είχε μαζέψει έξι επιλογές γύρου. Θα μπορούσε να τις διαθέσει σε ανταλλαγές. Τις χρησιμοποίησε όλες, σε μια χρονιά που η λίστα ήταν αδύναμη (No1 Κένιον Μάρτιν, Νο2 Στρομάιλ Σουίφτ, Νο3 Ντάριους Μάιλς, Νο4 Μάρκους Φάιζερ, Νο5 Μάικ Μίλερ κλπ). Πήρε τους Mάιλς, Κρις Μιχμ, Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς, AJ Γκούτον, Τζέικ Βόσκουλ και Καλίλ Ελ Αμίν. Ακολούθησε η δέσμευση του Έντι Τζόουνς, που τελικά πήγε στο Μαϊάμι, με τους Μπουλς να πανικοβάλλονται και να παίρνουν τον Ρον Μέρσερ με τον Ντράγκαν Τάρλατς. Tο αποτέλεσμα ήταν το 15-67.

Το 2001 δεν δίστασε να ανταλλάξει τον καλύτερο παίκτη του (Μπραντ) για ένα παιδί που μόλις είχε τελειώσει το σχολείο (Τσάντλερ) και να επιλέξει έναν άλλο απόφοιτο λυκείου (Έντι Κάρι). Μια ανταλλαγή μεσούσης της περιόδου, έφερε στην πόλη και τον Τζέιλεν Ρόουζ -με ανταλλάγματα τους Μπραντ Μίλερ και Αρτέστ. Όταν επέλεξε και τον Τζέι Ουίλιαμς είχε την ομάδα που πίστευε πως θα του δώσει νέα δυναστεία (Ρόουζ, Κρόφορντ, Τσάντλερ, Ουίλιαμς, Φάιζερ). Δεν την έδωσε.

“Μετά τον Μάικλ, δεν πιστεύαμε πως μπορούμε να νικήσουμε” είχε πει ο Κράουζε σε συνέντευξη του, το Δεκέμβρη του 2001 και ενώ η ομάδα ήταν στο 4-20, “δεν επρόκειτο να κρατήσουμε εκείνη την ομάδα, ενωμένη χωρίς μεγάλα συμβόλαια στους μεγάλους σε ηλικία, παίκτες. Ο Πίπεν δεν έκανε άλλη καλή χρονιά, έκτοτε. Ο Λουκ αποσύρθηκε“. Παραδέχθηκε ότι δεν είχε την πρόθεση να ‘ξαναχτίσει’ την ομάδα με εφήβους, αλλά χρειάστηκε να αλλάξει στρατηγική αφότου δεν κατάφερε να πάρει τους ΜακΓκρέιντι και Έντι Τζόουνς, το 2000. “Δεν ήταν κάτι που κάναμε, που άλλαξε το concept. Δεν μπορούσα να ελέγξω το πού γεννήθηκαν” είχε σχολιάσει, καθώς και οι δυο προτίμησαν να παίξουν κοντά στο σπίτι τους (Φλόριντα). Όσο για την αποδόμηση, μετά το ‘αντίο’ (το οριστικό στο Σικάγο) του Τζόρνταν, είχε πει ότι “έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση, μετά την ανακοίνωση του“, με τον Κερ να προσθέτει πως “όποιο και αν ήταν το πλάνο, δεν δούλεψε. Και όταν ένα πλάνο δεν δουλεύει, κοιτάς τον οργανισμό“. Που είναι μεν, αυτός που κερδίζει, αλλά είναι και αυτός που χάνει.

Η μετά-Κράουζε εποχή αφορούσε και την παραλίγο δολοφονία του Ντενγκ

Τον Απρίλιο του 2003 εγκατέλειψε το πόστο (η επίσημη δικαιολογία ήταν πως έπρεπε να διαχειριστεί θέματα υγείας που αφορούσαν την παχυσαρκία), για να το αναλάβει ο Τζον Πάξον, ο οποίος είχε περάσει εννέα χρόνια ως σουτέρ της ομάδας (με πιο χαρακτηριστική στιγμή του το τρίποντο στους τελικούς του 1993 και τον τρίτο). Στα best of ήταν η επιλογή του Μπεν Γκόρντον και η ανταλλαγή του Λούολ Ντενγκ -το 2004-, κινήσεις που ‘έβγαλαν’ τον οργανισμό στα playoffs για πρώτη φορά έπειτα από επτά χρόνια. Το 2006 αντάλλαξε τον ΛαΜάρκους Άλντριτζ για τον Τάιρους Τόμας, των Μπλέιζερς. Ρέφαρε για αυτό το λάθος δυο χρόνια μετά, όταν επέλεξε τον Ντέρικ Ρόουζ αντί του Μάικ Μπίσλι, στο NBA draft. Γενικά όμως, έκανε λάθη και δεν φάνηκε να μαθαίνει από αυτά. Αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ποτέ, ήταν να φτιάξει ένα πλάνο που θα εξυπηρετούσε ένα σκοπό. H κίνηση που χαρακτηρίστηκε ως αυτή που έκανε αποτυχημένη και την τελευταία απόπειρα ‘αναδόμησης’ ήταν η ανταλλαγή του Τζίμι Μπάτλερ, το βράδυ του 2017 NBA Draft με τους Γουλβς, για τον Ζακ Λαβίν. Οι Γουλβς πήγαν στα playoffs για πρώτη φορά μετά το 2004. Οι Μπουλς δεν πήγαν πάλι, πουθενά.

Στα έξι χρόνια που κράτησε το πόστο (από το 2009 είναι αντιπρόεδρος) είχε διαδοχικές αποτυχίες στο να κάνει μια ανταλλαγή που θα προσγείωνε στο Σικάγο έναν μεγάλο σταρ -ώστε να γίνει το restart και να περάσει η ομάδα στο επόμενο επίπεδο. Είχε προσπαθήσει να παραιτηθεί αρκετές φορές, αλλά τον σταματούσε ο Ράινσντορφ, λέγοντας ‘του ‘χω τεράστια εμπιστοσύνη‘. Επί των ημερών του, οι Μπουλς άλλαξαν πέντε προπονητές (η πρώτη του επιλογή ήταν ο Βίνι ντελ Νέγκρο της μηδενικής εμπειρίας ως χεντ κόουτς, το 2008) και δεν πήγαν μια φορά στους τελικούς της λίγκας. Ας δούμε όμως, και κάποια άλλα στοιχεία.

✔ Eίχε πιάσει από τον λαιμό τον Βίνι ντελ Νέγκρο, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει τον τραυματία Γιοακίμ Νοά για μεγαλύτερο διάστημα από αυτό που του είχαν πει οι γιατροί. Δήλωσε ‘αυτό δεν έπρεπε να συμβεί ποτέ. Δεν έπρεπε να το κάνω ποτέ. Με ενόχλησε πως ο κόουτς δεν αναγνώρισε το λάθος του’.

✔ Το 2010 (με τον Τομ Θιμποντό στον πάγκο) Το ιατρικό τιμ των Μπουλς έκανε λάθος διάγνωση στον τραυματισμό του Λούολ Ντενγκ (τελικά, είχε κάταγμα κόπωσης και μπήκε στο χειρουργείο) και μετά αμφισβήτησε τη διάθεση του να προσπαθήσει. Παρεμπιπτόντως, ο Ντενγκ φημιζόταν για τη διάθεση και την εργατικότητα του. Όσο τον ‘στοχοποιούσαν’ οι “Ταύροι” δεν είπε τίποτα. Δεν παραπονέθηκε ποτέ έστω στις προπονήσεις. Το Γενάρη του 2012 στο ματς με τους Μπόμπκατς, χτύπησε τον καρπό. Οι Μπουλς δεν ήθελαν να μπει στο χειρουργείο, γιατί πλησίαζαν τα playoffs. Τον έπεισαν να χειρουργηθεί μετά την postseason. Ένα χρόνο μετά -πριν τα playoffs του 2013- οι γιατροί διέγνωσαν μηνιγγίτιδα. Συνέστησαν την παρακέντηση. Κατά τη διάρκεια αυτής, το σώμα του αντέδρασε, έγινε διάχυση υγρού στο σώμα του και για μήνες είχε ναυτίες, πονοκεφάλους και πόνο στον αυχένα. “Ρίσκαρα τη ζωή μου” είχε πει. Να σου πω εδώ πως όπως αποδείχθηκε, ο Ντενγκ δεν είχε ποτέ μηνιγγίτιδα -όπως διαπίστωσαν οι ειδικοί στην παρακέντηση.  O Ντενγκ συνέχισε να είναι φιλότιμος και αποτελεσματικός, ώσπου τον αντάλλαξαν -γιατί μπορούσαν και επειδή δεν δέχθηκε προσφορά τύπου ‘πάρε ό,τι προσφέρουμε και μη μιλάς’.

✔ Η αναρχία είχε φτάσει σε σημείο που οι παίκτες τσακώνονταν μεταξύ τους στα social media (βλ. Ραντζόν Ρόντο, Τζίμι Μπάτλερ και Ντουέιντ Ουέιντ, το Γενάρη του 2017), αλλά και στην κανονική ζωή (ο Νίκολα Μίροτιτς είχε δεχθεί γροθιά από τον Μπόμπι Πόρτις, τον Οκτώβρη του 2017, αφού προηγήθηκε λεκτικός καβγάς). Δες λίγο τι είχε δηλώσει ο Πάξον, αφού πρώτα σου πω ότι ο Μπάτλερ είχε ειδοποιήσει τους συμπαίκτες του να προσέχουν τι λένε μπροστά σε έναν συγκεκριμένο ασίσταντ κόουτς, αν δεν ήθελαν να το μάθει ο νέος GM (Γκαρ Φόρμαν).

✔ Ο Θιμποντό απολύθηκε μέσω ανακοίνωσης που ήταν καυστική. Ο Θιμποντό είχε δημιουργήσει μια συνθήκη, γύρω από τον Ρόουζ, που πήγε τους Μπουλς στα playoffs και τις πέντε σεζόν που καθόταν στον πάγκο (είχε ρεκόρ 255-139 και τον τίτλο του καλύτερου κόουτς της χρονιάς, το 2011). Μια χρονιά τους έφτασε έως τους τελικούς της Ανατολής. Είχε τσακωθεί, μάντεψε με ποιον. Βεβαίως, είχε διαχειριστεί και λάθος την επιστροφή των Νοά, Ρόουζ και Χάινριχ, έπειτα από τραυματισμούς και επεμβάσεις. Οι διοικούντες είπαν ότι ‘κοιτάμε μπροστά και το πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε’.

✔ Δεν υπήρχε παίκτης που να έφυγε από τον οργανισμό και να μη του έσουραν τα εξ αμάξης οι ιθύνοντες των ‘Ταύρων’. Ο σεβασμός ήταν άγνωστη λέξη, για όλους.

Το SB Nation περιέγραψε τη θητεία του Πάξον (που δεν έφταιγε ποτέ για τίποτα -στο μυαλό του και σύμφωνα με τις δηλώσεις του) ως εξής: “Πέρασε 15 χρόνια, προσπαθώντας να ‘χτίσει’ τη χειρότερη κουλτούρα του ΝΒΑ, με τους Μπουλς“. Πρόσθεσε και ότι ‘υπό τον Πάξον ο εξευτελισμός δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας‘. Αυτό που δεν έγραψε ήταν πως ενόσω φαινόταν να μην μπορεί, κάποιος του επέτρεπε να συνεχίσει. Ναι, ο ιδιοκτήτης. “Οι Μπουλς είναι οικογενειακή επιχείρηση, που υπερηφανεύεται για τα χρήματα και την πίστη, ενώ δεν νοιάζεται για το πώς νιώθουν οι ‘πελάτες’/φαν. Ενώ στηρίζουν ό,τι θεωρούν ως δικό τους (του Σικάγο), το αμφισβητούν μεταξύ τους και δημιουργούν συγχύσεις, πίσω από τις οποίες είναι πάντα ο Πάξον. Αυτός ανέλαβε έναν από τους καλύτερους οργανισμούς του ΝΒΑ και τον έκανε έναν από τους πιο αστείους, όπου δεν θέλει να παίξει έστω ένας σούπερ σταρ. Ο ιδιοκτήτης δεδομένα, δεν νοιάζεται και για να σωθεί η κατάσταση χρειάζεται ένας καλός GM. Και να απολυθεί ο Πάξον. Κάτι που δεν θα γίνει ποτέ. Εκτός και αν απολύσει τον εαυτό του“.