Κόμπε Μπράιαντ: Ένα παγκόσμιο πρότυπο
Λίγες ώρες μετά τα σπαρακτικά νέα του θανάτου του Κόμπε Μπράιαντ, τα δίκτυα των ΗΠΑ αναπροσάρμοσαν τα προγράμματά τους. Η αποδοχή ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι στη διαδικασία, ωστόσο ο μηχανισμός έπρεπε να λειτουργήσει. Δεν ήταν μία η φορά που αναφέρθηκε η Κίνα και η λατρεία που έχουν οι Ασιάτες προς το πρόσωπό του.
Ο Κόμπε Μπράιαντ ήταν ένας έξυπνος (για να αποτυπωθεί επιεικώς) άνθρωπος στο κοινωνικό πλαίσιο. Γνωστικά και νοητικά. Η διαφορά του με τον Μάικλ Τζόρνταν ήταν ότι παρά την ίδια ψύχωση που είχαν στην καριέρα τους, ο Μπράιαντ υπήρξε ιδιαιτέρως προσιτός παγκοσμίως. Η παρουσία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, το 2008, και στους Αγώνες του Λονδίνου, το 2012, το ανέδειξε αυτό.
Πήγε στο κολυμβητήριο, για να δει τον Μάικλ Φελπς να σπάει το ρεκόρ των 7 χρυσών μεταλλίων στους ίδιους Αγώνες (2008) και 4 χρόνια αρότερα, να γίνεται ο πρώτος ολυμπιονίκης στην ιστορία, με 23 χρυσά. Πήγε στο γυμναστήριο για να δει τη Νάστια Λιούκιν και τη Σον Τζόνσον να παλεύουν για το χρυσό μετάλλιο στο ατομικό και, στο Λονδίνο, για να παρακολουθήσει την Γκάμπι Ντάγκλας, στην προσπάθειά της να είναι η πρώτη μαύρη που θα νικούσε στη διοργάνωση. Παρακολούθησε την ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ στις Γυναίκες και κυκλοφορούσε αγκαλιάζοντας ανθρώπους από διαφορετικές χώρες, μαθαίνοντας έθιμα και συμμετέχοντας σε συζητήσεις. Ήταν στην ιδιοσυγκρασία του να γνωρίζει διαφορετικές κουλτούρες και ήταν στο χτίσιμο του χαρακτήρα του να τις σέβεται.
Τα ντοκιμαντέρ που δείχνουν τη θητεία του Μπράιαντ στην εθνική ομάδα είναι πλήρως διαφωτιστικά. Χρησιμοποιήθηκε ως ηγέτης από τον Μάικ Σιζέφσκι, για να δώσει το απαραίτητο κίνητρο στους υπόλοιπους, στην επιστροφή της Redeem Team στην κορυφή παγκοσμίως. Ο Μπράιαντ ήταν κάποιος που η γνώση ήταν το κίνητρό του. Πριν από το ματς με την Ελλάδα στο Πεκίνο, το 92-69 της 14ης Αυγούστου, εξέπληξε συμπαίκτες και αντιπάλους με τις γνώσεις του για τη ‘γαλανόλευκη’, αλλά και το σεβασμό που επέδειξε τόσο στον Βασίλη Σπανούλη όσο και στον Θοδωρή Παπαλουκά και τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Η συνεισφορά του στα δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, με το πρώτο να έρχεται στο πιο συναρπαστικό διεθνές παιχνίδι μπάσκετ στην ιστορία, το 118-107 επί της Ισπανίας (και το εικονικό ενσταντανέ με το δάχτυλο στο στόμα μετά το τρίποντο που έβαλε και το φάουλ που του έκανε ο Ρούντι Φερνάντεθ), αλλά και το 107-100 επί της ίδιας ομάδας 4 χρόνια αργότερα, ήταν ότι εμφύσησε στους συμπαίκτες του το σεβασμό για τους αθλητές του μπάσκετ παγκοσμίως, ένα βήμα που ήταν απαραίτητο ώστε οι Αμερικανοί να μην πιαστούν πάλι σε μία… οδύσσεια φάκα στα ολυμπιακά τουρνουά.
Ο Μπράιαντ δεν απαρνήθηκε τα χρόνια του στην Ιταλία και όσο μεγάλωνε, τόσο καταλάβαινε πόσο χρήσιμα του γίνονταν. Όπου έβλεπε δημιουργικότητά, πήγαινε. Tην ίδια κληρονομιά προσπάθησε να περάσει στις κόρες του, οι οποίες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δημιούργησαν μαζί του μια σχέση με κοινό παρονομαστή το συμπέρασμα ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ένα θαύμα. Ο Μπράιαντ δεν έμεινε εκεί: ήξερε δύο γλώσσες, ιταλικά και ισπανικά, κάτι που όσο κι αν φαντάζει λογικό στα ημέτερα, είναι ξένος τόπος για τους σταρ του ΝΒΑ, οι οποίοι δεν έχουν την επιθυμία να ανακαλύψουν σε βάθος τι υπάρχει στον υπόλοιπο κόσμο.
Η φωτογραφία του Βασίλη Σπανούλη στον δικό του επικήδειο στα social media είναι ανατριχιαστική. Είναι ο ίδιος ο Μπράιαντ που έχει περάσει το χέρι του στον αριστερό ώμο του για να τον αγκαλιάσει, δείγμα της δικής του εκτίμησης γι’ αυτά που έβλεπε να προσφέρει ο Έλληνα διεθνής γκαρντ στο μπάσκετ. Για όλους τους παίκτες, ο Μπράιαντ ήταν το Παρίσι, ένας τόπος στον οποίο εκτιμάτο η δουλειά και η προσφορά, από τη στιγμή που εκείνες γίνονταν εμφανείς. Ένα μέρος για όλους όσοι, στο μυαλό του, έκαναν το σπορ ξεχωριστό, όπως ο ίδιος είχε τη γνώμη ότι ήταν.
Ο Μπράιαντ δεν έχασε ποτέ τον σεβασμό του για ό,τι συνέβαινε, όχι μόνο στο παγκόσμιο μπάσκετ αλλά και, γενικώς. Πήρε το όνομά του από γιαπωνέζικο μπιφτέκι, έζησε στο Ριέτι, τη Ρέτζιο Καλάμπρια, τη Ρέτζιο Εμίλια, την Πιστόια. Είχε μάθει να παίζει ποδόσφαιρο και αγαπημένη ομάδα του ήταν η Μίλαν.
Όπου παιζόταν μπάσκετ, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θα ήταν παρών. Ως πατέρας κορών, χρησιμοποίησε το WNBA για να τις κινητοποιήσει, όχι απαραιτήτως στο μπάσκετ αλλά στη ζωή του. Τις γνώριζε στις ηρωίδες τους και τις άφηνε να μαθαίνουν τις ιστορίες τους. Γινόταν πρεσβευτής, ταυτοχρόνως, μίας κατάστασης η οποία είναι ένα κοινωνικό θέμα στις ΗΠΑ, τόσο σε ό,τι αφορά τα χρήματα όσο και στην αξία της. Οι Λος Άντζελες Σπαρκς είχαν κανονίσει να προπονηθούν στη ‘Mamba Academy’, ώστε να αξιοποιήσει και τη δική του θέληση να προπονεί την ομάδα κοριτσιών και να παρακινεί την κόρη του να βρει το σκοτάδι του εαυτού της, να μείνει μακριά από δικαιολογίες και να φτάσει εκεί που δεν πίστευε ότι θα μπορούσε.
Και ήταν προσιτός. Λίγο πριν κερδίσει το πρωτάθλημα με τις Σπαρκς, η Κάντανς Πάρκερ τού έστειλε ένα μήνυμα, αναζητώντας έμπνευση για να συνεχίσει την προσπάθειά της. Όταν η Τζίνι Μπας, ιδιοκτήτρια των Λέικερς, ‘έχασε’ τον πατέρα της, ο Μπράιαντ ήταν ο πρώτος άνθρωπος που κάλεσε στο τηλέφωνο. Η καριέρα του εκτιμάτο από χιλιάδες ανθρώπους και δεν αφορούσε μόνο στα γήπεδα του μπάσκετ. Προέρχονταν από διαφορετικούς κλάδους και αντιλήψεις, αλλά δεν ήταν δύσκολο να δεις ότι ήταν ένας σοφός Νέστορας, που είχε περάσει μεταξύ σφύρας και άκμονος για να φτιάξει το μύθο του, αλλά και που ήταν αρκετά ανοιχτόμυαλος, ώστε να τον κάνει προσιτό και να δώσει το παράδειγμα, για τη δική του υστεροφημία, αλλά και επειδή θεωρούσε ότι εκείνος ήταν ο σωστός δρόμος. Για τον τελευταίο Alpha Male του μπάσκετ, τα χρόνια του ύστερα από αυτό, τα 4 τελευταία της ζωής του, διατήρησαν τη δυναμική τους και ο ίδιος έγινε ο υμνητής της συμμετρίας στον αθλητισμό και της ισχύος στην αφήγηση.
