Μπαρτσελόνα: més que una φάρσα
Η αχαρακτήριστη συμπεριφορά του Μπαρτομέου στην απόλυση του Βαλβέρδε, το χρονικό μιας ανήθικης φάρσας, οι ανίκανοι της διοίκησης του συλλόγου σε κάθε επίπεδο και η πραγματική κατάκτηση του Txingurri.
Χρειάστηκε να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια, για να δούμε έναν προπονητή της Μπαρτσελόνα να απολύεται στη διάρκεια της σεζόν. Ο αμέσως προηγούμενος από τον Ερνέστο Βαλβέρδε, ήταν ο Λουίς Φαν Χάαλ (στο δεύτερο πέρασμά του από τον πάγκο των “μπλαουγκράνα”), που τον Ιανουάριο του 2003 απομακρύνθηκε από το πόστο του, δίνοντας τη θέση του στον Ράντομιρ Άντιτς. Πηγαίνοντας πιο πίσω, βρίσκουμε τον Λορένθο Σέρα Φερέρ, που τον Απρίλιο του 2001 αντικαταστάθηκε από τον Κάρλες Ρεσάκ, ενώ ο αμέσως προηγούμενος ήταν ο μεγάλος Γιόχαν Κρόιφ, που απομακρύνθηκε από τον τότε πρόεδρο Τζουσέπ Γιουίς Νούνιεθ, τον Μάιο του 1996. Λίγο ακόμα πιο πίσω, συναντάμε τον Τέρι Βέναμπλς, τον οποίο διαδέχτηκε ο Λουίς Αραγονές τον Σεπτέμβριο του 1987. Κάτι που σημαίνει ότι τα τελευταία 33 χρόνια, μόλις πέντε φορές ο καταλανικός σύλλογος αποφάσισε να διακόψει τη συνεργασία του με προπονητή, πριν ολοκληρωθεί η αγωνιστική περίοδος.
Από την άλλη, κάτι ακόμα πιο χαρακτηριστικό, είναι το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Μπαρτσελόνα απέλυσε προπονητή, ο οποίος είχε την ομάδα στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα της Λίγκας. Για να καταλάβετε πόσο σπάνιο είναι αυτό στην Ισπανία, είναι μόλις η τέταρτη φορά που συμβαίνει στα 89 χρόνια της Πριμέρα Ντιβισιόν. Η πρώτη ήταν τη σεζόν 1935/36, όταν ο Χοσέ Μαρία Ολαμπαρία, τεχνικός της Αθλέτικ, απολύθηκε μετά τη 10η αγωνιστική δίνοντας τη θέση του στον Γουίλιαμ Γκάρμπουτ. Η δεύτερη ήταν τη σεζόν 1954/55, όταν ο προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, Ενρίκε Φερνάντεθ, απομακρύνθηκε στη 13η αγωνιστική, με τον Χοχέ Βιγιαλόνγκα να τον διαδέχεται στον πάγκο των “μερένγκες”. Η τρίτη και τελευταία μέχρι την περίπτωση του Βαλβέρδε, συνέβη τη σεζόν 1991/92, στη 19η αγωνιστική, με τον Ράντομιρ Άντιτς να απολύεται από τη Ρεάλ και τον Λέο Μπεενάκερ να παίρνει τη θέση του.
Το ερώτημα που μπαίνει προφανώς, είναι αν η απόλυση του Txingurri ήταν δίκαιη ή όχι. Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του, βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, αυτό είναι κάτι που πρωταρχικά καλείται να απαντήσει ο βασικός πυρήνας των φιλάθλων της και όταν λέω “βασικός πυρήνας”, εννοώ τους “culés” της Βαρκελώνης και της Καταλονίας. Όσο και αν πρόκειται για σύλλογο παγκόσμιας εμβέλειας με φίλους σε κάθε γωνία της γης, πάντα η εντοπιότητα είναι παραδοσιακά ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό στην άμεση όσο και αμφίδρομη σχέση ανάμεσα σε μια ομάδα και τους φιλάθλους της, με την έννοια ότι ο τρόπος με τον οποίο νιώθει ένας οπαδός τα χρώματα της ομάδας της πόλης του ή της περιοχής του, είναι πολύ απλά ξεχωριστός και οπωσδήποτε ο μοναδικός αυθεντικός.
Ο ΒΑΛΒΕΡΔΕ ΔΕΝ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ
Οι Καταλανοί φίλαθλοι λοιπόν, έχουν ήδη εκφραστεί μέσα από τα γκάλοπ που έχουν δημοσιεύσει τα τοπικά αθλητικά σάιτ, αλλά και μέσα από τα σχόλιά τους κάτω από τα κείμενα και τις αρθρογραφίες κυρίως της Mundo Deportivo και της Sport. Θα λέγαμε ότι είναι μοιρασμένοι ανάμεσα στο αν ήταν σωστή ή λάθος η απόφαση της διοίκησης να απομακρύνει τη συγκεκριμένη στιγμή τον “Βάσκο”. Κάτι πολύ βασικό όσο και χαρακτηριστικό, είναι ότι στα δυόμισι χρόνια της παραμονής του Βαλβέρδε στον πάγκο των “μπλαουγκράνα”, ποτέ δε βγήκαν λευκά μαντήλια στις κερκίδες του “Καμπ Νόου”, δεν είχαμε δηλαδή “pañolada”, τον παραδοσιακό τρόπο αποδοκιμασίας στα ισπανικά γήπεδα. Κάποια μεμονωμένα σφυρίγματα μπορεί να έχουν ακουστεί σποραδικά, όμως ο κόσμος της Μπάρσα ποτέ δε γιουχάρισε εν χορώ τον προπονητή.
Και βέβαια, οι αποδοκιμασίες που ακούστηκαν στη Τζέντα, στην παρουσίαση της Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό του ισπανικού Σούπερ Καπ από τις κερκίδες, όταν από τα μεγάφωνα ανακοινώθηκε το όνομα του Βαλβέρδε και εμφανίστηκε το πρόσωπό του στα μάτριξ, δεν προέρχονταν – όπως λανθασμένα νόμισαν αρκετοί – από τους culés που είχαν ταξιδέψει στη Σαουδική Αραβία, αλλά από τους ίδιους τους Άραβες θεατές, που είχαν ακούσει τις δηλώσεις του Ισπανού προπονητή, ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να πάει εκεί η διοργάνωση και αντέδρασαν με αυτόν τον τρόπο, θεωρώντας ότι ο Txingurri είχε προσβάλλει τη χώρα τους. Ας επιστρέψουμε όμως στη Βαρκελώνη και στα της απόλυσης του Ερνέστο. Νομίζω ότι τρία είναι τα κρίσιμα χρονικά σημεία στο πέρασμά του από τον πάγκο των “μπλαουγκράνα”.
ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΙ ΣΤΟ CHL ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Στα δυο πρώτα είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσουν όλοι, για το τρίτο ίσως όχι. Αν κοιτάξουμε τους αριθμούς της ομάδας σε αυτά τα δυόμισι χρόνια, θα δούμε ότι σε 145 επίσημα ματς, η Μπάρσα είχε 97 νίκες (67%), 32 ισοπαλίες (22%) και 16 ήττες (11%), με 339 γκολ υπέρ (2,34 μέσος όρος ανά παιχνίδι) και 128 κατά (0,88 μ.ο. ανά παιχνίδι). Από αυτά τα 145 παιχνίια, τα 95 αφορούν το ισπανικό πρωτάθλημα, εκεί όπου η στατιστική του Txingurri είναι συντριπτική: 66 νίκες, 22 ισοπαλίες και μόλις 7 ήττες (τέρματα 238-88). Περνώντας στην Ευρώπη και το Champions League, οι αριθμοί είναι επίσης εντυπωσιακοί: 28 συνολικά αγώνες, με 18 νίκες, 8 ισοπαλίες και μόλις 2 ήττες (τέρματα 52-20). Είναι όμως εκείνες οι δυο μοναδικές ήττες του Βαλβέρδε στο ChL, που καθόρισαν την πορεία του – και την παραμονή του – στον πάγκο της Μπαρτσελόνα.
Αναφέρομαι φυσικά στους δυο οδυνηρούς αποκλεισμούς, στην πρώτη του σεζόν από τη Ρόμα στα προημιτελικά (με το τελικό 3-0 να εκμηδενίζει το 4-1 του πρώτου αγώνα) και στη δεύτερη σεζόν του από τη Λίβερπουλ στα ημιτελικά (με το τελικό 4-0 να εξαφανίζει το 3-0 του πρώτου αγώνα). Αυτά τα δυο ματς κόστισαν “πανάκριβα” τόσο στη Μπαρτσελόνα όσο και στον Βαλβέρδε, αφού αμφότερα υπήρξαν “χτυπήματα” που δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν ούτε οι φίλαθλοι, αλλά ούτε και η διοίκηση. Μπορεί ο Βαλβέρδε να “επέζησε” και τις δυο φορές, συνεχίζοντας στον πάγκο της ομάδας, όμως αυτοί οι δυο αποκλεισμοί στιγμάτισαν το πέρασμά του από τη Βαρκελώνη και παρέμειναν ως “δαμόκλειος σπάθη” πάνω από το κεφάλι του, μην επιτρέποντάς του να “ανασάνει” σε καμία στιγμή.
ΤΟ CLÁSICO, Η ΕΣΠΑΝΙΟΛ ΚΑΙ Η ΑΤΛΕΤΙΚΟ
Το τρίτο κρίσιμο σημείο, που κατά τη γνώμη μου καθόρισε το μέλλον του Txingurri στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, δεν ήταν ούτε η πρόσφατη ισοπαλία (2-2) με την ουραγό Εσπανιόλ, ούτε η ακόμα πιο πρόσφατη ήττα-αποκλεισμός από την Ατλέτικο (2-3) στον ημιτελικό του ισπανικού Σούπερ Καπ, αλλά το clásico της 18ης Δεκεμβρίου στο “Καμπ Νόου”. Σε εκείνο το ματς, στο οποίο ο Βαλβέρδε διατήρησε το αήττητο στα ματς με τη Ρεάλ σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, η εικόνα της ομάδας ήταν ίσως η χειρότερη σε αυτά τα δυόμισι χρόνια. Το τελικό 0-0 δεν καθησύχασε κανέναν από την οικογένεια της Μπαρτσελόνα, αφού για 90 λεπτά οι “μπλαουγκράνα” βρέθηκαν στο έλεος των παικτών του Ζιντάν, γλυτώνοντας την ήττα – ίσως και τον διασυρμό – λόγω του Τερ Στέγκεν και της αστοχίας των “μερένγκες” στην τελική προσπάθεια.
Εκεί είναι προφανές ότι ήχησαν όλα μαζί τα καμπανάκια στη διοίκηση, αφού σε εκείνο το παιχνίδι φάνηκαν όλες οι αδυναμίες της Μπάρσα στον υπερθετικό βαθμό. Οι δυο χαμένοι βαθμοί στο 88′ απέναντι στη συμπολίτισσα Εσπανιόλ και ο αποκλεισμός από την Ατλέτικο, παρά το γεγονός ότι για 75′ οι “Καταλανοί” είχαν κυριαρχήσει παίζοντας όμορφο ποδόσφαιρο, απλά βάρυναν ακόμα περισσότερο το κλίμα, αναγκάζοντας τον Μπαρτομέου να λάβει μέτρα. Και κάπου εδώ, περνάμε στην επόμενη “ενότητα” του κειμένου, δηλαδή στο πόσο άθλια διαχειρίστηκε ο πρόεδρος του συλλόγου την όλη κατάσταση. Γιατί, ό,τι και αν λένε οι αριθμοί του Βαλβέρδε στη Μπαρτσελόνα, όσο βαριές και αν αποδείχτηκαν οι ήττες από Ρόμα και Λίβερπουλ, όσο προβληματική σε τελική ανάλυση και αν ήταν η εικόνα της ομάδας στη φετινή σεζόν, η διοίκηση των culés αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά θλιβερά απαράδεκτη.
ΑΜΠΙΝΤΑΛ, ΓΚΡΑΟΥ ΚΑΙ ΤΟ “ΟΧΙ” ΤΟΥ ΤΣΑΒΙ
Ας θυμηθούμε με λίγα λόγια πώς εξελίχθηκε όλη αυτή η ιστορία τις τελευταίες ημέρες και πώς κατέληξε στην αποπομπή του Ερνέστο. Αμέσως μετά τον αποκλεισμό από την Ατλέτικο, οι Ερίκ Αμπιντάλ και Όσκαρ Γκράου ταξίδεψαν στην Ντόχα για να συναντηθούν με τον Τσάβι και να συζητήσουν μαζί του το ενδεχόμενο να αναλάβει άμεσα το πόστο του προπονητή στην ομάδα της καρδιάς του. Για να το θέσουμε πιο σωστά, ο Μπαρτομέου ήταν σίγουρος ότι ο Τσάβι θα δεχόταν, θεωρούσε ότι το θέμα ήταν τόσο απλό, ώστε μια συζήτηση με τους εκπροσώπους του να είναι αρκετή. Για μια ακόμα φορά όμως, ο πρόεδρος των “μπλαουγκράνα” αποδείχτηκε λάθος. Οι λόγοι της άρνησης του Τσάβι ήταν αρκετοί. Το συμβόλαιό του με την Αλ Σαντ, ο σεβασμός του προς το πρόσωπο του Βαλβέρδε, αλλά και η ηθική του “δέσμευση” στο πρόσωπο του Βίκτορ Φοντ, Καταλανού επιχειρηματία, που έχει ανακοινώσει την πρόθεσή του να είναι υποψήφιος για τη θέση του προέδρου της Μπαρτσελόνα στις εκλογές του 2021.
Το ζήτημα δεν ήταν τόσο οι επαφές των Αμπιντάλ και Γκράου με τον Τσάβι, όσο το ότι αυτές έγιναν φόρα-παρτίδα, χωρίς την παραμικρή μυστικότητα ή διακριτικότητα αν προτιμάτε, αλλά και χωρίς παράλληλα με αυτές, να λάβει ο Βαλβέρδε κάποια – την παραμικρή – ενημέρωση από τη διοίκηση για τις προθέσεις της. Το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων με τον Τσάβι άφησε για μια ακόμα φορά εκτεθειμένη τη διοίκηση και τον ίδιο τον Μπαρτομέου στα μάτια όλων. Οι δηλώσεις συμπαράστασης προς το πρόσωπο του Txingurri ήρθαν από παντού, με εξόχως σημαίνοντα και ιστορικά πρόσωπα της πορείας του συλλόγου να κάνουν δημόσια φύλλο και φτερό τις πρακτικές του προέδρου. Μετά τον ίδιο τον Τσάβι που όπως είπα, αναφέρθηκε στον Βαλβέρε, λέγοντας ότι θεωρούσε ασέβεια προς το πρόσωπό του να μιλάει για τον πάγκο της Μπαρτσελόνα, η σκυτάλη πέρασε στους επόμενους.
Η ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΞΙΣΩΣΗ
Πριν όμως αναφερθούμε στους επόμενους, να συμπληρώσουμε ότι κανείς δεν πρέπει να ξεγελιέται. Η τακτική των Μπαρτομέου-Αμπιντάλ-Γκράου δεν ήταν τυχαία. Δεν είναι ότι οι επαφές με τον Τσάβι έγιναν μυστικά, ότι καταλάθος διέρρευσαν στον Τύπο, ότι αυτή η τριάδα δεν είχε σκοπό να αποκαλυφθούν, απλά “έτυχε”. Κάθε άλλο. Και οι τρεις είχαν πρόθεση να μαθευτούν οι διαπραγματεύσεις με τον πρώην παίκτη της Μπαρτσελόνα. Γιατί; Μα για να αναγκάσουν τον Txingurri να παραιτηθεί, ώστε να γλυτώσουν την αποζημίωση. Και αυτό είναι που κάνει το όλο θέμα ακόμα πιο εξοργιστικό. Θυμηθείτε ότι την άνοιξη του 2018, όταν Μπάρσα και Βαλβέρδε ανανέωσαν μέχρι το καλοκαίρι του 2020, μπήκε μια ρήτρα που επρόκειτο να ενεργοποιηθεί τον φετινό Μάρτιο, σύμφωνα με την οποία, οι δυο πλευρές θα αποφάσιζαν από κοινού αν θα συνέχιζαν για έναν ακόμα χρόνο, δηλαδή μέχρι το καλοκαίρι του 2021.
Έτσι λοιπόν, ο Μπαρτομέου και η παρέα του, γνώριζαν πως αν απέλυαν τώρα τον προπονητή τους, θα ήταν υποχρεωμένοι να του πληρώσουν ως αποζημίωση, όχι μόνο το εξάμηνο που απομένει στη φετινή σεζόν, αλλά και ολόκληρη την επόμενη. Γι’ αυτό αποφάσισαν ότι με κάποιο τρόπο έπρεπε να “παραιτήσουν” τον Ισπανό, ώστε να βγει η αποζημίωση από την εξίσωση. Και αυτός ο τρόπος ήταν η χυδαία προσέγγισή τους στην έμμεση – με διαρροές – δημοσιοποίηση των επαφών στη Ντόχα. Αλλά και όταν έφαγαν πόρτα από τον Τσάβι, δεν σταμάτησαν. Ούτε όταν προσέγγισαν την άλλη μεγάλη δόξα της ομάδας, τον Ρόναλντ Κούμαν, εισπράττοντας και από εκεί ένα μεγαλοπρεπές “όχι”. Βλέπετε, αμφότεροι κατάλαβαν τί παιζόταν και αρνήθηκαν να συμμετάσχουν.
ΟΛΗ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΡΣΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΒΑΛΒΕΡΔΕ
Ο Μπαρτομέου συνέχισε ακάθεκτος, ήρθε σε επαφή ακόμα και με τον πιο συνειδητά δηλωμένο αντί-Μπάρσα ξένο προπονητή, τον Μαουρίσιο Ποτσετίνο, ο οποίος από το 2018 είχε καταστήσει σαφές ότι δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να εργαστεί στον πάγκο των “μπλαουγκράνα”: “Με συνδέουν πολλά με την Εσπανιόλ, αν θα έπρεπε να εργαστώ για την Μπαρτσελόνα, θα προτιμούσα να μείνω στη φάρμα μου και να ταΐζω τα ζώα μου”. Τα 24ωρα περνούσαν, οι αντιδράσεις μεγάλωναν από όλες τις πλευρές, αλλά η διοίκηση των culés δεν έδειχνε να καταλαβαίνει από “νουθεσίες”, ούτε καν όταν αυτές μετατράπηκαν σε σκληρά λόγια, όπως εκείνα του Ινιέστα. Γιατί όταν βγαίνουν ο ένας πίσω από τον άλλο, οι Γουαρδιόλα, Ινιέστα, Λουίς Ενρίκε και Ρεσάκ, και σε βγάζουν στη σέντρα, παίρνοντας όλοι ανεξαιρέτως το μέρος του Txingurri, κάτι δεν έχεις κάνει καλά.
Αυτή η τετράδα, μαζί με τους προαναφερθέντες Τσάβι και Κούμαν, είναι όλη σχεδόν η σύγχρονη ιστορία της Μπαρτσελόνα. Μεταξύ μας, “ευτυχώς” που δε ζει ο μεγάλος Γιόχαν Κρόιφ, γιατί αλλιώς, αν έβλεπε με ποιον τρόπο αντιμετωπίστηκε το πουλέν του, θα είχε εξαπολύσει πραγματικούς κεραυνούς. Αλλά και που μίλησαν οι άλλοι, δε φάνηκε να ιδρώνει το αυτί της διοίκησης ούτε στο ελάχιστο. Και αν ο Μπαρτομέου είναι ένας θλιβερός τεχνοκράτης, εκείνο που προκαλεί έκπληξη και θλίψη μαζί, είναι το πόσο πολύ αυτή η συγκεκριμένη διοίκηση εξαφανίζει από τους συνεργάτες της τις αρχές που ευαγγελίζεται η ίδια η ιστορία του συλλόγου. Αμπιντάλ και Γκράου, αμφότεροι πρωταγωνιστές ως αθλητές στο υψηλότερο επίπεδο (ο πρώτος στο ποδόσφαιρο, ο δεύτερος στο χάντμπολ), δέχτηκαν να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο, χωρίς την παραμικρή αντίδραση, χωρίς την παραμικρή ντροπή.
ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΠΟ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ “ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ”
Η διοίκηση του Μπαρτομέου, “άξια” διάδοχος εκείνης του Σάντρο Ροσέλ, έχει καταφέρει να γίνει απίστευτα αντιπαθής – και παράλληλα αναποτελεσματική στα καθήκοντά της – στην πλατιά μάζα των φίλων της Μπαρτσελόνα. Αν κάτι προκαλεί εύλογη εντύπωση, αυτό είναι το πλήθος των “αρμόδιων” που έχουν μαζευτεί στον σύλλογο και που όλοι μαζί δεν είναι ικανοί να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Τύποι που δείχνουν να ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν χωρίς την παραμικρή επαφή με το άθλημα, δίπλα σε πρώην αθλητές του συλλόγου, που χάνουν την προσωπικότητά τους και γίνονται έρμαια ατέρμονων αναζητήσεων, οι οποίες δυστυχώς καταλήγουν συνήθως σε μεγαλοπρεπείς αποτυχίες. Ένας ολόκληρος στρατός από υψηλόβαθμους γαλονάδες που ζουν και αναπνέουν για να φιγουράρουν μέσα στα άψογα ραμμένα κουστούμια τους στο προεδρικό πάλκο του “Καμπ Νόου”, χωρίς να μπορούν να προσφέρουν κάτι θετικό – εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων – στην ομάδα.
Η λίστα είναι τεράστια και ανανεώνεται συνέχεια. Ας αναφέρω ενδεικτικά μερικά ονόματα. Στην τωρινή διοίκηση, εκτελεστικός διευθυντής είναι ο Όσκαρ Γκράου, τεχνικός γραμματέας ο Ερίκ Αμπιντάλ, ο Μπαρτομέου είναι αυτός που έχει τον τελευταίο λόγο στις σημαντικές αποφάσεις, ενώ σημαντικός ήταν και ο ρόλος του Τζόρντι Μέστρε, ενός εκ των πέντε αντιπροέδρων, υπεύθυνου για για τον ποδοσφαιρικό τομέα, ο οποίος όμως παραιτήθηκε τον περασμένο Ιούλιο, λόγω διαφωνιών με άλλα μέλη του ΔΣ. Για δυο χρόνια, το ρόλο του αθλητικού γενικού διευθυντή είχε ο Πεπ Σεγούρα, που επίσης αποχώρησε τον περασμένο Ιούλιο. Η θέση του δεν καλύφθηκε, αν και τυπικά ο Αμπιντάλ είναι ο πιο ισχυρός, πίσω φυσικά από τον Γκράου. Επί Λαπόρτα, Ροσέλ και Μπαρτομέου, διευθυντής ποδοσφαίρου ήταν ο Ραούλ Σανγεΐ, ο οποίος βρίσκεται πλέον στην Άρσεναλ.
Ο Ρομπέρτ Φερνάντεθ που ήταν τεχνικός γραμματέας – διαδεχόμενος τον Θουμπιθαρέτα – από το 2015 έως το 2018, υπήρξε ο μοναδικός άνθρωπος εμπιστοσύνης του Βαλβέρδε από τη διοίκηση, αλλά τον καπέλωνε συστηματικά ο Σεγούρα σε πολλές αποφάσεις και ουσιαστικά “φαγώθηκε” από τον Μπαρτομέου, αφού δεν του ανανεώθηκε το συμβόλαιο. Να προσθέσουμε τον Αριέντο Μπράιντα, σύμβουλο διεθνούς ποδοσφαίρου (!), ο οποίος πλέον βρίσκεται στα δικαστήρια με τον σύλλογο, διεκδικώντας χρήματα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η διοίκηση, είναι ότι όταν αποχώρησε το 2015 ο Θουμπιθαρέτα, αντικαταστάθηκε από πενταμελή (!) τεχνική επιτροπή, την οποία αποτελούσαν ο Μπράιντα, ο Τζόρντι Μέστρε, ο Χαβιέρ Μπόρδας, ο Κάρλες Ρεσάκ και ο ίδιος ο Μπαρτομέου.
ΔΙΑΡΡΟΕΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
Για να επιστρέψουμε όμως στις τελευταίες εξελίξεις, φτάνουμε στο πρωί της Δευτέρας, όπου κανείς ακόμα δεν είχε επικοινωνήσει με τον Βαλβέρδε. Οι εφημερίδες, τα σάιτ, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις θεωρούσαν πλέον σχεδόν σίγουρη την απομάκρυνση του Txingurri, ο οποίος, ως σωστός επαγγελματίας παρουσιάστηκε στο προπονητικό κέντρο για την προγραμματισμένη προπόνηση με την πρώτη ομάδα, ύστερα από το τριήμερο ρεπό που είχε δώσει στους παίκτες μετά την επιστροφή από την Τζέντα. Στην Ciutat Esportiva είχαν μαζευτεί σαν τα κοράκια οι Γκράου, Αμπιντάλ, Μπόρδας, Πλάνες και ο ίδιος ο Μπαρτομέου, ελπίζοντας – μάταια – έστω και την τελευταία στιγμή στην παραίτηση του Βαλβέρδε. Παράλληλα όμως, το νομικό τμήμα του συλλόγου, είχε έρθει ήδη σε επαφή με τον μάνατζερ του “Βάσκου”, Ινιάκι Ιμπάνιεθ, ρωτώντας τον τί θα στοιχίσει η αποδέσμευση του πελάτη του.
Προσέξτε τη λεπτομέρεια: ύστερα από όλα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες, η πρώτη επαφή με την πλευρά του Βαλβέρδε, έγινε με τον μάνατζερ, αφού ακόμα κανείς από τη διοίκηση δεν είχε τα μούτρα, το θάρρος, το τακτ, την ευγένεια, την ευθιξία, διαλέξτε όποια λέξη θέλετε, να μιλήσει στον Ερνέστο. Μόνο όταν ο Ιμπάνιεθ ξεκαθάρισε στους δικηγόρους της Μπαρτσελόνα ότι για να υπάρξει αποδέσμευση, θα έπρεπε να καταβληθεί ολόκληρη η αποζημίωση (για τον ενάμιση χρόνο δηλαδή), μόνο τότε αποφάσισε ο Μπαρτομέου να συναντηθεί κατ’ ιδίαν με τον Βαλβέρδε, μετά την ολοκλήρωση της προπόνησης. Ελάχιστη σημασία έχει το τί μπορεί να ειπώθηκε ανάμεσα στους δυο άνδρες, το γυαλί όχι απλά είχε ραγίσει, αλλά είχε γίνει θρύψαλα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Μπαρτομέου πήγε στο διοικητικό συμβούλιο, εξέθεσε τα γεγονότα και εισέπραξε ουκ ολίγο κράξιμο για τον χειρισμό του στην όλη υπόθεση.
Στη διάρκεια των μαραθώνιων live των τεσσάρων σημαντικότερων ισπανικών αθλητικών ιστοσελίδων και των ραδιοφώνων της SER, της COPE και του RAC 1, από το πρωί της Δευτέρας μέχρι και τα μεσάνυχτα, μάθαμε ακόμα περισσότερα. Η ίδια η διοίκηση, σε όλες αυτές τις ώρες, διέρρεε ό,τι της κατέβαινε στο κεφάλι. Πρώτα ότι ο Μπαρτομέου δεν είχε πάει στο προπονητικό κέντρο για να ανακοινώσει στον Βαλβέρδε την απόλυσή του, αλλά για να τον ρωτήσει αν ένιωθε δυνατός για να συνεχίσει. Μετά, ότι η απόφαση για την απομάκρυνσή του είχε ληφθεί πολύ νωρίτερα και πως θα απολυόταν ακόμα και αν κατακτούσε το Σούπερ Καπ, δηλαδή οι τύποι αυτοί μας είπαν ότι θα νικούσε Ατλέτικο και Ρεάλ και παρόλα αυτά, θα του έδειχναν την πόρτα της εξόδου. Δεν κατάφεραν καν να εκδώσουν στην ώρα που είχαν πει, την ανακοίνωση της απόλυσης του Txingurri και της συμφωνίας με τον Σετιέν.
Αλλά και εκεί, την τελευταία στιγμή, έδειξαν το πολύ άσχημο, αλλά και πραγματικό τους σε τελική ανάλυση πρόσωπο. Προσπερνώντας το ψυχρό κείμενο που εστάλη στα ΜΜΕ, περνάμε σε εκείνο που αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου λίγο αργότερα. Μετά από μια σύντομη αναφορά στα δυο πρωταθλήματα και το ένα Κύπελλο που κατέκτησε ο Txingurri, οι τύποι έκριναν σωστό να συμπληρώσουν ότι “στην τελική ευθεία της περασμένης σεζόν ήρθαν δυο απογοητεύσεις με τον αποκλεισμό στο ChL από τη Λίβερπουλ και τον χαμένο τελικό του Κυπέλλου από τη Βαλένθια”. Για τέτοια ξεφτίλα μιλάμε. Και όλα αυτά, απέναντι σε έναν άνθρωπο που τίμησε με το παραπάνω κάθε στιγμή από τα δυόμισι χρόνια της παραμονής του στην ομάδα και κάθε ευρώ από αυτά που πληρώθηκε για τη δουλειά του. Είναι σίγουρο ότι δεν θα ακουστεί πικρή κουβέντα από το στόμα του, ούτε τώρα ούτε στο μέλλον. Ούτε καν θα μπει στη διαδικασία να διαψεύσει την αχαρακτήριστη επίσημη δήλωση του Μπαρτομέου, ότι δήθεν ο Ερνέστο ήταν ενήμερος εδώ και καιρό για τις επαφές της Μπαρτσελόνα με άλλους προπονητές.
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ “DNA BARCA”
Όμως εκεί μέσα, στη διοίκηση, θα πρέπει όλοι μαζί με πρώτους και καλύτερους τον Μπαρτομέου και την κουστωδία του, να αναλογιστούν τις δικές τους ευθύνες σε όλα τα επίπεδα. Ο Txingurri κρίθηκε για το δικό του έργο, πλήρωσε αν θέλετε τα δικά του λάθη με την απόλυση, υπήρξε κύριος από την αρχή μέχρι το τέλος και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα από τη δημόσια στήριξη των παικτών του, κάτι που το έχουμε δει να συμβαίνει και στο παρελθόν, τόσο με τους παίκτες του Ολυμπιακού, όσο και με εκείνους στη Βαλένθια και την Αθλέτικ. Το θέμα είναι τί γίνεται με όσους – και είναι πάρα πολλοί – δεν κάνουν τη δική τους αυτοκριτική. Όλοι αυτοί οι “κουστουμαρισμένοι” είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για τις επιλογές των μεταγραφών, τόσο αυτών που ήρθαν στην ομάδα, όσο και εκείνων που έφυγαν από αυτή, αλλά ακόμα και εκείνων που δεν ήρθαν.
Είναι αυτοί που θεωρούν ότι τα ξέρουν όλα, που μετά την αναχώρηση του Γουαρδιόλα από τη Βαρκελώνη, αποφασίζουν στο 100% για το ποιοι θα αποκτηθούν, λες και οι εκάστοτε προπονητές δεν επιτρέπεται να έχουν λόγο σε αυτές, είναι αυτοί που συνεχίζουν να μιλάνε για το περίφημο “DNA Barca” και να γκρινιάζουν ότι αυτό σιγά-σιγά χάνεται, χωρίς να έχουν το θάρρος να βγουν και να πουν ξεκάθαρα ότι “τέτοια φουρνιά σαν εκείνη της Pep-Team δεν πρόκειται να ξαναβγει στους αιώνες των αιώνων αμήν”, αντί να συντηρούν το “παραμυθάκι” μιας ταυτότητας, που τουλάχιστον στα τελευταία 30 χρόνια, την είχε η ομάδα μόνο στα χρόνια του Κρόιφ και του Γουαρδιόλα, τουλάχιστον σε αυτό το μέγεθος ή σε αυτό το μεγαλείο. Ας αναλογιστεί όλο αυτό το παρεάκι πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αναπληρωθούν παίκτες της αξίας και της προσωπικότητας του Τσάβι, του Ινιέστα, του Άλβες, του Πουγιόλ κλπ και – πολύ πιο σημαντικό – με ποιους φρόντισε να τους αντικαταστήσει τα τελευταία χρόνια.
Θα ασχοληθούμε σύντομα, τις επόμενες μέρες, πιο αναλυτικά με αυτό το “DNA Barca” και τον κίνδυνο που εγκυμονεί ακριβώς λόγω του τρόπου με τον οποίο τον διαχειρίζεται η διοίκηση του Μπαρτομέου, φροντίζοντας να εκμεταλλεύεται το θυμικό των φιλάθλων της ομάδας, στέλνοντάς το σε τελείως λάθος κατεύθυνση, προφανώς για να αποποιηθεί τις δικές της, τραγικές ευθύνες σε όλα τα επίπεδα. Στην περίπτωση του Βαλβέρδε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεπεράστηκαν όλα τα όρια, όμως η αλήθεια είναι πως αυτοί οι τύποι έχουν αποδείξει ότι δεν έχουν όρια. Και ξέρετε, αυτά πάντα έρχεται η στιγμή που πληρώνονται. Θα μου πείτε, δε δείχνει να τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Έτσι κι αλλιώς, φάνηκε για μια ακόμα φορά περίτρανα ότι δεν τους χαρακτηρίζει το ήθος.
Όμως κρατείστε κάτι, που λογικά θα το θυμηθούμε όλοι μαζί όταν όλοι αυτοί αποχωρήσουν από τον σύλλογο, προεξάρχοντος του Μπαρτομέου. Πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση να αποχαιρετήσει ο Μέσι οποιονδήποτε από αυτούς, με τα λόγια “Σε ευχαριστώ για όλα, μίστερ. Σίγουρα όπου και να πας θα κάνεις υπέροχη δουλειά, γιατί πέρα από τρομερός επαγγελματίας, είσαι και υπέροχος άνθρωπος. Καλή τύχη”. Και αυτή η εκτίμηση και η δημόσια αναγνώριση, είναι η σημαντικότερη κατάκτηση του Βαλβέρδε. Μια κατάκτηση, αλλά και δικαίωση, την οποία δεν μπορεί να του αφαιρέσει κανείς, γιατί την κέρδισε μόνος του και με το σπαθί του.
