Είκοσι ποδοσφαιρικές στιγμές έμπνευσης τον 21ο αιώνα: Μέρος 2ο

Αυτές τις μέρες, με τα λαμπιόνια τα φανταχτερά, οι 40άρηδες θυμούνται το μιλένιουμ. Πού ήταν όταν μπήκε η δεύτερη χιλιετία μετά Χριστόν. Και, τελικά, πώς είναι ο κόσμος τώρα, που συμπληρώθηκε το ένα πέμπτο του 21ου αιώνα (κοινωνικά, διότι καθαρά χρονολογικά, ο αιών άρχισε την 1η Ιανουαρίου 2001 και ολοκληρώνεται στις 31 Δεκεμβρίου 2020). Το ποδόσφαιρο, ως μορφή τέχνης, γιορτάζει 20 γεμάτα χρόνια. Είναι, όπως και να γίνει, εφόσον παράγονται στιγμές έμπνευσης. Όχι μόνο εκείνες που οδηγούν στην απόλυτη δόξα, τη θεοποίηση, την κατάκτηση τροπαίων. Αλλά και μερικές ‘ξεκούδουνες’, που εμπνέουν μέσα από την αρμονία, την κινησιολογία και τη σημειολογία, γι’ αυτό, αν και δεν είναι σημαντικές, είναι σπουδαίες.

Το μυαλό, λαμβάνοντας τη στιγμή στο σωστό τάιμινγκ, δεν αποθεραπεύθηκε ποτέ από τη σαγήνη της, συνεχίζει να πηγαινοέρχεται σε αυτήν και να την επιζητά, δοθείσης της ευκαιρίας. Η κατηγοριοποίηση αφορά σε τυχαίες στιγμές, οπότε όλα τα πραγματικά σημαντικά γκολ και μερικές από τις πιο αλησμόνητες ντρίμπλες μένουν απ’ έξω. Το αφιέρωμα χωρίζεται σε 2 μέρη. Το 1ο μέρος βρίσκεται εδώ.

Οι 10 όμορφες ποδοσφαιρικές στιγμές τον 21ο αιώνα, για το 2ο μέρος, είναι και οι εξής:

✔ Δεν ήταν ποτέ ο ηγέτης. Δεν θα μάθουμε αν μπορούσε, ούτε αν ήθελε. Στο ανοιχτό γήπεδο με τη Λουντογκόρετς, όμως, με το σκορ στο 2-2, την 1η Νοεμβρίου 2016, ο Μεσούτ Οζίλ ήταν για δύο δευτερόλεπτα ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου. Μέχρι, δηλαδή, με τη μαυροκίτρινη φανέλα της Άρσεναλ να χρησιμοποιήσει μόνο το εξωτερικό μέρος του θελκτικού αριστερού ποδιού για να διασύρει πανικοβεβλημένους αμυντικούς. Πρώτα τον τερματοφύλακα, τον Μίλαν Μπόργιαν, που του έκανε τη ραμπόνα αφού είχε βγει από την εστία του. Έπειτα, τον αμυντικό, τον αρχηγό Χοσέ Λουίς Παλομίνο, που δεν έπεσε στο έδαφος γι’ αυτό μπόρεσε να αλλάξει φορά, μοιάζοντας, όμως, με τραγούδι σε 45 στροφές. Τέλος, το μαύρο τον Κοσμίν Μότσι, που ερχόταν από πίσω και ‘τσίμπησε’, πέφτοντας για τάκλιν. Όταν τελικά ο Παλομίνο υπέθεσε πως ο Οζίλ θα σούταρε, έπεσε. Αλλά ο Γερμανός ήθελε να το διασκεδάσει ακόμα λίγο. Επιπλέον ένα χάδι προς τα αριστερά του, για να ρίξει την μπάλα, αφού το αποφάσισε δίχως χρονοτριβή, στην κενή εστία.

✔ Οι δύο μέρες απελπισίας του Χοακίν. Γιορτάζοντας έναν από τους τελευταίους αληθινούς εξτρέμ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, η συνειδητοποίηση ότι οι φωτεινές στιγμές του ήταν, στην πραγματικότητα, απόγνωσης, κάνει το πρόσωπο να σκοτεινιάζει. Ή περίπου. Εξαιτίας του Χοακίν άργησε η παλιγγενεσία του 2008. Πώς θα μπορούσες να αφήσεις έξω έναν ποδοσφαιριστή με τέτοια χορευτική δεινότητα στη γραμμή; Ήταν ίσως το θάρρος -ή το ηθικό πλεονέκτημα κάποιου που δεν κουβαλούσε τη λάμψη της μεγάλης προσωπικότητας, ενώ ήταν- του Λουίς Αραγονές, που ‘κατήργησε’ τους εξτρέμ από μία ομάδα που πάντα στηριζόταν σε αυτούς. Στις 22 Ιουνίου 2002, σε ένα παιχνίδι που έπρεπε να τελειώσει στην κανονική διάρκειά του, ο Χοακίν ήταν ασυγκράτητος. Μόνο ο σεσημασμένος Γκαμάρ αλ Γκαντούρ μπόρεσε να ακυρώσει το γκολ του Φερνάντο Μοριέντες από μία υψηλής αισθητικής ποιότητας κίνηση του Χοακίν. Ο Ισπανός εξτρέμ, τότε πριν καν κλείσει τα 21, εκτέλεσε ένα πέναλτι που (καλό ή κακό εξαρτάται από την ευστοχία, πάντως) ήταν άψυχο.

Δύο χρόνια αργότερα, τέτοιες μέρες, στις 17 Ιουνίου 2004 για την ακρίβεια, ο Χοακίν, που μπήκε στο 2ο ημίχρονο και βασάνισε τον Τάκη Φύσσα μέχρις εσχάτων. Η Εθνική Ελλάδας δεν έβγαλε βοήθεια στον περιώνυμο ντριμπλέρ, ο οποίος έγινε η μόνιμη ανάπτυξη της ‘Ρόχα’ από τα δεξιά. Ακόμα και ο Ότο Ρεχάγκελ λυπήθηκε τον αριστερό μπακ της ‘γαλανόλευκης’ και πέρασε στο παιχνίδι τον Στέλιο Βενετίδη, ο οποίος σε 9 λεπτά έπαθε ακριβώς τα ίδια. Όμως η Ισπανία δεν νίκησε. Το 1-1, με την απίστευτη από κάθε άποψη μπαλιά του Βασίλη Τσάρτα στον Άγγελο Χαριστέα και το πλασέ του τελευταίου, θα στοίχιζε στην Ισπανία έναν αποκλεισμό, θα έδινε στην Ελλάδα, με τον ψυχοβγάλτη της τελευταίας αγωνιστικής, μία πρόκριση και την πρώτη σκέψη για αναδόμηση.

Ο Χοακίν δεν έπαιξε ξανά στην εθνική το 2006 και από τότε που σταμάτησε, η Ισπανία έκανε ένα εκπληκτικό σερί 35 παιχνιδιών χωρίς ήττα. Το επεισόδιο με τον Αραγονές μετά την ήττα 2-3 από τη Βόρειο Ιρλανδία έμοιαζε καταλύτης, αλλά ήταν η αφορμή. Στο ποδόσφαιρο που θα εφήρμοζε στην αρτιότερη μορφή του η Μπαρτσελόνα της επόμενης 5ετίας, ο 25χρονος το 2006 ακραίος μεσοεπιθετικός έμοιαζε παρείσακτος. Αρχής γενομένης από τη ραδιοφωνική κριτική του στον Αραγονές, η παλιγγενεσία έλαβε χώρα. Αφήνοντας ελεύθερα τα καλοκαίρια των πιο γόνιμων ποδοσφαιρικών χρόνων του. Μέχρι τον Δεκέμβρη του 2019. Στο παιχνίδι με την Αθλέτικ Μπιλμπάο, λίγο πριν φύγει το πρώτο πέμπτο του αιώνα, στις 8 του μήνα, ήταν 3 γκολ του σε 19 λεπτά που χάρισαν τη νίκη στη Μπέτις, την ομάδα η οποία τον έκανε επαγγελματία το 2000, τον άφησε να φύγει για να γίνει μεγάλος και τρανός το 2006 και επέστρεψε στην αγκάλη της το 2015. Έγινε, στα 38 χρόνια και 140 μέρες ζωής, ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής που πετυχαίνει χατ τρικ στη La Liga. Κι έτσι, ο Χοακίν μπορεί να χαθεί σαν γρίφος στο λυκόφως, σαν μυστήριο, ένας ποδοσφαιριστής που κυριολεκτικά εξουσίασε τις πλάγιες γραμμές και, ακροβατώντας, με το μοναδικό ταλέντο του, έχασε την ευκαιρία μίας καριέρας στο υψηλότερο δυνατό βεληνεκές, αφήνοντας παρακαταθήκη ενσταντανέ που κρίθηκαν είτε από έναν διαιτητή είτε από την αμυντική τακτική μίας προπονητικής διάνοιας.

✔ Ας μετρηθούν λέξεις από τη στιγμή που ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε έδωσε την μπάλα στον Μάξι Ροντρίγκες. Πίσω στον Χουάν Πάμπλο Σορίν, εκείνος πάλι στον Ροντρίγκες, για να την ξαναπάρει. Πάσα στον Χαβιέρ Μασεράνο. Η μπάλα στον Ρικέλμε, που την προστατεύει, φέρνοντάς την απαλά με την πατούσα του στα δεξιά του. Τη γυρίζει πίσω και προς τα δεξιά, στον Ρομπέρτο Αγιάλα. Προωθητική πάσα στον Εστεμπάν Καμπιάσο. Μία προσποίηση στα αριστερά και μεταβίβαση στον Μασεράνο. Ο Ροντρίγκες, που έχει πάρει χώρο προς τη μεγάλη περιοχή, επιστρέφει για να γίνει ξανά αποδέκτης. Αριστερά του βρίσκεται ο Σορίν, τον οποίο βρίσκει με ψηλοκρεμαστή μπαλιά. Κοντρολάρει με το στήθος, την επιστρέφει στον Ροντρίγκες. Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς πάει αρκετά χαλαρά προς το μέρος του. Την κόβει στα δεξιά του, όπου βρίσκεται ο Καμπιάσο. Δίπλα του πάει ο Ρικέλμε, του δίνει την μπάλα για να την επιστρέψει στον Μασεράνο. Ξανά Σορίν. Βρίσκει τον Χαβιέρ Σαβιόλα, που έχει πλάτη την εστία. Σπριντάρει για να παίξει τον 1-2 με τον πολυμήχανο φορ, αλλά ο Σαβιόλα στρίβει προς τα δεξιά. Τρεις Σέρβοι τρέχουν παράλληλα με τον Σορίν και ο τότε 25χρονος επιθετικός διασχίζει το γήπεδο, παράλληλα με την περιοχή. Με την πάσα πίσω, στον Ρικέλμε, δεν διακόπτει την κίνησή του, αλλά παίρνει ξανά την μπάλα. Ο Καμπιάσο τρέχει για να βρεθεί στην ίδια ευθεία με τον Σαβιόλα. Η υπερφορτωμένη αριστερή πλευρά αφήνει τον άξονα γυμνό. Ο Ερνάν Κρέσπο τρέχει προς τα δεξιά, για να αδειάσει περισσότερο τον χώρο. Ο Καμπιάσο του δίνει την μπάλα, πριν ολοκληρώσει την κίνησή του. Ούτε ο αριστεροπόδαρος μέσος σταματάει, όμως. Πάει στη θέση που ο τότε φορ της Τσέλσι βρισκόταν ένα δευτερόλεπτο πριν. Το τακουνάκι του τελευταίου είναι αλφάδι. Και ο Καμπιάσο, που ανοίγει ανεπαίσθητα με ντρίμπλα την μπάλα προς τα αριστερά του, σημαδεύει ψηλά και αριστερά το σερβικό τέρμα. Οι Αμερικανοί το λένε massacre. Στο μπαλέτο, είναι η πράξη παραφροσύνης της Ζιζέλ. Στη λογοτεχνία, είναι το ταξίδι με το τρένο στο ‘Ο Άτλας Επαναστάτησε’. Και στην Αργεντινή είναι Παρασκευή. Διακόσιες ογδόντα επτά λέξεις, για 22 πάσες. Και είναι μόλις το 2ο γκολ της Αργεντινής, στις 16 Ιουνίου 2006, στο Γκελζεκίρχεν, στο παιχνίδι με αντίπαλο τη Σερβία για τη 2η αγωνιστική των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το τελικό 6-0 αποδίδει τι συνέβη, αλλά το 2ο γκολ είναι μία ένδειξη για την ύπαρξη του Θεού.

✔ Η τέχνη στην πιο ρευστοποιημένη μορφή της δεν απαντάται συχνά στο ποδόσφαιρο. Το ‘έπρεπε να τον δεις να παίζει’ μιλάει ουσιαστικά για την ανάδειξη της ικανότητας, εις βάρος κάποιου. Η απλότητα δεν παίζει με τους δείκτες της αγοράς. Ο Κέβιν ντε Μπρόινε, στη φάση των 16 του Παγκόσμιου Κυπέλλου 2018, δεν έκανε κάτι σύνθετο παίρνοντας την μπάλα από τον Τιμπό Κουρτουά. Το σκορ με την Ιαπωνία ήταν 2-2 και το ματς όδευε για την παράταση. Ο Ντε Μπρόινε άφησε την μπάλα να τρέξει μπροστά του. Με το καθαρό δικό του σπριντ απλώς την έσπρωχνε. Μία με το αριστερό, μία με το δεξί. Την τρίτη, απλώς την πρόλαβε. Έφτασε από πάνω της. Την άφησε να γκελάρει. Την άγγιξε όσο πιο απαλά γινόταν. Και την έδωσε δεξιά του, όπου βρισκόταν ο Τομά Μενιέ. Ήταν η πιο απλή εξέλιξη. Στο ανοιχτό γήπεδο, ο Ντε Μπρόινε προσπάθησε να δημιουργήσει πλεονέκτημα για τον εαυτό του, βγάζοντας τους Ιάπωνες από την αμυντική φορά τους και στρέφοντάς τους προς το μέρος του. Όταν αυτό έγινε, οι Βέλγοι είχαν το πλεονέκτημα μέσα στη μεγάλη περιοχή. Κι ενώ δεν υπήρχε κάτι εμφανώς αξιοσημείωτο σε όλο αυτό το σπριντ, το μυστήριο που το κάλυψε δεν ήταν δυσανάλογο με τη λάμψη της στιγμής. Ο ποδοσφαιριστής με το υψηλότερο IQ στο γήπεδο έτρεχε με την μπάλα μπροστά του. Ένα τρέξιμο καθάριο, σχεδόν αυστηρό, στην τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας νοκ άουτ παιχνιδιού για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μία κατάσταση στην οποία μπορούσες να δεις την ικανότητα και να ορκιστείς ότι λίγοι άνθρωποι είναι τόσο καλοί στη δουλειά τους όσο ο Ντε Μπρόινε στη δική του. Αυτό ήταν, στην πραγματικότητα, ό,τι έκανε ο Βέλγος μέσος σε αυτήν τη φάση. Έδειξε πώς η διορατικότητα στη δουλειά δεν αφορά σε ιδέες που τους λείπει η επιχειρηματολογία, αλλά στην ίδια τη σύσταση. Την κρίσιμη στιγμή να κάνεις το πράγμα που ξέρεις καλύτερα. Με το γκολ του Νασέρ Σαντλί, που ήταν εύκολο επειδή ο Ρόμελου Λουκάκου κλήθηκε να χρησιμοποιήσει τη δική του δυνατότητα καλλιτεχνικά, αυτό το πράγμα, το κατέβασμα της μπάλας με σιγουριά, η πάσα τη σωστή στιγμή για να μην υπάρξει η παραμικρή περιττή δαπάνη, δικαιώθηκε.

✔ Ο Καφού πάνω στην μπάλα. Είναι στα δεξιά. Μοιάζει κλεισμένος. Έχει σταματήσει και η μπάλα είναι μπροστά του. Οι αμυνόμενοι τον κοιτάζουν, τα γόνατα είναι ελαφρώς λυγισμένα, όπως και ο κορμός του. Όμως ουδείς πάει να του την πάρει. Ο Καφού περιμένει. Και οι αντίπαλοι δεν ρισκάρουν. Με αυτόν τον τρόπο, φορώντας τη φανέλα της Ρόμα, της Μίλαν, ο Μάρκος Εβανγκελίστα ντε Μοράις, ένας από τους κορυφαίους δεξιούς μπακ όλων των εποχών, ο μόνος ποδοσφαιριστής που έχει παίξει σε 3 διαδοχικούς τελικούς Παγκόσμιου Κυπέλλου, αναβίωνε τον βραζιλιάνικο μύθο. Λένε ότι στον τελικό του 1962, στο Μοντεβιδέο της Χιλής, με τον Γκαρίντσα να έχει την μπάλα στα πόδια, πέρασαν 3 λεπτά πριν οι αμυντικοί της Τσεχοσλοβακίας τολμήσουν να πάνε κατά πάνω του.

✔ Την Πρωτοχρονιά του 2017, ο Τόνι Κρόος είχε αποφασίσει να παραβλέψει την πολιτική ορθότητα, η οποία μοιάζει να συμπυκνώνεται στο κορμί και το πρόσωπό του. Το σχόλιό του στο instagram είναι η πιο διασκεδαστική μορφή ποδοσφαιρικής καζούρας. Στο ‘Feliz 2017’, έβαλε στο αριθμό 1 τη σημαία της Βραζιλίας και στο 7 εκείνη της Γερμανίας, θέλοντας να υπενθυμίσει το πιο σοκαριστικό ποδοσφαιρικό λουτρό αίματος που είδε ποτέ ο πλανήτης.

✔ Μια πολύ σύντομη προσωπική ανάμνηση: Νύχτα, παραμένοντας στο γραφείο, ένας τρελαμένος συνάδελφος έρχεται προς το μέρος μου. Μου λέει “μήπως είδες το γκολ του Ζλάταν;” Είναι 14 Νοεμβρίου 2012, βράδυ. Τα μάτια του είναι ακόμα γουρλωμένα και το στόμα του ανοίγει, λες και σκηνοθετεί ο Γκάι Ρίτσι. Τον κοιτάζω απειλητικά, προσπαθώντας να αναχαιτίσω τις άναρθρες κραγές. Είναι νύχτα φιλικών εθνικών ομάδων. Το ‘σύνδρομο της εργάρας’ ή ‘της γκολάρας’ αφορά στη μεταδοτικότητα. Στην εγκράτεια, που λείπει σε αυτόν που στο προτείνει. Σε κάνει να θεωρείς ότι το μόνο που δεν θα δεις στο τέλος είναι ο Θεός. Όταν τελικά βρίσκεσαι ενώπιον της πράξης, έχεις προδοθεί, όχι από το θέαμα, αλλά από τα λόγια. Ήταν τέτοια περίπτωση. Αλλά η διαίσθηση λάνθανε βαρέως. Το απίστευτο ‘ψαλίδι’ του Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς στο 4-2 της Σουηδίας επί της Αγγλίας, θα μπορούσε να ενέχει σπάσιμο τραπεζιού, γονυπετείς υποκλίσεις σε αόρατα τοτέμ και σπριντ για να κοπανήσεις το κεφάλι σου στην πόρτα. Μόνο έτσι δεν θα υποτιμάτο.

✔ Ένα δραματουργικό αραβούργημα. Νυρεμβέργη, 25 Ιουνίου 2006, Πορτογαλία-Ολλανδία για τη φάση των 16 του Παγκόσμιου Κυπέλλου στη Γερμανία. Διαιτητής, ο Ρώσος Βαλεντίν Ιβανόφ. Απολογισμός, 16 κίτρινες και 4 κόκκινες κάρτες, αλλά και σελίδα στη Wikipedia, με τίτλο ‘Η Μάχη της Νυρεμβέργης‘. Ένα από τα πιο εξωφρενικά ματς στην ιστορία, το ‘1984’ σε σκηνοθεσία Κουέιντιν Ταραντίνο και παραγωγή Μάρτιν Σκορσέζε. Σπαθιά νίντζα και πυρηνικές βόμβες. Μαρκαρίσματα που έπρεπε να κάνουν την Ομοσπονδία της Ουρουγουάης να τα διδάσκει σε όλους τους διεθνείς αμυντικούς μέσους, στόπερ, ακραίους μπακ και κάνα δυο επιτελικούς μέσους. Ότι συνέχισαν απαξάπαντες την καριέρα τους, δείχνει τη βαθιά διείσδυση του καπιταλισμού. Το γκολ στο 23′ του Νούνο Ρικάρντο ντε Ολιβέιρα, γνωστού ως Μανίς, έμεινε ως το τέλος. Δόξα και τιμή στον Καλίντ Μπουλαχρούζ.

✔ Η γκάφα. Το ματς της φάσης των 16 του Παγκόσμιου Κυπέλλου, στις 29 Ιουνίου 2010, μεταξύ Ισπανίας και Πορτογαλίας στο Κέιπ Τάουν, κρίθηκε από το γκολ του Νταβίδ Βίγια στο 63′. Αλλά ήταν ο παιδιάστικος εγωισμός του Νανί, στη φιλική συντριβή των πρωταθλητών κόσμου με 4-0 λίγο αργότερα, που έφερε σε δυσχερέστερη θέση τη ‘Ρόχα’. Όλη η κίνηση του Κριστιάνο Ρονάλντο στο 31′ ήταν θελκτική από τα αριστερά, με την ντρίμπλα και τη λόμπα-τσίμπημα, που κατέστησε θεατή τον Ίκερ Κασίγιας. Ελάχιστα πριν μπει η μπάλα, ο Νανί, με πρώτο μέλημά του να χριστεί σκόρερ, πετάχτηκε στην πορεία της και την έσπρωξε στα δίχτυα. Ο Ρονάλντο έστριψε για να πανηγυρίσει, αλλά ο δεύτερος διαιτητής σήκωσε το σημαιάκι. Οφσάιντ. Ο Νανί τού ζήτησε συγγνώμη, αλλά βέβαια ουδεμία συγγνώμη συγκρίνεται με τέτοιο γκολ επί των αιώνιων αποικιακών ανταγωνιστών εχθρών. Στην τελική, ας ήταν στην Πορτογαλία αρκετά έξυπνη να κρατήσουν τον Χριστόφορο Κολόμβο. Βάλτου μια καλή ρήτρα, βρε αδελφέ.

✔ Tο μεσημέρι της 12ης Μαρτίου 2013 στο ‘Βίκαρεϊτζ Ρόουντ’ έμοιαζε με τον πρόλογο μιας μέρας που οι οπαδοί της Γουότφορντ θα έπιναν στις παμπ της περιοχής δυστυχισμένοι. Στο 97′ ενός παιχνιδιού που είχαν δοθεί 4 λεπτά καθυστερήσεις, ο Αντονί Νοκέρ ήταν απέναντι στον Μανουέλ Αλμούνια. Το σκορ ήταν στο 2-1 και ο 2ος ημιτελικός για τα playoff της Championship ήταν βέβαιο ότι θα πήγαινε στην παράταση, μετά το 1-0 της Λέστερ στο 1ο ματς. Ωστόσο, οι φιλοξενούμενοι είχαν κερδίσει πέναλτι και ο Γάλλος εξτρέμ, λαχανιασμένος, έπαιρνε βαθιές ανάσες. Έστειλε την μπάλα στη μέση του τέρματος και ο Ισπανός τερματοφύλακας έσωσε με τα πόδια. Ο Νοκέρ έτρεξε για να την σπρώξει στα δίχτυα με προβολή και ο Αλμούνια είχε στρίψει το σώμα του ήδη, για να κάνει δεύτερη επέμβαση. Από το διώξιμο, η μπάλα έφτασε στον Ματσέι Βίντρα, που από τα δεξιά έδωσε στον Φερνάντο Φορεστιέρι. Έπειτα από την προσπάθεια για ξεμαρκάρισμα στην εστία, έκανε μια γλυκιά σκαφτή σέντρα στο δεύτερο δοκάρι. Ο Τζόναθαν Χογκ την γύρισε προς τα πίσω με το κεφάλι. Ο Τρόι Ντίνι ήταν μόνος του. Και με ένα βολέ, έκανε το 3-1 και χάρισε την πρόκριση στον τελικό των playoff στη Γουότφορντ. Θα νόμιζες ότι είναι ψέματα, αν δεν είχε μεταδοθεί. Η Γουότφορντ έχασε 0-1 από την Κρίσταλ Πάλας 15 μέρες μετά στο ‘Γουέμπλεϊ’, με το πέναλτι του Κέβιν Φίλιπς στο τέλος του 1ου ημιχρόνου της παράτασης. Την επόμενη χρονιά, η Λέστερ έκανε 31 νίκες και 9 ισοπαλίες σε 46 παιχνίδια για να πάρει την απευθείας άνοδο. Και δύο χρόνια αργότερα, κατέκτησε το πρωτάθλημα Αγγλίας. Ήταν, όμως, το καλοκαίρι του 2015 που ο Νοκέρ έφυγε από τη Λέστερ για να παίξει στη Σταντάρ Λιέγης. Η λύτρωση από τους δαίμονες έμεινε στο Λέστερ, ενώ εκείνος βρισκόταν στην πτήση με προορισμό το Βέλγιο.

Ποιες μεταγραφές θα κάνουν ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός; Το νέο Pod-όσφαιρο έχει τις απαντήσεις!