Πέντε φανταστικές ιστορίες από τον 21ο αιώνα: Μέρος 3ο

Η εκπνοή του 2019 θα σημαίνει ότι το 1ο πέμπτο του 21ου αιώνα διανύθηκε. Από εκείνη την Πρωτοχρονιά, του 2020, θα έχουν συμπληρωθεί 20 χρόνια. Ασφαλώς, 20 αθλητικά χρόνια, με στιγμές μοναδικές. Τέσσερα μέρη από μίνι ανασκοπικές νουβέλες του Contra.gr επιχειρούν να επαναφέρουν στη μνήμη μερικές νόστιμες ιστορίες, κάποιες γνωστές κι άλλες όχι και τόσο, και ενδεχομένως να τις υπενθυμίσουν στον αναγνώστη, που έχει συγκρατήσει, λόγω της θύελλας από πληροφορίες, τις πιο δημοφιλείς.

Η μέτρηση γίνεται αντιστρόφως, από το 2019 και πίσω, δηλαδή. Δείτε το 1ο μέρος εδώ και το 2ο μέρος εδώ.

Αυτό είναι το 3ο μέρος (2009-2005):

2009: Αντρές Ινιέστα, Τσέλσι-Μπαρτσελόνα 1-1, ημιτελικός Champions League

Στο παράλληλο σύμπαν, που εικονικά υπάρχει, το σουτ του Αντρές Ινιέστα στις καθυστερήσεις του δεύτερου ημιτελικού του ‘Στάμφορντ Μπριτζ’ δεν έχει βρει στόχο. Είναι 1-0 κι εκεί η ζωή αποφασίζει να πάρει άλλη διαδρομή από εκείνη που στην… πραγματική πραγματικότητα διαβαίνει, κάτι που γίνεται να αποκληθεί κόστος ευκαιρίας, και να μην επιβραβεύσει έναν από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές του 21ου αιώνα.

Καλύτερη ομάδα εκείνο το βράδυ στο Λονδίνο είναι η Τσέλσι. Έχει το προβάδισμα από την απίστευτη οβίδα του Μικαέλ Εσιέν στο 9′ και με αυτό το γκολ, ελέω της ‘λευκής’ ισοπαλίας της στο ‘Καμπ Νου’, περνάει. Απομένουν ελάχιστα λεπτά ώστε να ολοκληρωθεί η τριλογία, που άρχισε το 2005, με το παραμυθένιο γκολ του Ροναλντίνιο και την κεφαλιά του Τζον Τέρι, συνεχίστηκε το 2006 με την είσοδο του Λιονέλ Μέσι στον ποδοσφαιρικό γαλαξία και τα βασανιστήρια που πέρασε ο Ασιέρ ντελ Όρνο από την αριστερή πλευρά και τώρα βρισκόμαστε εδώ: έτοιμοι να υποκλιθούμε στο εκπληκτικό σχέδιο του Γκούους Χίντινκ, ενός αληθινού προπονητή, που εξάρθρωσε την απίθανη Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα. Η οποία, μόλις έναν μήνα πριν, στις 8 Απριλίου 2009, έχει παίξει ένα από τα πιο συναρπαστικά πρώτα ημίχρονα στην ιστορία, στο 4-0 επί της Μπάγερν Μονάχου για τον πρώτο προημιτελικό. Ίσως το πιο πλήρες, μαζί με εκείνο της Μίλαν στον τελικό της Πόλης επί της Λίβερπουλ, το 2005.

Τώρα, όμως, είναι 6 Μαΐου και η Μπαρτσελόνα χρειάζεται κάτι. Η Τσέλσι ψάχνει τον δεύτερο συνεχόμενο τελικό της. Η Μπαρτσελόνα ψάχνει την επιβράβευση. Δεν είμαστε ανυποψίαστοι ότι το Champions League θα την κάνει ίσως την κορυφαία ομάδα που έχει παίξει ποτέ ποδόσφαιρο. Ό,τι κάνει στο χορτάρι όλη τη χρονιά, δύσκολα περιγράφεται, διότι δεν έχει ξανασυμβεί. Αλλά πρέπει να πάρει το Champions League. Αν δεν το πάρει, πρέπει να περιμένει άλλη μία χρονιά. Και το καλοκαίρι θα είναι δύσκολο. Τη La Liga την είχε κατακτήσει και με τους ‘Fantasticos’. Οι άνθρωποι θα μνημονεύουν τον Ροναλντίνιο. Σε ένα σύστημα που πασιφανώς λειτουργεί, θα λείπει ο πιο σημαντικός τίτλος. Ο Γκουαρδιόλα θα είναι ανώριμος. Οι ψίθυροι πίσω από τις κλειστές γρίλιες, ότι ο Μέσι δεν είναι αρκετός για ηγέτης της Μπαρτσελόνα, θα γίνουν κραυγές. Ίσως στην Καταλονία τις τυπώσουν κιόλας. Ένας σταρ για να είναι δίπλα του, τουλάχιστον ισάξιος, θα γίνει απαραίτητος.

Έτσι, το γκολ του Ινιέστα, ένα μπασταρδάκι στη ροή του παιχνιδιού, δεν κάνει άλλο από το να δικαιώνεται ιστορικά. Ο Ντιντιέ Ντρογκμπά κάνει τα πάλλευκα μάγουλα των ανθρώπων του BBC να κοκκινίσουν με το ξέσπασμα στην κάμερα, αφού υπάρχουν 5 περιπτώσεις που είτε πρόκειται για αληθινή παράβαση, όπως το χέρι του Ζεράρ Πικέ στο 81′ που δεν δίνει ο Τομ Χένρικ Όβρεμπο, είτε εκβιαστικές είτε που ακόμη καθένας μπορεί να διαφωνήσει γι’ αυτές. Ο Ιβοριανός εκτιμά ότι του έγιναν δύο πέναλτι, ενώ και ο Νικολά Ανελκά μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο για τον εαυτό του. Ο Μίχαελ Μπάλακ θεωρεί ότι στο σουτ που επιχειρήθηκε μετά την ισοφάριση, η μπάλα βρήκε στο χέρι του Σάμι Έτο. Από την άλλη μεριά, οι Καταλανοί παίζουν αναίτια με 10 παίκτες, με την αποβολή του Ερίκ Αμπιντάλ για το ανύπαρκτο μαρκάρισμά του στον Ανελκα.

Προσεγγίζει τη φιλοσοφία το ερώτημα: τι έπρεπε να συμβεί; Τι είδαν και τι όχι οι διαιτητές της αναμέτρησης. Γιατί το έκαναν, αν δεν είδαν; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ σωστού, δίκαιου και καλού; Ότι αυτές οι γραμμές επιχειρούν να απενοχοποιήσουν την πρόκριση της Μπαρτσελόνα, με την ανακούφιση ότι θα ήταν μία μουντζούρα αν η πιο επιβλητική ομάδα στην ιστορία δεν κατακτούσε το Champions League, υποδηλώνουν έλλειψη ντροπής για τον γραφιά; Ερωτήματα συμποσίου, το δίχως άλλο ατελή, με μία καταφατική ή αρνητική απάντηση.

2008: Ζακ Ρογκ, πρόεδρος Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, Ολυμπιακοί Αγώνες 2008

Ο Ζακ Ρογκ κάθεται στην εξαιρετικά αναπαυτική καρέκλα του γραφείου του στο Πεκίνο. Έχει γίνει η τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων και πρόκειται να αναχωρήσει σύντομα από την Κίνα. Υπάρχουν ακόμα μερικές υποχρεώσεις. Παίρνει μια ανάσα και, χωρίς να σκέφτεται πόσο τυχερός είναι, περνάει ξανά τη γραβάτα του από το λαιμό του πουκαμίσου. Φυσικά και δεν σκέφτεται ότι είναι τυχερός. Αν ζούσε πριν από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ, ο Γκαστόνε θα έπρεπε να λέγεται Ζακ. Ο Βέλγος ανέλαβε πρόεδρος της ΔΟΕ το 2001, όταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες δόθηκαν στο Πεκίνο. Επτά χρόνια μετά, έγινε η διοργάνωση με τους δύο πιο διακεκριμένους ολυμπιονίκες στην ιστορία (ή έστω από τους πιο), στο απώτατο σημείο της πνευματικής και της σωματικής διαύγειάς τους.

Η πρώτη εβδομάδα ανήκε στον Μάικλ Φελπς. Ο Ρογκ τον αποκάλεσε “άγιο” της διοργάνωσης, πριν καν ο Αμερικανός πάρει το 7ο χρυσό μετάλλιό του, σε μία από τις 3 πιο σημαντικές κούρσες του αιώνα, απέναντι στον Σέρβο Μίλοραντ Τσάβιτς. Τη δεύτερη εβδομάδα, ο Γιουσέιν Μπολτ, που πλέον θεωρείται κορυφαίος σπρίντερ όλων των εποχών, έκανε δύο παγκόσμια ρεκόρ στα 100μ. και τα 200μ., σπάζοντας το φράγμα του… ήχου. Το 19.30 στο διακοσάρι έσπασε το εκπληκτικό 19.32 που είχε κάνει ο Μάικλ Τζόνσον στην Ατλάντα, το 1996. Η σχετικότητα των καταστάσεων αναδείχθηκε ακόμα μία φορά: ο ‘πάπιας’ είχε συντρίψει την επίδοση 19.72 του Ιταλού Πιέτρο Μενέα από το 1979, δηλαδή χρειάστηκαν 17 χρόνια, ωστόσο ο Μπολτ ‘έσπασε’ το άβατο μίας επίδοσης που θεωρήθηκε ότι δεν επρόκειτο να καταρριφθεί μόλις 12 χρόνια έπειτα από την επίτευξή της.

Αυτά ήταν τα μόνα δύο παγκόσμια ρεκόρ που έγιναν στον στίβο -και του Ρογκ τα κοκόρια δεν σταμάτησαν να γεννούν από την πρώτη μέρα του τουρνουά. Στην πισίνα, τα συνθετικά μαγιό, που έδιναν στους αθλητές περισσότερη ώθηση, οδηγούσαν σε παγκόσμια ρεκόρ με τέτοια συχνότητα, που γινόταν πια εξωφρενικά κακόγουστο. Σε 19 από τις 32 κούρσες επιτεύχθηκε η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, στη σκυτάλη, δε, υπήρξαν περιπτώσεις, όπως τα 4Χ100μ. ελεύθερο, που και οι 3 του βάθρου ξεπέρασαν τον προηγούμενο καλύτερο χρόνο. Το 3:08.24 των Αμερικανών παραμένει ο καλύτερος χρόνος, όπως και το 4:03.84 της ιδιοφυΐας Φελπς στα 400μ. μεικτή ατομική. Είναι τα μόνα από τη διοργάνωση, διότι τα συνθετικά επιτράπηκαν και τον επόμενο χρόνο, στο Παγκόσμιο της Ρώμης. Από εκείνη τη διοργάνωση ‘επιζούν’ ακόμη 6 παγκόσμια ρεκόρ στους Άντρες και ένα και μοναδικό διαμάντι στις Γυναίκες, το 1:52.98 της Φεντερίκα Πελεγκρίνι στα 200μ. ελεύθερο.

2007: Τζο Καλζάγκε, αδιαμφισβήτητος παγκόσμιος πρωταθλητής super middleweight

Τι έλειψε στον Τζο Καλζάγκε και δεν μνημονεύεται όπως ο Φλόιντ Μέιγουεδερ; Μήπως ότι είναι Άγγλος με ιταλικές ρίζες; Μπας και το στυλ του δεν ήταν ασυγκρίτως πιο όμορφο, φροντίζοντας και για το επιστημονικόν του θέματος, από τον τύπο που εγείρει αξιώσεις για το TBE (The Best Ever); Μήπως το 46-0-0 με τα 32 νοκ άουτ δεν είναι πειστικό;

Ο Καλζάγκε έγινε, στις 3 Νοεμβρίου 2007, ο τύπος με τις περισσότερες υπερασπίσεις τίτλου μεσαίων βαρών στην ιστορία του μποξ. Ο Μίκελ Κέσλερ ήταν δυνατός, αλλά λύγισε στην αναμέτρηση του ‘Millenium’ στο Κάρντιφ, απέναντι στον ‘Πρίγκιπα της Ουαλίας’, όπως ακόμη τον αποκαλούν. Αυτή ήταν η 21η φορά που ο Καλζάγκε υπερασπιζόταν τις ζώνες του, του αδιαμφισβήτητου πρωταθλητή της super middleweight. Μόνο ο θρυλικός Τζο Λούις (25 διαδοχικές) στη βαρέων βαρών, ο Ντάριους Μιχαλζέφσκι στην ελαφρών βαρέων βαρών και ο υπέροχος Ρικάρντο Λόπες (ρεκόρ 51-1-0) στην κατηγορία μύγας (23 διαδοχικές αμφότεροι), έχουν περισσότερες.

Ο Καλζάγκε δεν απέφυγε πυγμάχους. Νίκησε τον Μπερνάρντ Χόπκινς, τον Κρις Γιούμπανκ, τον Τζεφ Λέισι και αποχώρησε στις 8 Νοεμβρίου 2008, επικρατώντας σε έναν άκρως απολαυστικό αγώνα του Ρόι Τζόουνς τζούνιορ, με ομόφωνη απόφαση.

2006: Λίντσεϊ Τζεϊκομπέλις, ‘ασημένια’ ολυμπιονίκης στο Snowboard Cross

Πόσοι τρόποι υπάρχουν να χάσεις ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο; Η Λίντσεϊ Τζεϊκομπέλις συχνά αναρωτιέται. Η πραγματική ερώτηση, όμως, είναι, πόσοι τρόποι υπάρχουν για να παίζεις διαφορετικά την ίδια σκηνή στο μυαλό σου. Μερικές φορές βρίσκεται στον αέρα όταν ξυπνάει. Έχει μόλις βάλει το χέρι στο πατίνι. Άλλες, είναι στο σημείο εκκίνησης. Δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να το ξαναζήσει.

Method grab. Τα 20 δεν είναι μια κακή ηλικία για να κάνεις την εφηβική επανάστασή σου. Η Τζεϊκομπέλις τόσο ήταν στο τελευταίο άλμα της στο Τορίνο. Method grab. Ένα απλό πιάσιμο του πατινιού, μία κατάσταση yolo. Ίσα για να γουστάρουμε.

Όχι, όμως, στο τελευταίο άλμα του τελικού των Ολυμπιακών Αγώνων. Όχι, Λίντσεϊ. Όχι.

Θα ήταν το πρώτο χρυσό. Η παρέλαση στα Χ Games, των οποίων πρωταθλήτρια ήδη είναι δεκάκις, θα έβρισκε ένα ταιριαστό αδελφάκι. Τα 6 χρυσά μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα, επίσης. Αν χάσεις το πρώτο χρυσό, μπορεί να σημαίνει ότι δεν θα βιώσεις τη χαρά. Ήταν η Ελβετή Τάνια Φρίντεν που ερχόταν από πίσω. Οι Ελβετοί δεν κάνουν method grab σε τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν συγκρούονται με το ταμπεραμέντο τους. Όπως είπε και ο Όρσον Γουέλς στον δικό του μονόλογο στον ‘Τρίτο Άνθρωπο’ “εδώ και 500 χρόνια έχουν ειρήνη, είναι αδελφωμένοι και τι έχουν καταφέρει να βγάλουν; Το ρολόι με τον κούκο”! Όταν η Τζεϊκομπέλις έπεσε, η Φρίντεν την προσπέρασε. Το χρυσό κρεμάστηκε σε σταθερό λαιμό.

Η Τζεϊκομπέλις θα μπορούσε να σταματήσει. Όμως δεν το έκανε. Πήγε το 2010 στο Βανκούβερ, το 2014 στο Σότσι και το 2018 στην Πιονγκτσάνγκ. Δεν πλησίασε ξανά στο χρυσό μετάλλιο. Η καριέρα της, όμως, είναι γεμάτη. Η ίδια;

2005: Λανς Άρμστρονγκ, νικητής για 7η φορά στο Tour de France

Απλώς δεν γινόταν να τον αφήσουν ήσυχο. Από τι εκπορευόταν, αν επρόκειτο για δημοσιογραφική ευσυνειδησία, για την οποία η γαλλική εφημερίδα ‘L’Equipe’ μπορεί να υπερηφανεύεται ή ήταν μια απόχρωση της λεπτής κόντρας που οι Γάλλοι έχουν με τους Αμερικανούς. Ο Ντέιβιντ Σεντάρις είχε γράψει ένα αστείο που πήγαινε κάπως έτσι: “Οι Αμερικανοί θέλουν να δείξουν στους Γάλλους ότι δεν είναι οι καλύτεροι στον κόσμο, αν και οι Γάλλοι δεν το έχουν ισχυριστεί ποτέ”.

Μετά τη μάχη με τον καρκίνο, ο Τεξανός γυρίζει στη δράση και φοράει 7 διαδοχικές φορές την κίτρινη φανέλα. Από το 1999 έως το 2005 γίνεται ο κυρίαρχος ενός γεγονότος τόσο σημαντικού, που η ‘Equipe’ το έχει πάντα στο πρωτοσέλιδό της. Ήταν 23 Αυγούστου όταν η πασίγνωστη εφημερίδα τιτλοφόρησε το πρωτοσέλιδό της ‘Το Ψέμα του Άρμστρονγκ’, μεταφέροντας την πληροφορία ότι στα τεστ ούρων του, που λήφθηκαν μετά την εκκίνηση των Βρυξελλών και στα πρώτα 5 ετάπ του 1999, ο Τεξανός βρέθηκε θετικός στην ουσία ερυθροποιητίνη. Ήταν την προηγούμενη μέρα που ο -τότε- σπουδαίος πρωταθλητής, προφανώς έχοντας κληθεί να σχολιάσει το ρεπορτάζ, έβγαλε ανακοίνωση στην οποία μιλούσε για κυνήγι μαγισσών.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στα αυλάκια των Βερσαλλιών. Οι Γάλλοι είχαν κηρύξει όντως τον ανένδοτο. Ο Άρμστρονγκ επιτυχημένα, ως επί το πλείστον, τον είχε αποδώσει στην εμπάθεια προς το πρόσωπό του. Ωστόσο, όσο η μάχη εξελισσόταν, τόσο το ‘Ελ Αλαμέιν’ του Τεξανού διαφαινόταν. Και το 2013, στη μαμά παρηγορήτρα της παγκόσμιας τηλεόρασης, την Όπρα Γουίνφρι, ο Άρμστρονγκ παραδέχθηκε τη χρήση αναβολικών ουσιών. Η αποδόμησή του, παρά την επίκληση στο συναίσθημα, συνέβη ακαριαία. Οι τίτλοι πάρθηκαν. Κι ο ίδιος πέρασε στην αθλητική ιστορία σχεδόν ως προδότης.