Η επανάσταση των δύο ακραίων full-back της Λίβερπουλ
Η Λίβερπουλ πέτυχε το -κατά τον Μπομπ Πέισλι- ωραιότερο γκολ του Άνφιλντ ξανά μετά από 41 χρόνια κι ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για την επανάσταση των δυο ακραίων full-back των κόκκινων, Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ και Άντι Ρόμπερτσον.
Πρώτα απ’ όλα το δεύτερο γκολ που έβαλε η Λίβερπουλ στο ντέρμπι με τη Σίτι, ήταν ο ορισμός της συνεργασίας των δυο κορυφαίων ακραίων μπακ της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Το επιστέγασμα ίσως αυτού του μοναδικού τρόπου ανάπτυξης, που λανσάρει φέτος ο Κλοπ και η ομάδα του. Ο δεξιός και ο αριστερός οπισθοφύλακας, αλλάζουν σαραντάρες μπαλιές, μεταφέροντας ξαφνικά την μπάλα από τη μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη και τούμπαλιν.
Η μοναδική ικανότητα του Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ και του Άντι Ρόμπερτσον (που βέβαια μόνο οπισθοφύλακες δεν είναι) να παίζουν το ένα-δυο με ακρίβεια λες και βρίσκονται δίπλα-δίπλα (ενώ ο ένας είναι δεξιά και ο άλλος αριστερά του γηπέδου) έχει κάνει τη Λίβερπουλ, πολύ ξεχωριστή. Και μπαίνουν γκολ σαν αυτό, που έβαλε ο Σαλάχ στη Σίτι. Με δυο πάσες (και μια κεφαλιά). Ιδού:
Το ποδόσφαιρο βέβαια δεν εφευρέθηκε φέτος. Κι όπως θυμήθηκαν οι παλιότεροι στην Αγγλία, το γκολ του Σαλάχ, ήταν σχεδόν παρόμοιο με εκείνο, που είχε πετύχει ο Τέρι ΜακΝτέρμοντ στο ιστορικό 7-0 επί της Τότεναμ, το 1978! Η Λίβερπουλ του Μπομπ Πέισλι έχει κατακτήσει ήδη το πρώτο της Κύπελλο Πρωταθλητριών (το 1977, κόντρα στην Γκλάντμπαχ) και παίζει μπάλα μπροστά από την εποχή της. Η Τότεναμ, που είχε ανέβει από τη δεύτερη κατηγορία παίζει με ενθουσιασμό, που προκαλούν και οι δυο σπουδαίες μεταγραφές της κατευθείαν από την Εθνική Αργεντινής: οι Οσβάλντο Αρντίλες και Ρικάρντο Βίγια.
Στο Άνφιλντ, όμως, υπάρχει μια ομάδα που… μαγεύει τους πάντες. Και η Τότεναμ στις 2 Σεπτεμβρίου του 1978, δεν καταλαβαίνει τι τις συμβαίνει. Ο Κένι Νταλγκλίς χτυπάει πρώτος δυο φορές (8′ και 20′), ακολουθεί ο Ρέι Κένεντι (28′) και ο Ντέιβιντ Τζόνσον άλλες δυο (48′, 58′) . Το 6-0 κάνει ο Φιλ Νιλ με πέναλτι στο 64′. Δώδεκα λεπτά αργότερα (76′) θα μπει -σύμφωνα με τον Πέισλι- το ωραιότερο γκολ που είδε στο Άνφιλντ. Ο Νταλγκλίς πασάρει δεξιά στον Τζόνσον, που βγάζει σαραντάρα μπαλιά στο αριστερό άκρο, εκεί που κινείται ο Στιβ Χαϊγουέι. Σέντρα συστημένη για το κεφάλι του ΜακΝτέρμοντ που κάνει το 7-0, μέσα σε αποθέωση.
Αν οι οιωνοί είναι πράγματι ευνοϊκοί, σημαίνει ότι στα χρόνια μας αναβιώνει ξανά μια τεράστια ομάδα όπως εκείνη η Λίβερπουλ στα τέλη των 70’s που κυριάρχησε μέχρι τα μέσα των 80’s πριν της κόψει την φόρα η τραγωδία του Χέιζελ. Το να συγκρίνεται το ιστορικό γκολ του Σκωτσέζου ΜακΝτέρμοντ, με αυτό του Αιγύπτιου Σαλάχ, 41 χρόνια μετά είναι “άκρως κολακευτικό, γιατί τότε υπήρχαν τεράστιοι ποδοσφαιριστές”, παραδέχθηκε ένας άλλος Σκωτσέζος, ο Άντι Ρόμπερτσον.
“Έτσι… δυσκολεύουμε τους αντιπάλους μας”
Η μακρινή πάσα είναι ένα στοιχείο που ξεχωρίζει το παιχνίδι της Λίβερπουλ. Στο πρόσφατο ματς με την Έβερτον, ο Ντέγιαν Λόβρεν σημάδεψε σχεδόν από τα μετόπισθεν τον Ντιβόκ Οριγκί, που κονρόλαρε άψογα για να βάλει το δικό του δεύτερο προσωπικό γκολ. Αλλά και ο Σακίρι είχε κάνει το 2-0, από μια έξοχη διαγώνια μπαλιά του Αλεξάντερ-Άρνολντ.
Το γκολ του Μανέ κόντρα στη Λέστερ, ήταν επίσης από πάσα τριάντα μέτρων του Μίλνερ. Η Λίβερπουλ παίζει… γεωμετρία στο Άνφιλντ και τα υπόλοιπα γήπεδα της Αγγλίας, με ένα στατιστικό της (μέχρι την προηγούμενη αγωνιστική) να ξεχωρίζει εμφατικά. Οι 885 μακρινές πάσες της είναι οι περισσότερερς από κάθε άλλη ομάδα της Premier League. Η Μπέρνλι είναι πίσω της με 35 λιγότερες.
Η Λίβερπουλ ναι μεν προσπαθεί να ανοίξει μια κλειστή άμυνα από τον άξονα, ο Κλοπ όμως γνωρίζει ότι αν χάσει την μπάλα στη μεσαία γραμμή ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος αιφνιδιασμού. Για να αποφύγει αυτό, προτιμάει τη μακρινή πάσα. Ειδικά όταν αλλάζουν την μπάλα οι δυο ακραίοι μπακ, σημαδεύοντας είτε τον Μανέ, είτε τον Σαλάχ.
Με την Άστον Βίλα οι δυο τρομεροί full-back του Κλοπ άλλαξαν μεταξύ τους την μπάλα 10 φορές (πέντε… με μακρινές μπαλιές), ενώ άλλες 11 είχαν εναντίον της Τότεναμ (10 εξ αυτών από την μια άκρη στην άλλη). Μέχρι και τον αγώνα με τη Σίτι, το δίδυμο Αλεξάντερ-Άρνολντ-Ρόμπερτσον μέτρησε 64 πάσες (οι 45 εκ των οποίων, μακρινές μπαλιές). Αυτές οι εναλλαγές του παιχνιδιού της Λίβερπουλ, από την αριστερή στη δεξιά πλευρά, κουράζει αφάνταστα τους αντιπάλους, που πρέπει να μεταφέρουν την αμυντική τους προσοχή στο ακριβώς αντίθετο άκρο του γηπέδου. Είναι σα να επιτίθεσαι στο μπάσκετ από τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά.
Ο Αλεξάντερ Άρνολντ είχε δηλώσει πρόσφατα στην Daily Mail: “Ο λόγος, που εγώ και ο Ρόμπο (σ.σ. το παρατσούκλι του Ρόμπερτσον) αλλάζουμε τόσες φορές τη μπάλα μεταξύ μας είναι απλός. Θα έλεγα ότι είναι… η ίδια μας η θέση. Σαν full-back, καταλαβαίνουμε πόσο κουραστικό είναι να έχεις μια ομάδα η οποία επιτίθεται τόσο γρήγορα. Είναι εξοντωτικό, έχει πολλά τρεξίματα και έτσι δημιουργούνται χώροι. Αυτή είναι η ιδέα μας”.
Πώς τους αντιμετωπίζεις;
Κι αυτη ιδέα αποδίδει τα μέγιστα. Σύμφωνα με τον Guardian, μετά το ματς με τη Σίτι, η συμμετρία των δυο full-back της Λίβερπουλ, τους έχουν μετατρέψει σε ηγέτες παγκόσμιας κλάσης. Αυτές ήταν οι αιτίες της ήττας της ομάδας του Γκουαρδιόλα και όχι το… VAR, επισήμανε η αγγλική εφημερίδα στην ηλεκτρονική της έκδοση.
Πως αντιμετωπίζεται αυτο το στυλ της Λίβερπουλ; Με διατάξεις 3-5-2 ή 3-4-3 όπου οι ακραίοι μπορούν να παρακολουθήσουν τους Αλεξάντερ-Άρνολντ και Ρόμπερτσον, ενώ ο αριστερός και ο δεξιός σέντερ-μπακ να επιτηρούν Μανέ και Σαλάχ. Αυτό έκαναν η Μάντσεστερ και η Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, αλλά και η Γκενκ στο Champions League. Το δοκίμασε και ο Μάρκο Σίλβα με την Έβερτον, κάνοντας όμως ένα λάθος. Ανέβασε την άμυνα ψηλά, δίνοντας άπλετο χώρο πίσω απ’ αυτήν για να κινηθούν οι ταχύτατοι επιθετικοί της Λίβερπουλ.
Για να μην εκτεθεί κανείς απέναντι στην ομάδα του Κλοπ, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικός. Και να μην… ξανοίγεται.
