Η υπονόμευση του κεφαλαίου του Γκουαρντιόλα και η μεροληπτική (;) του στάση με το μαύρο πρόβατο του Μάντσεστερ
Η προπονητική ικανότητα του Πεπ Γκουαρντιόλα δεν γνωρίζει από αυξομειώσεις, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να πει το ίδιο για την αντίληψη του κόσμου για τον Καταλανό τεχνικό.
Ο Πεπ Γκουαρντιόλα αποτελεί ένα από τους κορυφαίους -αν όχι ο καλύτερος- προπονητές των τελευταίων ετών. Παρά τα άπειρα debates και τις συγκρίσεις ανάμεσα σε τεχνικούς για την πρωτιά, η αλήθεια είναι πως σε μεγάλο βαθμός οι απόψεις είναι κυρίως υποκειμενικές, αφού πολλές φορές το συναίσθημα παίρνει τον λόγο.
Η επίδραση του τεχνικού της Μάντσεστερ Σίτι στο ποδόσφαιρο εν γένει και η προπονητική του ικανότητα δεν μπορούν να μπουν σε αμφισβήτηση. Οι τίτλοι, το θέαμα, η καινοτομία και η συνέπεια που τον διακρίνουν μιλούν αντί για εκείνον. Βέβαια, υπάρχει και κάτι ακόμα που είναι πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό σε έναν coach. Αυτό είναι η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας του εκάστοτε προσώπου.
Για παράδειγμα, άλλοι λατρεύουν τον Μουρίνιο για τον εκρηκτικό ταπεραμέντο του, την έντονη προσωπικότητα, με την αυτοπεποίθηση και τον εγωισμό που τον χαρακτηρίζει. Άλλοι προτιμούν πιο “ευγενικά” πρότυπα, όπως ο Γιούργκεν Κλοπ, όπου οι φίλαθλοι έχουν ταυτιστεί με τον συναισθηματικό κόσμο του Γερμανού.
Το ταπεινό ξεκίνημα
Ο Πεπ Γκουαρδιόλα ξεκίνησα σαν πρώτος coach στην Μπαρτσελόνα ως αουτσάιντερ. Δεν ήταν ιδιαίτερα “ευέλικτός” στις συνεντεύξεις Τύπου, δεν διέθετε επικοινωνιακό χάρισμα, ωστόσο η δουλειά του δεν άφηνε κανένα περιθώριο για κριτική. Κατά την διάρκεια της θητείας στου στην Ισπανία, γράφτηκε η πιο χρυσή σελίδα της ομάδας. Εκείνος βρισκόταν πίσω από την συγγραφή αυτής της μαγικής ιστορίας της Μπαρτσελόνα, όταν κάτι τέτοιο δεν διαφαινόταν αρχικά στον ορίζοντα, και αναπόφευκτα η αγάπη του κόσμου ήταν άπλετη.
Τα χρόνια όμως πέρασαν. Ο Πεπ δοκίμασε την τύχη του στην Μπάγερν Μονάχου, με την πορεία του στη Γερμανία να μην θεωρείται αποτυχημένη, ωστόσο το γεγονός πως δεν κατέκτησε το Champions League, ο πραγματικός ετήσιος στόχος των Βαυαρών, τον βάραινε.
Από την στιγμή που δεν κόλλησε απόλυτα στη γερμανική ομάδα, ο ίδιος χρειαζόταν κάτι διαφορετικό. Αυτό το κάτι το βρήκε στο Μάντσεστερ, μόνο που βρισκόταν στη μειοψηφική γαλάζια πλευρά του. Ο Γκουαρντιόλα κατάφερε να κάνει τη διαφορά στο Νησί. Επαναπροσδιόρισε τον τρόπο παιχνιδιού του, έγινε ποιο κυνικός και το γεγονός πως μέχρι φέτος μετρά ένα σερί τεσσάρων πρωταθλημάτων Premier League, αυτό λέει πολλά.
Η προσωπική απόκλιση και το τίμημα του πλούτου
Κανονικά, όλος ο κόσμος θα έπρεπε να πίνει νερό στο όνομά του, να τον αποθεώνει, αλλά αυτό δεν αντικατοπτρίζεται στην συνολική εικόνα. Η Σίτι μπορεί να ξεκίνησε ως ένα αουτσάιντερ, όπως η Μπαρτσελόνα, όμως υπάρχουν δύο στοιχειώδεις διαφορές. Οι “πολίτες” διαθέτουν ελάχιστη -αν όχι σχεδόν ανύπαρκτη ιστορία- σε σύγκριση με τους “Μπλαουγκράνα” στους οποίους τα χρήματα δεν ήταν ο παράγοντας χ στην εξίσωση που η λύση της θα ξεκλείδωνε την επιτυχία.
Φυσικά και η ανοδική πορεία της Σίτι αυτά τα χρόνια δεν βασίζεται εξ ολοκλήρου στους κουβάδες γεμάτους χρήματα που παρείχαν οι ιδιοκτήτες από τα Αραβικά Εμιράτα. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως δεν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Η ομάδα απέκτησε εν μία νυκτί παικταράδες, ενώ ο σύλλογος είχε ήδη γευτεί την κατάκτηση της Premier League υπό της οδηγίες των Μαντσίνι και Πελεγκρίνι. Επί της ουσίας, ο σύλλογος χρειαζόταν πλέον μόνο να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης μέσω του Champions League. Ο Καταλανός δυσκολεύτηκε, αγχώθηκε και εν τέλει το κατέκτησε τη σεζόν 2022/23.
Και όμως ο κόσμος δεν φαίνεται -στην πλειοψηφία του- να έχει πραγματικά αγκαλιάσει αυτά τα τρομερά επιτεύγματα. Ο λόγος απλός. Το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία, αντιθέτως μπορεί να υποσκιάσει την δουλειά κάποιου. Πέρα από αυτό, οι 115 παραβάσεις, για τις οποίες η ομάδα κατηγορείται, μεταξύ άλλων για πρακτικές αθέμητου ανταγωνισμού όπως “μασκαρεμένες” χορηγίες και αγνόηση των κανόνων του Financial Fair Play, δεν βοηθούν ιδιαίτερα την δημόσια εικόνα του συλλόγου.
Δεν πρέπει επίσης να αγνοηθεί η σταδιακή αλλαγή της συμπεριφοράς του Γκουαρντίολα. Ο ίδιος πλέον δεν δυσκολεύεται να κρύψει το “εγώ” του, δεν είναι λίγες οι φορές που έχει χρησιμοποιήσει ειρωνεία σε δηλώσεις του και σίγουρα απέχει αρκετά από την αρχική ταπεινή του φύση.
Σαν να μην έφτανε αυτό, ο ίδιος έχει επιλέξει να στηρίξει με κάθε τρόπο μία ομάδα “μαύρο πρόβατο”. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι οι τελευτές του δηλώσεις πως είναι χαρούμενος που θα ξεκινήσει η ακρόαση της υπόθεσης των 115 παραβάσεων, υποστηρίζοντας πως θα λάμψει η αλήθεια για την αθωότητα της ομάδας. Κανένας, από όσο γνωρίζουμε, δεν του επέβαλλε να ταυτιστεί πλήρως με την υπερασπιστική γραμμή της ομάδας. Και όμως εκείνος δεν δίστασε στιγμής να ενώσει ακόμα περισσότερο το όνομά του με τον αγγλικό σύλλογο.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο Πεπ δεν έχει πλέον την ίδια αναγνώριση. Το έργο του έχει μπει σε δεύτερη μοίρα στο μυαλό πολλών φιλάθλων και εν πολλοίς ο ίδιος σαν προσωπικότητα δεν φαίνεται να “ζυγίζει” πλέον το ίδιο. Η ορθότητα αυτής του της αλλαγής τα τελευταία χρόνια μπορεί πράγματι να τεθεί υπό αμφισβήτηση…
