Οι κερδισμένοι και οι χαμένοι μετά από 40 μέρες ΝΒΑ

Είναι η ώρα του πρώτου απολογισμού στο ΝΒΑ. Νωρίς -θα πεις- για συμπεράσματα, όταν όλα κρίνονται στο χρονικό διάστημα μετά το all star break και την ολοκλήρωση των trades. Όχι τόσο, δεδομένου πως συμπληρώθηκαν ήδη 5 εβδομάδες από την έναρξη της σεζόν και οι πρώτοι 20 αγώνες ανταποκρίνονται στο 1/4 της κανονικής περιόδου. Η ήρα από το στάρι έχει ήδη ξεχωρίσει και σε γενικές γραμμές μπορεί ο καθείς να προβλέψει τις ομάδες εκείνες που θα δοκιμαστούν σε play offs mode και ποιες θα δοκιμάσουν ν’ ασχοληθούν με το μέλλον τους από πολύ νωρίς. Ούτως ή άλλως είχε από νωρίς γράψει για τις χειρότερες της λίγκας.

Εμείς επιλέξαμε να καταγράψουμε βελτιώσεις και αρρυθμίες σε αυτό το χρονικό διάστημα. Συγκριτικά με όσα ίσχυαν πέρυσι στο φινάλε της χρονιάς.

Του Γιάννη τα καμώματα

Οι Μπακς δεν είναι ομάδα του ενός. Είναι παρόλα αυτά μια ομάδα που εξαρτάται τρομερά και δικαιολογημένα από τις ενέργειες του Αντετοκούνμπο. Μια συνθήκη που δεν πρόκειται να μεταβληθεί, τουλάχιστον όχι ως τη στιγμή που θ’ αποφασίσει για το μέλλον του (νέο συμβόλαιο ή αποχώρηση). Αν και το βραβείο του MVP τον αντάμειβε για την πρόοδό του, ο ‘Greek Freak’ χάρισε νέα διάσταση στο επιθετικό παιχνίδι του, διότι σουτάρει περισσότερο και σαφώς καλύτερα απ’ έξω (1.5/5 τρίποντα), αυξάνοντας το μέσο όρο του κατά 3.2 πόντους! Οι 30 είναι πλέον η σταθερή του για βραδιές όπως η συγκλονιστική που κατέγραψε, η κορυφαία ever, απέναντι στους Γιούτα Τζαζ με 50 προσωπικούς. Ταυτόχρονα έχει αυξήσει τον αριθμό των ατομικών ριμπάουντ του κατά 1, γιατί πηγαίνει πιο πολύ στο επιθετικό, και έχει κρατήσει τη δημιουργία του στο περυσινό επίπεδο (5.9 τελικές πάσες) βρίσκοντας όποτε πρέπει τους συμπαίκτες του. Η δική του συμβολή είχε φέρει το 17-3 στα πρώτα 20 ματς, παρά την άκυρη εκκίνηση στο πρώτο 10ήμερο της σεζόν με το μουδιασμένο 2-2.

Ντόντσιτς ευαγγέλια στο Ντάλας

Οι Μάβερικς είχαν μείνει ήδη δύο σεζόν εκτός 8άδας στη Δύση και πέρυσι διάλεξαν το ρίσκο να χαραμίσουν άλλη μία προβλέποντας το μέλλον. Η συμφωνία με τους Χοκς, τη βραδιά του draft του 2018, για την ανταλλαγή του 20χρονου πολυσύνθετου Σλοβένου ήταν ένα colpo grosso για τον οργανισμό των ‘καουμπόηδων’ και συνδυαστικά με τον ερχομό του Κρίσταπς Πορζίνγκις έφτιαξαν ένα σύνολο, με άλλους πολλούς καλούς παίκτες, ικανό να κερδίσει ξανά ό,τι έχασε στα ‘γεράματα’ του Ντιρκ Νοβίτσκι: την αγωνιστική αξιοπιστία. Ο Ντόντσιτς αφήνει το δικό του αποτύπωμα στο κορυφαίο πρωτάθλημα κι όντας ταυτόχρονα ο τρίτος σκόρερ (30.6 πόντοι), ο δεύτερος πασέρ (9.6 ασίστ) και ο 15ος ριμπάουντερ (9.9) κυνηγάει να γίνει ο μόλις τρίτος παίκτης όλων των εποχών που θα τελειώσει μια σεζόν με διψήφιο αριθμό στις τρεις πρωταρχικές κατηγορίες. Όλα όσα κάνει ο μικρός είχαν διαφανεί από βραδιές του στην Euroleague. Οι Αμερικανοί ωστόσο τώρα αντιλαμβάνονται, από μέρα σε μέρα, το διαμάντι που έχουν στα χέρια τους. Είτε παίζει ως MVP είτε όχι.

Ο Χάρντεν έχει κάνει… update

Είναι ο παίκτης που με μόλις 24 εντός πεδιάς προσπάθειες μπορεί να σκοράρει 60 πόντους σ’ ένα παιχνίδι. Για 4η φορά στην καριέρα του, ισοφαρίζοντας την επίδοση του Μάικλ Τζόρνταν. Είναι ο παίκτης που έχει τη δυνατότητα να επαναλάβει το επίτευγμα του Γουίλτ Τσαμπερλέιν τελειώνοντας μια σεζόν με 40+ πόντους ανά αγώνα. Είναι ο παίκτης με ποσοστό true shooting 64% (+3.5% από πέρυσι). Είναι αυτός που δεν επηρεάστηκε ουδόλως από τον ερχομό του Ράσελ Γουέστμπρουκ στους Ρόκετς και συνέχισε ν’ ορίζει τις 4/10 επιθέσεις της ομάδας του (usg 38.3%). Ο Χάρντεν ήταν και παραμένει ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους παίκτες του ΝΒΑ. Ταυτόχρονα όμως είναι ο εαυτός του και το απολαμβάνει.

Χιτ και λάβρα

Οι Μαϊάμι Χιτ έχουν τέτοια στεγανά ως οργανισμός που η προσθήκη ενός εκρηκτικού χαρακτήρα όπως ο Τζίμι Μπάτλερ μόνο ωφέλιμα έχει λειτουργήσει προσώρας. Ο 30χρονος Τεξανός πήγε εκεί ακριβώς που θα ένιωθε ως ο ηγέτης του υπόλοιπου συνόλου, χωρίς να πρέπει να σκοράρει 25-30 πόντους ανά ματς (18.8 πόντοι, 6.3 ασίστ, 5.5 ριμπάουντ, 2.5 κλεψίματα), και ως καθοδηγητής των νεαρών παικτών, όπως ο Ναν και ο Χίρο, που εντάχθηκαν το καλοκαίρι, δίνοντας το παράδειγμα και αποπνέοντας σεβασμό. Προφανώς το αρχικό 14-5 πιστώνεται στον κόουτς Έρικ Σπέλστρα, ο οποίος ξαναμοίρασε την τράπουλα, έδωσε ρόλους σ’ όλους και μετέτρεψε τον Γκόραν Ντράγκιτς σ’ έναν πολύτιμο 6ο παίκτη.

Το άλμα των Γουόριορς στο κενό

Επί μια 5ετία η ομάδα του Στιβ Κερ ηγεμόνευε το ΝΒΑ και η νίκη ήταν μια καθημερινή, επαναλαμβανόμενη συνήθεια που κατέληγε ως και βαρετή. Μέσα σε λίγους μήνες άλλαξαν τα πάντα και οι τρεις φορές πρωταθλητές από το 2015 έχουν καταλήξει η ομάδα με το χειρότερο ρεκόρ στη λίγκα. Η αποχώρηση του Κέβιν Ντουράντ συνδυάστηκε με τους σοβαρότατους τραυματισμούς των Κάρι – Τόμπσον, την ίδια στιγμή που ο Ντρέιμοντ Γκριν δεν έχει αγωνιστεί σ’ όλα τα παιχνίδια και ο Ντ’Άντζελο Ράσελ δεν μοιάζει να διαθέτει, ακόμη, την πάστα ενός franchise παίκτη. Η μετακόμιση σε μια νέα πόλη και ένα νέο κοινό, πολύ πιο ήσυχο, δεν ευνόησε στη δεδομένη συγκυρία και μοιραία η δουλειά γίνεται ολοένα και πιο βάρβαρη για ένα σύνολο που το απαρτίζουν παίκτες που ξέμειναν από δουλειά (Μπερκς, Κρις, Λι, Κόλι-Στέιν, Ρόμπινσον) και κάποιους νέους (Έβανς, Πασκάλ, Πουλ). Παλεύουν αλλά δεν αρκεί.

Ήλιε μου, ήλιε μου

Οι ‘Poll’ τραγουδούσαν το 1971 για την επιστροφή του ήλιου. Της δημοκρατίας (εν μέσω χούντας) και όχι του Φίνιξ. Εντούτοις μετά από 6 χρόνια στην αφάνεια, στη διάρκεια των οποίων δεν κατακτήθηκαν περισσότερες από 39 νίκες και η μία σεζόν ήταν διαδοχικά χειρότερη από την άλλη, ανατέλλει κάτι νέο στην Αριζόνα. Μέχρι τουλάχιστον να δύσει άλλη μια απόπειρα αναγέννησης. Για την ώρα ο πρωτάρης (ως επικεφαλής) Μόντι Γουίλιαμς μπορεί να καμαρώνει πως με την προσθήκη του Ρούμπιο έχει απελευθερώσει τον Μπούκερ προκειμένου να σουτάρει καλύτερα από κάθε άλλη χρονιά (55% στα δίποντα, 42% στα τρίποντα), έχει μετατρέψει τον Μπέινς σ’ έναν σέντερ με 14.7 πόντους, 5.7 ριμπάουντ και 2.9 ασίστ, έχει βρει στον Σάριτς τον glue guy και παίρνει από τον καθέναν ό,τι έχει ανάγκη για να προσδώσει την αυτοπεποίθηση που έλειπε τα προηγούμενα χρόνια. Πολύ πιθανό η χαζομάρα του Έιτον να κοστίσει στην πορεία περισσότερο από τις 6 ήττες στα τελευταία 7 ματς, ωστόσο οι Σανς θα έχουν τουλάχιστον καταφέρει να είναι διασκεδαστικοί, απολαμβάνοντας ό,τι κάνουν.

Στον αστερισμό του Καρμέλο

Παρά τα βελτιωμένα (ή στη χειρότερη ίδια) νούμερα των Λίλαρντ-ΜακΚόλουμ οι Μπλέιζερς δεν ανταποκρίνονται για την ώρα στη δυναμική μιας ομάδας που πέρυσι έφτασε στους Τελικούς της Δύσης, για πρώτη φορά μετά το 2000, και κατακαλόκαιρο απέκτησε έναν από καλό σέντερ (Γουαϊτσάιντ). Ναι μεν δείχνουν σημάδια ζωής με τρεις σερί νίκες (σε βατό πρόγραμμα). Παρόλα αυτά ο συνδυασμός των ηττών από Γουόριορς, Καβαλίερς και Σπερς σε διάστημα 3 εβδομάδων και η απόφαση του απελπισμένου κόουτς Στοτς να προσφέρει συμβόλαιο στον Καρμέλο Άντονι, προσθέτοντας εις γνώση του μια ωρολογιακή βόμβα στο παρκέ που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να εκραγεί, δεν αποτελούν σημάδια εύρυθμης λειτουργίας και ψύχραιμης διαχείρισης. Τα πρώτα 20 ματς ήταν πολύ άσχημα για το Πόρτλαντ, που δέχεται περισσότερους πόντους απ’ όσους σκοράρει, έχει το μόλις 17ο ρεκόρ στα σουτ εντός πεδιάς και τη χειρότερη δημιουργία από τις 30 ομάδες με μόλις 20 ασίστ ανά αγώνα. Το σώζουν τα λίγα λάθη.

Το μεγάλο, σάπιο, μήλο

Οι φόβοι πως οι Νικς θα βιώσουν άλλη μια εφιαλτική σεζόν έχουν αρχίσει να ζωντανεύουν. Με μόλις 4 νίκες στα πρώτα 20 παιχνίδια τη νέας σεζόν και χαμηλότερες επιδόσεις από πέρυσι (δεύτερη χειρότερη επίθεση με 42.8% εντός πεδιάς), όταν τέλειωσαν με 17-65, αφήνουν να εννοηθεί ότι έχουν ήδη παραδώσει τα όπλα, αν και αυτό θα έπρεπε να γίνεται προσφέροντας το ρόλο του ηγέτη στον Αρ Τζέι Μπάρετ, πλασιώνοντάς τον με τον Ντένις Σμιθ, τον Κέβιν Νοξ και τον Φρανκ Ντιλικινά. Όχι έχοντας πρώτο σκόρερ τον βετεράνο Μάρκους Μόρις που παίζει για τα νούμερά του για ένα καλύτερο συμβόλαιο στο μέλλον μέσω ενδεχόμενης ανταλλαγής. Προφανέστατα όλη η ευθύνη επιμερίζεται σε front office και τεχνική ηγεσία που απέτυχαν αφενός να πείσουν free agents με ηγετικό background αφετέρου στη διαχείριση του ρόστερ. Ο αντίκτυπος καθρεπτίζεται στο παρκέ.

Πού καταντήσαμε, λοχία;

Οι πρακτικές του Τζιμ Μπόιλεν έχουν αναλυθεί εκτενώς. Η δημοσιοϋπαλληλική κάρτα που υιοθέτησε στους Μπουλς είναι το πιο πρόσφατο από τα προς αποφυγή παραδείγματα ενός απαρχαιωμένου κόουτς που θα πρέπει να εκσυγχρονιστεί. Όλα βέβαια θα ‘ταν cool, αν (υπό τις υπάρχουσες συνθήκες) οι το Σικάγο μάζευε νίκες. Αντιθέτως στα πρώτα 20 παιχνίδια είχε χάσει τα 14, μετρώντας 7 ήττες στα τελευταία 9. Μεσολάβησε απλώς ένα ριφιφί που συμβαίνει μία φορά τη 10ετία. Ακόμη και για κάτι τέτοιο χρειάστηκαν 13 εύστοχα τρίποντα από τον Ζακ Λαβίν, τα 3 στα τελευταία 45 δεύτερα. Μάλλον οι ‘ταύροι’ χάνουν χρόνο μ’ αυτόν στα ηνία και από την εξέλιξη ενός ρόστερ με πολλά περιθώρια ευελιξίας. Τουναντίον οι Μπουλς είναι η πέμπτη χειρότερη επίθεση της λίγκας, με το χαμηλότερο ποσοστό στα σουτ (42.3%) με μόλις 38/91 εντός πεδιάς ανά ματς και η 22η σε διαφορά πόντων!

Σαν… Σαν Αντόνιο

Η τάση των πρώτων 21 αγώνων αποτυπώνει μια τρομερά άβολη κατάσταση για τα ‘σπιρούνια’, οι οποίοι δεν έχουν συνηθίσει να κυνηγούν τις νίκες με το λάσο. Θα παλέψουν για να μην χάσουν τα πλέι οφ, ύστερα από 22 διαδοχικές συμμετοχές, αλλά ενδεχομένως δεν τα καταφέρουν, έχοντας ηττηθεί στα 11 από τα τελευταία 13 παιχνίδια τους. Οι αυξημένες απαιτήσεις σε μια Δύση γεμάτη ποιοτικά σύνολα με υψηλούς στόχους, οι 30άρηδες αστέρες (Όλντριτζ, ΝτεΡόζαν) και η ατελής προσπάθεια του Γκρεγκ Πόποβιτς να εμφυσήσει μια φιλοσοφία που δεν είναι συμβατή με τη σύγχρονη εποχή έχει φέρει το Σαν Αντόνιο σε μια μετέωρη κατάσταση μεταξύ της παλιάς και της νέας εποχής. Οι Σπερς διαθέτουν μία από τις πιο αδύναμες άμυνες (115.1 πόντοι), την ίδια στιγμή που στερούνται της δημιουργίας και των κλεψιμάτων που περιέγραφαν την ομάδα τα προηγούμενα χρόνια.